natuurlijkheid, seksualiteit, praten, mijn moeder, samenwerken, genezing,

Iemand die bij een arts komt met hartklachten krijgt een hele lijst aan pillen om te slikken. Wees dan maar sterk om te zeggen dat je het zelf op wil lossen.

seksualiteit, anti-conceptie pil en natuurlijkheid

Ja, dat is het antwoord dat je krijgt als je naar een arts of het ziekenhuis gaat met een klacht: medicijnen. Dat geldt ook voor de anti-conceptiepil, een medicijn, dat de huisarts heel makkelijk voorschrijft, omdat je zo graag seks wil en zeggen dat medicijnen soms nodig zijn, is voor mij onbegrijpelijk. We houden van de natuur, maar als het ons even niet goed uitkomt gaan we net zo makkelijk weer mee met de farmaceutische industrie. We slikken als (jonge) vrouwen een pil die onze hele natuurlijke cyclus vastlegt. Zo verliezen we het natuurlijke contact met ons lichaam en onszelf en ontneem je jezelf de kans, jezelf en je lichaam te leren kennen en met seksualiteit om te leren gaan. Als je seksualiteit belangrijk vindt, dan is de pil het laatste wat je wil, lijkt me.

Onnatuurlijk bezig zijn heeft gevolgen. Dan is het belangrijk om te waarschuwen voor het verband tussen de anti-conceptie-pil en baarmoederhalskanker. Dan kunnen jonge vrouwen minder misleid worden en een keuze, die je eventueel, heel misschien zou kunnen overzien. Nu wordt er vrijheid voorgespiegeld die vrijblijvendheid is, zonder consequenties of verantwoordelijkheid en de schadelijke en ook desastreuze gevolgen voor je lichaam, emoties, geest en ziel. Zwanger kunnen worden is een enorme verantwoordelijkheid nemen in je leven. Dat loskoppelen van seksualiteit is onnatuurlijk en maakt het eigenlijk bijna niet meer mogelijk om nog een gezonde verhouding met elkaar aan te gaan. Na te denken of je samen een kind wil en de mogelijkheid dat je een kind kan krijgen, doet je op een heel ander niveau seksualiteit ervaren.

Daarom is het zo belangrijk om te (gaan) praten over seksualiteit, zwanger kunnen worden, kinderen krijgen en te zorgen dat er alles aan te doen om geen ongewenste seksualiteit te hebben. Meisjes en jonge vrouwen moeten zichzelf leren beschermen en leren praten over gevoel, emoties, wat je wil in/met je leven. (Jonge) mannen moeten leren luisteren en zich in te leven in (jonge) vrouwen, die een maandelijkse cyclus hebben. Kinderen kunnen krijgen vraagt een voorbereiding, nadenken, praten over levenservaringen met vriendinnen, vrienden, ouders, volwassenen, ouderen. Kinderen zijn de toekomst. Het is heel belangrijk dat vrouwen en (toekomstige) moeders geholpen worden om zichzelf te worden en zichzelf te blijven in contact met mannen. Dat is helemaal niet makkelijk. 

Door de pil worden we belast met een verantwoordelijkheid om seks te hebben zonder enige verband met zwangerschap, kinderen krijgen. De intentie om niet zwanger te raken, voedt negatieve energie. Praten met iemand die je nog nauwelijks kent over een relatie, kinderen, doen we niet, maar seks hebben wel, omdat er een anti-conceptie pil bestaat. Zo raak je jezelf wel kwijt. Om seks te hebben en ook zwanger te kunnen worden is veel vertrouwen nodig, verantwoordelijkheid, menselijkheid. Dat doe je niet zomaar en dat is door de pil helemaal verlaagd naar het niveau van vrijblijvend seks met elkaar hebben als lust, zonder liefde. Vervreemdend voor je lichaam, je emoties, denken en voelen, daar leer je elkaar niet door kennen. Dan is de kans dat seks bijna niet anders meer wordt dan lust, oppervlakkig, zonder waarde en vervreemdend, heel groot.

Ik vond dat ongevoelige heel verschrikkelijk. Ik ben heel dankbaar dat ik nog muziek maakte en violist was, waardoor ik nog het gevoel had met iets van diepgang bezig te kunnen zijn. Het vioolles geven aan kinderen voelde als echt en waardevol, daar gebeurde eindelijk iets belangrijks, kinderen reageerden spontaan, hadden vragen, ik stond open voor hen en kon in contact met kinderen mezelf zijn en mezelf in hen herkennen en terug te vinden. Wat raken we ver van onszelf vandaan, door school, prestaties, werk, consumeren, niet praten, gevoel uitsluiten, ideeën die ons worden aangepraat over vrouwen, mannen, seksualiteit, relaties, gezondheid.

Seksualiteit is nog een taboe en bijna onbespreekbaar. Jonge mensen raken de weg kwijt, omdat er nergens serieus gepraat wordt wat contact, wat aanraken doet, wat lust is, wat liefde is, wat vrijblijvendheid, wat verantwoordelijkheid is. Daar heb je mee te maken als je zomaar seks hebt.

Ik ben naar aanraking en seksualiteit gaan zoeken, wat het betekent en waarom ik er zo door in de war was geraakt en beschadigd. Seksualiteit zonder praten, zonder openheid, als lust, heeft niets met liefde te maken. Niet kunnen, of durven praten roept een verschrikkelijke afhankelijkheid op, ontkracht, haalt je vitaliteit, creativiteit en spontaniteit weg. Ik heb een lange weg afgelegd, met veel afschuwelijke ervaringen, ook in de haptonomie. Ik vond nergens openheid, kwetsbaarheid, verantwoordelijkheid en ben zelf het pad gaan creëren naar samenwerken, met elkaar praten, geven, je verantwoordlijk voelen voor het welzijn van elkaar, liefde geven en ontvangen.

natuurlijke, gevende aanraking

Ik ben heel gelukkig, dat ik dit allemaal heb mogen onderzoeken. Ik ben heel diep in de haptonomie geweest, ik denk niet dat er iemand is in Nederland die 12 jaar lang elke week, waarvan drie jaar twee keer per week drie uur haptotherapie heeft gevolgd, bij drie haptotherapeuten die alledrie een eigen opleiding hebben opgezet. Ik ben er dag en nacht mee bezig geweest, werd steeds eenzamer en ben 8 jaar alleen geweest met de kerst. Ik vond niemand die iets herkende van waar ik mee bezig was, mijn gevoel toelaten en ervaren wat therapie, aanraking, seksualiteit nou werkelijk is en wat nu echt belangrijk is en wat niet in mijn leven. Ik was heel eenzaam, maar daardoor heb ik ook op eigen kracht een authentieke mening kunnen vormen! Kinderen hebben aangebeld en contact gezocht, heel bijzonder en ongelooflijk, ze lieten voelen dat ze blij waren dat ik als volwassene voor hen open stond. 

Ik heb en ben veel aangeraakt, ik heb het diep ervaren, ook seksueel. Maar vooral omdat het zo afgesloten is van andere mensen, kun je er bijna niet over praten, niet delen met anderen, wat heb je er dan aan, zo voel ik dat heel diep in mij. Ik had graag kinderen gewild, maar kon geen serieuze man vinden, kwam alleen maar vrijblijvendheid tegen. Mijn pad bleek anders te gaan. Kinderen vioolles geven en later met mijn drie huisgenoten erbij op scholen, kinderdagverblijven en ook thuis hebben me/ons veel mooie ervaringen gegeven, daar ben ik heel dankbaar voor.

Omdat we op de grond zitten (net als thuis) en ik met geduld, aandacht en liefde bezig ben is er bijna als vanzelf een natuurlijke en ongedwongen sfeer. Het verschil (ook in lengte) tussen volwassenen en kinderen wordt kleiner, er komt ruimte voor contact en spontaniteit. Ik breng kinderen in contact met rust en verantwoordelijkheid, kinderen voelen zich uitgenodigd om contact te zoeken, op schoot te komen zitten. Ik heb aandacht en belangstelling voor wie ze zijn en wat ze te vertellen hebben. Als ik een kind tegen kom ben ik altijd blij en het kind ook. 

Ook in verzorgingshuizen raakte ik mensen aan, mensen die niet praatten gingen praten, mensen die beefden werden rustig en konden zelf soms mooie tonen maken op mijn instrument. Ik kreeg contact met vlinders die ook op mijn hand kwamen zitten, bijzondere ervaringen. Heel bijzonder om nadat ik vlinders rust te geven. Op onze website www.contactmuziek.nl kun je filmpjes van het contact met vlinders zien en ook van kinderen op muziekles, een methode met gekleurde noten, die ik heb ontwikkeld en muzikale ontmoetingen met ouderen in verzorgingshuizen, zie de onderwerpen kinderen en ouderen

Aanraking kan heel veel doen en betekenen, maar niet als lust, dat maakt afhankelijk, is verslavend en ook ziekmakend. Om dat te zien en los van te komen kan alleen door voelen wat het werkelijk met je doet. Erover praten geeft inzicht, openheid, brengt het op een ander niveau, haalt het uit het taboe en een sfeer van geheimzinnigheid. 

Geven is het antwoord op alles, liefde is geven, les geven is ook geven, aanraken is ook geven. Als iedereen geeft, wordt iedereen rijk. Dat is het pad dat ik ingegaan ben, waarin ik veel uitleg, praat over gevoel, stimuleer om met elkaar te praten, te zoeken naar nieuwe ervaringen en grenzen tegenkomen. Ontvangen gaat vanzelf net als inademen. Geven is als uitademen, actief maar ook natuurlijk. Mediteren is ontspannen, rust, stilte, maar ook iets kunnen zeggen als je dat wil, concentratie, aandacht voor langzaam uitademen. Als je pijn, spanning, of stijfheid voelt en er met je aandacht naar toe gaat, wacht, kan de spanning zich gaan oplossen.

samenwerken

Ik heb een praktijk gehad met haptonomie en muziek, daar heb ik ook Marthe en Erik drie jaar begeleid. Ik kwam al heel snel de beperking van de tijd tegen. Ik nam eerst 2 uur de tijd, het werd al snel 3, 4 uur en uiteindelijk werkte ik een hele dag met iemand. Ik was er helemaal aan toe om doodlopende wegen te veranderen in openheid en te ervaren dat er veel meer mogelijk is dan wij allemaal denken en ervaren hadden. De tijd vloog om. De diepte ingaan, over het leven en levenservaringen na te denken, verwerken, ik was en ben er nu helemaal van overtuigd dat het heel belangrijk is om daaraan toe te komen, inmiddels nu ook al 10 jaar samen met mijn huisgenoten.

Jeannette, Leonoor, Marthe, Erik

Samenwerken, samenwonen, sociaal leren zijn, samen muziek maken, samen wel en niet eten, samen kleuren uitzoeken om ons huis laten verven, contact met elkaar, met ouders met familie, met mensen om ons heen, het is en gaat allemaal anders en blijkt anders te liggen dan we allevier ooit hadden gedacht, maar ergens toch ook weer niet. Als je los komt van je oude patronen, gedachtes, gewoontes geeft dat ook ruimte voor je geest, voor natuurlijkheid. Dat is ook heel oud en ergens diep in ons bekend. Als je ervaringen en kennis gaat delen, echt met elkaar gaat praten, stopt met roken, drinken, vlees, koffie, suiker, vrijblijvende seksualiteit, plantaardige voeding, rauwe voeding gaat eten, verandert je leven al ingrijpend. 

geen voeding nodig

Als je erachter komt dat voeding eigenlijk helemaal niet nodig is, gaat er nog meer veranderen en wordt alles anders, maar ook steeds vertrouwder. We voelen veel meer contact met ons lichaam, van eten wordt je moe is onze ervaring, voedsel verteren is hard werken. Eigenlijk best wel raar dat we (in onze onwetendheid) ons lichaam steeds weer zo zwaar belasten en dat ons hele leven normaal vinden. Angst om niet te eten en dood te gaan is een enorme barrière om voeding los te laten. We hebben mensen nodig die laten zien dat het kan, fijn is. Wereldwijd zijn er al meer mensen mee bezig, lichtvoeding, living from light, breatharian people. 

Eten blijkt veel meer te doen uit angst en een verslaving en lust te zijn dan we ooit hadden gedacht. Als we spanningen hebben meegemaakt is (ook) onze neiging om meer en ongezonder te eten groter. Om dat niet te doen vraagt een beheersing, nadenken, echt voelen of je trek hebt. Het gelijke trekt het gelijke aan. Voor mij als musicus zijn ook trillingen, resonantie, resoneren daarin ook mooie termen. Gezondere voeding is minder belastend en natuurlijk altijd beter. Dat voelen we ook steeds duidelijker. Als je zwaarder van gewicht bent, merk je daar veel minder van, dan als je weinig weegt. Alles wat we nu eten voelen we veel bewuster, heel fijn, onvergelijkbaar met toen we nog 'gewoon' aten.

Eten blijk je niet nodig te hebben. Baby's en kinderen overlijden door vaccinaties, ouders worden zelfs beschuldigd van mishandeling, blijven in totale verwarring achter en krijgen geen ruimte om verdriet, kwaadheid, verbijstering toe te laten. De farmaceutische industrie blijkt niet gericht op genezing, maar op geld verdienen en nog erger te zijn dan de wapenindustrie, omdat het de schijn wordt opgewekt dat medicijnen bedoeld zijn om mensen beter te maken. Alles wat natuurlijk is, wordt tegengewerkt. Onafhankelijk worden van medicijnen, blijkt niet de bedoeling te zijn van de farmaceutische industrie, hoe meer medicijnen hoe beter. Mensen liefst levenslang medicijnen voorschrijven en als enige motief geld verdienen. Het is leeg, geld heeft geen enkel waarde als het bedoeld is om mensen ziek en afhankelijk en onmondig te maken. 

de natuur kan ons helpen

Medicijnen bestaan voor 80% uit aardolie, dan nog zeggen dat dat goed kan zijn, is verschrikkelijk. Maar overtuig maar eens mensen die daar helemaal in vastzitten. Om echt overtuigd te zijn en overtuigd over te komen, tegen de druk van alle onnatuurlijkheid in, is een levensproces om opgelegde ideeën te herkennen, op waarheid te onderzoeken, te luisteren naar je gevoel, proberen te begrijpen at wel en niet klopt of waar is en wat niet waar is los te laten. De zuivere weg zoeken en vinden, is een doorgaand proces van steeds meer loslaten wat we nog geaccepteerd hebben als waarheid, maar (toch) niet waar blijkt te zijn. 

Eigen ontdekkingen doen met medicinale hennepolie wordt tegengehouden. Gelukkig zijn er steeds meer landen die het zelf telen van de hennepplant voor medicinaal gebruik wettelijk toestaan. Ondertussen slikken miljoenen mensen jaren cholesterolverlagers , die cholesterolvernietigers blijken te zijn, eiwitten afbreken, met desastreuze gevolgen: hersenen en geheugen aantasten, spieren verslappen, met als gevolg: algehele verzwakking. De farmaceutische industrie draait nog volop door. We draaien met ons allen door en wie dat wil onderzoeken, wordt al tegengewerkt. Als je waarschuwt voor de afschuwelijke gevolgen van medicijnen en holistische artsen het verband aantonen tussen vaccinaties en autisme, of de gevaren van giftige stoffen in voeding benoemen worden zelfs vermoord. 

We willen met onnatuurlijke, chemische, middelen, lichaamsvreemde stoffen ons lichaam onder controle krijgen, maar zien niet dat we door de chemische stoffen in ons lichaam, onze voeding, het milieu juist de controle aan het verliezen zijn. Mensen gaan dood aan de chemo. We zijn verbaasd dat het zelfs wetenschappelijk al bewezen is, dat mensen die niets doen aan kanker 4x zo lang leven als mensen die verzwakken door bestralingen  chemo en medicijnen, operaties, te erg voor woorden. Maar diep in ons hart kunnen we niet verbaasd zijn.

Hoe kunnen chemische middelen in ons lichaam ons genezen. Het is gif, onnatuurlijk, lichaamsvreemde stoffen, die ons lichaam niet kan verwerken en opslaat in de weke delen, vetten, in de hersenen. We hebben allemaal de schokkende beelden gezien van de gevolgen van chemische wapens op mensen. Maar dat was aan de buitenkant, nu gebeurt de verwoesting van binnen. We kunnen er niet meer omheen en moeten dat ook niet willen dat de natuur, samenwerken met de natuur en natuurlijke middelen, de enige weg is die ons kan helpen om onszelf en de aarde gezond te maken en te houden.

We hebben zo weinig afstand dat we helemaal niet meer zien wat we aan het doen zijn, operaties, snijden in lichamen, borsten amputeren, bestralingen, enorme hoeveelheden medicijnen. Mijn neusamandelen zijn wegsneden, terwijl ik op schoot zat bij mijn moeder. Waarom doen we dit moeders en kinderen aan? Wat zijn de gevolgen na 1, 10 of 50 jaar? Ik was als kind altijd verkouden en praatte door mijn neus, kreeg ik te horen, ik vond het verschrikkelijk. Als iets helemaal niet goed voelt waarom zou het dan wel heel goed zijn. 

gevoel toelaten

Laten we ons gevoel toe, dan gaat alles schuiven. Daar ben ik aan begonnen. Het is niet makkelijk geweest en nog steeds niet. Het roept veel weerstand en kritiek op. Door ons het laatste half jaar te verdiepen in vaccinaties, begint er een besef te komen, waarom ik altijd al, van kinds af aan, een diepe hekel heb aan naalden en snijden in en door mensen. Ik heb nooit gedacht dat dat gevoel van afschuw zo rechtstreeks verband hield met mijn eigen ervaringen als kind.

De pijn, de kwaadheid die dat oproept als dat met je gebeurt gaat ergens heen, in je lichaam, in je geest, in je emoties. We zeggen heel makkelijk: Dat gebeurt met ieder kind, om het te kunnen bagataliseren en zelfs normaal te moeten vinden. Ik zeg dan: Des te erger! Negativiteit is erg, maar als het overal is, is het om bijna gek of wanhopig van te worden. Blijf dan maar vol vertrouwen, positief en ervan doordrongen dat het anders moet kunnen en hoort te zijn.

Waar haal je de kracht vandaan, als iedereen je wil doen geloven dat je normaal moet vinden, wat je helemaal niet normaal vindt en als normaal ervaart of voelt? Ik ben gaan voelen, nadenken, praten, schrijven, ervaringen delen, luisteren naar verhalen van anderen. Mensen vertellen hun ervaringen en vinden het heel fijn als ik hen begrijp en laat merken dat ik het erg vind wat we meemaken aan operaties, jaren slikken van medicijnen, die niemand wil en nergens over kunnen praten.

Het antwoord op onnatuurlijkheid, medicijnen, afhankelijk voelen, is samenwerken,antwoorden vinden op vragen, zoeken naar natuurlijke wegen en logica en alle kleinste positieve veranderingen omarmen, heel dankbaar en blij mee zijn. 

Hoe lang kunnen de mensen die zelf snijden hun gevoel nog uitschakelen, wat voor mensen worden zij. Hoe lang kun je de gedachte nog volhouden dat de verdoving er wel voor zorgt dat we niets merken, voelen, geen fysieke, emotionele en geestelijke schade hebben. Hoe lang blijft het nog een taboe om echt over alles te mogen praten. 

Door te gaan luisteren naar je gevoel, naar jezelf, naar elkaar, naar ervaringen, zoeken naar andere manieren van genezen, ontdekken we bijvoorbeeld dat de wortel van de paardenbloem en de hennepplant zelfs kunnen helpen om kanker te genezen. Van de hennepplant kunnen we ook kleding maken en huizen bouwen. We weten nog maar heel weinig waardoor we ziek worden en staan aan het begin van het begrijpen dat ziekte eigenlijk genezing is. Je lichaam wil genezen, wegwerken, ontgiften, uitscheiden wat niet goed is, de disbalans in balans brengen. Dat verdient respect. 

De natuur onderzoeken, kennis opdoen, een andere kijk op medicijnen toelaten.

Mijn moeder haar belangstelling en geloven in natuurlijkheid weer teruggeven, het bijzondere contact en het gesprek over natuurlijke genezing met mijn moeder blijkt kwaadheid en jaloezie op te roepen bij mijn vader. Mijn moeder vindt het fijn en wij ook, om elkaar te zien, maar ik ga vaak alleen, omdat mijn vader dat zo wil. We laten we ons tegen houden door mijn vader terwijl hij er niet eens bij is, omdat hij een middag naar jeu de boules is. Mijn moeder is zegt uiteindelijk dat dat toch veel te ver gaat dat mijn vader bepaalt wat er gebeurt, terwijl hij zelf er niet bij is. Terwijl zij het zwaar heeft, helpt ze ons ook nog om ruimte maken voor contact, vrijheid, iets spontaan kunnen zeggen.

vertrouwen opbouwen

Maar om op dat punt te kunnen komen dat het vertrouwen tussen mij en moeder zo is geworden dat zij normale en wijze uitspraken kan doen, heb ik 30 jaar gewerkt aan mezelf aan de verhouding met mijn zus, mijn vader, mijn moeder, onderzocht wat relaties zijn, wat hulp vragen en hulp bieden is, wat les krijgen en lesgeven is, wat de invloed is van mannen, broers, je vader, je moeder, school, werk, maatschappij, ideeën over seksualiteit, voeding, ontspanning vakantie, consumeren, duurzaamheid, muziek, zingen, samenwonen, samen werken, samenleven, kritiek krijgen, kritiek geven.

mijn moeder (84 jaar) en ik

Mijn moeder was allang op het punt dat ze geen medicijnen wilde slikken, maar is net als bijna iedereen toch zichzelf (bijna) kwijtgeraakt. Maar voor mijn moeder is de stap naar de natuur nog wel dichtbij, dat is wel een verschil met veel andere mensen. Mijn moeder is elke avond blij om mijn stem te horen, maar ook doodmoe. Ik bedank haar ook altijd voor het luisteren naar mijn verhaal over de (haar) medicijnen. Ze zegt altijd dat ze ons snel weer hoopt te zien. 

Haar verhalen over vroeger worden minder. We praten steeds meer over hoe het vandaag is, de medicijnen, het contact met mijn vader. Ik vertel ook dat mijn vader heel vervelende mails stuurt en wil dat ik of zwijg over medicijnen, of met hem naar een psycholoog ga om te praten over het contact tussen hem en mij, of maar (een tijdje) niet meer kom. Ik schrijf hem terug dat ik alleen wil praten met mijn moeder erbij. Dan schrijft hij dat mijn moeder er niet bij hoeft te zijn, omdat ze niet begrijpt wat er aan de hand is en niets meer begrijpt. Hij schrijft minachtend: Jij bent de laatste en je drie huisgenoten, die nog waarde hecht aan uitspraken van je moeder. 

Mijn moeder vindt het heel erg om te horen dat er zo over haar gesproken en gedacht word. En dat is het ook. Dat je moeder als dementerend wordt gezien, kan heel makkelijk, ze is 84 jaar. Iedereen gelooft het als mijn vader zegt dat zijn vrouw dementerend is en krijgt ook nog alle begrip voor de moeilijke situatie. Mijn moeder houdt het ook bijna niet meer vol en dat zegt ze ook, ze heeft veel pijn.

Ik ben heel blij dat ik dit nog met mijn moeder kan en heb kunnen bespreken en ook mijn vader heb gewaarschuwd en ruzie heb gemaakt over de medicijnen, terwijl mijn moeder nog leeft.

Mijn vader lacht me uit en doet minachtend over alles wat ik vertel over de natuur, over medicinale hennepolie of inbreng. Hij wil alles beter weten en voelt het als een enorme nederlaag als medicijnen en zijn huisarts niet meer onaantastbaar zijn. Het gaat er niet eens om wat beter is voor mijn moeder, terwijl zij zegt dat ze het juist fijn vindt als er nog mensen zijn die meedenken. Het is één groot drama, mijn moeder heeft geen stem. Heel veel mensen maken dit mee en kunnen nooit meer terug als ze eenmaal als dement, autistisch, schizofreen, worden gezien. 

zelfgenezend vermogen, ziek zijn toelaten is genezing

Uiteindelijk blijkt ziek worden niets anders dan verkeerde ziekmakende intenties. De medicijnen blijken mensen zo afhankelijk en bang te maken dat ze niet meer durven te stoppen. Hoe ver zijn we afgedwaald dat we verwoestende en geestdodende medicijnen blijven slikken, uit angst om dood te gaan?

Dat doodgaan heel verschrikkelijk is, is ook nog een aanname, waar mensen die terugkeren uit de dood ons iets heel anders over vertellen. Zo gaat er van alles schuiven, waar we 'zeker' over dachten te zijn. Genezing is loskomen en je vrij maken van angsten, onnatuurlijkheid, toekomen aan mediteren, ademen, ontspannen, praten over alles waar je over wil praten, spontaniteit en creativiteit in je leven, in jezelf, in de ander toelaten.

Echt nee tegen medicijnen kunnen zeggen, vraagt heel veel diepte in het ervaren en weten dat je het echt niet wil. Wanneer voel je je sterk genoeg dat je echt weet dat gif je niet kan redden?  We komen door alle medicijngebruik, artsenbezoeken, naar ziekenhuizen gaan, de medische manier van kijken en denken er niet eens meer aan toe om ons te verdiepen in wat medicijnen werkelijk zijn en doen in ons lichaam. Gelukkig gaan steeds meer mensen zich verdiepen in planten en ontdekken we (weer) dat de natuur ons kan helpen om het zelfgenezend vermogen van ons lichaam te activeren. Wij zijn met ons vieren al zo anders bezig dat ik al in geen 15 jaar een arts en in jaren een tandarts heb gezien. Sinds wij met elkaar wonen lossen we alles zelf op en verdiepen we ons in een natuurlijke manier van leven, voeding en genezing. Kruidenthee, honing op wonden, colloïdaal zilver bij ontstekingen, zuiveringszout om te ontgiften, medicinale hennepolie bij pijn en heel veel gezondheidsproblemen, zijn een paar voorbeelden hoe je zelf al heel veel kan genezen. 

Kinderen worden ziek en overlijden dóór de vaccinaties! Maar we zijn ziende blind, omdat dat niet waar zou kunnen en mogen zijn. Gif spuiten in baby's, kinderen, ouderen zou geen enkele reden tot ongerustheid mogen zijn. Wat een hypocriete wereld, wat erg dat we zo misleid worden en ons laten misleiden. Zo komen we er nooit achter dat ons lichaam tot veel meer in staat is dan we weten. We leven in een welvarend land, maar hebben de hoogste ziektekosten en er zijn meer mensen zijn ziek dan ooit. Geld verdienen aan medicijnen, waar zijn we mee bezig!

Eigenlijk wel heel erg dat ik me nooit echt heb verdiept in wat zoveel medicijnen slikken voor mijn moeder betekent. Ze is het laatste jaar drie tanden kwijtgeraakt en haar tanden beginnen bruin te worden, dikke voeten, doodmoe van de bloedverdunners en andere medicijnen, heel veel pijn in haar hele lichaam. Echt vreselijk en dan nog geloven en zeggen dat medicijnen goed zijn is onmenselijk. 

Hoe maak ik bespreekbaar, visueel en concreet dat mijn moeder geen stem heeft, dat de medicijnen haar, zoals ze zelf zegt, naar beneden halen.

Mijn moeder heeft absurd dikke voeten. Haar lichaam kan de afvalstoffen, de lichaamsvreemde stoffen van de medicijnen niet kwijt, niet afvoeren. Wordt er gezegd dat haar dikke voeten komen door het stil zitten. Gelukkig zegt mijn moeder: Ik heb dat nooit gehad. Mijn vader vertelt dat de verpleging zegt dat er mensen zijn in het appartement die nog wel dikkere voeten hebben, dus ik moet niet zeuren. Ik zeg dan, ja er worden heel veel medicijnen geslikt door ouderen! De medicijnen voor mijn moeder worden aan de deur bezorgd.

Natuurlijke middelen zijn niet lichaamsvreemd en geven geen absurde, onmenselijke 'bij'werkingen. De huisarts zegt: 'gewoon' je voeten omhoog doen, dan is er niets meer aan de hand, symptoombestrijding. De medicijnen als oorzaak mag niet eens benoemd worden of een mogelijkheid zijn, want als dat waar is, kom je aan het alleenrecht van artsen om 'alles' te weten over medicijnen. Dat je lichaam er geen raad mee weet, wordt geen arts verteld, hoe je moet ontgiften al helemaal niet.

Mijn vader hoort voor het eerst het woord ontgiften, een nieuw begrip, maar het komt wel aan. Mijn moeder wil er eerst niet aan, het is tenslotte haar lichaam, haar afschuwelijke lijden en drama, maar zij gelooft het steeds meer. 

Mijn vader geeft mijn moeder nu op mijn aanraden elke dag een voetenbad met zuiveringszout en azijn. Heel langzaam beginnen haar voeten iets normaler te worden! Haar voeten zijn nu een onderwerp geworden, ook voor de verzorging in het appartementen die haar elke avond helpen met naar bed gaan en haar 's morgens wassen en aankleden. Ze zien ook dat er iets verandert.

Ik praat met mijn moeder over wat zij doormaakt, met de medicijnen, met mijn vader, met de huisarts. Hoe zij in een afhankelijke positie zit.

Foto van mijn moeder (48 jaar) in 1980 in vrouwenblad Margriet over milieu en wasmiddelen.

Mijn moeder heeft al in 1979 actie gevoerd en er met een aantal vrouwen voor gezorgd dat minister Ginjaar van Volksgezondheid en Milieuhygiëne, hij was chemicus, het belang ervan zag om fosfaten uit de wasmiddelen te halen, de vissen stierven in de vervuilde sloten. Minister Ginjaar heeft er ook voor gezorgd dat er op de pakjes sigaretten kwam te staan: roken is dodelijk. Mijn moeder is zich al heel lang bewust van de gevaren voor het milieu, maar je eigen lichaam en voor jezelf opkomen blijkt nog weer heel anders. 

1979 geeft mijn moeder de minister Ginjaar haar actiekaart anti witter dan wit met milieuvriendelijke wasmiddelen. 

milieuvriendelijke wasmiddelen 

chemische middelen schade voor mens en milieu

Mijn moeder belde de gemeente als er onkruid weg werd gespoten met chemische bestrijdingsmiddelen in de straat en maakte foto's van de planten voor en na het spuiten. Eind jaren 60 belde ze al ze regelmatig vanuit ons huis in Schiedam naar de gemeente Pernis als de vitrage van de voordeur weer zwart waren door de vervuiling door de petrochemische industrie. Pernis is de producent van aardolie, benzine, brandstoffen, plastic, cosmetica en ook medicijnen die mijn moeder nu vergiftigen. Aardolie kan pas oplossen bij 1200 graden! Dat gaat nooit gebeuren. Het lichaam moet het dus op de een of andere manier afvoeren. Mijn moeder zei van de week terecht: Ik leef nog. Ja zei ik dat is ook een wonder, je lichaam is tot heel veel in staat. Ik ben al jaren bezig om haar ook geestelijk alles te geven wat ik maar kan. 

Ik gun mijn moeder niet zo'n afschuwelijk lijden door de medicijnvergiftiging, maar mijn vader wil van niets weten. Toch is mijn vader na ruzies over de medicijnen gaan praten met de huisarts. Ik had haar een half jaar geleden 'per toeval' informatie meegegeven over medicinale hennepolie. Ik was een half jaar geleden bij mijn ouders toen de huisarts kwam vertellen dat mijn moeder zo verzwakt was (door de medicijnen) dat ze accuut een bloedtransfusie moest krijgen. Marthe had mij die informatie toevallig net die dag meegegeven. Ik zei tegen de huisarts lees maar dan weet je in ieder geval dat er meer is. 

Mijn vader vertelt de huisarts dat ik vooral moeite heb met tramadol (morfine-achtig medicijnen). Mijn moeder wordt er suf van en kan dan bijna niet meer articuleren, echt verschrikkelijk. De huisarts stelt voor om medicinale hennepolie te proberen. Ze blijkt de apotheker in Den Haag, die als enige in Nederland met de medicinale hennepolie bezig is, goed te kennen en zou met hem overleggen. Mijn vader krijgt een flesje hennepolie. Er gebeurt niet veel, eerst één druppel, dan twee druppels per keer. Maar de derde dag bij drie druppels raakt mijn moeder in de war. Mijn vader zal mij dan zeker niet bellen, dan had ik kunnen zeggen, geen paniek, het gaat weer over.

Hij laat de volgende ochtend de huisarts laat komen. Ze zegt na zijn verhaal gehoord te hebben: onmiddellijk stoppen. Ik zeg als zij het voorschrijven van de hennepolie in overleg met de apotheker doet, ze nu ook met hem moet overleggen, in de hoop dat mijn moeder nog een kans te geven dat twee druppels hennepolie wel een positieve werking kunnen hebben op haar fysiek en geestelijk welzijn.

Mijn vader is heel kwaad op mij, hij wil de reactie van mijn moeder gebruiken om te laten zien hoe ver heen ze is om haar dement te laten verklaren en ze naar een verpleeghuis kan. Als ik vraag of het teveel is en ik nog een dag extra moet komen, is het antwoord altijd: Nee! Ik krijg nog net te horen dat de huisarts heeft overlegd met de apotheker en hij twee druppels adviseert als ze pijn heeft, gewoon dezelfde reactie die ik had. 

holistische en natuurlijke manier van genezing

De huisarts had toen ze de hennepolie voorschreef voor het eerst tegen mijn vader gezegd dat zij eigenlijk ook interesse had voor een antroposofische benadering, maar er niet aan toe was gekomen om verder te studeren, maar wel holistisch wil kijken.

Mijn vader wil niets weten van wat maar in de richting komt van het natuurlijke en de mens. Hij schrijft in een mail dat hij geen contact meer wil, of ik moet met hem en een derde persoon gaan praten, of nooit meer iets zeggen over medicijnen. Ik zeg dat het jaren zal duren voordat iemand dit begrijpt ik en ik niet zonder mijn moeder wil praten en ook niet meer wil mailen achter mijn moeders rug om.

Mijn vader laat per mail weten dat hij niet meer wil dat ik en wij nog komen en contact hebben met mijn moeder. De huisarts heeft mijn vader geadviseerd contact op te nemen met de wijkagent die twee mensen stuurt om mij eruit te zetten vanwege huisvredebreuk als ik toch besluit mijn moeder op te zoeken. Eerst mij eruit laten zetten en dan mijn moeder weg laten brengen naar een verpleeghuis. 

Toen ik een keelontsteking had, 9 jaar geleden, kreeg ik alle steun van Erik en Marthe om niet naar de huisarts te gaan. Maar mijn zus bleek nog helemaal vast te zitten aan mijn vader en wilde wel dat ik naar een huisarts zou gaan. Het werd een enorm gevecht. Ik zei als je naar de huisarts gaat weet ik dat ik penicilline krijgt, meer is er niet. Dus als je dat niet wil, hoef je niet naar de huisarts te gaan, zo eenvoudig is dat. Ik was heel blij dat Marthe en Erik mij helemaal steunden.

Erik had tijdens het ziek zijn en overlijden van zijn vader aan keelkanker 19 jaar geleden het heel erg gevonden dat zijn vader doorging met roken en ook geen alternatieve wegen had gezocht. Het is een afschuwelijke lijdensweg en dood geworden. Het heeft hem ook doen beseffen dat hij het in zijn leven zelf anders wilde gaan doen. Hij is gestopt met roken en drinken en hulp gaan zoeken om contact te krijgen met zijn gevoel en is mij daarin tegengekomen op een workshop haptonomie en muziek. Hij was zo onder de indruk dat ik gevoelens bij mensen zo duidelijk kon benoemen en ook logisch overkwam wat ik vertelde, dat hij met mij is gaan praten. Hij was er helemaal aan toe om met het reguliere pad te stoppen.

Marthe was als kind blijkt nu ook als gevolg van vaccinaties heel veel ziek geweest. Haar ouders hebben geen idee gehad hoe om te gaan met ziek zijn en zijn van de ene naar de andere arts gegaan. Marthe heeft toen ze 6 jaar was in het ziekenhuis gelegen, heel veel onderzoeken gehad en medicijnen geslikt en is haar leven bijna nooit zonder artsen geweest. Ze was alle artsen ook helemaal zat.

Toen ik genezen was van mijn keelontsteking kon ik beter zingen, liefs Leonoor

de gevolgen van de anti-conceptiepil

Ik begrijp eerlijk gezegd niet dat we nog praten over de voordelen van de ant-conceptie pil. Wat een verschrikkelijk woord, alleen al anti!! Tegen conceptie: samenzijn, samen komen als vrouw en man om een kind te kunnen ontvangen. Het is heel afschuwelijk dat jonge vrouwen dit slikken en mannen dit normaal vinden en vrijblijvend kunnen doorgaan.

We hebben nog geen idee hoe we contact met elkaar kunnen maken. Niet praten en wel seks hebben klopt niet, kan niet goed zijn. Daarna schaam je je en wil je elkaar niet meer zien, soms levenslang!! Of een relatie krijgen die je helemaal niet wil, waar je niet aan toe bent, maar je geen nee durft te zeggen, omdat je al seks hebt gehad. Of erover heen schreeuwen dat het allemaal geweldig is en geen problemen hebben of zien, alles moet kunnen. Kom daar maar eens uit.

Alleen al het idee dat je je cyclus als vrouw vastlegt, is onvoorstelbaar en je elke maand nee tegen een kind zegt. Wat doe je dan met jezelf en naar een kind toe. Als je (nog) geen kind wil, geen seksualiteit wat is daar zo erg aan. Ik begrijp dat niet. Er zijn zoveel andere manieren om met elkaar om te gaan en elkaar te leren kennen. Seksualiteit zonder liefde, vrijblijvend, het brengt vrouwen in afschuwelijke situaties. Je hoeft toch niet na te denken, er zijn geen consequenties of gevolgen. Wat dit psychisch met je doet, daar wordt nog helemaal niet over nagedacht, laat staan over gesproken of over geschreven.

Met (jonge) mannen naar bed gaan, terwijl je dat als (jonge) vrouw helemaal niet wil, maar door de anti-conceptiepil is er geen grens, geen rem.

Leonoor

Ik ben 27 jaar geleden voor mezelf gaan onderzoeken en hier over na gaan denken. Met anderen ben ik het gesprek hierover 13 jaar geleden begonnen en in onze woongroep praten we hier al jaren over. Iedereen heeft er onder geleden of is er zelfs helemaal aan onderdoor gegaan en veel meer ongewenste en ook afschuwelijke seksuele contacten gehad door het gebruik van de pil en spijt dat ze de pil hebben geslikt. Een vader zei tegen een huisgenote, toen ze 18/19 jaar was, ga maar de pil slikken kun je genieten van seks.

Zo gaat dat, niet eens de moeder, maar de vader zet haar over een grens. Hoe gevoelig zijn meisjes voor hun vader? Heel gevoelig! Een klein duwtje in de verkeerde richting kan genoeg zijn voor levenslange gevolgen.

Marthe

Er is nog nooit gepraat, al helemaal niet over seksualiteit en de pil is er al. Ook jongens en jonge mannen draaien helemaal door, elke contact is verseksualiseerd. Het is een lange weg om daar enigszins los van te komen. Ik ben dat bespreekbaar gaan maken er komt bij iedereen een diepe beerput los, onvoorstelbaar, We zijn allemaal kinderen van deze tijd. Iedereen is vergiftigd. Is het niet fysiek, dan wel geestelijk, denken over elkaar, over seksualiteit, ook zelfbevrediging (afreageren, frustraties, eenzaamheid) is bijna nog onbespreekbaar. Ik heb een lange weg afgelegd, om weer bij mezelf te komen. Ik kon mezelf gelukkig nog terugvinden omdat ik op bepaalde cruciale momenten nee heb durven zeggen, achteraf besefte ik pas dat dat moedig was. Op dat moment voelde het als in een moeras van onzekerheid, toch durven zeggen dat je niet meer mee wilt doen omdat het niet goed voelt.

Maar dat was niet alleen in de seksualiteit het is een levenshouding. Ik was heel onzeker en voordat ik zeker was en besefte dat ik geleden had onder druk van de maatschappij om vooral seksualiteit als het belangrijkste te zien in je leven, in plaats van contact, liefde en praten met elkaar, was ik de 40 al gepasseerd. Ik ben nooit een serieuze partner tegengekomen en heb daarom geen kinderen gekregen.

Leonoor, Jeannette, Marthe, Erik

Ik heb ook verdriet gehad, omdat ik wel kinderen had gewild. Kinderen zijn wel heel belangrijk geweest in mijn leven. Ik heb vanaf dat ik 18 jaar was kinderen vioolles gegeven. Ook heb ik muziekles gegeven met mijn huisgenoten op de naschoolse opvang, op scholen en bij ons thuis. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik ben nu heel blij met onze woongroep met ons vieren zo intens alles te mogen doormaken en ervaren! Ik heb trouwens nooit de pil geslikt, het was niet aan de orde. Ik kon geen serieuze man vinden. Dat ik serieus was bleek al zo'n uitzondering dat ik heel eenzaam ben geweest, ik liep tegen vrijblijvendheid op en werd daar helemaal gek van.

Vooral omdat het zo verborgen is, alleen op je kamer of samen in een aparte ruimte, vrijen met elkaar zonder te praten en daarna maar weer zien hoe je verder gaat. Praten is al moeilijk, maar seksualiteit is dan één van de moeilijkste bespreekbaar te maken onderwerpen van deze tijd. Zeker als je jong en onzeker bent. Er is nog heel veel verborgen en taboe. Heel moeilijk om daar serieus met elkaar over te praten. 

Dat je nadenkt over wat je wil en hoe je om wilt gaan met seksualiteit, relatie en kinderen, wordt door de pil helemaal verstoord. Seksualiteit heeft door de pil niets meer te maken met kinderen krijgen. Dan wordt het helemaal een onnatuurlijke, onbegrijpelijke manier van met elkaar omgaan. Niemand weet meer waar zij of hij mee bezig is, het wordt een grote bende (seksualiteit wordt ook wel rotzooien genoemd). Als er al iemand op het idee komt dat er een probleem is, kost het jaren om bij natuurlijkheid en jezelf (terug) te komen. 

Jeannette

We zijn van ons natuurlijke pad afgedwaald in een maatschappij waar seksualiteit op straat ligt, elke jonge vrouw bijna alleen nog maar als lustobject wordt gezien, of zich zou moeten laten zien. Als je daar niet aan mee wil doen, wordt je bijna niet meer serieus genomen of als normaal gezien. Om dan sterk te zijn als jonge vrouw is eigenlijk bijna onmogelijk.

Dat seksualiteit met kinderen te maken heeft, daar hoeft door de pil niet meer over te worden nagedacht. De druk van de farmaceutische industrie die het afschuwelijke idee van pilgebruik bedacht heeft en wil verkopen, is enorm. Meisjes worden zelfs gevaccineerd tegen baarmoederhalskanker en worden doodziek en komen soms in een rolstoel terecht, omdat we niet willen geloven dat vaccinaties echt afschuwelijk zijn, niets met genezen of voorkomen van ziektes te maken hebben. De farmaceutische industrie weet met brutaliteit en angst zaaien om ziek te worden of dood te gaan (bijna) iedereen mee te krijgen. Ook artsen worden misleid, laten zich misleiden en verleiden. 

Baby's en kinderen worden ingeënt, verzwakt. We worden gehersenspoeld en weten van gekkigheid bijna niet meer wat nog natuurlijk en normaal is en wat we nu zelf echt willen.  

Meisjes en jonge vrouwen moeten leren naar zichzelf te luisteren en zichzelf te beschermen. Jongens en jonge mannen moeten veel meer geleerd worden te (leren) luisteren naar vrouwen.

Erik

Dat is ook nog bijna onbespreekbaar en taboe. Dit is een enorme disbalans in onze maatschappij. Ik zeg altijd we leven in Nederland en denken dat wij veel verder zijn dan veel andere niet Westerse landen, waar vrouwen met hoofddoeken lopen. Maar bij ons is er nog veel meer verborgen en onbespreekbaar dan we vaak beseffen. Als meisje en vrouw word je heel makkelijk het zwijgen opgelegd, jongens en mannen doen zich veel zekerder voor en overschreeuwen zichzelf heel makkelijk, zonder contact met hun gevoel. Niemand wordt op zijn/haar gevoel aangesproken. Wat voel je nu, of wat voel je hierbij, zijn onbekende vragen in alledaagse gesprekken.

Marthe, Erik  

In Nederland kunnen we praten, maar we maken nog niet op een goede manier gebruik van de vrijheid die we in het Westen hebben. We verdoen onze tijd met consumeren, vrijblijvendheid en alles moet leuk en gezellig zijn. Inmiddels stapelen de problemen zich op, kinderen worden gevaccineerd, overlijden zelfs, of worden er ziek van. Medicijngebruik neemt nog steeds toe. In medicijnen zit 80% aardolie, ontgiften is bijna niet meer te doen. We stoppen er nog niet mee, zeggen nog geen nee tegen medicijnen, operaties, vaccinaties, manipuleren van voeding, dieren en mensen. 

Biologische voeding en kleding is geaccepteerd, maar biologisch genezen is nog bijna taboe. Er is een enorme machtsstrijd gaande. De farmaceutische industrie en de voedselindustrie proberen alles wat natuurlijk is tegen te werken. Ik zie het als de 3e wereldoorlog, waarbij de farmaceutische industrie nog erger is dan de wapenindustrie. Van wapens weten we dat die alleen maar gemaakt worden met de bedoeling om mensen te doden. Van medicijnen denken we nog dat ze er zijn om mensen te genezen, maar blijken meer schadelijk en dodelijk te zijn dan (bijna) iedereen wil weten. Medicijnen en wapens worden niet uit liefde gemaakt, daaraan herken je dat het niet goed is. liefs Leonoor

seksualiteit en liefde

3 mei 2016

Voor mij is seksualiteit verbonden met elkaar ontmoeten en liefde. Seks en lust vind ik een verkeerde combinatie, net als medicijnen, operaties, geloof ik niet in lust, maar in leven en genezen door liefde. Vrouwen zijn belangrijk om te praten vanuit hun gevoel over hun ervaringen en de verbinding weer te maken met liefde, in plaats van lust. Seksualiteit zonder de pil, zonder een condoom, zelf de verantwoordelijkheid nemen over wat je doet met elkaar.

Praten over wat je voelt, wie je bent, wat je met elkaar wilt, je ervaringen in je leven, praten voordat of in plaats van dat  je seksualiteit met elkaar hebt, geeft een heel ander contact. Niet over je onzekerheid, angst en de spanning te praten en  zwijgend met elkaar seksualiteit hebben, over allerlei grenzen te stappen. Het is zo normaal dat we bijna niet meer terug kunnen en jezelf en de ander niet leert kennen. Voorbereiding is in alles belangrijk ook in seksualiteit. Als je met kinderen daarover gaat praten zul je merken dat het helemaal niet makkelijk is om op een natuurlijke en eenvoudige manier te praten, te denken over wat seksualiteit eigenlijk is, wat de waarde is en waarom we er zo slecht mee omgaan en er heel veel wordt (weg)gelachen. 

We zijn de natuurlijkheid kwijtgeraakt, meisjes en jonge vrouwen slikken heel makkelijk de pil. Jongens, jonge mannen vinden dat wel makkelijk, zo hoeft er niet gepraat en nagedacht te worden, kunnen we 'onze gang' gaan. Er komen toch geen kinderen van. Praten over jezelf, over je gevoel wordt als lastig ervaren en liefst leggen we elkaar het zwijgen op.  

Er is nog heel veel te doen, ook in de alternatieve gezondheidsomgeving. Ik werd gepest bij de opleidingen natuurgeneeswijze en haptonomie toen ik 40 jaar was. Ik ben gaan begrijpen dat ik een nieuwe weg inging, die ook nieuw was voor de alternatieve wereld. 

Seksualiteit zonder de pil is nog taboe. De pil is een medicijn dat je hele lichaam vergiftigt en overneemt, angstaanjagend dat we als jonge vrouw zo elke maand onszelf geen kans geven iets te leren over ons lichaam, vrouw zijn, kinderen krijgen op een natuurlijke manier. Elke maand nee tegen een kind zeggen, bang zijn om zwanger te raken, in plaats van verantwoordelijkheid nemen om te beseffen wat het is om samen een kind te ontvangen, daar klaar voor te zijn, aan toe te zijn. Als je daar niet aan toe bent, gewoon geen seks met elkaar te hebben. Er is zoveel meer om elkaar te laten voelen dat je van elkaar houdt. 

kinderen bij ons thuis op muziekles

Praten, elkaar aanraken op een liefdevolle manier, praten met anderen, ervaringen en kennis met elkaar delen, ook een hand geven, een knuffel, maar ook zeggen wat je op je hart hebt, waar je niet blij mee bent of blij van wordt. De moeilijke dingen benoemen, elkaar stimuleren alles te uiten wat je dwars zit, om ruimte te creëren voor positiviteit, een positieve levenshouding te ontwikkelen. Daar neem ik mijn huisgenoten in mee, een bijzonder (sociaal) bewustwordingsproces, met daardoor een heel bijzonder leven!

Ik ben begonnen om alles in het leven bespreekbaar te maken. Dat is een hele lange, eenzame weg geweest, waar ik veel sterker uitgekomen ben en mede de reden is dat we als woongroep Contact & muziek, nu al 10 jaar over alles kunnen praten. Allemaal hebben we meegedaan met drinken, roken, seksualiteit zonder liefde, zijn we vrienden kwijtgeraakt en zijn er mensen in onze omgeving door overleden. Nu we met elkaar wonen, werken en muziek maken en alles bespreekbaar is blijkt hoe ver het allemaal kan gaan. Ik heb altijd twee ijkpunten: 

Wat vind mijn moeder ervan?

en 

Kan hier een baby of een kind bij zijn?

Als dat zo is dan is het bijna altijd goed. Gelukkig kan je nee zeggen tegen alles wat je niet wilt. Kunst wordt ook vaak gebruikt om vrouwen als lust te zien. Daarom is het ook zo belangrijk dat vrouwen, moeders tijd en vooral rust krijgen om aandacht te geven aan hun baby's, hun kinderen en zichzelf om met hun kind een heel bijzonder contact op te bouwen en vertrouwen mee te geven. 

Ik geloof helemaal niet in lichamelijke bevrediging, wel in liefde en liefdevolle aanraking, gewoon als mens, zoals je een medemens benadert, of een kind, of een ouder iemand, zonder enige seksuele lading. 

Ik denk echt dat die seksuele lading, spanning in plaats van ontspanning een onnatuurlijkheid inbrengen die veel ziektes veroorzaken. Ik geloof helemaal niet (meer) dat aanraking iets speciaals is. Voor mij is het natuurlijk, ongemerkt, belangeloos aanraken, zonder dat het opvalt of benadrukt wordt heel belangrijk. Dat is niet makkelijk, maar is net als muziek maken een oefening in liefde, bescheiden leren zijn, iets doen zonder ego of belang. Dat gaat niet vanzelf, dat is een leerproces, een levensproces om echt met elkaar te praten over alles en elkaar helpen om je bedoelingen en wensen in en met je leven met elkaar te delen.

Ik ben musicus, dat betekent jezelf oefenen in dienstbaarheid en bescheidenheid.  Op onze website www.contactmuziek.nl kun je bij de onderwerpen baby's, kinderen, ouderen en vlinders zien, hoe ik contact maak, muziek maak en ontmoetingen heb met mensen en dieren.
 

atalantavlinder op mijn hand in onze tuin

Concentratie, aandacht en liefde gebruiken om te werken aan verbetering, te zorgen dat mensen zich gehoord voelen, zich minder eenzaam voelen. Zeggen wat je op je hart hebt, delen, een serieus gesprek hebben, over zingeving kunnen praten, waarom zijn we hier op aarde. Wat doen we aan verbetering, hoe stoppen we geweld, medicijnen, oorlog, hardheid. Dat raakt me, maar alleen genot en extase zoeken heb ik helemaal niets mee, ook nooit gehad. 

Maar daarop vertrouwen dat dat niet raar is, is in deze maatschappij waar seksualiteit letterlijk op straat ligt, niet makkelijk. Ik ben door een diep eenzaam dal gegaan om me te durven uitspreken over wat seksualiteit is en hoe koud, beangstigend en verwarrend seksualiteit en contact voelt zonder te praten, zonder liefde en hoe belangrijk het is om eenvoudige woorden te gebruiken die ook kinderen begrijpen. 

Eenvoud, logica, vreugde en liefde zijn voor mij aanwijzingen en kenmerken dat het goed is waar ik mee bezig ben. Waar liefde is, is geen lust of ego. Dat mijn moeder mij liefde heeft gegeven heeft, zie ik niet als iets lichamelijks, maar als een gevoel, een gevoel van liefde. 

mijn moeder en ik,
3 april 2016

Ik ben 8 jaar alleen geweest, geen werk, geen vrienden, geen familie, geen kerst, geen oud en nieuw. Ik vond dat elke dag vreselijk. Als ik weg was geweest en weer thuis kwam, was geen enkel kopje afgewassen of zelfs maar verplaatst. Ik wilde bijna niet dat er iemand langs kwam, omdat degene dan ook weer weg ging. Ik heb het overleefd, omdat kinderen aanbelden uit de straat, zij wilden heel graag bij mij komen. Daardoor bleef ik leven en geloven dat het goed was waar ik mee bezig was. Ik besefte me later dat ik uit alle bestaande hokjes, denkkaders aan het komen was, waardoor uiteindelijk mijn leven zo totaal is veranderd dat ik nu 24 uur per dag met ons vieren samen mag werken aan contact, muziek en bewustwording.

liefs Leonoor

www.contactmuziek.nl