Leonoor deelt


In

Leonoor deelt

schrijf ik over mijn levenservaringen, onze woongroep Contact & muziek, ons sociaal bewustwordingsproces, muziek, de overstap die we maken naar lichtvoeding, contact met mijn ouders, het overlijden van mijn broer en een jaar later mijn zus, die 11 jaar bij ons heeft gewoond, mijn gedachten over het leven en dood, contact met andere dimensies en vlinders.
We leven in een waanzinnige maatschappij, waar mensen die problemen als slechte voeding, bestrijdingsmiddelen, de afschuwelijke werkingen en gevolgen van medicijnen en vaccinaties bespreekbaar maken, het zwijgen wordt opgelegd en hun leven zelfs niet meer zeker zijn.

Zolang we niet onze twijfels, ervaringen en problemen met elkaar gaan delen kan de macht van geld, bezit, wapens, chemische middelen, voedselindustrie, de farmaceutische industrie, in ons leven heel veel schade aanrichten.

Als we bezig gaan met liefde, delen, mediteren, muziek maken, zingen, openstaan voor andere dimensies, openheid, praten, schrijven, contact met elkaar, ook via internet, zoeken naar andere, nieuwe en oude wegen met elkaar verbinden, natuurlijke manieren van leven, genezen, ons leven een positieve wending geven, komt er liefde, bijzondere ervaringen en wonderen in ons leven.


Ik ben heel dankbaar dat ik dit kan delen met mijn huisgenoten Marthe en Erik. We zijn elke dag dankbaar voor ons prachtige, moeilijke leven en de diepe verbondenheid met elkaar. Op onze website www.contactmuziek.nl kun je veel over onze bijzondere leven lezen, zien en luisteren.


donderdag 5 mei 2016

mijn moeder en haar afschuwelijke medicijnen


Helaas gaat het niet zo goed met mijn moeder. Ze heeft wel één medicijn minder, de cholesterol verlagende statines die haar verzwakt hebben en haar geheugen hebben aangetast, waardoor het wel iets beter gaat, maar nu krijgt ze weer meer tramadol. Ze heeft door de 9 medicijnen, die ze nog slikt heel weinig eetlust, last van benauwdheid, algehele verzwakking, moeheid. Ik weet niet hoeveel medicijnen ze precies krijgt. Ik mag van mijn vader niet praten over het medicijngebruik van mijn moeder

Ik neem elke donderdag voor de hele week sappen voor haar mee. Mijn vader merkt dat ze dan meer gaat voelen en wil dan geen moeite meer doen. Ik leg dan uit dat dat ontgiften is. Als ik er ben en haar vertel dat het heel gezond is wil ze het wel drinken, maar omdat mijn vader er niet achter staat is het voor mijn moeder bijna niet te doen om het nog te willen.

Mijn moeder zou wel willen stoppen met de medicijnen, maar voelt zich niet sterk genoeg, ook door de verzwakking van de medicijnen om er tegenin te gaan. Ze krijgt wel vitamine C en B3 wat haar weerstand sterker maakt. Ik heb alles geprobeerd en blijf waarschuwen en net weer een mail gestuurd met verhalen van mensen over de werking van tramadol, een morfine-achtig medicijn, met verschrikkelijke werkingen als wantrouwen, angst, karakterverandering. Ook schrijven mensen dat ze (heel terecht) het erg vinden dat artsen niet waarschuwen voor de gevolgen en dat ze zouden willen dat artsen het zelf gaan slikken. Dan zou het heel snel anders worden en ook als mensen het zelf moeten gaan betalen. Maar zelfs het eens worden dat minder medicijnen toch echt beter is, lijkt al een strijd om het daarover eens te worden. Minder medicijnen meer groente- en fruitsappen lijkt al een taboe, waar zijn we mee bezig.

Wat een vreselijke medicijnenoorlog is er gaande in de wereld. Wat een beïnvloeding van mensen van hun gezondheid en hun leven. Ongelooflijk dat mijn vader en ik zo tegenover elkaar staan en mijn broers mijn vader steunen en ik als een dwaas wordt gezien, omdat ik niet wil dat mijn moeder zo aan het lijden is. Ik wil niet dat we pas zouden gaan praten over medicijnen, als mijn moeder overleden is en ook niet dat mijn moeder van pure ellende door de medicijnen overlijdt. Heel begrijpelijk dat iedereen wil dat haar lijden stopt, maar steeds als ik het mijn moeder vraagt, zegt ze dat ze blij is, dat ze nog mag leven en ze dat ook nog wel een tijdje wil. Ik heb sterk het gevoel dat ze daarmee zegt, dat ze ook voelt dat het niet eerlijk is. Ik ben heel blij dat ik nu eindelijk op het punt ben dat ik zeker weet en dat ook tegen mijn ouders kan zeggen dat het lijden van mijn moeder niet komt door de ouderdom, maar door de medicijnen.

Mijn vader is heel kwaad op mij dat ik niet wil accepteren dat het slecht met mijn moeder gaat en dat zo wil laten. Het zijn de drama's in deze maatschappij, medicijnen en mensen die ertegenin gaan het zwijgen opleggen. Mijn moeder heeft ervoor gezorgd dat de fosfaten uit de wasmiddelen zijn gehaald, maar nu wordt ze zelf vergiftigd. Ik leg het haar steeds weer uit. Maar het lijkt nog niet tot echte verbetering te lijden. De medicijnen gaan nog door, waardoor ze ook weer minder eetlust heeft. Mijn vader heeft door de medicijnen meer zorg voor haar, die wordt er ook moedeloos van. Maar wil niet geloven dat medicijnen zo verwoestend zijn. Ik geef informatie, maar ik kon het zelf eerst ook niet geloven dat het zo erg is. Hoe meer je je gaat verdiepen hoe meer je schrikt van wat er eigenlijk in medicijnen zit (80% aardolie!!) en ook vaccinaties en de griepprik zitten vol gif!!

Marthe één van mijn drie huisgenoten (ook mijn zus woont bij ons en Erik) zag vandaag dat er een roodborstje staat op de postzegel van het postpakket dat ik kreeg met biologische kleding. Mijn moeder heeft een speciale band met roodborstjes en ik kom als ik naar haar toeloop elke donderdag bijna altijd wel een roodborstje tegen, of soms zelfs op mijn pad,vliegt weer weg en komt soms nog even terug. 


Op de postzegel staat het roodborstje die de kat aan het wegjagen is om haar drie jongen te verdedigen.

Ik heb mijn vader voorgesteld om naar ons toe te komen op mijn verjaardag 8 mei, het is dan is ook moederdag. Hij gaat het proberen en had die gedachte ook vertelde hij, maar wilde dat niet vertellen omdat hij niet wist of het zou lukken. Dus had hij misschien voor de deur gestaan, maar misschien ook niet. Ik vertel hem dat je als je dat van te voren met elkaar deelt, je wensen ook uit kunnen komen. Hij vindt dat onzin en vindt dat hij met mij niet kan overleggen. Toen ik zei hoe kom je tot overleg, had hij daar geen antwoord op, ik zei: door je gedachtes te delen, dat doe ik met mijn moeder en dan komen we ook op nieuwe ideeën. Hij kan zich niet voorstellen dat ik wel met mijn moeder kan praten, hij ziet haar als dementerend, maar bij mij is ze dat helemaal niet.

Als ik aan mijn vader vraag wat mijn moeder wil met mijn verjaardag of zij naar ons toe komen of wij naar hen komen, zegt hij verdedigend: We praten er echt wel over, zij wil graag komen, maar ziet niet dat het moeilijk is, dat ze bijna niet (meer) kan lopen. Ze loopt bijna helemaal krom. Tegen mij zegt ze soms dat ze ermee kan leven en soms dat ze het ook wel erg vindt. Ik zei afgelopen donderdag toen ik ruzie had met mijn vader dat hij verantwoordelijk is voor het bijna niet meer kunnen lopen van mijn moeder. Hij werd heel kwaad, ik ging gewoon verder en zei, ik voel me ook verantwoordelijk, nou zei mijn vader ik niet. Ik zei nog een keer, ik wel en daarom ben ook ook bezig om naar verbetering te zoeken.

Toen ik een keer door de telefoon tegen mijn moeder zei dat wij als gezin allemaal verantwoordelijk zijn voor haar krom lopen en we ook zouden kunnen helpen dat zij weer kan lopen, zei ze, maar dan moet ik ook iets doen. Ongelooflijk hoe ze altijd een mooi antwoord heeft. Ja zei ik medicijnen, koffie en suiker, vervangen door vitamine C en B3, groente- en fruitsappen, kokosolie, gember, kurkuma en citroen. En elkaar daarmee helpen, zei ik. 

Mijn vader denkt dat mijn moeder alleen maar is zoals hij haar ziet. Bij mij is mijn moeder weer anders, omdat ik anders met haar omga en een ander deel in haar aanspreek. We praten er nu in ieder geval meer over en zo komen we steeds toch ook een stukje verder. 

Het blijft boeiend om dit proces met mijn ouders mee te maken. Ook al zegt mijn vader dat hij niet ziet dat door de vitamine C en B3 en het stoppen van de statines, (cholesterolverlagende medicijnen) het beter met mijn moeder gaat, toch moet hij toegeven dat het probleem om op tijd bij de wc te zijn echt minder is geworden.  Dat is toch al heel bijzonder, want de luiers waren al gekocht. Gelukkig heeft mijn moeder dat geweigerd en is het niet gebeurd. Iedereen duwt elkaar maar in een richting die niemand wil. Als ik daar met mijn moeder over praat, hoe dat is gegaan en de luiers al klaar stonden, vindt ze dat verschrikkelijk om te horen, maar ook fijn dat ik haar dat vertel. Ja zo ver zijn we al heen, dat we het (bijna) normaal vinden, horend bij het ouder worden, dat medicijnen mensen zo verzwakken, dat er onmenselijke en meestal onomkeerbare verwoestende gevolgen zijn. Als je dan ook nog beseft dat mijn moeder elke dag misschien wel 9 medicijnen slikt is het een wonder dat ze nog zo aanspreekbaar is en heldere antwoorden heeft.  

Zo kan de farmaceutische industrie haar gang gaan om mijn moeder en miljoenen mensen medicijnen te laten slikken en te doen geloven dat ouderen niet dood gaan door medicijnen maar door ouderdom. Terwijl inmiddels allang bekend is dat in Amerika en Europa medicijnen al de derde doodsoorzaak is na kanker en hart- en vaatziekten! En dan is dementie een zogenaamde 'bij' werking van de medicijnen. 4 van de 5 mensen boven de 80 jaar slikt medicatie tegen hart- en vaatziektes en daarvan is de helft cholesterolverlagers, met als (bij)werking geheugenverlies en dementie, omdat de mitochondriën, energiecentrales van de cel, ook in de hersenen worden vernietigd. Het eiwitgehalte bij vrouwen is hoger dan bij mannen en bij vrouwen boven de 70 is het juist een teken van leven als het cholesterolgehalte hoog is. 

Zo wordt mijn moeder met afschuwelijke leugens medicijnen aangepraat, ziek, zwak en doodmoe gemaakt. Er zijn al veel verhalen te vinden van mensen, zoals Amanda de Vries die schrijven over de gevolgen die statines (cholesterolverlagers) op hen heeft gehad: totale verzwakking, nachtmerries en bijna liever dood willen gaan. http://www.gezondheidenco.nl/188571/bijwerkingen-cholesterolverlagers-down-en-out-door-statines. Bij vrouwen boven de 70 is een hoog cholesterol juist een teken van levendigheid. In Nederland stierven in 2014 12.500 mensen aan dementie en de voorspelling is dat door het verzwakt immuunsysteem dementie doodsoorzaak nummer één zal worden in 2030.

Ik blijf zoeken naar verruiming, openheid, het onbespreekbare onbespreekbaar maken. Ik heb gezegd tegen mijn moeder dat de tramadol echt gevaarlijk is, ze wilde het niet weten, maar bleef toch aan de telefoon. Ik zei dat mijn vader had gezegd dat hij zat te wachten op haar dood. Ze zei dat tegen mijn vader. Gelukkig kon ik zijn reactie niet horen, hij zal het zeker niet leuk vinden dat ik tegen mijn moeder zeg wat hij zelf heeft gezegd en hij zo zijn eigen woorden terughoort. Ongelooflijk hoe het praten over doodgaan en een bijna onbespreekbaar onderwerp als doodgaan zelfs door de telefoon toch benoemd wordt.   

Zo komen er toch steeds kleine openingen in bijna onbespreekbare onderwerpen als geloof in medicijnen, artsen, je eigen gezondheid in eigen handen nemen, zelf op onderzoek uitgaan en blij te zijn met elke kleine verbetering in contact, en minder medicijnen en meer gezonde voeding. als het niet zo schokkend zou zijn, zou het soms bijna grappig zijn wat er met mij en mijn ouders aan het verschuiven is en hoe snel mijn vader soms ook weer geneigd is om te (gaan) geloven dat er iets van waar zou kunnen zijn wat ik vertel over mijn moeder, medicijnen en dat er echt andere wegen zijn naar verbetering door goede voeding, vitamine C en minder medicijnen. Mijn moeder is altijd met gezonde voeding bezig geweest, rauwkost. Iedereen in de familie lachte haar uit om haar brandnetels, terwijl het een heel gezonde plant is die ook helpt om je lichaam te reinigen en te ontgiften.

liefs Leonoor

woensdag 4 mei 2016

4 mei dodenherdenking: onzekerheid en twijfels toelaten doet leven

reactie 4 mei op Facebook na bericht over de trein die stil heeft gestaan tussen Amersfoort en Hilversum. Omdat iemand zelfmoord heeft gepleegd.

Zelfmoord als wanhoopsdaad, uit eenzaamheid, onbegrepen voelen, misschien als gevolg van medicijngebruik, die als 'bij'werking hebben depressiviteit. Zolang het bijwerking heet, omdat het ons niet goed uitkomt hoeven we er (bijna) geen aandacht aan te besteden. Alles wat medicijnen doen is werking zonder onderscheid wat we werking noemen of bijwerking.

Gisteren is Henry die we via LinkedIn hebben leren kennen bij ons thuis langs gekomen en heeft hij verteld hoe hij toen hij 1,5 jaar geen medicijnen slikte, een keer kwaad werd, met als gevolg een opname en weer aan de medicijnen. Niemand die de visie heeft en hulp kan geven om te vertellen dat emoties er natuurlijk mogen zijn. Weinig mensen zijn in staat blijkt mensen te helpen om te praten, gevoelens en ervaringen te delen, je emoties in goede banen te mogen leiden, zodat je pijn, verdriet, eenzaam en onbegrepen voelen niet naar binnen gaat, maar naar buiten kan, gedeeld kan worden.

Veel leed en ziektes zouden zo voorkomen kunnen worden. Daar is mijn leven en inmiddels ons leven als woongroep Contact & muziek een voorbeeld van. We hebben het soms echt heel moeilijk, iedereen heeft zijn/haar levenservaringen. Jezelf leren kennen in samen wonen en samenwerken is een bijzonder (levens)proces. 

In de 10 jaar dat we nu samen wonen en samenwerken is er veel ruzie geweest, maar het wordt ook steeds minder en milder. We hebben een heel bijzonder leven door met elkaar te praten, muziek te maken en maken bijzondere dingen mee in contacten met mensen, met vlinders, met overledenen, andere dimensies, ontmoetingen met andere mensen.

Zonder te gaan zweven, zo concreet mogelijk met elkaar alles aangaan, is mijn ervaring, leidt tot spiritualiteit. Vaak is spiritualiteit een vlucht om moeilijkheden niet onder ogen te durven komen, met elkaar te kunnen of durven praten, ervaringen te delen, pijn, verdriet, eenzaamheid niet toe te laten.

Alle soms klein lijkende irritaties met elkaar bespreken leidt tot beter begrip en elkaar beter leren kennen. Samen is altijd fijner dan alleen. Daar is mijn 8 jaar diepe eenzaamheid voor nodig geweest om zoveel overtuigingskracht te ontwikkelen dat ik alles waar iedereen meekwam, vreugde, maar ook de moeilijkheden graag wilde horen en helpen verzachten, door erover te parten en met elkaar te delen.

Gedeelde smart is halve smart, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Als je die twee gezegdes bij elkaar brengt kan het heel snel gaan. Maar de eerste stap op dat pad van delen en liefde zetten vinden we vaak heel eng. De eenzaamheid doorbreken, gevoel toelaten, zonder ervaring te hebben of bevestiging te krijgen is niet makkelijk. Maar als je eenmaal de ervaring hebt dat je, door je met je onzekerheid je ervaringen met anderen te delen mensen stimuleert en inspireert ook meer van zichzelf laten zien, kun je er geen genoeg meer van krijgen. Dat is mijn ervaringen, dan wil je verder en meer ontdekken, hoe het werkt, wat er kan en wat ervoor nodig is om openheid met elkaar te creëren. Ziekte gaat verdwijnen omdat ziek zijn niet meer nodig is. Eigenlijk durf ik te zeggen is ziekte niets anders dan eenzaamheid. Ik denk dat wij op aarde komen om je eenzaamheid (ziek zijn) te doorbreken.



De grootste moeilijkheden en diepste diepten in de 10 jaar dat wij nu als woongroep samenwonen en samen werken waren altijd beter, fijner, leerzamer dan alles wat ik alleen had moeten en nu kan ik zeggen ook willen doormaken. Maar hoe alleen je bent nooit echt alleen, wel fysiek, maar je kunt denken en wat is dat, dat is toch ook een soort van dialoog met wie?
Met de ander, een hogere trilling of intelligentie, hoe je het maar wilt noemen. Alles wat je 'alleen' doormaakt geeft een enorme ervaringswijsheid. De 8 jaar eenzaamheid bleek, besefte ik veel later, de juiste voorbereiding om open te willen staan om drie mensen in mijn huis mee te kunnen nemen in een sociaal bewustwordingsproces, zonder enig vermoeden te hebben hoe dat zou zijn of wat er dan zou gaan gebeuren.

Ik geloof dat er veel meer is dan wij weten en dat we geholpen worden vanuit een andere dimensie. Daar hoort ook bij dat we gaan beseffen dat hulpverlening geen hulp is, blijkt te zijn, dat medicijnen net als wapens een machts- en geldkwestie is en de farmaceutische industrie alleen maar meer medicijnen wil verkopen net als de wapenindustrie wapens wil verkopen, in plaats van eraan te werken dat alle wapens en medicijnen de wereld uitgaan. Geen ziekte, geen oorlog. Woorden als strijd en verdedigen worden ook vaak gebruikt als mensen over ziekte praten, de strijd verloren, je wapenen tegen ziektes.

We kunnen dat allemaal doorbreken met liefde en delen. Ik werd gepest op de opleidingen natuurgeneeskunde en haptonomie, omdat ik vragen durfde te stellen waar mensen kwaad van bleken te worden, omdat ze de twijfel, de onzekerheid en de angst niet durfden te voelen, die mijn vragen opriepen. 

Ik twijfelde aan alles. Ik begon steeds meer te begrijpen dat het hulp vragen en hulp geven van een totaal andere orde en niveau was dan mijn ervaring die ik al had met muziek. Als violiste en viooldocente, was ik gewend om kennis en ervaringen te delen en samen te spelen met mijn leerlingen en collega's. Kinderen stellen vragen zien andere dingen. Ik kon hen helpen, omdat ik meer wist en beter viool kon spelen, maar zij hadden mij ook veel te leren door hun vragen, onbevangenheid en openheid. Ik hoefde alleen maar te zorgen dat ze zich op hun gemak voelden om zich te kunnen uiten.

Ik gaf thuis muziekles, ik nam de tijd ook voor een gesprek. Maar de muziek bleef een middel maar werd nooit echt contact. Om te praten over wat je meemaakt in je leven, over moeilijkheden was eigenlijk weer niet de bedoeling als je vioolles geeft. Zo liep ik vast in de muziek, maar bleek hulpverlening een hiërarchie: de therapeut, hulpverlener, staat boven de patiënt, inmiddels cliënt (een heel afstandelijk woord) genoemd.  

In de verhouding leraar, leerling is er veel meer ruimte voor uitwisseling, vragen stellen is juist de bedoeling, dan leer je meer. Als leraar ben je trots als een leerling mooi gaat spelen. In de hulpverlening is daar geen sprake van. Daar komt het niet voor dat iemand die met moeilijkheden komt en haar/zijn leven een positieve wending krijgt je allebei trots vertelt hoe dat gegaan is. Maar de eerste psychiatrische patiënt moet ik nog tegen komen die trots een naam kan noemen door wie hij of zij verder is gekomen in haar of zijn leven. Als viooldocent wil je je kennis overdragen en overbrengen aan je leerlingen. Een arts blijft een arts, een patiënt blijft een patiënt. Als je vioolles hebt gehad kun je ook beter worden dan je leraar, dat is bij therapeuten en artsen ondenkbaar. Ervaringsdeskundigheid is een term die in de praktijk ook steeds minder gewaardeerd blijkt te worden. Heel erg dat mensen zo klein worden gehouden. Wat echt helpt is delen en elkaar gaan vertellen wat je voelt, wat je ervaren hebt. 

Ik was daar alleen mee, dacht ik en ik dacht ook dat iedereen dat wel deed en kon, behalve ik, maar het bleek andersom niemand bleek dat te willen behalve ik. Daarom kwam ik niemand tegen, nu klinkt dat logisch en eenvoudig, maar als het zo is is dat niet makkelijk. Maar het bleek een enorme belofte in zich te houden: Ik mocht mensen gaan helpen met delen. 

onzekerheid en twijfels toelaten doet leven


Om echt mensen te kunnen helpen moet je heel veel leren, lijden, twijfelen, onzeker zijn, klappen opvangen, uitgelachen worden, pijn voelen. Ook als je je niet begrepen voelt, niet te gaan twijfelen, maar je gaat ervaren dat je daardoor juist sterker wordt. Bescheiden blijven als iets goed gaat, dienstbaar willen zijn, geen eer, geen roem, geen ego (meer) willen. Elke keer ervaren dat als je verlangt naar erkenning, bevestiging, je daar niet door laat weerhouden om door te gaan, zonder te verharden, verantwoordelijkheid durven nemen, maar ook verantwoordelijkheid bij anderen kunnen leggen, luisteren naar jezelf en anderen en alles willen leren over samenwerken.

lieve groeten Leonoor


dinsdag 3 mei 2016

Ik geloof niet in labeling

Ik gebruik het woord autisme omdat het zo wordt genoemd in de publiciteit over vaccinaties. Ik heb het over de gevolgen van gif, die in vaccinaties zit en ingespoten wordt bij baby's, de DKTP prik, inmiddels 4x in het eerste levensjaar. Het inenten wordt steeds meer en lijden tot reacties, die autisme, epilepsie, leukemie worden genoemd. Ik zou in mijn eigen woorden zeggen: disbalans, schok, afsluiting, zoals ik het ook bij Marthe, één van mijn drie huisgenoten ervaar. Haar ziek zijn als kind is waarschijnlijk veel meer het gevolg van vaccinaties geweest dan zij en haar ouders ooit hadden gedacht of beseft.



Kinderen krijgen lichamelijk zo'n klap, dat ze ziek worden, maar ook emotioneel, dat ze zich afsluiten. Het vertrouwen is beschadigd en als niemand dat ziet, herkent of verwacht of het verband legt met de vaccinatie en ouders niet zien of ervaren dat hun kind anders is geworden, kan een kind zelfs de klap nooit meer te boven komen. Hans Moolenbergh, een huisarts van 90 jaar, die hier veel mee bezig is en lezingen geeft, vertelde in een interview dat hij zijn zoon zelf had ingeënt en het 20 jaar heeft geduurd voordat zijn zoon weer normaal was.


Marthe is als kind veel ziek geweest, er werd verteld dat ze jeugdreuma had, ze heeft in het ziekenhuis gelegen en ik heb daarbij altijd het gevoel gehad dat dat niet normaal was. Er wordt alleen maar over gepraat en gedacht als een fysiek, medisch probleem, maar niet hoe het emotioneel is ervaren. Weinig mensen beseffen dat er vertrouwen nodig is om daarover te kunnen praten. Dat lijkt eenvoudig, maar is niet zo. Het vraagt een nieuwe manier van denken, kijken, voelen, een andere levenshouding. Dat leer je en krijg je door erover te (gaan) praten. Pas als je in gesprek gaat kom je tegen dat mensen helemaal niet gewend zijn om echt met elkaar te praten over je eigen ervaringen, gevoelens en ideeën. Al snel kan het een discussie worden, in plaats van een dialoog, luisteren naar elkaar en ruimte geven om je verhaal te vertellen. Dat vraagt openheid en geduld en als het niet meteen lukt nog eens proberen met andere woorden te vertellen wat je wilt vertellen. 


Nu begrijp ik/begrijpen we door ons te verdiepen steeds meer dat vaccinaties onnatuurlijk en schadelijk zijn. Vooral kinderen die al kwetsbaar zijn, omdat, zoals bijvoorbeeld bij Marthe, het contact met haar moeder al niet zo stabiel en sterk was dat kinderen dan eerder ziek worden, dan kinderen die sterker zijn en/of meer een vertrouwensband hebben met hun ouders. Kinderen kunnen zich afsluiten voor contact als gevolg van vaccinaties en andere pijnlijke, of traumatische ervaringen, medisch of in contacten.


Roos speelt op de viola da gamba, muziekles bij ons thuis. Er werd verteld dat ze het verstand van een 5-jarige had, autistisch was en nooit meer beter worden. Bij mij was ze niet autistsch. Waarom? Omdat ik er niet in geloof en zo niet naar haar kijk. Het verhaal van haar moeder bevestigde veel. Ze had veel liefde geregen, maar de overgang naar school ging niet goed. Ik zou bijna zeggen ging dus niet goed. School is niet ingesteld op eigenheid, individualiteit. Ze raakte in de war en werd ineens anders beoordeeld. Zo komen er labelingen en het vastzetten in hokjes. Haar vader dacht dat ze het instrument in elkaar zou slaan. 

Ze was heel serieus, als ze maar contact voelde kon ze zich heel goed concentreren en... ze praatte. Wat een verademing, veel kinderen zijn al zo aangepast dat ze bijna niet meer spontaan durven zijn of spontane reacties geven. Als kinderen zichzelf zijn is er iets aan de hand. Ongelooflijk ze zat met heel moeilijke kinderen in een klas. Ze vertelde dat ze wel onder de tafel ging zitten, omdat ze zich zo verschrikkelijk voelde. Dat werd natuurlijk weer uitgelegd en gezien als een uiting van haar autisme en dan is de cirkel gesloten, kom daar nog maar eens uit. Ik heb nog even het idee geopperd om haar naar een gewone school te laten gaan. Ik was heel benieuwd hoe dat geweest zou zijn als er docenten zouden zijn die haar spontaniteit zoden kunnen inzetten om de sfeer in de klas te verbeteren. Helaas konden de ouders de andere manier van kijken en zijn niet aan. Maar er is toch wel iets van doorgegaan, ze werd wel meer voor vol aangezien.

Ik vind het heel belangrijk dat wij ons bewust worden dat vaccinaties kinderen beschadigen, verzwakken en traumatiseren, lichamelijk, emotioneel en sociaal. 

Daarom geloof ik niet in autisme, omdat je met de labeling autisme, het zeggen dat een kind autistisch zou zijn, de situatie, de overgang naar school, de medische handelingen, erbuiten laat. Je legt geen verband met wat er concreet gebeurd is: vaccineren, pijn, eenzaamheid, geweld, of wat iemand maar meemaakt. Ik geloof niet in autisme als aandoening. Ik vind het belangrijk dat je in je eigen woorden vertelt wat je ervaart in contact en met elkaar bespreekbaar maakt dat kinderen, volwassenen, (ook soldaten) door pijn, onbegrip, alleen gelaten met trauma's zich emotioneel en sociaal afsluiten. Niet (meer) open kunnen of willen staan voor hun gevoel of voor contact met anderen, en geen ruimte hebben voor anderen. 

Langzaam begint er naar buiten te komen wat kinderen meemaken door vaccinaties. Dat kinderen ziek worden, slecht slapen, schreeuwen, niet meer tot rust komen, door verschrikkelijke vaccinaties is nog bijna onbespreekbaar. Gelukkig begint daar verandering in te komen.


Ik heb altijd een afschuw gehad van prikken en snijden in mensen en denk nu dat dat ook wel kan komen, omdat ik het zelf heb meegemaakt, zoals ieder kind. Maar voor mij is het een normale reactie op pijn, je afsluiten en je eigen gang gaan, omdat je geen vertrouwen meer hebt in de mensen, die jou dit hebben aangedaan, zonder (bewust) te weten als kind dat je kwaad en bang bent geworden door de behandeling, het prikken in je lichaam. Een normale reactie op een abnormale situatie. 

Kinderen, mensen worden in hokjes geplaatst zonder de situatie te benoemen, dat vind ik heel erg, niet eerlijk, makkelijk en misdadig. Dit moet stoppen en wat er met kinderen gebeurt moet gedeeld worden en concreet gemaakt worden. 



Gelukkig zijn er ouders, die hun soms ongelooflijke en afschuwelijke ervaringen met anderen gaan delen, en zijn er mensen die zich verdiepen in wat er nu eigenlijk in vaccinaties en medicijnen zit. En dat blijkt een ware oorlog. Er zijn al meerdere artsen vermoord in Amerika, die het verband tussen vaccinaties en autisme hebben aangetoond. De farmaceutische industrie blijkt nergens voor terug te deinzen, over lijken te gaan en zoveel geld te verdienen, dat ze claims makkelijk kunnen betalen en doorgaan. Ze verdienen miljarden, dus mensen misleiden blijkt te lonen. Dit kan gewoon doorgaan, zolang wij het accepteren en onze bezorgdheid niet delen en de gevaren niet (willen) zien. 

Ik zie het als de verborgen 3e wereldoorlog, die gaande is en dat de wapenindustrie hetzelfde is als de farmaceutische industrie, niets met liefde te maken heeft, alleen uit is op geld verdienen en mensen zwak maken. Er zijn al mensen die bij de farmaceutische industrie hebben gewerkt, spijtoptanten, die hun verhaal over de praktijken van de farmaceutische industrie, het omkopen van regering en ministers om medicijnen op de markt te brengen, naar buiten brengen, lieve groeten Leonoor


seksualiteit en liefde

3 mei 2016
Voor mij is seksualiteit verbonden met elkaar ontmoeten en liefde. Seks en lust vind ik een verkeerde combinatie, net als medicijnen, operaties, geloof ik niet in lust, maar in leven en genezen door liefde. Vrouwen zijn belangrijk om te praten vanuit hun gevoel over hun ervaringen en de verbinding weer te maken met liefde, in plaats van lust. Seksualiteit zonder de pil, zonder een condoom, zelf de verantwoordelijkheid nemen over wat je doet met elkaar.

Praten over wat je voelt, wie je bent, wat je met elkaar wilt, je ervaringen in je leven, praten voordat of in plaats van dat  je seksualiteit met elkaar hebt, geeft een heel ander contact. Niet over je onzekerheid, angst en de spanning te praten en  zwijgend met elkaar seksualiteit hebben, over allerlei grenzen te stappen. Het is zo normaal dat we bijna niet meer terug kunnen en jezelf en de ander niet leert kennen. Voorbereiding is in alles belangrijk ook in seksualiteit. Als je met kinderen daarover gaat praten zul je merken dat het helemaal niet makkelijk is om op een natuurlijke en eenvoudige manier te praten, te denken over wat seksualiteit eigenlijk is, wat de waarde is en waarom we er zo slecht mee omgaan en er heel veel wordt (weg)gelachen. 

We zijn de natuurlijkheid kwijtgeraakt, meisjes en jonge vrouwen slikken heel makkelijk de pil. Jongens, jonge mannen vinden dat wel makkelijk, zo hoeft er niet gepraat en nagedacht te worden, kunnen we 'onze gang' gaan. Er komen toch geen kinderen van. Praten over jezelf, over je gevoel wordt als lastig ervaren en liefst leggen we elkaar het zwijgen op.  

Er is nog heel veel te doen, ook in de alternatieve gezondheidsomgeving. Ik werd gepest bij de opleidingen natuurgeneeswijze en haptonomie toen ik 40 jaar was. Ik ben gaan begrijpen dat ik een nieuwe weg inging, die ook nieuw was voor de alternatieve wereld. 

Seksualiteit zonder de pil is nog taboe. De pil is een medicijn dat je hele lichaam vergiftigt en overneemt, angstaanjagend dat we als jonge vrouw zo elke maand onszelf geen kans geven iets te leren over ons lichaam, vrouw zijn, kinderen krijgen op een natuurlijke manier. Elke maand nee tegen een kind zeggen, bang zijn om zwanger te raken, in plaats van verantwoordelijkheid nemen om te beseffen wat het is om samen een kind te ontvangen, daar klaar voor te zijn, aan toe te zijn. Als je daar niet aan toe bent, gewoon geen seks met elkaar te hebben. Er is zoveel meer om elkaar te laten voelen dat je van elkaar houdt. 

kinderen bij ons thuis op muziekles

Praten, elkaar aanraken op een liefdevolle manier, praten met anderen, ervaringen en kennis met elkaar delen, ook een hand geven, een knuffel, maar ook zeggen wat je op je hart hebt, waar je niet blij mee bent of blij van wordt. De moeilijke dingen benoemen, elkaar stimuleren alles te uiten wat je dwars zit, om ruimte te creëren voor positiviteit, een positieve levenshouding te ontwikkelen. Daar neem ik mijn huisgenoten in mee, een bijzonder (sociaal) bewustwordingsproces, met daardoor een heel bijzonder leven!

Ik ben begonnen om alles in het leven bespreekbaar te maken. Dat is een hele lange, eenzame weg geweest, waar ik veel sterker uitgekomen ben en mede de reden is dat we als woongroep Contact & muziek, nu al 10 jaar over alles kunnen praten. Allemaal hebben we meegedaan met drinken, roken, seksualiteit zonder liefde, zijn we vrienden kwijtgeraakt en zijn er mensen in onze omgeving door overleden. Nu we met elkaar wonen, werken en muziek maken en alles bespreekbaar is blijkt hoe ver het allemaal kan gaan. Ik heb altijd twee ijkpunten: 

Wat vind mijn moeder ervan?
en 
Kan hier een baby of een kind bij zijn?

Als dat zo is dan is het bijna altijd goed. Gelukkig kan je nee zeggen tegen alles wat je niet wilt. Kunst wordt ook vaak gebruikt om vrouwen als lust te zien. Daarom is het ook zo belangrijk dat vrouwen, moeders tijd en vooral rust krijgen om aandacht te geven aan hun baby's, hun kinderen en zichzelf om met hun kind een heel bijzonder contact op te bouwen en vertrouwen mee te geven. 

Ik geloof helemaal niet in lichamelijke bevrediging, wel in liefde en liefdevolle aanraking, gewoon als mens, zoals je een medemens benadert, of een kind, of een ouder iemand, zonder enige seksuele lading. 

Ik denk echt dat die seksuele lading, spanning in plaats van ontspanning een onnatuurlijkheid inbrengen die veel ziektes veroorzaken. Ik geloof helemaal niet (meer) dat aanraking iets speciaals is. Voor mij is het natuurlijk, ongemerkt, belangeloos aanraken, zonder dat het opvalt of benadrukt wordt heel belangrijk. Dat is niet makkelijk, maar is net als muziek maken een oefening in liefde, bescheiden leren zijn, iets doen zonder ego of belang. Dat gaat niet vanzelf, dat is een leerproces, een levensproces om echt met elkaar te praten over alles en elkaar helpen om je bedoelingen en wensen in en met je leven met elkaar te delen.

Ik ben musicus, dat betekent jezelf oefenen in dienstbaarheid en bescheidenheid.  Op onze website www.contactmuziek.nl kun je bij de onderwerpen baby's, kinderen, ouderen en vlinders zien, hoe ik contact maak, muziek maak en ontmoetingen heb met mensen en dieren.
 
atalantavlinder op mijn hand in onze tuin

Concentratie, aandacht en liefde gebruiken om te werken aan verbetering, te zorgen dat mensen zich gehoord voelen, zich minder eenzaam voelen. Zeggen wat je op je hart hebt, delen, een serieus gesprek hebben, over zingeving kunnen praten, waarom zijn we hier op aarde. Wat doen we aan verbetering, hoe stoppen we geweld, medicijnen, oorlog, hardheid. Dat raakt me, maar alleen genot en extase zoeken heb ik helemaal niets mee, ook nooit gehad. 

Maar daarop vertrouwen dat dat niet raar is, is in deze maatschappij waar seksualiteit letterlijk op straat ligt, niet makkelijk. Ik ben door een diep eenzaam dal gegaan om me te durven uitspreken over wat seksualiteit is en hoe koud, beangstigend en verwarrend seksualiteit en contact voelt zonder te praten, zonder liefde en hoe belangrijk het is om eenvoudige woorden te gebruiken die ook kinderen begrijpen. 

Eenvoud, logica, vreugde en liefde zijn voor mij aanwijzingen en kenmerken dat het goed is waar ik mee bezig ben. Waar liefde is, is geen lust of ego. Dat mijn moeder mij liefde heeft gegeven heeft, zie ik niet als iets lichamelijks, maar als een gevoel, een gevoel van liefde. 



mijn moeder en ik,
3 april 2016






Ik ben 8 jaar alleen geweest, geen werk, geen vrienden, geen familie, geen kerst, geen oud en nieuw. Ik vond dat elke dag vreselijk. Als ik weg was geweest en weer thuis kwam, was geen enkel kopje afgewassen of zelfs maar verplaatst. Ik wilde bijna niet dat er iemand langs kwam, omdat degene dan ook weer weg ging. Ik heb het overleefd, omdat kinderen aanbelden uit de straat, zij wilden heel graag bij mij komen. Daardoor bleef ik leven en geloven dat het goed was waar ik mee bezig was. Ik besefte me later dat ik uit alle bestaande hokjes, denkkaders aan het komen was, waardoor uiteindelijk mijn leven zo totaal is veranderd dat ik nu 24 uur per dag met ons vieren samen mag werken aan contact, muziek en bewustwording.
liefs Leonoor