Leonoor deelt


In

Leonoor deelt

schrijf ik over mijn levenservaringen, onze woongroep Contact & muziek, ons sociaal bewustwordingsproces, muziek, de overstap die we maken naar lichtvoeding, contact met mijn ouders, het overlijden van mijn broer en een jaar later mijn zus, die 11 jaar bij ons heeft gewoond, mijn gedachten over het leven en dood, contact met andere dimensies en vlinders.
We leven in een waanzinnige maatschappij, waar mensen die problemen als slechte voeding, bestrijdingsmiddelen, de afschuwelijke werkingen en gevolgen van medicijnen en vaccinaties bespreekbaar maken, het zwijgen wordt opgelegd en hun leven zelfs niet meer zeker zijn.

Zolang we niet onze twijfels, ervaringen en problemen met elkaar gaan delen kan de macht van geld, bezit, wapens, chemische middelen, voedselindustrie, de farmaceutische industrie, in ons leven heel veel schade aanrichten.

Als we bezig gaan met liefde, delen, mediteren, muziek maken, zingen, openstaan voor andere dimensies, openheid, praten, schrijven, contact met elkaar, ook via internet, zoeken naar andere, nieuwe en oude wegen met elkaar verbinden, natuurlijke manieren van leven, genezen, ons leven een positieve wending geven, komt er liefde, bijzondere ervaringen en wonderen in ons leven.


Ik ben heel dankbaar dat ik dit kan delen met mijn huisgenoten Marthe en Erik. We zijn elke dag dankbaar voor ons prachtige, moeilijke leven en de diepe verbondenheid met elkaar. Op onze website www.contactmuziek.nl kun je veel over onze bijzondere leven lezen, zien en luisteren.


zaterdag 24 december 2016

spontane meditatie met drie jongetjes aan het kanaal

Vandaag, 19 december 2016 hadden we, de woongroep Contact & muziek, een bijzondere ervaring met meditatie en kinderen. Als je mij zou vragen om op school met kinderen een meditatieles te geven zou ik impulsief misschien wel ja zeggen, maar als ik nadenk zeg ik nee dat is niets voor mij, ik pas niet meer in een schoolsysteem.

Marthe, Erik, Jeannette en ik zitten aan het water te mediteren, vlakbij de Munt in Utrecht, 3 minuten lopen van ons huis. We hebben een warm vest aan en een deken om onze benen, de zon staat voor ons. Drie jongetjes (7 of 8 jaar) komen naar ons toe en ik hoor hen nog net zeggen: 'Misschien zitten ze er wel al de hele nacht'. Eén van hen vraagt wat wij doen. Ik zeg: 'Ik weet niet of je weet wat dat is, maar we mediteren'. Ja dat kent hij wel. Even later komen ze samen naar ons toe gelopen. We praten wat en ze komen erbij zitten op het koude gras. Ik zeg dat het wel koud is, dat we daarom op matjes zitten. Ze vinden het niet koud, gaan even liggen, omdat hun jassen warmer zijn, maar dat is toch ook niet wat ze willen.

Ze gaan zitten op een klein vlondertje met hout, is wel iets warmer. Maar steeds als ze stil proberen te zijn, begint één van hen te lachen. Ik zeg dat het moeilijk is om stil te zijn. Ja zegt één van hen, als mijn vriendje begint te lachen, lach ik ook en de derde wil steeds nog even iets zeggen voordat hij stil zou zijn. Ze tellen een paar keer 3...2...1... maar ook dat werkt niet. 

'Ja, alledrie tegelijk stil zijn is echt heel moeilijk zoals jullie merken'. ‘Hebben jullie wel eens gemediteerd?’ 'Ja' zegt één van hen. Ik vraag: 'Op school?' Nee thuis, 'leuk' zeg ik.

Ze bedenken een oplossing: Als ze op afstand van elkaar gaan zitten, kunnen ze elkaar niet afleiden. Eén van hen rent meteen weg. Zijn vriendje roept: ‘Niet te ver hoor’, dus komt hij weer iets dichterbij. Daar zitten ze dan, alle drie apart. Maar als ze naar elkaar kijken beginnen ze toch weer te lachen.

Ik ben benieuwd of ze nog verder gaan of iets komen vragen. En ja hoor, ze komen naar ons toe. Ik zeg: ’Zal ik helpen?’ Ze knikken. Ik zeg wij zitten op twee matjes dus als jullie ook een matje willen, kan dat. Ze komen alledrie een matje halen en één van hen doet meteen zijn schoenen uit en gaat met zijn ogen dicht zitten. Als één van de anderen ook zijn schoenen uit wil doen, zeg ik dat we wachten met stil zijn tot iedereen klaar is. Ik vertel dat we op deze plek zitten omdat de zon voor ons is en we ook naar de zon kijken die aan het zakken is.



Ze vertellen nog dat als het stil is, er dan soms net een brommer langs komt. Ik vraag: ‘Wat kun je dan doen?’ ‘Negeren’ zegt één van hen. Ik zeg: ‘Ja, je hoort het wel, maar je hoeft je niet te laten afleiden’. Ik zeg dat ik wel zal zeggen wanneer we stoppen met het stil zitten. Dat vinden ze goed. Ze zitten in kleermakerszit en doen hun ogen dicht. Wij doen ook onze ogen dicht. Ik wil het niet te lang doen, maar het gaat goed, dus laat ik het een tijdje gaan.
Wat bijzonder om zo met vier volwassenen en drie kinderen aan het Merwedekanaal te mogen mediteren in Utrecht. Hoezo zouden we in het groen gaan wonen :) Nou ja, we zien wel....

Na een tijdje zeg ik dat ze het heel goed hebben gedaan en vraag ik hoe het is gegaan. Eén van hen zegt: 'Mensen waren aan het schreeuwen’. ‘Ik heb niets gehoord’, zegt de ander. Ik zeg: 'Ja mensen kwamen langs en er werd ook gepraat en er kwam een brommer en een auto langs. Ze zijn echt heel blij en komen de matjes terugbrengen.

Ik wilde nog even terugkomen op het woord negeren, dat voor mij een woord is met een negatieve lading en te makkelijk gebruikt wordt. Ik vertel dat als er iets positiefs gebeurt je wel kan reageren. Ik zeg: ‘Anders had ik jullie ook genegeerd, dat heb ik niet gedaan en daardoor hebben we nu een bijzondere ervaring. Ik vraag nog even naar hun namen.

Marthe zegt als ze weglopen dat ze toen ze de naam Ike hoorde, dacht dat we dat jongetje al hadden gezien 5 jaar geleden, toen we muziek maakten op het Muntplein. Marthe denkt dat zijn moeder in een verzorgingshuis heeft gewerkt. 'Klopt dat?' vraag ik, ‘Ja, lang geleden’ zegt hij. Hij was toen 2 of 3 jaar. Hij herinnert zich niet dat wij muziek gemaakt hadden.

We hebben altijd visitekaartjes bij ons. Ze mogen alledrie een gekleurd kaartje kiezen met achterop een door mij bedachte spreuk:

- In de vraag ligt vaak het antwoord al besloten (ja, hoe leg je dat uit aan een jongen van 8 jaar!) Maar hij denkt het wel te begrijpen en als ik zeg: 'Als je bijvoorbeeld vraagt: Is een poes aardig', zegt hij zonder aarzelen: 'Ja hij is zacht en je kunt hem aaien', een erg leuk antwoord.
- Wie geduld heeft maakt mooie dingen mee. ‘Dat hebben wij net gedaan', zegt het jongetje dat dat visitekaartje heeft getrokken.
- Het uiten en delen van je gevoel is essentiële voeding voor je ziel, geest en lichaam. Nog moeilijker om uit te leggen. Ik zeg iets over dat je iets kan zeggen over wat je voelt, ja dat begrijpen ze wel. Essentieel is belangrijk. Voeding kennen ze natuurlijk ook. Ja en dan heb je de ziel, je geest en je lichaam. Je lichaam weet je wel. Je geest is wat je denkt. Ik vraag: Hoe kom je aan woorden. Je hebt geluidsbanden, zegt één van hen, stembanden zegt (verbetert) een ander jongetje. 'Ja', zeg ik, 'maar hoe kom je aan woorden en waar komen je gedachtes vandaan, je kunt ze niet vastpakken'. Dat vinden ze erg leuk om te horen, dat niet kunnen vastpakken, dat is wel iets om over na te denken. 'En als je dood gaat', zeg ik, 'heb je geen lichaam meer, maar wel je geest en je ziel'. Ze kunnen het goed begrijpen. Als ze weglopen roepen ze: 'Bedankt en bedankt voor de meditatie!'


Thuis ga ik kijken op onze foto's en ja daar zit in het midden het jongetje van vanmiddag als 2-3 jarige met een geel t-shirt aan.


We hebben op een zonnige middag 27 september 2011, met ons viola da gambakwartet gespeeld, als dank voor de mensen en buurtbewoners die op ons project 'Je bent nooit te oud om te leren', muzikale ontmoetingen in verzorgingshuizen, gestemd hadden. 

We speelden op de steiger aan het water. Mensen zaten te luisteren op de trappen naar het Muntplein, bij het gebouw de Munt, vlakbij waar we vandaag 19 december 2016 zaten te mediteren. In het gebouw de Rijksmunt werd vroeger het geld geslagen. Het gebouw is inmiddels verkocht. Het gebouw de Munt met water en bruggetjes is misschien wel het mooiste stukje Utrecht.



Ik heb ook op de kleine luit gespeeld, Marthe heeft er een filmpje van gemaakt, heel bijzonder dat we dat nog hebben.



We zouden de 2e prijs krijgen, € 7.500 subsidie van het Rabo DichtbijFonds. Door mensen aan te spreken op straat spraken we ook een vrouw die werkte bij het Fonds voor Cultuurparticipatie. Zij heeft ons geholpen om nog € 9.250 te krijgen en ook het K.F. Hein Fonds heeft € 3.000 subsidie gegeven voor ons project. Met die € 19.750 hebben we 71 muzikale ontmoetingen gehad in verzorgingshuizen, in het buurthuis muziekles gegeven en hebben ouderen uit de buurt zelfs bij ons thuis muziekles gehad.

Dit project vond plaats van 19 december 2011 tot en met 1 november 2013. Het was vandaag 19 december 2016, precies 5 jaar later dus.

Ik had net deze week besloten, gevoeld dat we gaan stoppen met viola da gamba spelen en eigenlijk al gestopt zijn, het voltrekt zich, zo zie ik veranderingen. We hebben er veel van geleerd en veel aan gehad, het heeft ons ook samengebracht, maar het zitten op een stoel, de muziek, de klank voelt niet goed meer. We zitten altijd op de grond ook achter de computer, zelfs achter de naaimachine, aan door Erik gemaakte tafeltjes.

We zijn heel blij met het mediteren, zingen en misschien gaan we weer luit spelen, al een tijd niet meer gedaan. Het fijne van luit spelen is dat je op de grond kunt zitten. De bamboefluiten van één toon hebben we zelf gemaakt, dat voelt daarom ook meer eigen. 




Mirko heeft 1,5 jaar bij ons thuis muziekles gehad samen met zijn zus Melianna en zijn broer Matteo. De oma van Mirko zit rechts achter hem.  



Yma was drie jaar en strijkt samen met mij Vader Jacob. Na die middag is Yma een tijdje bij ons thuis op muziekles geweest. Ik zag haar moeder laatst fietsen met een viool op haar rug. Ze vertelt een week later dat ze samen met Yma op vioolles zit. 

Kinderen mogen ook strijken op mijn viola da gamba. Ike strijkt ook mee.


Ike speelt mee met de door ons zelfgemaakte bamboefluiten van één toon. Twee filmpjes van gemaakt, één met een kort zelfgemaakt liedje Ik wil met de nacht op reis, op muziekles gemaakt door Melianna de zus van Mirko. Het lukte de kinderen om samen het liedje van Melianna te spelen.

Daarna hebben we Vader Jacob gespeeld, met volwassenen en kinderen samen. 

Ike blaast ook een paar keer mee op een bamboefluit en na een tijdje geeft hij de fluit aan mij en loopt dan weg.




En dan 5 jaar later, 19 december 2016, komt Ike met twee vriendjes naar ons toe en krijgt hij (weer) een spontane les, nu over mediteren en praten we over denken en woorden die je niet kunt vastpakken.

Er komen die dag nog mooie getallen langs: bij de Albert Heijn is het bedrag € 16,88 (16=8+8). Wat een mooi getal 4x4 en nog een keer 4+4 en 4+4!! Het getal 4 zie ik als de bevestiging van ons vieren. 

Bij de Ekoplaza is het bedrag 33,27, 3³ = 27! drie jongetjes die naar ons toekomen. Nu blijkt ook nog dat 3x3 = 9 en 27, we 27 september 2011 (9e maand) één van de jongens al hadden ontmoet.

Een dag later gaan we nog even een sok ruilen bij de Aldi en ziet Marthe ineens Tobias, één van de drie jongetjes bij de school staan met zijn moeder. We blijven even staan en praten met de moeder. Zij vertelt dat haar zoontje haar verteld heeft van het mediteren en het visitekaartje heeft laten zien. Ze vindt het ook bijzonder wat er gebeurd is omdat dit net de drie drukste kinderen waren van de klas. Wat leuk dat zijn moeder na deze ervaring ons ook een keer ziet. Tobias komt bij zijn moeder staan en straalt, hij heeft het heel leuk gevonden. 

Op 23 december hebben we bij een andere Aldi het bedag € 4,88 en bij de volgende supermarkt € 8,80. Heel bijzonder, die bevestiging vanuit een andere dimensie. 

dinsdag 18 oktober 2016

medicijnen, mijn moeder, mijn verhaal over Gerda, 12 jaar haptotherapie, onze woongroep


Contact met mijn moeder en de alarmerende gevolgen van 25 jaar medicijngebruik.

Ik hoop dat we echt gaan begrijpen helaas vaak door afschuwelijke en pijnlijke ervaringen, dat medicijnen, vaccinaties, chemo, bestralingen en operaties echt afschuwelijk zijn. Het boek van C.F. van der Horst Dodelijke leugens, artsen en patiënten misleid over medicijnen en farmaceutische en voedsel industrie is daarin een eye-opener. Er zijn andere wegen en nieuwe inzichten nodig die de doodlopende wegen zichtbaar maken van het wereldwijde medicijngebruik en de macht van de farmaceutische industrie. Het tot je door laten dringen, beseffen en geloven dat medicijnen ziekmakend in plaats van genezend zijn, is al zo'n heftig proces, dat de meeste mensen, ook artsen hier met een grote boog omheen lopen. 

Maar mensen, ouderen, kinderen, volwassenen in de psychiatrie die dagelijks en jarenlang, vaak levenslang medicijnen slikken, maar dat niet willen, schreeuwen om hulp, om gezien en gehoord te worden. Artsen hebben ook steun nodig van mondige ‘patiënten', verlangen ook naar andere wegen dan steeds maar medicijnen voorschrijven. Iedereen moet elkaar gaan helpen, mensen die hulp vragen, familie en vrienden in hun omgeving, hulpverleners, artsen, verpleging, mensen die in de farmaceutische industrie werken. 

We zijn zo bezig en bezet door bezoeken aan artsen en ziekenhuizen dat we niet eens meer toekomen om je af te vragen, of je wel iets moet doen, waarom je (lichaam) uit balans bent (is) en hoe je het zelfgenezend vermogen kan stimuleren met rust, aandacht, concentratie, voeding, aandacht voor jezelf. Emoties, verdriet, isolement, je eenzaam voelen, gaat ook ergens heen. 


Relatie met Gerda beëindigd, een diep dal, afschuwelijke ervaringen met haptotherapie, begin van een bewustwordingsproces.


Ik ben door een diep dal gegaan 22 jaar geleden, nadat ik 7 jaar een afschuwelijke relatie had gehad met Gerda. Na 6 jaar hadden we een huis gekocht. Een half jaar later ging de relatie uit, omdat Gerda verliefd werd op Mike, een Syrische man, die veel spanningen meebracht door zijn oorlogservaringen. Gerda wilde bij mij blijven wonen en een relatie met hem hebben. Toen heb ik gezegd dat ik dat natuurlijk niet wilde. Ze is in Amsterdam bij Mike gaan wonen en heeft twee kinderen gekregen. Gerda is in 1993 overleden na een operatie aan een hersentumor. Ze was 36 jaar en haar kinderen Nora en Omar 1 en 2 jaar. 

Gerda praatte nooit en wilde ook niet praten, bouwde daarmee kwaadheid op. Ik had daar 7 jaar geen antwoord op. Ik was 30 jaar toen zij wegging en bleef met veel vragen achter. Ik woonde voor het eerst in mijn leven helemaal alleen en dacht niet dat ik dat zou kunnen. Ik was 34 jaar toen ze overleed. Ik heb het 16 jaar elke dag verschrikkelijk gevonden om alleen te wonen. 

Ik ben 8 jaar alleen geweest met kerst en oud en nieuw, ik heb me heel eenzaam gevoeld. Maar er kwamen altijd kinderen aan de deur om te vragen of ze binnen mochten komen of vroegen of ik naar buiten kwam. Dat kinderen het fijn vinden om contact te hebben met mij, heeft mij heel erg goed gedaan en geholpen om in mezelf te blijven geloven.

Ik was violiste en heb 4 jaar geen viool meer gespeeld. Ik ben toen Gerda weg was gegaan hulp gaan zoeken en heb een diep proces doorgemaakt in de haptonomie bij 3 haptotherapeuten. 


12 jaar elke week therapie bij drie haptotherapeuten, afschuwelijk eenzaam, bleek de weg naar zelfgenezend bewustzijn.

Eerst 2 jaar bij Peter Zwiers, met afschuwelijke ervaringen, waar ik weer hulp voor heb gezocht bij een collega haptotherapeut Anne-Jan van Minnen, die liet merken geschokt te zijn, maar mij na 2 jaar niet verder had geholpen. Daarna bij Cock van den Berg heeft het nog 8 jaar geduurd voordat ik zeker wist dat ook hij mij niet aan het helpen was. 

De eerste twee therapeuten hebben een eigen opleiding opgericht, Cock was hoofddocent op de academie in Driebergen. Alle drie kennen elkaar en hebben ook ruzie met elkaar gekregen. Ik heb door hulp te vragen veel nagedacht wat hulp vragen eigenlijk is, wat het doet met mij en oproept bij hulpverleners en hoe gevaarlijk afgeslotenheid is. 

Ik werd 'wakker' toen Cock mij in alles tegen bleek te houden. Ik heb op zijn aanraden 4 jaar geen contact gehad met mijn moeder, met de bedoeling om door afstand te nemen uiteindelijk een beter contact te krijgen. Ondertussen had ik wel contact met mijn vader. Toen ik het contact met mijn moeder wilde herstellen, ging Cock mij tegenhouden en tegenwerken. Volgens hem zou ik het contact met mijn moeder niet aan kunnen. Ik was geschokt dat het niet zijn bedoeling bleek te zijn dat ik weer contact met mijn moeder zou gaan krijgen. 

Ik kwam erachter dat hij al 2 jaar verzwegen had dat mijn moeder hem had gebeld. Mijn twijfels die ik al die 8 jaar had of hij te vertrouwen was, bleken steeds meer terecht te zijn. Ik had me ook al twee jaar laten tegen houden om de opleiding haptonomie te gaan doen. Hij vond dat ik beter natuurgeneeskunde kon gaan doen. Ik heb uiteindelijk een jaar psychologie, een jaar een psychosociale opleiding, de basis opleiding haptonomie en nog 2 jaar natuurgeneeskunde gedaan. Ik werd gepest bij natuurgeneeskunde en bij haptonomie, omdat ik vragen durfde te stellen en over mezelf vertelde. 

Ik begreep pas later toen ik zelf mensen ging begeleiden dat mijn vragen kwaadheid, angst en geslotenheid zichtbaar maakten en deuren openden, waarvan ik niet wist dat ze zo gesloten waren. 

  

mijn ouders


Mijn moeder is onderwijzeres geweest op een lagere school en gestopt met lesgeven toen ze trouwde. Ze is later handwerklessen gaan geven, heel actief geweest in de kerk, vrouwen voor vrede, en had veel liefde voor de natuur en het milieu. Ze heeft actie gevoerd met een paar vrouwen, waardoor de fosfaten uit de wasmiddelen zijn gehaald. Ze werd door mijn vader, alle kinderen deden mee, uitgelachen als ze over brandnetels of over eerlijk hout praatte, nu 40 jaar geleden. 

Mijn moeder bleek haar tijd ver vooruit te zijn met haar liefde voor de natuur. Ik huilde soms als mijn moeder huilde, wat ik zwak van mezelf vond. Het was een harde, onmenselijke sfeer. Mijn moeder bleef positief, maar ik kon als kind niet zien of ze blij was. Ze leerde ons plantennamen, ze hield van de natuur en belde de gemeente als ze zag dat onkruid met chemische middelen werd weggespoten, maakte foto's van voor en na het spuiten.


Mijn vader maakte een enorme carrière bij de gemeente, mijn moeder stond altijd klaar, ook als hij 's nachts laat thuis kwam van een vergadering, had ze een luisterend oor, ze steunde hem, zorgde voor 5 kinderen, voor het eten, deed de was, de huishouding, zorgde ervoor dat we naar school konden gaan, activiteiten hadden, stimuleerde creativiteit, muziek, lezen. Ze ging als laatste slapen en stond als eerste op.


Het contact met mijn vader is heel moeizaam en zwaar. Hij ervaart de zorg voor mijn moeder als een last en ziet niet dat haar verzwakking door de medicijnen komt, die haar van een sterke vrouw in een bijna helemaal afhankelijke vrouw hebben veranderd. Ze kan bijna niet meer lopen, maar is in het contact met mij veel sterker, omdat ik haar serieus blijf nemen en haar ook teruggeef hoe blij ik met haar ben. Ik wil haar ook laten voelen dat ze ons/mij als moeder heel veel heeft gegeven. En wil ook de natuur weer terug brengen in haar leven.


Ze slikt al 25 jaar heel veel medicijnen. Sinds een paar maanden krijgt ze op advies van een door mij geraadpleegde orthomoleculair arts gelukkig vitamine C en B3, kokosolie en door ons vers geperste groente- en fruitsappen. Mijn vader heeft ook medicinale hennepolie geprobeerd, maar omdat het te hard ging en mijn moeder in paniek raakte, is hij geschrokken en gestopt. Ik heb gezegd dat hij gewoon het aantal druppels kan verlagen van 3 naar 2 of 1, maar is heel kwaad over elk advies wat ik geef. Hij wil het liefst dat ik niet meer praat over medicijnen. 



gevolgen van 25 jaar medicijnen

Ondertussen gaat de verwoesting van de medicijnen door. Mijn moeder heeft veel te dikke voeten, omdat haar lichaam de gifstoffen niet meer kan afvoeren via de lever en de nieren. Maar dat wordt haar niet verteld. Als ik haar vertel wat er gaande is in haar lichaam, is dat natuurlijk verschrikkelijk om te horen. Daar wordt niemand blij van. Maar toch praat ik er over en probeer ik haar bewust te maken dat ze zelf kan kiezen om nee te zeggen tegen de medicijnen. Ze verliest tanden, ze worden bruin, echt afschuwelijk en onmenselijk.

Medicijnen bestaan voor 80% uit aardolie, die niet afbreekbaar is, 10% dierlijk en 10% plantaardig. Het is onbegrijpelijk dat we dat niet weten en nog steeds willen geloven dat medicijnen goed zijn. Afbouwen is zelfs nooit de bedoeling, één keer voorschrijven doet levenslang slikken. Heel veel ouderen hebben hierdoor een verschrikkelijk leven. Ouderen die heel veel hebben gedaan voor deze maatschappij en onze toekomst worden op een verschrikkelijke manier zwaar belast met enorme hoeveelheden medicijnen. Bijna elke arts schrijft heel makkelijk medicijnen voor. 

Mijn moeder krijgt op mijn aanraden bijna elke avond van mijn vader voor haar dikke voeten een voetenbad met zuiveringszout en azijn. Gelukkig worden haar voeten dan normaler. Maar mijn vader zal nooit toegeven dat iets werkt of beter is. Als het slecht gaat wordt het gewoon afgedaan als ouderdom. Heel afschuwelijk om mensen zo ziek, afhankelijk en machteloos te maken en dat daarover geen gesprek mogelijk is en alles wat maar enigszins een vraagteken is bij deze afschuwelijke lijdensweg, wordt als belachelijk afgedaan.

Mijn vader zal nooit zeggen dat hij twijfelt of die medicijnen wel goed zijn. Want dan zal hij moeten toegeven dat er iets helemaal niet klopt, al jaren. Als medicijnen zo goed zouden zijn, zou het met mijn moeder beter moeten gaan. Iedereen weet: Hoe minder medicijnen hoe beter.



ruzie, strijd met mijn vader

Hoe meer ruzie ik met mijn vader heb, hoe beter het contact met mijn moeder lijkt te worden. Ik vertel mijn moeder alles over de ruzie die ik met mijn vader heb, ook dat hij niets met ons als woongroep te maken wil hebben en eigenlijk niet meer wil dat wij nog komen. Zij vindt het vreselijk om te horen en zegt dat ze het niet begrijpt dat mijn vader zo doet, gelukkig is ze nog helder genoeg om haar mening te kunnen geven. Ook daar had mijn vader niet (meer) op gerekend. 


broers en zussen onderling geen contact 

Twee broers en mijn jongere zus willen al 20 - 40 jaar geen contact. Steeds meer begin ik te beseffen dat mijn vader totaal niet begrijpt wie ik ben en wie mijn moeder is. Mijn broers en mijn jongste zus voelen zich gesteund door mijn vader om te kiezen voor hardheid en mij mogen uitsluiten. 

Mijn vader zegt dat ik zulke rare opvattingen heb, dat hij mijn broers wel kan begrijpen dat zij geen contact met mij willen. Het ligt al jaren bij mij dat ik de oorzaak zou zijn van alle problemen. Ik heb heel veel pogingen gedaan om contact te maken en iets positiefs te doen, maar als ik iets doe word ik altijd genegeerd of belachelijk gemaakt en uitgeschakeld. Ik mag niets doen. Zo kan je mensen wel gek maken. Maar onderling hebben ze ook geen contact met elkaar. 

Mijn moeder vindt het allemaal vreselijk en vindt net als ik dat wat iemand ook doet of in jouw ogen fout heeft gedaan, dat dat nooit een reden mag zijn om iemand uit te sluiten.




bijzonder contact met mijn moeder

Het bijzondere contact dat ik inmiddels met mijn moeder heb opgebouwd, kan ik gelukkig wel delen met Marthe, Erik en ook mijn zus Jeannette is, ook al is ze zelf nog vaak bezet door haar eigen proces om de weg naar zichzelf (terug) te vinden.


Mijn vader wil liefst niet meer dat ik mijn moeder nog op zoek. Hij probeert mijn moeder in de mond te leggen dat zij ook niet wil dat ik kom. Zover durft hij al te gaan. Gelukkig kan ik hem nog aan zijn eigen woorden houden, dat mijn moeder toch echt zelf mag bepalen wat ze wil. Toch komt er door de ruzies met mijn vader heel langzaam een nieuwe weg. 

Toen wij een keer met ons vieren een fijne middag hadden gehad met mijn moeder, zei zij dat ze het niet leuk vond dat wij weg moesten gaan omdat mijn vader thuis kwam. Dat vond ze veel te ver gaan. We zijn gebleven, maar dat werd een drama.

Mijn vader was zo kwaad dat hij wegliep en ons totaal negeerde. De spanning was te snijden. Mijn vader wil de controle houden en is eigenlijk jaloers en kwaad dat mijn moeder blij is met het contact met ons. 

Hij zei nog niet zo lang geleden dat hij blij was als mijn moeder lachte, maar dat is allang niet meer zo. Het zijn uitspraken vanuit zijn verstand, niet vanuit zijn gevoel of hart. 



Ondanks dat mijn moeder bijna niet meer kan lopen, gaat het contact toch door. Ze heeft het ongelooflijk zwaar en heeft veel pijn, maar blijft vriendelijk.




Ik houd de voeten van mijn moeder elke week vast. 
Door het voetenbad met zuiveringszout en de sappen beginnen haar voeten weer normaal te worden!



natuurlijke middelen

Ik heb mijn moeder honing gegeven voor haar pijnlijke keel en colloïdaal zilver, het beste natuurlijke antibioticum van dit moment. We zijn bij een lezing geweest van Loek Stroeken die een zeer hoge kwaliteit colloïdaal zilver naar Nederland heeft gebracht. Haar blauwe plekken die heel erg waren nadat ze gevallen was had ik een week eerder in gesmeerd met door Marthe gemaakte hennepzalf van een door Erik opgekweekte plant in onze eigen tuin. Ongelooflijk hoe de plekken na een week bijna waren verdwenen. De helende werking van hennepplant is echt bijzonder. 

En wat erg dat dat allemaal zo ongelooflijk veel weerstand en kwaadheid oproept bij mijn vader. Mijn moeder vindt dat steeds ook heel erg om te horen. Ze zegt over de afschuwelijke werkingen van de medicijnen en over de bijzondere geneeskrachtige werking van de natuur, zoals de medicinale hennepolie, dat dat wereldkundig gemaakt zou moeten worden. Zo blijft ze ondanks dat ze het heel zwaar heeft ons verbazen en inspireren. Ze zei toen het meer doordrong wat ik vertelde: Dan is het ook bijzonder dat ik nog leef en zegt dat ze ook graag nog wil leven. 

Er is een geestelijke kracht die door alles heengaat, ongelooflijk hoe die haar steeds weer helpt. Ik bel haar elke avond. soms kan ik haar bijnan niet verstaan, is te moe en denk ik dat ik maar moet accepteren dat ze dood gaat. Dan hoor ik haar de volgende dag ineens weer heel vriendelijk praten door de telefoon. Ik wil nog leven zegt ze dan. 

Wat wel weer grappig is om te bedenken dat mijn vader schreef dat ik wel drie mensen heb, maar hij niet zou weten waar hij zomaar drie mensen vandaan zou moeten halen om hem te steunen. Dan denk ik, ik heb drie mensen die mij steunen, mijn moeder heeft vier mensen. Hij zou vijf mensen kunnen hebben die hem steunen. Dat is (de kracht van) delen. 
  
We zijn allevier ook heel dankbaar dat we deze moeilijkheden mee mogen maken, heel leerzaam om een weg te vinden om daar goed mee om te gaan. 
lieve groeten Leonoor