Leonoor deelt


In

Leonoor deelt

schrijf ik over mijn levenservaringen, onze woongroep Contact & muziek, ons sociaal bewustwordingsproces, muziek, de overstap die we maken naar lichtvoeding, contact met mijn ouders, het overlijden van mijn broer en een jaar later mijn zus, die 11 jaar bij ons heeft gewoond, mijn gedachten over het leven en dood, contact met andere dimensies en vlinders.
We leven in een waanzinnige maatschappij, waar mensen die problemen als slechte voeding, bestrijdingsmiddelen, de afschuwelijke werkingen en gevolgen van medicijnen en vaccinaties bespreekbaar maken, het zwijgen wordt opgelegd en hun leven zelfs niet meer zeker zijn.

Zolang we niet onze twijfels, ervaringen en problemen met elkaar gaan delen kan de macht van geld, bezit, wapens, chemische middelen, voedselindustrie, de farmaceutische industrie, in ons leven heel veel schade aanrichten.

Als we bezig gaan met liefde, delen, mediteren, muziek maken, zingen, openstaan voor andere dimensies, openheid, praten, schrijven, contact met elkaar, ook via internet, zoeken naar andere, nieuwe en oude wegen met elkaar verbinden, natuurlijke manieren van leven, genezen, ons leven een positieve wending geven, komt er liefde, bijzondere ervaringen en wonderen in ons leven.


Ik ben heel dankbaar dat ik dit kan delen met mijn huisgenoten Marthe en Erik. We zijn elke dag dankbaar voor ons prachtige, moeilijke leven en de diepe verbondenheid met elkaar. Op onze website www.contactmuziek.nl kun je veel over onze bijzondere leven lezen, zien en luisteren.


donderdag 6 oktober 2016

video met een opname van mijn eindexamen viool 1983

video met foto's van mij als kind met een opname van mijn eindexamen viool aan het Sweelinck conservatorium in Amsterdam uit 1983 


 ik speel vedel, 





viool 




leer mezelf piano spelen 




De muziek die Ik speel is het 1e deel van de vioolsonate van Robert Schumann. Ik speel op een viool van de Nederlandse vioolbouwer Hendrick Jacobs uit 1691!




muziek, eenzaamheid                                            
Ik heb deze video gemaakt omdat ik iets wilde doen met de opname die ik na 33 jaar weer eens hoorde en indruk op me maakte. Ik was in die tijd niet gelukkig, maar speelde mooi viool. Ik vond dat zelf niet en ben daarom na het examen nog heel hard gaan studeren om wel tevreden en vooral blij te kunnen zijn/worden met hoe ik viool speelde.



Het dilemma over me ongelukkig voelen en mooi spelen, leidt me naar een nieuw pad. Ik begon te beseffen dat muziek maken en samenspelen met mensen niet zomaar als contact voelde. Ik voelde me alleen als mensen zeiden dat ze vonden dat ik mooi viool speelde. Ik miste contact en praten over wat je voelt en hoe je je voelt.

Na me jaren heel eenzaam gevoeld te hebben begon de zon in mijn leven door te breken. 

Ik maakte een verandering door van viooldocent naar mensen helpen en begeleiden met een bewustwordingsproces. Ik ben steeds meer gaan delen en praten met mensen over je gevoel en je afvragen wie je wilt zijn en wat je werkelijk nodig hebt en wil doen in/met je leven. Muziek werd in plaats van laten zien wat je kan en bewondering oogsten, steeds meer dienstbaar aan contact.


Ik heb na 7 jaar een heel moeilijke relatie te hebben met een vrouw, samen met haar een (mijn) huis gekocht. Binnen een half jaar kreeg ze een relatie met een man uit Syrië en is bij hem gaan wonen. Ze heeft twee kinderen gekregen en is na een operatie aan een hersentumor op 36-jarige leeftijd overleden.


Ik ben toen het uit was tussen ons in een diep gat gevallen. Ik werkte als viooldocente aan de muziekschool in Tiel. Ik ben door meer moeilijke ervaringen en de beperkingen in lestijd op de muziekschool uiteindelijk vastgelopen. Net als in het middelbaar onderwijs was 26 uur een volledige baan. Ik had 20-30 minuten per week om een kind viool te leren spelen, op een manier die fijn was om naar te luisteren, wat onmogelijk is. Ik gaf kinderen meer tijd en werkte in plaats van 20 uur, 40 uur in de week. Daarnaast had ik thuis nog privé leerlingen die ik anderhalf uur lesgaf.

Ik heb 10 jaar een WAO uitkering gehad en ben daar, zeker achteraf, heel dankbaar voor. Ik ben door een diep eenzaam dal gegaan. Ik had nooit gedacht dat ik het aan zou kunnen om alleen te wonen en vond het dan ook elke dag verschrikkelijk. Ik heb veel gehuild en me afschuwelijk eenzaam gevoeld. Dat gun ik niemand! Toen ik mij ging uiten en praten over wat ik voelde, bleek ik geen vrienden (meer) te hebben. Ik heb 17 jaar alleen gewoond, 8 jaar was ik alleen met kerst en oud en nieuw.


contact met kinderen, begin van mijn bewustwordingsproces

Ik had zelf geen kinderen, heb als kind op kinderen opgepast en vanaf dat ik 18 jaar was aan kinderen vioolles gegeven. Mijn buurkinderen en kinderen uit de buurt zochten mij op, belden aan en vroegen of ze bij mij in huis mochten spelen en ik met hen buiten wilde spelen. Hoe eenzaam ik me ook voelde met volwassenen, zo blij en dankbaar was ik voor het contact met kinderen.

Wat ik toen niet besefte was dat ik een nieuw pad aan het voorbereiden was ook door het omgaan met kinderen, om andere mensen te kunnen gaan helpen om (ook) een bewustwordingsproces door te maken van een onbewust naar een bewust leven, maar dan niet alleen. Samen een zinvol leven creëren.


                                                    contact met mijn moeder

Ik maakte een bewustwordingsproces door om uit alle negatieve en me pijn doende contacten te komen. Het leren begrijpen waarom ik pijn ervoer, bleek vaak de beperking van de ander, waardoor deuren die ik opende weer dicht gingen. Ik voelde me niet thuis bij de opleidingen psychologie, psychosociale opleiding, natuurgeneeskunde en haptonomie en werd zelfs gepest. Ik wist niet wat ik meemaakte.


Mijn ideeën bleken vaak totaal anders. Ik was verbaasd dat mensen die alternatieve opleidingen deden (nog) zo star waren in bijvoorbeeld denken over de relatie therapeut patiënt, die veel meer een ego kwestie bleek dan ik had verwacht en wilde.




Ik kwam erachter dat de leraar-leerling verhouding in de muziek, het thuis lesgeven al zo anders, veel normaler was, dat het denken in hulpverlenen voor mij een stap terug was. Je maakt muziek met mede collega's, maar ook met leerlingen. Als een leerling beter is, ben je als leraar/lerares trots op je leerling. Samenwerken, bij elkaar thuis komen is in therapieland (bijna) ondenkbaar. 

Langzaam rolde ik uit alle bestaande vormen en het denken in normen en waarden en werden mijn ideeën en visie over hoe ik wilde leven en samenwerken steeds duidelijker.





diepgang, zingeving

Ik zag nergens diepgang of een positieve manier van leven en ook nooit gezien. Vanaf dat ik 6 jaar was had ik de zin in mijn hoofd: "Dit kan toch niet de bedoeling zijn?" Ik zag dat mensen niet aardig voor elkaar waren en was verbaasd, boos en verdrietig. Ik huilde veel in mijn leven, jaren en jaren. Ik verloor het vertrouwen in mensen, leven en mijzelf.

Kinderen worden niet serieus genomen, ouderen niet, mensen met problemen tellen niet mee. De meeste diepgang zag ik nog bij mensen die het moeilijk hadden of door moeilijkheden, oorlog of ziekte heen waren gekomen.
Dit allemaal bewust doormaken en de pijn van contactloosheid bewust ervaren, bleek dé voorbereiding dat drie mensen bij mij in huis zouden komen wonen. Ik kon helpen om de 'kleinste' irritaties serieus te nemen, wat een goede bodem bleek om goed met elkaar om te leren gaan en (steeds) blij(er) te worden met elkaar.






gevoel en openheid

Toen ik in 2003 zelf een praktijk begon met haptonomie en muziek werd ik me bewust dat ik heel anders met mensen omging en hen veel beter begreep dan ik zelf ooit geholpen of begrepen was in het gezin, met vrienden, op school, in mijn werk en relatie. Toen ik de combinatie van helpen en samenwerken ging ontwikkelen voelde dat als een enorme verademing. Ik kon eindelijk mezelf zijn. Het voelde ook nieuw en kwetsbaar, alle oude vormen voldeden niet meer. Ik moest leren niet te snel inzichten te delen, maar me ook niet bescheiden op te stellen.



Mensen beseffen vaak niet dat ze veel opener zijn door mijn openheid en dat het hard werken is om gevoelens en wat onzichtbaar is in contacten bespreekbaar te maken. Het lijkt soms zo makkelijk en natuurlijk en vanzelfsprekend wat ik doe, dat mensen kunnen denken dat ze dat ook wel even doen. Je kunt het vergelijken met iemand die heel mooi en makkelijk de moeilijkste noten op een instrument speelt. Maar dat is wel na jaren en jaren oefenen. Oefening baart kunst geeft aan dat je dat niet zomaar even (na)doet. 

Zo is het ook met gevoelens bespreekbaar maken in contact en over je gevoel en ervaringen praten. Maar dat is nog veel meer onzichtbaar dan muziek maken, er zijn geen concerten, optredens, examens, ego, eer en roem.



samenwonen en samenwerken

Ik ben in 2003 in een praktijk voor haptonomie en muziek mensen gaan helpen om je eigen problemen te begrijpen en (weer) grip op je leven te krijgen. Ik ben de 10 mensen die ik 3 jaar intensief heb begeleid (opgeleid) bij elkaar gaan brengen. Eerst in kleine groepjes (3-4 personen) en na drie jaar zijn we in 2006 in mijn huiskamer allemaal bij elkaar gekomen en met elkaar gaan praten, ook over emoties en gevoel, muziek gaan maken en samen gaan eten. Eerst 5 dagen en later 7 dagen in de week.



Na een paar weken stelde ik de vraag (durfde ik de vraag te stellen): Wat wil je nu echt in/met je leven? Ik doorbrak vrijblijvendheid, 7 mensen liepen weg, kwamen weer terug en gingen weer weg. Na een paar maanden bleven we met ons vieren over, Marthe, Erik, en mijn oudere zus Jeannette en ik en zijn we op vakantie gegaan. Toen we terugkwamen, zei ik: ik vind het eigenlijk zonde om weer naar vier huizen te gaan, jullie kunnen wel bij mij komen wonen. Zo ging ik steeds een stap verder, wat (zeker achteraf) voelde als begeleiding vanuit een andere dimensie.



De vraag durven stellen aan 10 mensen: Wat wil je nu echt met je leven bleek het einde te zijn van mijn praktijk en het begin van onze woongroep Contact & muziek in 2006. Ik was 47 jaar, mijn zus Jeannette 51 jaar, Marthe en Erik 31 jaar. Mijn wens om een zinvol leven te hebben werd realiteit! We zijn elke dag heel dankbaar dat we op deze bijzondere manier bij elkaar zijn gekomen (gebracht zijn) en heel blij met onze manier van samenleven, met alle problemen en prachtige ervaringen.



We zijn door heel veel moeilijkheden heen gegaan. Iedereen had haar/zijn ervaringen in het leven. Als je samen gaat wonen kun je niet meer om elkaar heen. Ik had alles over voor een positief leven en alle moeilijkheden die je tegenkomt erbij te nemen. Nadat we een jaar met elkaar woonden wist ik (bijna) zeker dat niemand weg wilde. Hoe moeilijk het vaak ook was, alleen wonen wilde niemand meer. Iedereen wilde diep in zijn/haar hart heel graag ervaren hoe het is om echt je eigen leven te (mogen) creëren en zingeven.


We hebben een erg moeilijk en erg mooi leven. We praten en werken samen, maken ruzie, gaan door heel veel moeilijkheden heen, helen onszelf, fysiek, emotioneel, geestelijk, ontwikkelen nieuwe ideeën en manieren van leven en samenwerken.
  


muziek maken vanuit dienstbaarheid en bescheidenheid

Ik ben begonnen om mezelf en mijn drie huisgenoten viola da gamba en luit te leren spelen. Ik speel geen viool meer, teveel ego voor mij. Ik heb mijn viool uit 1691 verkocht aan iemand die de viool in oorspronkelijke staat heeft terug laten brengen. Ze hield meteen van de viool en speelt er dagelijks (professioneel) erg mooi op! Het heeft me jaren gekost om los te komen van de snelle noten, professioneel technisch spelen van toonladders, virtuoze vioolmuziek en vioolconcerten.


Marthe, Erik en Jeannette wisten bijna niets van muziek. Wat de deur opende om nieuwe manieren van muziek maken en denken over muziek te ontwikkelen, dienstbaar en dankbaar, zonder ego. Erg moeilijk, maar het muziek maken gaf ons waardevolle mogelijkheden om ons op een nieuwe en vaak betere manier bij elkaar te brengen. Je moet heel goed samenwerken en goed naar jezelf en naar elkaar (leren) luisteren om zuiver te zingen en op de juiste hoogte te blijven.
Je kunt het vergelijken met bellen blazen. Bellen bij elkaar brengen zonder dat ze kapot springen vraagt geduld, voorzichtigheid en concentratie, om de bellen tegen elkaar te laten komen en groter te laten worden en in de lucht te houden. Als je te plotseling tegen elkaar aankomt gaat de luchtbel stuk. 



We zingen nu 9 jaar samen en beginnen steeds zuiverder te zingen en beter op toonhoogte te blijven. Boventonen worden hoorbaar. Dat zijn de vele som- en verschiltonen die gevormd worden door zuivere samenklanken, waardoor resonantie ontstaat. Terwijl je zacht zingt draagt de klank ver en worden mensen diep in hun ziel geraakt.


Liefde, waarheid, vreugde en zuiverheid zijn hetzelfde voor mij. 4-stemmig zuiver zingen is erg moeilijk, maar heel erg de moeite waard om dagelijks naast het mediteren te doen.



melodie, natuurlijke muziek, delen is helen

Ik heb het gevoel dat een melodie, zoals een moeder zingt voor haar kind, in deze tijd zeldzaam is, zelfs een beetje ouderwets. Ritme voelt meer mannelijk, opzwepend, niet rustgevend. Ik ben mijn liefde voor een eenvoudige melodie gaan delen met mijn huisgenoten.
Tot mijn vreugde heb ik inmiddels voor onszelf 4-stemmige muziek gecomponeerd die we samen a capella zingen. We spelen op onze instrumenten, de viola da gamba's en de luiten muziek uit de renaissance. We spelen en zingen klassieke muziek altijd zonder versterking of microfoon.


We hebben geen regulier werk en leven met nog wat spaargeld en een jaarlijkse gift van mijn ouders van één uitkering € 1250 per maand. Wat steeds makkelijker gaat. De meeste mensen leven (nog) in de 'normale', oude manier van gezin, school, werk. Ik wil niet dat een kind of volwassen mens, of een dier ooit nog een naald in zich krijgt. Ik wil geen medicijnen, vaccinaties, operaties, bestralingen of dat er gesneden wordt in mensen. Er zijn zoveel intelligentere, nieuwe en heel oude manieren om met genezing fysiek (ook kanker en botgenezing), emotioneel en psychisch bezig te zijn. 



Door meditatie, aanraken, contact maken met je gevoel, je lichaam en (akoestische) muziek. Ik geloof niet meer in school, werk, huwelijk, maar in andere vormen van met elkaar wonen, samenwerken en leren van elkaar. Ik geloof niet in seksualiteit als lust, maar zie het als een speciale gift om kinderen te krijgen, een wonder waar we heel dankbaar voor kunnen zijn. Ik had graag een relatie gewild en houd erg van kinderen, maar ontmoette nooit een man die echt serieus was. Voordat mijn visie en mening over leven, kinderen, moeder zijn, gezondheid, sterk genoeg was, ik me staande kon houden, was ik inmiddels te oud om nog kinderen te krijgen. Het bleek dat ik andere dingen te doen had in mijn leven.

Hoe ik wil leven en hoe wij leven is nieuw: Praten met elkaar, delen van ervaringen en kennis (ook geld), mediteren, muziek maken, leven zonder vlees, alcohol, koffie en medicijnen, in harmonie met de natuur, is eigenlijk zo eenvoudig en natuurlijk, dat iedereen dat diep in haar/zijn hart wel zou willen.





meditatie, minder en niet eten, ecodorp

We willen een kleinschalig ecodorp ontwikkelen, in of dichtbij Utrecht, met zingeving, aandacht voor elkaar, meditatie, muziek en weinig naar niet meer eten. Mensen die ons willen bezoeken zijn welkom om iets mee te maken van onze manier van leven en kunnen ook een paar dagen of langer verblijven.

We hebben een unieke manier van leven met ons '24uurmetelkaarzijnleven'. Het is belangrijk om zo min mogelijk concessies te doen, zodat we kunnen laten zien wat er mogelijk is als je 10 jaar met 4 mensen 24 uur samenwoont en samenwerkt.

Het zoeken naar genezing, fysiek, emotioneel, psychisch en spiritueel bracht vlinders op ons pad, die om onze hoofden vlogen en ook op mijn hand kwamen. We hebben 5 jaar muzikale ontmoetingen gehad met oudere mensen in verzorgingshuizen, kinderen op scholen en baby's en peuters in kinderdagverblijven.

In 2014 zijn we gestopt met alle muzikale activiteiten en subsidies aanvragen om meer aan onszelf toe te komen. We zijn gaan mediteren en meer gaan zingen. We doen een 8 dagen proces om voeding los te gaan laten, de eerste stap van een lange weg naar minder eten en drinken. We nemen de tijd, geen haast hebben is heel belangrijk in het ontwikkelen van nieuwe wegen. We begrijpen en ervaren steeds meer dat eten een verslaving is. Ik help, breng ons elke dag weer bij elkaar en we helpen elkaar, wat we ervaren als een bijzonder geschenk in ons leven. 



Een video op YouTube van een opname thuis in de woonkamer van ons 4-stemmig zingen van 'I AM Light' op 29 september 2016 met foto's van een prachtig geel avondlicht op 25 september. 




Het dagelijks telefonisch contact met mijn moeder ervaar ik en ervaren wij als een dierbaar geschenk. Ik heb de luidspreker van de telefoon aan zodat we samen kunnen luisteren en meeleven. 














Ik maak me zorgen en gun niemand haar pijn en eenzaam en onbegrepen zijn, maar ontdek en ervaar ook de kracht van het (overstijgende) geestelijke contact.


Ik heb mijn moeder de afgelopen drie maanden niet mogen zien vanwege mijn vader, die niet wil dat ik over de 9 medicijnen praat die mijn moeder al 25 jaar slikt! Gelukkig is na een jaar ruzie het ergste medicijn, de statines, gestopt, een cholesterolverlager die eiwitten vernietigt.

Dat is één van de redenen dat ze nog leeft. Ook het contact met mij is daarin heel belangrijk, omdat ik alles met haar bespreek. Ik vertel haar hoe er met haar wordt omgegaan, hoe ze dement wordt verklaard, hoe mijn vader met mij omgaat. Ze vindt het allemaal erg om te horen, maar moedigt me steeds aan om op een zachte manier vol te blijven houden en door te gaan met positiviteit inbrengen. Ze vindt dat mijn vader moet bijdraaien en vindt het onbegrijpelijk dat hij zo onaardig doet en mijn huisgenoten wil uitsluiten. 

Heel bijzonder dat we er samen nog over kunnen praten. Ze vraagt altijd hoe het met ons gaat en vindt het heel fijn om met ons mee te kunnen leven. Ze laat ook weten dat ze dankbaar is dat ze nog leeft en ook dankbaar is voor het contact met ons. Ze wil graag dat wij met ons vieren langskomen, maar dat wil mijn vader (nog) niet. 

In die tijd overlijdt ook plotseling een broer van mij. Ik 'mocht' een uur langs komen, maar daarna weer welen niet. Na drie maanden ruzie en volhouden en blijven praten met mijn moeder is het is al een wonder dat ik na drie maanden weer een keer langs ben geweest om mijn moeder een fotoboek te geven dat ik voor haar heb gemaakt.



Ik ben ook voor mijn moeder door een diep dal gegaan en heb veel minachting en kwaadheid van mijn vader over me heen gekregen. Maar ik ben heel blij dat ik wel bespreekbaar heb durven maken dat medicijnen slecht zijn. Wat ze ook doen, ze weten nu dat er ook iets anders mogelijk is. Als mijn moeder steun zou krijgen, zou ze vandaag nog willen stoppen met de medicijnen. Maar tegen mijn vader en de huisarts ingaan is bijna onmogelijk. Ze is helemaal afhankelijk van de zorg van mijn vader, omdat ze (mede) door de medicijnen bijna niet meer kan lopen. Eiwit afbraak betekent spierafbraak en celafbraak in de hersenen, dus ook geheugenverlies en dementie, heel verschrikkelijk.

Het is een fabel dat cholesterol omlaag zou moeten. Juist voor oudere vrouwen is een hoge(re) cholesterol een teken van levenskracht.

de foto's van het fotoboek voor mijn moeder staan in dit artikel en heb ik op 20 september ook op mijn facebook pagina gedeeld: facebook pagina Leonoor




een heel bijzondere muziekmethode met gekleurde noten

                   Air Allemande - oude melodie waar ik een eigen tekst op heb                                                                        gemaakt met een uitleg over boogjes in de muziek

Ik heb een muziekmethode ontwikkeld met gekleurde noten. Het bijzondere is dat in ieder muziekstuk dezelfde noot dezelfde kleur heeft, maar dat dat in een ander muziekstuk weer andere kleuren zijn. Als een noot een vaste kleur heeft gaan kinderen (en volwassenen natuurlijk ook) geen noten maar kleuren 'lezen'. Dan is het geen c, maar bijvoorbeeld rood. Als er dan zwarte noten komen, weten ze niet welke noot het is. 

Door in een ander lied weer andere kleuren te kiezen, komen er nieuwe mooie combinaties en wordt elk muziekstuk prachtig om te zien, niet te vergelijken met de saaie zwarte noten.  

Kinderen (en volwassenen) kunnen zo op een hele bijzondere manier in aanraking komen met muziek en zijn ook heel erg blij met de gekleurde noten. Al heel veel kinderen zijn zo in aanraking gekomen met muziek en hebben een begin kunnen maken met noten leren lezen en samen te spelen op onze zelfgemaakte bamboefluiten van één toon.  

                                                  Leonoor legt Evi vader Jacob uit

Ik zie dit ook als een basis om kinderen met thuisonderwijs te leren lezen, tellen met wortels, te leren rekenen en met appels breuken te leren. Door ook liedjes in andere talen te zingen en de noten te zien, kunnen kinderen ook al vroeg in aanraking komen met andere talen. 

Ieder kind (volwassenen vinden het ook erg leuk!) krijgt een fluit van één toon. Iedereen blaast zijn/haar eigen toon, met elkaar spelen we een lied of melodie. Je hoeft niets te kunnen, alleen samenwerken en naar elkaar luisteren. De klank van de fluiten is zo mooi en uitnodigend dat samenspelen als vanzelf gaat. 


bamboefluiten van één toon

Filmpjes op YouTube van ons zijn te zien op onze website op de muziekpagina: video's bamboefluiten 

Een heel bijzondere ervaring om op een laagdrempelige manier een mooie kwaliteit van muziek te kunnen maken. 

Mijn zus Jeannette tekent de muzieknoten met kleurpotlood. Mensen zien vaak niet dat het getekend is, zo mooi ziet het eruit. 


                                                                      affirmatie dag 7  I accept my creative mastery    
                        
Meer over de gekleurde noten en uitleg is te zien en te lezen op de pagina muziek op onze website www.contactmuziek.nl, als je op deze linken klikt: basis van de muziek en getekende muziek.