video met foto's van mij als kind met een opname van mijn eindexamen viool aan het Sweelinck conservatorium in Amsterdam uit 1983
ik speel vedel,
viool
leer mezelf piano spelen
De muziek die Ik speel is het 1e deel van de vioolsonate van Robert
Schumann. Ik speel op een viool van de Nederlandse vioolbouwer
Hendrick Jacobs uit 1691!
muziek, eenzaamheid
Ik heb deze video gemaakt omdat ik iets
wilde doen met de opname die ik na 33 jaar weer eens hoorde en indruk op me
maakte. Ik was in die tijd niet gelukkig, maar speelde mooi viool. Ik vond dat
zelf niet en ben daarom na het examen nog heel hard gaan studeren om wel
tevreden en vooral blij te kunnen zijn/worden met hoe ik viool speelde.
Het dilemma over me ongelukkig voelen en
mooi spelen, leidt me naar een nieuw pad. Ik begon te beseffen dat muziek maken
en samenspelen met mensen niet zomaar als contact voelde. Ik voelde me alleen
als mensen zeiden dat ze vonden dat ik mooi viool speelde. Ik miste contact en
praten over wat je voelt en hoe je je voelt.
Na me jaren heel eenzaam gevoeld te hebben
begon de zon in mijn leven door te breken.
Ik maakte een verandering door van
viooldocent naar mensen helpen en begeleiden met een bewustwordingsproces. Ik
ben steeds meer gaan delen en praten met mensen over je gevoel en je afvragen
wie je wilt zijn en wat je werkelijk nodig hebt en wil doen in/met je leven.
Muziek werd in plaats van laten zien wat je kan en bewondering oogsten, steeds
meer dienstbaar aan contact.
Ik heb na 7 jaar een heel moeilijke
relatie te hebben met een vrouw, samen met haar een (mijn) huis gekocht. Binnen
een half jaar kreeg ze een relatie met een man uit Syrië en is bij hem gaan
wonen. Ze heeft twee kinderen gekregen en is na een operatie aan een
hersentumor op 36-jarige leeftijd overleden.
Ik ben toen het uit was tussen ons in een
diep gat gevallen. Ik werkte als viooldocente aan de muziekschool in Tiel. Ik
ben door meer moeilijke ervaringen en de beperkingen in lestijd op de
muziekschool uiteindelijk vastgelopen. Net als in het middelbaar onderwijs was
26 uur een volledige baan. Ik had 20-30 minuten per week om een kind viool te
leren spelen, op een manier die fijn was om naar te luisteren, wat onmogelijk
is. Ik gaf kinderen meer tijd en werkte in plaats van 20 uur, 40 uur in de
week. Daarnaast had ik thuis nog privé leerlingen die ik anderhalf uur lesgaf.
Ik heb 10 jaar een WAO uitkering gehad en
ben daar, zeker achteraf, heel dankbaar voor. Ik ben door een diep eenzaam dal
gegaan. Ik had nooit gedacht dat ik het aan zou kunnen om alleen te wonen en
vond het dan ook elke dag verschrikkelijk. Ik heb veel gehuild en me
afschuwelijk eenzaam gevoeld. Dat gun ik niemand! Toen ik mij ging uiten en
praten over wat ik voelde, bleek ik geen vrienden (meer) te hebben. Ik heb 17
jaar alleen gewoond, 8 jaar was ik alleen met kerst en oud en nieuw.
contact met kinderen, begin van mijn
bewustwordingsproces
Ik had zelf geen kinderen, heb als kind op
kinderen opgepast en vanaf dat ik 18 jaar was aan kinderen vioolles gegeven.
Mijn buurkinderen en kinderen uit de buurt zochten mij op, belden aan en
vroegen of ze bij mij in huis mochten spelen en ik met hen buiten wilde spelen.
Hoe eenzaam ik me ook voelde met volwassenen, zo blij en dankbaar was ik voor
het contact met kinderen.
Wat ik toen niet besefte was dat ik een
nieuw pad aan het voorbereiden was ook door het omgaan met kinderen, om andere
mensen te kunnen gaan helpen om (ook) een bewustwordingsproces door te maken
van een onbewust naar een bewust leven, maar dan niet alleen. Samen een zinvol
leven creëren.
contact met mijn moeder
Ik maakte een bewustwordingsproces door om
uit alle negatieve en me pijn doende contacten te komen. Het leren begrijpen
waarom ik pijn ervoer, bleek vaak de beperking van de ander, waardoor deuren
die ik opende weer dicht gingen. Ik voelde me niet thuis bij de opleidingen
psychologie, psychosociale opleiding, natuurgeneeskunde en haptonomie en werd
zelfs gepest. Ik wist niet wat ik meemaakte.
Mijn ideeën bleken vaak totaal anders. Ik
was verbaasd dat mensen die alternatieve opleidingen deden (nog) zo star waren
in bijvoorbeeld denken over de relatie therapeut patiënt, die veel meer een ego
kwestie bleek dan ik had verwacht en wilde.
Ik kwam erachter dat de leraar-leerling
verhouding in de muziek, het thuis lesgeven al zo anders, veel normaler was,
dat het denken in hulpverlenen voor mij een stap terug was. Je maakt muziek met
mede collega's, maar ook met leerlingen. Als een leerling beter is, ben je als
leraar/lerares trots op je leerling. Samenwerken, bij elkaar thuis komen is in
therapieland (bijna) ondenkbaar.
Langzaam rolde ik uit alle bestaande vormen en
het denken in normen en waarden en werden mijn ideeën en visie over hoe ik
wilde leven en samenwerken steeds duidelijker.
diepgang, zingeving
Ik zag nergens diepgang of een positieve
manier van leven en ook nooit gezien. Vanaf dat ik 6 jaar was had ik de zin in
mijn hoofd: "Dit kan toch niet de bedoeling zijn?" Ik zag dat
mensen niet aardig voor elkaar waren en was verbaasd, boos en verdrietig. Ik huilde
veel in mijn leven, jaren en jaren. Ik verloor het vertrouwen in mensen, leven
en mijzelf.
Kinderen worden niet serieus genomen,
ouderen niet, mensen met problemen tellen niet mee. De meeste diepgang zag ik
nog bij mensen die het moeilijk hadden of door moeilijkheden, oorlog of ziekte
heen waren gekomen.
Dit allemaal bewust doormaken en de pijn
van contactloosheid bewust ervaren, bleek dé voorbereiding dat drie mensen bij
mij in huis zouden komen wonen. Ik kon helpen om de 'kleinste' irritaties
serieus te nemen, wat een goede bodem bleek om goed met elkaar om te leren gaan
en (steeds) blij(er) te worden met elkaar.
gevoel en openheid
Toen ik in 2003 zelf een praktijk begon
met haptonomie en muziek werd ik me bewust dat ik heel anders met mensen omging
en hen veel beter begreep dan ik zelf ooit geholpen of begrepen was in het
gezin, met vrienden, op school, in mijn werk en relatie. Toen ik de combinatie
van helpen en samenwerken ging ontwikkelen voelde dat als een enorme
verademing. Ik kon eindelijk mezelf zijn. Het voelde ook nieuw en kwetsbaar,
alle oude vormen voldeden niet meer. Ik moest leren niet te snel inzichten te
delen, maar me ook niet bescheiden op te stellen.
Mensen beseffen vaak niet dat ze veel
opener zijn door mijn openheid en dat het hard werken is om gevoelens en wat
onzichtbaar is in contacten bespreekbaar te maken. Het lijkt soms zo makkelijk
en natuurlijk en vanzelfsprekend wat ik doe, dat mensen kunnen denken dat ze
dat ook wel even doen. Je kunt het vergelijken met iemand die heel mooi en
makkelijk de moeilijkste noten op een instrument speelt. Maar dat is wel na
jaren en jaren oefenen. Oefening baart kunst geeft aan dat je dat niet zomaar
even (na)doet.
Zo is het ook met gevoelens bespreekbaar maken in contact en
over je gevoel en ervaringen praten. Maar dat is nog veel meer onzichtbaar dan
muziek maken, er zijn geen concerten, optredens, examens, ego, eer en roem.
samenwonen en samenwerken
Ik ben in 2003 in een praktijk voor
haptonomie en muziek mensen gaan helpen om je eigen problemen te begrijpen en
(weer) grip op je leven te krijgen. Ik ben de 10 mensen die ik 3 jaar intensief
heb begeleid (opgeleid) bij elkaar gaan brengen. Eerst in kleine groepjes (3-4
personen) en na drie jaar zijn we in 2006 in mijn huiskamer allemaal bij elkaar
gekomen en met elkaar gaan praten, ook over emoties en gevoel, muziek gaan
maken en samen gaan eten. Eerst 5 dagen en later 7 dagen in de week.
Na een paar weken stelde ik de vraag (durfde ik de vraag te stellen): Wat wil je nu echt
in/met je leven? Ik doorbrak vrijblijvendheid, 7 mensen liepen weg, kwamen weer
terug en gingen weer weg. Na een paar maanden bleven we met ons vieren over,
Marthe, Erik, en mijn oudere zus Jeannette en ik en zijn we op vakantie gegaan.
Toen we terugkwamen, zei ik: ik vind het eigenlijk zonde om weer naar vier
huizen te gaan, jullie kunnen wel bij mij komen wonen. Zo ging ik steeds een
stap verder, wat (zeker achteraf) voelde als begeleiding vanuit een
andere dimensie.
De vraag durven stellen aan 10 mensen: Wat
wil je nu echt met je leven bleek het einde te zijn van mijn praktijk en het begin van onze woongroep Contact & muziek in 2006. Ik was 47 jaar,
mijn zus Jeannette 51 jaar, Marthe en Erik 31 jaar. Mijn wens om een zinvol
leven te hebben werd realiteit! We zijn elke dag heel dankbaar dat we op deze bijzondere manier bij elkaar zijn gekomen (gebracht zijn) en heel blij met onze manier
van samenleven, met alle problemen en prachtige ervaringen.
We zijn door heel veel moeilijkheden heen
gegaan. Iedereen had haar/zijn ervaringen in het leven. Als je samen gaat wonen
kun je niet meer om elkaar heen. Ik had alles over voor een positief leven en
alle moeilijkheden die je tegenkomt erbij te nemen. Nadat we een jaar
met elkaar woonden wist ik (bijna) zeker dat niemand weg wilde. Hoe moeilijk
het vaak ook was, alleen wonen wilde niemand meer. Iedereen wilde diep in
zijn/haar hart heel graag ervaren hoe het is om echt je eigen leven te (mogen)
creëren en zingeven.
We hebben een erg moeilijk en erg mooi
leven. We praten en werken samen, maken ruzie, gaan door heel veel
moeilijkheden heen, helen onszelf, fysiek, emotioneel, geestelijk, ontwikkelen
nieuwe ideeën en manieren van leven en samenwerken.
muziek maken vanuit dienstbaarheid en
bescheidenheid
Ik ben begonnen om mezelf en mijn drie
huisgenoten viola da gamba en luit te leren spelen. Ik speel geen viool meer,
teveel ego voor mij. Ik heb mijn viool uit 1691 verkocht aan iemand die de
viool in oorspronkelijke staat heeft terug laten brengen. Ze hield meteen van
de viool en speelt er dagelijks (professioneel) erg mooi op! Het heeft me jaren
gekost om los te komen van de snelle noten, professioneel technisch spelen van
toonladders, virtuoze vioolmuziek en vioolconcerten.
Marthe, Erik en Jeannette wisten bijna
niets van muziek. Wat de deur opende om nieuwe manieren van muziek maken en
denken over muziek te ontwikkelen, dienstbaar en dankbaar, zonder ego. Erg
moeilijk, maar het muziek maken gaf ons waardevolle mogelijkheden om ons op een
nieuwe en vaak betere manier bij elkaar te brengen. Je moet heel goed
samenwerken en goed naar jezelf en naar elkaar (leren) luisteren om zuiver te
zingen en op de juiste hoogte te blijven.
Je kunt het vergelijken met bellen blazen.
Bellen bij elkaar brengen zonder dat ze kapot springen vraagt geduld,
voorzichtigheid en concentratie, om de bellen tegen elkaar te laten komen en
groter te laten worden en in de lucht te houden. Als je te plotseling tegen
elkaar aankomt gaat de luchtbel stuk.
We zingen nu 9 jaar samen en beginnen
steeds zuiverder te zingen en beter op toonhoogte te blijven. Boventonen worden hoorbaar. Dat zijn de
vele som- en verschiltonen die gevormd worden door zuivere samenklanken,
waardoor resonantie ontstaat. Terwijl je zacht zingt draagt de klank ver en
worden mensen diep in hun ziel geraakt.
Liefde, waarheid, vreugde en zuiverheid
zijn hetzelfde voor mij. 4-stemmig zuiver zingen is erg moeilijk, maar heel erg
de moeite waard om dagelijks naast het mediteren te doen.
melodie, natuurlijke muziek, delen is
helen
Ik heb het gevoel dat een melodie, zoals
een moeder zingt voor haar kind, in deze tijd zeldzaam is, zelfs een beetje
ouderwets. Ritme voelt meer mannelijk, opzwepend, niet rustgevend. Ik ben mijn
liefde voor een eenvoudige melodie gaan delen met mijn huisgenoten.
Tot mijn vreugde heb ik inmiddels voor
onszelf 4-stemmige muziek gecomponeerd die we samen a capella zingen. We spelen
op onze instrumenten, de viola da gamba's en de luiten muziek uit
de renaissance. We spelen en zingen klassieke muziek altijd zonder versterking
of microfoon.
We hebben geen regulier werk en leven met
nog wat spaargeld en een jaarlijkse gift van mijn ouders van één uitkering €
1250 per maand. Wat steeds makkelijker gaat. De meeste mensen leven (nog) in de
'normale', oude manier van gezin, school, werk. Ik wil niet dat een kind
of volwassen mens, of een dier ooit nog een naald in zich krijgt. Ik wil
geen medicijnen, vaccinaties, operaties, bestralingen of dat er gesneden wordt
in mensen. Er zijn zoveel intelligentere, nieuwe en heel oude manieren om met
genezing fysiek (ook kanker en botgenezing), emotioneel en psychisch bezig te
zijn.
Door meditatie, aanraken, contact maken met je gevoel, je lichaam en
(akoestische) muziek. Ik geloof niet meer in school, werk,
huwelijk, maar in andere vormen van met elkaar wonen, samenwerken en leren van
elkaar. Ik geloof niet in seksualiteit als lust, maar zie het als een speciale
gift om kinderen te krijgen, een wonder waar we heel dankbaar voor kunnen zijn.
Ik had graag een relatie gewild en houd erg van kinderen, maar ontmoette nooit
een man die echt serieus was. Voordat mijn visie en mening over leven,
kinderen, moeder zijn, gezondheid, sterk genoeg was, ik me staande kon houden,
was ik inmiddels te oud om nog kinderen te krijgen. Het bleek dat ik andere
dingen te doen had in mijn leven.
Hoe ik wil leven en hoe wij leven is
nieuw: Praten met elkaar, delen van ervaringen en kennis (ook geld),
mediteren, muziek maken, leven zonder vlees, alcohol, koffie en
medicijnen, in harmonie met de natuur, is eigenlijk zo eenvoudig en
natuurlijk, dat iedereen dat diep in haar/zijn hart wel zou willen.
meditatie, minder en niet eten, ecodorp
We willen een kleinschalig ecodorp
ontwikkelen, in of dichtbij Utrecht, met zingeving, aandacht voor elkaar,
meditatie, muziek en weinig naar niet meer eten. Mensen die ons willen bezoeken
zijn welkom om iets mee te maken van onze manier van leven en kunnen ook een
paar dagen of langer verblijven.
We hebben een unieke manier van leven met
ons '24uurmetelkaarzijnleven'. Het is belangrijk om zo min
mogelijk concessies te doen, zodat we kunnen laten zien wat er mogelijk is als
je 10 jaar met 4 mensen 24 uur samenwoont en samenwerkt.
Het zoeken naar genezing, fysiek,
emotioneel, psychisch en spiritueel bracht vlinders op ons pad, die om
onze hoofden vlogen en ook op mijn hand kwamen. We hebben 5 jaar
muzikale ontmoetingen gehad met oudere mensen in verzorgingshuizen, kinderen op
scholen en baby's en peuters in kinderdagverblijven.
In 2014 zijn we gestopt met alle muzikale
activiteiten en subsidies aanvragen om meer aan onszelf toe te komen. We zijn
gaan mediteren en meer gaan zingen. We doen een 8 dagen proces om voeding los
te gaan laten, de eerste stap van een lange weg naar minder eten en
drinken. We nemen de tijd, geen haast hebben is heel belangrijk in
het ontwikkelen van nieuwe wegen. We begrijpen en ervaren steeds
meer dat eten een verslaving is. Ik help, breng ons elke dag weer bij elkaar en
we helpen elkaar, wat we ervaren als een bijzonder geschenk in
ons leven.
Een video op YouTube van een opname thuis
in de woonkamer van ons 4-stemmig zingen van 'I AM Light' op
29 september 2016 met foto's van een prachtig geel avondlicht op 25
september.
Het dagelijks telefonisch contact met mijn
moeder ervaar ik en ervaren wij als een dierbaar geschenk. Ik heb de luidspreker van de telefoon aan zodat we samen kunnen luisteren en meeleven.
Ik maak me zorgen en gun niemand haar pijn en eenzaam en onbegrepen zijn, maar ontdek en ervaar ook de kracht van het (overstijgende) geestelijke contact.
Ik maak me zorgen en gun niemand haar pijn en eenzaam en onbegrepen zijn, maar ontdek en ervaar ook de kracht van het (overstijgende) geestelijke contact.
Ik heb mijn moeder de afgelopen drie
maanden niet mogen zien vanwege mijn vader, die niet wil dat ik over de 9
medicijnen praat die mijn moeder al 25 jaar slikt! Gelukkig is na een jaar ruzie het ergste
medicijn, de statines, gestopt, een cholesterolverlager die eiwitten vernietigt.
Dat is één van de redenen dat ze nog leeft. Ook het
contact met mij is daarin heel belangrijk, omdat ik alles met haar bespreek. Ik vertel haar hoe er met
haar wordt omgegaan, hoe ze dement wordt verklaard, hoe mijn vader met mij
omgaat. Ze vindt het allemaal erg om te horen, maar moedigt me steeds aan om op een zachte manier vol te blijven houden en door te gaan met positiviteit inbrengen. Ze vindt dat mijn vader moet bijdraaien en vindt het onbegrijpelijk dat hij zo onaardig doet en mijn huisgenoten wil uitsluiten.
Heel bijzonder dat we er samen nog over kunnen
praten. Ze vraagt altijd hoe het met ons gaat en vindt het heel fijn om met ons
mee te kunnen leven. Ze laat ook weten dat ze dankbaar is dat ze nog leeft en
ook dankbaar is voor het contact met ons. Ze wil graag dat wij met ons vieren
langskomen, maar dat wil mijn vader (nog) niet.
In die tijd overlijdt ook plotseling een broer van mij. Ik 'mocht' een uur langs komen, maar daarna weer welen niet. Na drie maanden ruzie en volhouden en blijven praten met mijn moeder is het is al een wonder dat ik na
drie maanden weer een keer langs ben geweest om mijn moeder een fotoboek te
geven dat ik voor haar heb gemaakt.
Ik ben ook voor mijn moeder door een diep
dal gegaan en heb veel minachting en kwaadheid van mijn vader over me heen
gekregen. Maar ik ben heel blij dat ik wel bespreekbaar heb durven maken dat
medicijnen slecht zijn. Wat ze ook doen, ze weten nu dat er ook iets anders
mogelijk is. Als mijn moeder steun zou krijgen, zou ze vandaag nog willen
stoppen met de medicijnen. Maar tegen mijn vader en de huisarts ingaan is bijna
onmogelijk. Ze is helemaal afhankelijk van de zorg van mijn vader, omdat ze
(mede) door de medicijnen bijna niet meer kan lopen. Eiwit afbraak betekent
spierafbraak en celafbraak in de hersenen, dus ook geheugenverlies en dementie,
heel verschrikkelijk.
Het is een fabel dat cholesterol omlaag
zou moeten. Juist voor oudere vrouwen is een hoge(re) cholesterol een teken van
levenskracht.
de foto's van het fotoboek voor mijn moeder staan in dit artikel en heb ik op 20 september ook op mijn facebook pagina gedeeld: facebook pagina Leonoor
