video met een opname van mijn eindexamen viool 1983

video met foto's van mij als kind met een opname van mijn eindexamen viool aan het Sweelinck conservatorium in Amsterdam uit 1983 

 ik speel vedel, 

viool 

leer mezelf piano spelen 

De muziek die Ik speel is het 1e deel van de vioolsonate van Robert Schumann. Ik speel op een viool van de Nederlandse vioolbouwer Hendrick Jacobs uit 1691!

muziek, eenzaamheid                                            

Ik heb deze video gemaakt omdat ik iets wilde doen met de opname die ik na 33 jaar weer eens hoorde en indruk op me maakte. Ik was in die tijd niet gelukkig, maar speelde mooi viool. Ik vond dat zelf niet en ben daarom na het examen nog heel hard gaan studeren om wel tevreden en vooral blij te kunnen zijn/worden met hoe ik viool speelde.

Het dilemma over me ongelukkig voelen en mooi spelen, leidt me naar een nieuw pad. Ik begon te beseffen dat muziek maken en samenspelen met mensen niet zomaar als contact voelde. Ik voelde me alleen als mensen zeiden dat ze vonden dat ik mooi viool speelde. Ik miste contact en praten over wat je voelt en hoe je je voelt.

Na me jaren heel eenzaam gevoeld te hebben begon de zon in mijn leven door te breken. 

Ik maakte een verandering door van viooldocent naar mensen helpen en begeleiden met een bewustwordingsproces. Ik ben steeds meer gaan delen en praten met mensen over je gevoel en je afvragen wie je wilt zijn en wat je werkelijk nodig hebt en wil doen in/met je leven. Muziek werd in plaats van laten zien wat je kan en bewondering oogsten, steeds meer dienstbaar aan contact.

Ik heb na 7 jaar een heel moeilijke relatie te hebben met een vrouw, samen met haar een (mijn) huis gekocht. Binnen een half jaar kreeg ze een relatie met een man uit Syrië en is bij hem gaan wonen. Ze heeft twee kinderen gekregen en is na een operatie aan een hersentumor op 36-jarige leeftijd overleden.

Ik ben toen het uit was tussen ons in een diep gat gevallen. Ik werkte als viooldocente aan de muziekschool in Tiel. Ik ben door meer moeilijke ervaringen en de beperkingen in lestijd op de muziekschool uiteindelijk vastgelopen. Net als in het middelbaar onderwijs was 26 uur een volledige baan. Ik had 20-30 minuten per week om een kind viool te leren spelen, op een manier die fijn was om naar te luisteren, wat onmogelijk is. Ik gaf kinderen meer tijd en werkte in plaats van 20 uur, 40 uur in de week. Daarnaast had ik thuis nog privé leerlingen die ik anderhalf uur lesgaf.

Ik heb 10 jaar een WAO uitkering gehad en ben daar, zeker achteraf, heel dankbaar voor. Ik ben door een diep eenzaam dal gegaan. Ik had nooit gedacht dat ik het aan zou kunnen om alleen te wonen en vond het dan ook elke dag verschrikkelijk. Ik heb veel gehuild en me afschuwelijk eenzaam gevoeld. Dat gun ik niemand! Toen ik mij ging uiten en praten over wat ik voelde, bleek ik geen vrienden (meer) te hebben. Ik heb 17 jaar alleen gewoond, 8 jaar was ik alleen met kerst en oud en nieuw.

contact met kinderen, begin van mijn bewustwordingsproces

Ik had zelf geen kinderen, heb als kind op kinderen opgepast en vanaf dat ik 18 jaar was aan kinderen vioolles gegeven. Mijn buurkinderen en kinderen uit de buurt zochten mij op, belden aan en vroegen of ze bij mij in huis mochten spelen en ik met hen buiten wilde spelen. Hoe eenzaam ik me ook voelde met volwassenen, zo blij en dankbaar was ik voor het contact met kinderen.

Wat ik toen niet besefte was dat ik een nieuw pad aan het voorbereiden was ook door het omgaan met kinderen, om andere mensen te kunnen gaan helpen om (ook) een bewustwordingsproces door te maken van een onbewust naar een bewust leven, maar dan niet alleen. Samen een zinvol leven creëren.

                                                    contact met mijn moeder

Ik maakte een bewustwordingsproces door om uit alle negatieve en me pijn doende contacten te komen. Het leren begrijpen waarom ik pijn ervoer, bleek vaak de beperking van de ander, waardoor deuren die ik opende weer dicht gingen. Ik voelde me niet thuis bij de opleidingen psychologie, psychosociale opleiding, natuurgeneeskunde en haptonomie en werd zelfs gepest. Ik wist niet wat ik meemaakte.

Mijn ideeën bleken vaak totaal anders. Ik was verbaasd dat mensen die alternatieve opleidingen deden (nog) zo star waren in bijvoorbeeld denken over de relatie therapeut patiënt, die veel meer een ego kwestie bleek dan ik had verwacht en wilde.

Ik kwam erachter dat de leraar-leerling verhouding in de muziek, het thuis lesgeven al zo anders, veel normaler was, dat het denken in hulpverlenen voor mij een stap terug was. Je maakt muziek met mede collega's, maar ook met leerlingen. Als een leerling beter is, ben je als leraar/lerares trots op je leerling. Samenwerken, bij elkaar thuis komen is in therapieland (bijna) ondenkbaar. 

Langzaam rolde ik uit alle bestaande vormen en het denken in normen en waarden en werden mijn ideeën en visie over hoe ik wilde leven en samenwerken steeds duidelijker.

diepgang, zingeving

Ik zag nergens diepgang of een positieve manier van leven en ook nooit gezien. Vanaf dat ik 6 jaar was had ik de zin in mijn hoofd: "Dit kan toch niet de bedoeling zijn?" Ik zag dat mensen niet aardig voor elkaar waren en was verbaasd, boos en verdrietig. Ik huilde veel in mijn leven, jaren en jaren. Ik verloor het vertrouwen in mensen, leven en mijzelf.

Kinderen worden niet serieus genomen, ouderen niet, mensen met problemen tellen niet mee. De meeste diepgang zag ik nog bij mensen die het moeilijk hadden of door moeilijkheden, oorlog of ziekte heen waren gekomen.

Dit allemaal bewust doormaken en de pijn van contactloosheid bewust ervaren, bleek dé voorbereiding dat drie mensen bij mij in huis zouden komen wonen. Ik kon helpen om de 'kleinste' irritaties serieus te nemen, wat een goede bodem bleek om goed met elkaar om te leren gaan en (steeds) blij(er) te worden met elkaar.

gevoel en openheid

Toen ik in 2003 zelf een praktijk begon met haptonomie en muziek werd ik me bewust dat ik heel anders met mensen omging en hen veel beter begreep dan ik zelf ooit geholpen of begrepen was in het gezin, met vrienden, op school, in mijn werk en relatie. Toen ik de combinatie van helpen en samenwerken ging ontwikkelen voelde dat als een enorme verademing. Ik kon eindelijk mezelf zijn. Het voelde ook nieuw en kwetsbaar, alle oude vormen voldeden niet meer. Ik moest leren niet te snel inzichten te delen, maar me ook niet bescheiden op te stellen.

Mensen beseffen vaak niet dat ze veel opener zijn door mijn openheid en dat het hard werken is om gevoelens en wat onzichtbaar is in contacten bespreekbaar te maken. Het lijkt soms zo makkelijk en natuurlijk en vanzelfsprekend wat ik doe, dat mensen kunnen denken dat ze dat ook wel even doen. Je kunt het vergelijken met iemand die heel mooi en makkelijk de moeilijkste noten op een instrument speelt. Maar dat is wel na jaren en jaren oefenen. Oefening baart kunst geeft aan dat je dat niet zomaar even (na)doet. 

Zo is het ook met gevoelens bespreekbaar maken in contact en over je gevoel en ervaringen praten. Maar dat is nog veel meer onzichtbaar dan muziek maken, er zijn geen concerten, optredens, examens, ego, eer en roem.

samenwonen en samenwerken

Ik ben in 2003 in een praktijk voor haptonomie en muziek mensen gaan helpen om je eigen problemen te begrijpen en (weer) grip op je leven te krijgen. Ik ben de 10 mensen die ik 3 jaar intensief heb begeleid (opgeleid) bij elkaar gaan brengen. Eerst in kleine groepjes (3-4 personen) en na drie jaar zijn we in 2006 in mijn huiskamer allemaal bij elkaar gekomen en met elkaar gaan praten, ook over emoties en gevoel, muziek gaan maken en samen gaan eten. Eerst 5 dagen en later 7 dagen in de week.

Na een paar weken stelde ik de vraag (durfde ik de vraag te stellen): Wat wil je nu echt in/met je leven? Ik doorbrak vrijblijvendheid, 7 mensen liepen weg, kwamen weer terug en gingen weer weg. Na een paar maanden bleven we met ons vieren over, Marthe, Erik, en mijn oudere zus Jeannette en ik en zijn we op vakantie gegaan. Toen we terugkwamen, zei ik: ik vind het eigenlijk zonde om weer naar vier huizen te gaan, jullie kunnen wel bij mij komen wonen. Zo ging ik steeds een stap verder, wat (zeker achteraf) voelde als begeleiding vanuit een andere dimensie.

De vraag durven stellen aan 10 mensen: Wat wil je nu echt met je leven bleek het einde te zijn van mijn praktijk en het begin van onze woongroep Contact & muziek in 2006. Ik was 47 jaar, mijn zus Jeannette 51 jaar, Marthe en Erik 31 jaar. Mijn wens om een zinvol leven te hebben werd realiteit! We zijn elke dag heel dankbaar dat we op deze bijzondere manier bij elkaar zijn gekomen (gebracht zijn) en heel blij met onze manier van samenleven, met alle problemen en prachtige ervaringen.

We zijn door heel veel moeilijkheden heen gegaan. Iedereen had haar/zijn ervaringen in het leven. Als je samen gaat wonen kun je niet meer om elkaar heen. Ik had alles over voor een positief leven en alle moeilijkheden die je tegenkomt erbij te nemen. Nadat we een jaar met elkaar woonden wist ik (bijna) zeker dat niemand weg wilde. Hoe moeilijk het vaak ook was, alleen wonen wilde niemand meer. Iedereen wilde diep in zijn/haar hart heel graag ervaren hoe het is om echt je eigen leven te (mogen) creëren en zingeven.

We hebben een erg moeilijk en erg mooi leven. We praten en werken samen, maken ruzie, gaan door heel veel moeilijkheden heen, helen onszelf, fysiek, emotioneel, geestelijk, ontwikkelen nieuwe ideeën en manieren van leven en samenwerken.

  

muziek maken vanuit dienstbaarheid en bescheidenheid

Ik ben begonnen om mezelf en mijn drie huisgenoten viola da gamba en luit te leren spelen. Ik speel geen viool meer, teveel ego voor mij. Ik heb mijn viool uit 1691 verkocht aan iemand die de viool in oorspronkelijke staat heeft terug laten brengen. Ze hield meteen van de viool en speelt er dagelijks (professioneel) erg mooi op! Het heeft me jaren gekost om los te komen van de snelle noten, professioneel technisch spelen van toonladders, virtuoze vioolmuziek en vioolconcerten.

Marthe, Erik en Jeannette wisten bijna niets van muziek. Wat de deur opende om nieuwe manieren van muziek maken en denken over muziek te ontwikkelen, dienstbaar en dankbaar, zonder ego. Erg moeilijk, maar het muziek maken gaf ons waardevolle mogelijkheden om ons op een nieuwe en vaak betere manier bij elkaar te brengen. Je moet heel goed samenwerken en goed naar jezelf en naar elkaar (leren) luisteren om zuiver te zingen en op de juiste hoogte te blijven.

Je kunt het vergelijken met bellen blazen. Bellen bij elkaar brengen zonder dat ze kapot springen vraagt geduld, voorzichtigheid en concentratie, om de bellen tegen elkaar te laten komen en groter te laten worden en in de lucht te houden. Als je te plotseling tegen elkaar aankomt gaat de luchtbel stuk. 

We zingen nu 9 jaar samen en beginnen steeds zuiverder te zingen en beter op toonhoogte te blijven. Boventonen worden hoorbaar. Dat zijn de vele som- en verschiltonen die gevormd worden door zuivere samenklanken, waardoor resonantie ontstaat. Terwijl je zacht zingt draagt de klank ver en worden mensen diep in hun ziel geraakt.

Liefde, waarheid, vreugde en zuiverheid zijn hetzelfde voor mij. 4-stemmig zuiver zingen is erg moeilijk, maar heel erg de moeite waard om dagelijks naast het mediteren te doen.

melodie, natuurlijke muziek, delen is helen

Ik heb het gevoel dat een melodie, zoals een moeder zingt voor haar kind, in deze tijd zeldzaam is, zelfs een beetje ouderwets. Ritme voelt meer mannelijk, opzwepend, niet rustgevend. Ik ben mijn liefde voor een eenvoudige melodie gaan delen met mijn huisgenoten.

Tot mijn vreugde heb ik inmiddels voor onszelf 4-stemmige muziek gecomponeerd die we samen a capella zingen. We spelen op onze instrumenten, de viola da gamba's en de luiten muziek uit de renaissance. We spelen en zingen klassieke muziek altijd zonder versterking of microfoon.

We hebben geen regulier werk en leven met nog wat spaargeld en een jaarlijkse gift van mijn ouders van één uitkering € 1250 per maand. Wat steeds makkelijker gaat. De meeste mensen leven (nog) in de 'normale', oude manier van gezin, school, werk. Ik wil niet dat een kind of volwassen mens, of een dier ooit nog een naald in zich krijgt. Ik wil geen medicijnen, vaccinaties, operaties, bestralingen of dat er gesneden wordt in mensen. Er zijn zoveel intelligentere, nieuwe en heel oude manieren om met genezing fysiek (ook kanker en botgenezing), emotioneel en psychisch bezig te zijn. 

Door meditatie, aanraken, contact maken met je gevoel, je lichaam en (akoestische) muziek. Ik geloof niet meer in school, werk, huwelijk, maar in andere vormen van met elkaar wonen, samenwerken en leren van elkaar. Ik geloof niet in seksualiteit als lust, maar zie het als een speciale gift om kinderen te krijgen, een wonder waar we heel dankbaar voor kunnen zijn. Ik had graag een relatie gewild en houd erg van kinderen, maar ontmoette nooit een man die echt serieus was. Voordat mijn visie en mening over leven, kinderen, moeder zijn, gezondheid, sterk genoeg was, ik me staande kon houden, was ik inmiddels te oud om nog kinderen te krijgen. Het bleek dat ik andere dingen te doen had in mijn leven.

Hoe ik wil leven en hoe wij leven is nieuw: Praten met elkaar, delen van ervaringen en kennis (ook geld), mediteren, muziek maken, leven zonder vlees, alcohol, koffie en medicijnen, in harmonie met de natuur, is eigenlijk zo eenvoudig en natuurlijk, dat iedereen dat diep in haar/zijn hart wel zou willen.

meditatie, minder en niet eten, ecodorp

We willen een kleinschalig ecodorp ontwikkelen, in of dichtbij Utrecht, met zingeving, aandacht voor elkaar, meditatie, muziek en weinig naar niet meer eten. Mensen die ons willen bezoeken zijn welkom om iets mee te maken van onze manier van leven en kunnen ook een paar dagen of langer verblijven.

We hebben een unieke manier van leven met ons '24uurmetelkaarzijnleven'. Het is belangrijk om zo min mogelijk concessies te doen, zodat we kunnen laten zien wat er mogelijk is als je 10 jaar met 4 mensen 24 uur samenwoont en samenwerkt.

Het zoeken naar genezing, fysiek, emotioneel, psychisch en spiritueel bracht vlinders op ons pad, die om onze hoofden vlogen en ook op mijn hand kwamen. We hebben 5 jaar muzikale ontmoetingen gehad met oudere mensen in verzorgingshuizen, kinderen op scholen en baby's en peuters in kinderdagverblijven.

In 2014 zijn we gestopt met alle muzikale activiteiten en subsidies aanvragen om meer aan onszelf toe te komen. We zijn gaan mediteren en meer gaan zingen. We doen een 8 dagen proces om voeding los te gaan laten, de eerste stap van een lange weg naar minder eten en drinken. We nemen de tijd, geen haast hebben is heel belangrijk in het ontwikkelen van nieuwe wegen. We begrijpen en ervaren steeds meer dat eten een verslaving is. Ik help, breng ons elke dag weer bij elkaar en we helpen elkaar, wat we ervaren als een bijzonder geschenk in ons leven. 

Een video op YouTube van een opname thuis in de woonkamer van ons 4-stemmig zingen van 'I AM Light' op 29 september 2016 met foto's van een prachtig geel avondlicht op 25 september. 

     I AM Light 29 september 2016

Het dagelijks telefonisch contact met mijn moeder ervaar ik en ervaren wij als een dierbaar geschenk. Ik heb de luidspreker van de telefoon aan zodat we samen kunnen luisteren en meeleven. 














Ik maak me zorgen en gun niemand haar pijn en eenzaam en onbegrepen zijn, maar ontdek en ervaar ook de kracht van het (overstijgende) geestelijke contact.

Ik heb mijn moeder de afgelopen drie maanden niet mogen zien vanwege mijn vader, die niet wil dat ik over de 9 medicijnen praat die mijn moeder al 25 jaar slikt! Gelukkig is na een jaar ruzie het ergste medicijn, de statines, gestopt, een cholesterolverlager die eiwitten vernietigt.

Dat is één van de redenen dat ze nog leeft. Ook het contact met mij is daarin heel belangrijk, omdat ik alles met haar bespreek. Ik vertel haar hoe er met haar wordt omgegaan, hoe ze dement wordt verklaard, hoe mijn vader met mij omgaat. Ze vindt het allemaal erg om te horen, maar moedigt me steeds aan om op een zachte manier vol te blijven houden en door te gaan met positiviteit inbrengen. Ze vindt dat mijn vader moet bijdraaien en vindt het onbegrijpelijk dat hij zo onaardig doet en mijn huisgenoten wil uitsluiten. 

Heel bijzonder dat we er samen nog over kunnen praten. Ze vraagt altijd hoe het met ons gaat en vindt het heel fijn om met ons mee te kunnen leven. Ze laat ook weten dat ze dankbaar is dat ze nog leeft en ook dankbaar is voor het contact met ons. Ze wil graag dat wij met ons vieren langskomen, maar dat wil mijn vader (nog) niet. 

In die tijd overlijdt ook plotseling een broer van mij. Ik 'mocht' een uur langs komen, maar daarna weer welen niet. Na drie maanden ruzie en volhouden en blijven praten met mijn moeder is het is al een wonder dat ik na drie maanden weer een keer langs ben geweest om mijn moeder een fotoboek te geven dat ik voor haar heb gemaakt.

Ik ben ook voor mijn moeder door een diep dal gegaan en heb veel minachting en kwaadheid van mijn vader over me heen gekregen. Maar ik ben heel blij dat ik wel bespreekbaar heb durven maken dat medicijnen slecht zijn. Wat ze ook doen, ze weten nu dat er ook iets anders mogelijk is. Als mijn moeder steun zou krijgen, zou ze vandaag nog willen stoppen met de medicijnen. Maar tegen mijn vader en de huisarts ingaan is bijna onmogelijk. Ze is helemaal afhankelijk van de zorg van mijn vader, omdat ze (mede) door de medicijnen bijna niet meer kan lopen. Eiwit afbraak betekent spierafbraak en celafbraak in de hersenen, dus ook geheugenverlies en dementie, heel verschrikkelijk.

Het is een fabel dat cholesterol omlaag zou moeten. Juist voor oudere vrouwen is een hoge(re) cholesterol een teken van levenskracht.

de foto's van het fotoboek voor mijn moeder staan in dit artikel en heb ik op 20 september ook op mijn facebook pagina gedeeld: facebook pagina Leonoor

Mijn invoelend vermogen - loslaten van voeding, contact met overledenen, medicijnen en vaccinaties

Op 28 juni 2014 's avonds zag Marthe als eerste een lichtverschijning, een vuurbal in de lucht, terwijl wij op de grond in onze huiskamer 4-stemmige muziek zongen. Wij denken dat het geen toeval was dat we die vuurbal zagen terwijl we muziek zongen, die ik had gecomponeerd: 
I AM Light.

De vuurbal is vanuit onze woonkamer te zien.

De woorden I AM Light zijn de eerste woorden van de 5e affirmatie van de 7 affirmaties, die wij hadden gekregen, toen we van 17-24 mei 2014 een 8 dagen proces hadden gedaan om voeding los te gaan laten. we hebben dat thuis gedaan via Skype met drie andere mensen uit Amerika en Canada. Twee jonge mensen, Akahi en Camila, die al vanaf 2008 nauwelijks eten en weinig drinken en samen inmiddels twee kinderen hebben, hebben vanuit Ecuador het 8 dagen proces begeleid.

We hebben in 3 dagen eten en drinken afgebouwd, daarna drie dagen niet gegeten en gedronken en 2 dagen weer drinken opgebouwd. Daarna hebben we nog heel weinig gegeten en zijn we ons veel vrijer gaan voelen in het wel of niet eten. Het eten voelde en was nooit meer als daarvoor. We zijn nu met ons vieren bijna twee jaar bezig om te stoppen met eten en te gaan leven van licht, kleur, contact, muziek en liefde. 

Dat we dit met vier mensen doen is uniek op de wereld, want iedereen die met lichtvoeding bezig is, noemen zichzelf breatharians (leven van adem), doet dat alleen hooguit met twee mensen. Ons samenwonen en samenwerken maakt het mogelijk om dit met elkaar te mogen ontdekken en onderzoeken en een kans om dit op een zo natuurlijk mogelijke manier te doen.

We gaan door heel veel lagen heen, een heel bijzonder proces om dichter bij je gevoel en je lichaam te komen. Het is onvoorstelbaar wat voeding met je doet en hoe het minder, weinig, niet eten je fijngevoeliger maakt.

We hebben gisteren gekeken naar de documentaire 'Leven na de dood', een bijzondere documentaire: https://www.youtube.com/watch?v=LAz1U1EHBY0&feature=youtu.be

Erg bijzonder en leuk om te vertellen is dat Marthe, voordat we 's avonds in de documentaire zouden zien dat er bloemen gematerialiseerd werden, gisteren in een winkel tegen mij zei: "Leonoor, ik zie je als een bloemenmeisje,  je zou bloemen kunnen materialiseren. Het is mogelijk dat er uit je handen zomaar bloemen komen". We kijken s' avonds naar de documentaire en zien tot onze grote verbazing en blijdschap bloemen verschijnen, uit het niets worden ze gematerialiseerd!! Ongelooflijk en wat fijn dat we dit met elkaar mogen meemaken, delen en over kunnen praten. Ook al vinden we de documentaire vrij grof en door muziek spannender en sensationeler gemaakt, het stimuleert ons zeker om serieus te nemen, wat we aan het doen zijn.

We zijn bijna gestopt met eten en Marthe vertelt, 'krijgt door', dat we veel meer van dit soort ervaringen zullen meemaken. We voelen allemaal dat het samen wonen en werken, nu al 10 jaar, het met elkaar 4-stemmig a capella zingen, muziek maken, mediteren en stoppen met eten iets heel bijzonders is. Ook het zien van en verbindingen hebben met mensen, die overleden zijn, stimuleert ons om het niet eten te zien als een opening naar een andere dimensie.


Marthe ziet lichtjes oplichten, kleuren en hoort veel woorden, zinnen van mensen, ook overledenen. Ik voel heel veel en ben erg gericht op luisteren en elkaar helpen te luisteren. Als we mensen ontmoeten ga ik met iedereen steesd makkelijker het gesprek aan. Ik vertel over waar wij mee bezig zijn, mensen vertellen dan ook veel makkelijkere over zichzelf, waardoor elk gesprek bijna altijd een bijzondere ontmoeting wordt. Het brengt ons in een andere dimensie. Als Marthe iets voelt stimuleer ik haar altijd om dat te zeggen. Ook Erik kan steeds meer iets zeggen vanuit zijn gevoel dat van waarde is, waar ik heel blij mee ben. Ik ben door mijn invoelend vermogen en ook door de muziek  bewust geworden dat ik Marthe, Erik, mijn zus Jeannette en anderen mee kan en mag nemen naar een andere dimensie. 


Ik wil niet wachten tot we overlijden, of mijn moeder overleden is. Ik wil heel graag hier op aarde op een natuurlijke en eenvoudige manier een verbinding maken met andere dimensies. Op een manier die natuurlijk voelt en aan iedereen, ook aan een kind is uit te leggen. Erik ziet beelden als we mediteren en muziek maken. Jeannette zit vooral in een proces om los te komen uit oude patronen, waar ik haar 16 jaar geleden mee ben gaan helpen, nadat ik heel erg onder haar hardheid had geleden. Zij had zich heel erg op onze vader en mannen gericht en aangepast, terwijl ze ogenschijnlijk heel zeker overkwam, bleek mijn twijfelen en onzekerheid durven laten zien mijn redding te zijn om niet te verharden en te verstarren en kon ik open staan voor wat ik echt wilde: contact met mezelf en met mijn moeder. 



Ik ben in een diep eenzaam dal in 1996 begonnen te praten met mijn vader en daarna aan allebei mijn ouders gaan vertellen wat ik op mijn hart had. Ik ben vooral anders en veel positiever gaan kijken naar mijn moeder, waardoor zij ook anders kon zijn en ik een totaal andere moeder gekregen, Ik kon haar gaan geven wat ikzelf graag had willen krijgen: liefde, openheid, luisteren, open staan voor elkaar. Iets kwijt kunnen, maar ook iets terugkrijgen, geven en ontvangen, is in het leven essentieel. Die houding in mezelf bleek de sleutel te zijn om alles om te kunnen draaien, alle deuren die gesloten waren zijn open gaan en nog veel meer.


Door mijn moeder anders te gaan zien is mijn leven totaal veranderd, wat ik als negatief zag of voelde kon positief worden. Door met liefde naar mijn moeder gaan kijken en alles steeds meer bespreekbaar te maken, is er heel veel gaan verschuiven en veranderen. Marthe, één van mijn huisgenoten, heeft daar ook weer in geholpen door van het begin af te zeggen dat ze mijn moeder heel erg aardig vond. Voor haar is mijn moeder bijna een oma.  

Marthe is 16 jaar jonger dan ik. Grappig, het is vandaag 16 april 2016, 16-4-2016 en Jeannette is 20 jaar ouder dan Marthe en Erik, Ik ben 16 jaar ouder dan Marthe en Erik en mijn zus is 4 jaar ouder. Alle getallen 4, 16 en 20 zitten vandaag in de datum, een bijzondere dag!! Mijn moeder heeft Marthe en Erik in haar hart gesloten en zegt dat zij hen ook als haar kinderen ziet. Ze heeft altijd met ons meegeleefd en is heel blij dat we zo met elkaar wonen, muziek maken en samenwerken. 



Waar ik onder geleden had, niet kunnen en durven praten over wat je (echt) voelt, bleek niet alleen mijn persoonlijke ervaring, maar ook een maatschappelijk, menselijk probleem. Ik had vragen over wat is kwaad, wat is goed, hoe doorbreek je eenzaamheid, hoe kom je in contact, wat is angst, wat is liefde, wat is ervoor nodig om (weer) vrij te worden? Kinderen hebben mij daarin geholpen. Zij waren niet bevooroordeeld en lieten merken dat mijn openheid en vriendelijkheid hen goed deed. Maar ook (juist) als ik streng was, kwamen ze veel sneller weer bij mij thuis aanbellen dan ik had gedacht. 

Ik ging me steeds meer uiten naar mensen om me heen. Het me niet meer inhouden is een openbaring geworden. Ik kom elke dag nog verder dan ik ooit had durven denken of dromen. Een heel bijzonder proces, vooral omdat ik het nu met mijn drie huisgenoten mag doormaken en we onze ervaringen en kennis met elkaar kunnen delen. Ik help met praten, openstellen, luisteren naar jezelf, naar je gevoel, ruimte geven aan elkaar, twijfelen, praten, nadenken, omgaan met spanningen en elkaar helpen. 



Marthe vertelt steeds meer, de hele dag door en dat wordt ook nog steeds meer. Ze vertelt hoe wij ondersteund worden, vanuit een andere dimensie, hoe we gedragen worden en soms zelfs omhoog worden geduwd! Marthe 'zag' gisteren een muis, maar hoorde hem niet!! Muizen die net als wij half gematerialiseerd zijn en ons aan het helpen zijn, het zijn 'lichtmuizen'. Het is ongelooflijk hoe we elkaar kunnen aanvullen. Marthe ziet hoort dingen, Erik ziet beelden als we mediteren, muziek maken, dat gaat ook steeds verder. Jeannette is veel met zichzelf bezig, wat voor haarzelf, maar ook voor ons, voor het geheel van heel veel waarde is.

We zijn bezig om te stoppen met eten. De meeste mensen die dit doen op de wereld doen het alleen, de overstap maken om te gaan leven van licht en adem, prana en lichtvoeding. Dat we dit met vier mensen doen is uniek (op de wereld?), want iedereen die met lichtvoeding bezig is, noemen zichzelf breatharians (leven van adem), doet dat alleen hooguit met twee mensen. 

Ons samenwonen en samenwerken maakt het mogelijk om dit met elkaar te mogen ontdekken en onderzoeken en is voor mij een kans om dit op een zo natuurlijk mogelijke manier te doen.

We gaan door heel veel lagen heen, een heel bijzonder proces om dichter bij je gevoel en je lichaam te komen. Het is onvoorstelbaar wat voeding met je doet en hoe het minder, weinig, niet eten je fijngevoeliger maakt.

We hebben gisteren gekeken naar de documentaire 'Leven na de dood', een bijzondere documentaire. https://www.youtube.com/watch?v=LAz1U1EHBY0&feature=youtu.be

Erg bijzonder en leuk om te vertellen is dat Marthe, voordat we 's avonds in de documentaire zouden zien dat er bloemen gematerialiseerd werden, gisteren in een winkel tegen mij zei: "Leonoor, ik zie je als een bloemenmeisje,  je zou bloemen kunnen materialiseren. Het is mogelijk dat er uit je handen zomaar bloemen komen". We kijken s' avonds naar de documentaire en zien tot onze grote verbazing en blijdschap bloemen verschijnen, uit het niets worden ze gematerialiseerd!! ongelooflijk en wat fijn dat we dit met elkaar mogen meemaken, delen en over kunnen praten. Ook al vinden we de documentaire vrij grof en door muziek spannender en sensationeler gemaakt, het stimuleert ons zeker om serieus te nemen, wat we aan het doen zijn.

We zijn bijna gestopt met eten en Marthe vertelt, 'krijgt door', dat we veel meer van dit soort ervaringen zullen meemaken. We voelen allemaal dat het samen wonen en werken, nu al 10 jaar, het met elkaar 4-stemmig a capella zingen, muziek maken, mediteren en stoppen met eten iets heel bijzonders is. Ook het zien van en verbindingen hebben met mensen, die overleden zijn, stimuleert ons om het niet eten te zien als een opening naar een andere dimensie.

Marthe hoort en ziet veel. Ik vind het bijzonder dat we dit met elkaar mogen delen en meemaken. Ik help soms door vragen te stellen om wat ze ziet te duiden, richting te geven en in het geheel te zien.

Marthe ziet veel lichtjes oplichten, kleuren en hoort veel woorden, zinnen van mensen, ook overledenen. Ik voel heel veel en ben erg gericht op luisteren en elkaar helpen te luisteren. Als we mensen ontmoeten zijn we ook steeds makkelijker met hen in een andere dimensie. Marthe stelt vaak een vraag of voelt iets en deelt dat, waardoor er iets nieuws gebeurt. Ook Erik kan steeds meer iets zeggen vanuit zij gevoel dat van waarde is, waar ik heel blij mee ben. Ik ben door mijn invoelend vermogen en ook door de muziek  bewust geworden dat ik Marthe, Erik, mijn zus Jeannette en anderen mee kan en mag nemen naar een andere dimensie.

Ik wil niet wachten tot we overlijden, of mijn moeder overleden is. Ik wil heel graag hier op aarde op een natuurlijke en eenvoudige manier een verbinding maken met andere dimensies. Op een manier die natuurlijk voelt en aan iedereen, ook aan een kind is uit te leggen. Erik ziet beelden als we mediteren en muziek maken. Jeannette zit vooral in een proces om los te komen uit oude patronen, waar ik haar 16 jaar geleden mee ben gaan helpen, nadat ik heel erg onder haar hardheid had geleden. Zij had zich heel erg op onze vader en mannen gericht en aangepast, terwijl ze ogenschijnlijk heel zeker overkwam, bleek mijn twijfelen en onzekerheid te durven laten zien mijn redding te zijn om niet te verharden en te verstarren en kon ik open staan voor wat ik echt wilde: contact met mezelf en met mijn moeder.

Ik ben in een diep eenzaam dal in 1996 begonnen te praten met mijn vader en daarna aan allebei mijn ouders gaan vertellen wat ik op mijn hart had. Ik ben vooral anders en veel positiever gaan kijken naar mijn moeder, waardoor zij ook anders kon zijn en ik een totaal andere moeder gekregen, Ik kon haar gaan geven wat ikzelf graag had willen krijgen: liefde, openheid, luisteren, open staan voor elkaar. Iets kwijt kunnen, maar ook iets terugkrijgen, geven en ontvangen, is in het leven essentieel. Die houding in mezelf bleek de sleutel te zijn om alles om te kunnen draaien, alle deuren die gesloten waren zijn open gaan en nog veel meer.

Door mijn moeder anders te gaan zien is mijn leven totaal veranderd, wat ik als negatief zag of voelde kon positief worden. Door met liefde naar mijn moeder gaan kijken en alles steeds meer bespreekbaar te maken, is er heel veel gaan verschuiven en veranderen. Marthe heeft daar ook weer in geholpen door van het begin af te zeggen dat ze mijn moeder heel erg aardig vond. Voor haar is mijn moeder bijna een oma.

Marthe is 16 jaar jonger dan ik. Grappig, het is vandaag 16 april 2016, 16-4-2016 en Jeannette is 20 jaar ouder dan Marthe en Erik, Ik ben 16 jaar ouder dan Marthe en Erik en mijn zus is 4 jaar ouder. Een bijzondere dag!! Mijn moeder heeft Marthe en Erik in haar hart gesloten en zegt dat zij hen ook als haar kinderen ziet. Ze heeft altijd met ons meegeleefd en is heel blij dat we zo met elkaar wonen, muziek maken en samenwerken.

Waar ik onder geleden had, niet kunnen en durven praten over wat je (echt) voelt, bleek niet alleen mijn persoonlijke ervaring, maar ook een maatschappelijk, menselijk probleem. Ik had vragen over wat is kwaad, wat is goed, hoe doorbreek je eenzaamheid, hoe kom je in contact, wat is angst, wat is liefde, wat is ervoor nodig om (weer) vrij te worden? Kinderen hebben mij (onbewust) daarin geholpen. Zij waren niet bevooroordeeld en lieten merken dat mijn openheid en vriendelijkheid hen goed deed. Maar ook (juist) als ik streng was, kwamen ze veel sneller weer bij mij thuis aanbellen dan ik had gedacht. Ze voelden zich serieus genomen

Ik ging me steeds meer uiten naar mensen om me heen. Het me niet (meer) inhouden is een openbaring geworden. Ik kom elke dag nog verder dan ik ooit had durven denken of dromen. Een heel bijzonder proces, vooral omdat ik het nu met mijn drie huisgenoten mag doormaken en we onze ervaringen en kennis met elkaar kunnen delen. Ik help met praten, openstellen, luisteren naar jezelf, naar je gevoel, ruimte geven aan elkaar, twijfelen, praten, nadenken, omgaan met spanningen en elkaar helpen.

Marthe vertelt hoe wij ondersteund en gedragen worden, vanuit een andere dimensie en soms zelfs omhoog worden geduwd! Marthe 'zag' gisteren een muis, maar hoorde hem niet!! Muizen die net als wij half gematerialiseerd zijn en ons aan het helpen zijn, ze 'hoorde' dat het 'lichtmuizen' zijn. Het is ongelooflijk hoe we elkaar kunnen aanvullen. Marthe ziet hoort dingen, Erik ziet beelden als we mediteren, muziek maken, maar dat gaat ook steeds meer door. Jeannette is veel met zichzelf bezig, wat voor haarzelf, maar ook voor ons, voor het geheel van heel veel waarde is.

Wat ik zo fijn en belangrijk vind dat we steeds de verbinding hebben en houden met mensen om ons heen, onze eigen familie, of er nu wel, weinig, geen of moeizaam contact is. We praten over onze familie. Als er iemand overleden is 'hoort' Marthe heel veel, vaak een bevestiging voor mij van wat ik altijd heb gevoeld en gedacht. Maar het gaat vaak ook verder, het met elkaar wonen en meeleven blijkt te leiden contact met andere dimensies. Over mijn zus Anita die al 20 jaar geen contact wil, 'hoort' Marthe steeds: 'je zus komt terug', of het nu letterlijk is in contact met mij is of niet, maar ik ben in ieder geval heel blij dat er iets gebeurt en aan het veranderen is. We denken dat de verandering van mijn moeder hier ook mee te maken heeft. Alles hangt samen, er zijn op veel meer (onzichtbare) manieren verbindingen. Ik hoorde dat haar arts haar ook cholesterol verlagende medicijnen voorschreef, zij die geweigerd heeft. Mijn moeder is na jaren met diezelfde cholesterolverlagende medicijnen gestopt, na een hevige strijd met mijn vader!

Marthe en ik verdiepen ons al een tijd in vaccinaties en de gevolgen ervan. Na het zien van een tv-uitzending op internet van John Consemulder in gesprek met Hans Moolenburgh, Désirée Röver en Door Frankema over vaccinaties en de afschuwelijke gevolgen, herkende ik heel veel over wat Marthe mij had verteld hoe zij als kind onbedaarlijk kon huilen en schreeuwen en hoe ze van de ene arts naar de andere is geweest, oorontstekingen, buisjes, reuma, bloedverdunners geslikt, röntgenfoto's (stralingen) gehad, in een ziekenhuis heeft gelegen, toen ze 6 jaar was. Toen ze daar de afgelopen jaren met haar ouders over probeerde te praten, was er geen enkele ruimte. En omdat het contact nog steeds verstoord is, begon ik langzaam te beseffen dat wij allemaal in een soort van 3e wereld oorlog zitten. Individueel wordt iedereen aangevallen met gif, in vaccinaties, medicijnen, voeding, lucht, water, straling van telefoons, wifi, computer, zendmasten, kleding, papier, bouwmateriaal, ook in eigen huis, verf, schoonmaakmiddelen, bestrijdingsmiddelen en wat ik nog niet weet.

Ik begrijp beter dat hoe wij als woongroep bezig zijn om over te stappen op leven van licht, kleur, contact, muziek en liefde eigenlijk een logische stap is en een antwoord kan zijn op alle vervuiling en denkbeelden, waardoor wij allemaal bezet zijn geraakt en ons (laten) afhouden van ons eigenlijk pad. Wat er ook gebeurt in ons leven, we hebben de keuze om er anders mee om te gaan.

Als het (nog) niet lukt om te stoppen met een verslaving, alcohol, medicijnen, voeding, wat je maar doet wat je eigenlijk niet wilt doen, dan kan je altijd je houding, je denken erover hoe je er tegenaan kijkt, veranderen. Soms is begrip belangrijk, maar soms is juist een grens trekken nodig. Als iemand graag iets wil doen, maar het niet lukt en je de goede intenties voelt, past begrip en aanmoediging. Maar als iemand steeds dezelfde hardheid laat zien, ongevoelig blijft voor wat dat met de ander doet, dan zijn nieuwe inzichten, die een nieuw besef geven heel erg nodig om in een zachter en liefdevoller stuk te komen. Dan kan juist directheid, een grens trekken heel erg belangrijk zijn.

Als kinderen overlijden aan vaccinaties, past begrip niet. Alhoewel begrip er voor mij altijd bij is, omdat ik besef dat ik ook degene ben of kan zijn, die een kind vaccinaties geeft, ook het kind ben, kan zijn dat gevaccineerd wordt of de ouder die instemt of zich laat overhalen om haar of zijn kind in te laten enten, Zo blijf je mens en menselijk.

Maar ik heb wel de keuze om geen slachtoffer, dader of iemand die pijn doen en geweld toestaat te willen zijn en te helpen dat alle geweld stopt, voor mij is dat ook vaccineren, prikken en snijden in mensen, giftige medicijnen, chemische bestrijdingsmiddelen, dierenmishandeling. Ik wil mezelf informeren en meer mensen informatie te geven, waardoor we sneller tot besef gaan komen, dat we geen geweld (meer) willen. Het toedienen van vaccins, medicijnen, chemo, radioactieve straling,  opereren maakt voor mij ook zichtbaar en duidelijk, wat ik op allerlei vlakken voel, hoe mensen elkaar pijn doen:

- met woorden, gedachtes

- met wapens, medicijnen, chemische middelen

- met oppervlakkigheid, wegduwen, elkaar mijden, uitlachen openlijk of van binnen, niet willen praten en niet open willen staan voor elkaar.

Hoe meer je daarover weet, voelt en toelaat, hoe meer je kunt helpen om pijn doen te veranderen in samenzijn, elkaar helpen, werken aan openheid, kennis en ervaringen delen, respect hebben voor en houden van de natuur, anders kijken naar jezelf, elkaar, je ouders, zussen, broers, familie, vrienden, het gezin, school, werk, presteren, consumeren, voeding, de natuur, ziekte, dood, muziek en contact.

Op dit moment beginnen de verhalen van de werkingen, ziekmakende en soms zelfs dodelijke gevolgen van de giftige vaccinaties naar buiten komen. Vaccinaties tasten net als antibioticum, bestralingen en chemo'kuren' het hele immuunsysteem aan en verzwakt veel meer dan we maar enigszins kunnen bevatten. Ook soldaten worden ingeënt. Soldaten die niet ingeënt zijn bleken minder getraumatiseerd en sneller door de verwerking heen te komen dan soldaten die wel gevaccineerd waren.

Wat er in vaccins zit, is echt gruwelijk: longweefsel van geaborteerde menselijke foetussen, menselijk bloed, nieren van Afrikaanse groene meerkatten (soort aap), geïnfecteerd menselijk bindweefsel met difterie culturen, geïnfecteerd dierenweefsel van aap, varken, kalf, kanarie, konijn, kip en cavia, kwik, formaldehyde (gebruikt om overleden mensen te conserveren), aluminium, glysol-ethyleen. Waarom worden we niet misselijk van deze lijst, schrijft Tim O'Shea in zijn boek Vaccinatie is geen immunisatie.

Artsen spreken zich zich nog bijna niet tegen vaccinaties uit, dat blijkt heel vast te zitten! Ouders moeten het gaan doen. Als ouders het echt niet meer willen, kan het niet doorgaan. Gelukkig wordt de ongerustheid wereldwijd eindelijk groter en meer bespreekbaar.

Mijn moeder heeft mooie antwoorden op alles wat ik vertel, meemaak, over mijn gedachtes over wat we hier doen op aarde. Ik praat met haar over dood, hoe het verder zou kunnen gaan na de dood en vertel wat Marthe 'hoort' als iemand van onze familie is overleden.

Mijn moeder slikt 8-10 medicijnen en ik ben aan het helpen van de medicijnen af te komen. Het is een bewustwordingsproces met diepe dalen, strijd, maar de moeilijke gesprekken vind ik heel waardevol en zinvol. Me niet inhouden is vooral met mijn vader heel belangrijk, anders zou er niets gebeuren. Ik help in gesprekken met mijn ouders met elkaar en met mij en hoe mijn ouders goed met elkaar om kunnen blijven gaan, met elkaar blijven praten en dankbaar zijn dat ze allebei nog leven.

Ik wil doorgaan met mezelf verder te ontwikkelen in voelen en luisteren op een subtiel niveau, ordenen, verbanden zien en te richten op wat echt belangrijk is in je leven en te (blijven) luisteren naar jezelf en naar elkaar. Het is voor mij een levensdoel om de verbinding tussen gevoel en verstand te maken en je verstand, je geest en denken te gebruiken om je gevoel te verwoorden, uit te leggen en te praten over wat je voelt, denkt, ziet en hoort.

Ik miste als violiste en viooldocent het contact met elkaar. Ik ben in 1994 in een diep bewustwordingsproces gekomen. In 8 jaar is geen vriend, broer of zus langs gekomen, had ik geen kerst of oud en nieuw. Achteraf heb ik het gezien als een loutering en zuiveringsproces om alle denken in hokjes los te mogen en kunnen laten. Kinderen, die 'zomaar' langs kwamen thuis of spontaan ontmoette op straat, zijn voor mij met hun spontaniteit en creativiteit daarbij heel belangrijke geweest.

Ik ben als musicus met mezelf en mijn huisgenoten nu heel anders met muziek bezig geweest, dan toen ik viooldocente was en viool speelde. Beide doe ik niet meer, dat loslaten heeft zeker ook geholpen om in een heel andere dimensie en een ander gebied te komen, waar ik veel meer kan.

Ik kan nu bezig zijn met concentratie, aandacht, eenvoud, gevoel, langzaam spelen, zuiverheid, contact met elkaar, bescheiden worden/blijven. En ook bezig zijn met ordening, structuur, en liefde voor getallen, kleur en licht. Ik wil graag dat muziek een bijdrage is voor contact met een andere dimensie en zie en ervaar het muziek maken ook als en belangrijke vervanging van eten en drinken. Ik krijg ook steeds meer het gevoel dat muziek ons brengt naar meditatief en contemplatief bezig zijn, open kunnen staan voor liefde en (bege)leiding.

Mijn invoelend vermogen zie ik als een kracht om verbindingen te maken met onszelf, met elkaar, met overledenen, met andere dimensies. Maar de essentie om dit te alles kunnen ervaren is onze manier van leven delen, het samenwerken met elkaar en open staan voor andere dimensies en nieuwe ervaringen!!

lieve groeten,

Leonoor