Leonoor deelt


In

Leonoor deelt

schrijf ik over mijn levenservaringen, onze woongroep Contact & muziek, ons sociaal bewustwordingsproces, muziek, de overstap die we maken naar lichtvoeding, contact met mijn ouders, het overlijden van mijn broer en een jaar later mijn zus, die 11 jaar bij ons heeft gewoond, mijn gedachten over het leven en dood, contact met andere dimensies en vlinders.
We leven in een waanzinnige maatschappij, waar mensen die problemen als slechte voeding, bestrijdingsmiddelen, de afschuwelijke werkingen en gevolgen van medicijnen en vaccinaties bespreekbaar maken, het zwijgen wordt opgelegd en hun leven zelfs niet meer zeker zijn.

Zolang we niet onze twijfels, ervaringen en problemen met elkaar gaan delen kan de macht van geld, bezit, wapens, chemische middelen, voedselindustrie, de farmaceutische industrie, in ons leven heel veel schade aanrichten.

Als we bezig gaan met liefde, delen, mediteren, muziek maken, zingen, openstaan voor andere dimensies, openheid, praten, schrijven, contact met elkaar, ook via internet, zoeken naar andere, nieuwe en oude wegen met elkaar verbinden, natuurlijke manieren van leven, genezen, ons leven een positieve wending geven, komt er liefde, bijzondere ervaringen en wonderen in ons leven.


Ik ben heel dankbaar dat ik dit kan delen met mijn huisgenoten Marthe en Erik. We zijn elke dag dankbaar voor ons prachtige, moeilijke leven en de diepe verbondenheid met elkaar. Op onze website www.contactmuziek.nl kun je veel over onze bijzondere leven lezen, zien en luisteren.


zaterdag 14 mei 2016

de glimlach 8 mei 2016


Anja, de vrouw van een neef van mij, vond dat onze woongroep en mijn ouders te weinig lachten op de foto’s van mijn verjaardag 8 mei 2016. Het inspireerde me om haar een brief te schrijven en haar uitleg te geven over waar ik en waar we mee bezig zijn.

Lieve Anja.

Als je goed kijkt op de foto van mijn moeder, zie je een heel open en blije moeder!! Een paar maanden geleden viel ze overdag vaak nog in slaap, uitgeput door de medicijnen! Ik heb een enorm gevecht geleverd om de statines, de cholesterolverlagers eruit te krijgen. In 2013 slikten 1,9 miljoen!!! Nederlander de cholesterolverlagers. Waardoor mijn vader weer kon zeggen: Zie je wel alle artsen schrijven het voor, iedereen doet het, mensen worden steeds ouder, dus waar doe je moeilijk over. Ik vertrouw op de arts en daar houd ik het bij.

Toen ik drie nachten bijna niet had geslapen en niet meer wist wat ik nu nog kon doen om die medicijnen eruit te krijgen, schrok mijn vader zo, toen hij zag hoe moe ik was, dat hij is gestopt met de statines. Hij zei: Ik doe het alleen voor jou, niet omdat ik erachter sta. Een wonder na alle strijd en mijn vader mij al heel vaak had gezegd dat ik niet meer mocht praten over de medicijnen. Mijn moeder vond de ruzie tussen mijn vader en mij zo verschrikkelijk dat ze ook wilde dat ik mijn mond hield. Toch zorgt ze ook voor de verbinding tussen ons drieën of neemt ze het ook weer voor mij op. Bijzonder hoe we alle drie steeds iets doen om verder te komen.

We worden geholpen, hoe meer vertrouwen we daarin hebben, hoe sneller het zal gaan, voor iedereen een leerproces.

Ik wil mijn moeder en mezelf, maar ook mijn vader een kans geven in hun leven nog iets moois mee te maken en praat daar ook met mijn moeder over. Zij wil nog wel iets anders dan alle pijn en zwakte. Ze is altijd blij als ik er ben en als ze me aan de telefoon heeft, zegt ze aan het einde van het gesprek vaak: Ik hoop jullie snel weer te zien.

Mijn vader vindt niet dat het beter gaat met mijn moeder. Ze is nog lang niet zoals ze kan zijn, ze slikt nog 9 medicijnen!! Toch begint ze wel iets sterker te worden, ook door de extra vitamine C en vitamine B3. Maar helaas slikt ze ook tramadol, een pijnstiller die te vergelijken is met 25-50% morfine!


Mijn moeder (zie foto) kon een paar maanden geleden bijna niets meer en zei ook dagelijks: Ik kan niet meer! Een hel om mee te maken, zodat ik soms ook bijna dacht dan liever dood. Maar als ik met haar praat over doodgaan, zegt ze altijd dat ze nog wel een tijdje wil blijven leven en dat ze eigenlijk niet denkt aan doodgaan. Haar reacties zijn altijd mooi en verrassend.

Nu het iets beter gaat komt er ook ruimte om te praten over moeilijkheden die zij heeft ervaren in haar leven. Over haar zussen vertelt ze wie er aardig waren en wie minder. Het wordt allemaal wat losser en openlijker. Mijn moeder heeft 6 zussen en 1 broer, iedereen is inmiddels overleden. Mijn moeder is nu 84 jaar. Ze praat vaak over hoe de oorlog in haar geboortedorp Langerak geweest is. Haar broer heeft in de oorlog in het verzet gezeten en is na de oorlog in Indonesië geweest met zeer traumatische ervaringen. Mijn moeder is altijd positief geweest over haar broer, ook toen hij niet goed bleek om te gaan met zijn vrouw en kinderen. Het lijkt dat ze onbewust voelde dat hij verhard is door de oorlog en ze daar begrip voor wilde hebben.

Marthe (op de foto links), een huisgenote van mij ‘hoort’ vanuit een andere dimensie de laatste tijd veel over de afschuwelijke ervaringen van mijn oom in Indonesië. Daardoor komt er meer besef waarom hij zo moeilijk was voor iedereen in zijn omgeving en dat dat door is gegaan, omdat niemand ermee om wist te gaan. Marthe ‘zag’ mijn overleden oom in onze kamer staan en zelfs een beetje huilen, omdat wij over hem praatten en hij zich begrepen voelde. 

De broer en twee schoonbroers van mijn moeder zijn in Indonesië geweest. De oorlog in Indonesië heeft veel meer gedaan dan iedereen kon bedenken. Niemand heeft kunnen praten. Een nicht die overleden is toen zij 48 jaar was, heeft een keer bij ons gehuild omdat ze het contact met haar vader gemist had. Ze vertelde toen ook dat haar vader, omdat hij bij de medische dienst zat in Indonesië, al jong heel veel leed had gezien.

Het kost veel energie om tegen alles en iedereen in, te vertellen dat mijn moeder door de medicijnen verzwakt wordt en er zich één groot drama aan het voltrekken is. Laatst stond er iemand aan onze deur die vertelde dat hij, als vrijwilliger wel eens mensen opzocht in het ziekenhuis die chemische en radioactieve bestraling hebben gehad. Hij zei dat mensen een wrak werden en het verschrikkelijk was om te zien wat die behandelingen bij mensen aanricht. Ik vind naalden, messen, stralingen en medicijnen, een middeleeuwse, barbaarse manier van met mensen omgaan. Ik kan het niet aanzien en niet verdragen.


Ik weet al van kinds af, dat dat niet de bedoeling kan zijn. Ik geloof dat er veel intelligentere manieren van genezen zijn. Het is zelfs al bekend dat mensen die niets doen aan kanker, 4x zo lang leven, als mensen die zich wel laten behandelen!  

Inmiddels had ik over mijn moeder contact gehad met een orthomoleculaire arts die vertelde dat de cholesterolverlagers zo slecht zijn dat mijn moeder  een fatale hersenbloeding zou kunnen krijgen. Hij raadde aan om er onmiddellijk mee te stoppen en extra vitamine C en B3 te gaan slikken Er zou dan heel veel kunnen gaan veranderen. Eén zus van mijn moeder heeft een hersenbloeding gehad, een andere zus is overleden aan de medicijnen en uiteindelijk de morfine. Haar jongste zus is overleden aan kanker, bestralingen en chemotherapie. Medicijnen is al de 3e doodsoorzaak na kanker en hart- en vaatziekten. 

Terecht beginnen er geluiden te komen wie daar verantwoordelijk voor zijn. Artsen moeten er niet aan mee willen werken dat de farmaceutische industrie alleen maar geld wil verdienen door zoveel mogelijk medicijnen op de markt te brengen, ook al overlijden er daardoor miljoenen mensen eerder, op een verschrikkelijke manier.

Blijkbaar willen we nog steeds liever medicijnen dan zelf onze eigen gezondheid in de hand te nemen. We kunnen als we samenwerken veel meer dan we vaak denken: praten over jezelf, wat je voelt en denkt, ervaringen delen, kennis opdoen over voeding, planten en kruiden, is echt genezen. Daar word je echt blij van! We zijn door het internet verbonden met miljoenen mensen over de hele wereld, waardoor we ervaring en kennis over alles in het leven met elkaar kunnen delen.



We hebben de oudste zus (zie foto links) van mijn moeder drie jaar lang, elke maand, opgezocht. Ze vond het heel fijn, maar dat bleek de jaloezie van haar kinderen op te wekken. We mochten niet op haar begrafenis komen. 



Ook bij de jongste zus van mijn moeder mochten we niet op de begrafenis zijn. Zij is overleden aan kanker en chemotherapie. Ik heb nog een mail gestuurd dat het misschien anders zou kunnen. Ze had ons nog een mooie kerstkaart gestuurd en bedankt voor het boek met iconen dat we haar hadden opgestuurd.

Een schoonzus van mijn moeder slikte jarenlang morfine, kreeg uiteindelijk na een longontsteking antibioticum en is heel snel daarna overleden. Mijn moeder kreeg een maand later antibioticum en raakte zo van slag, dat ze mijn hand wegsloeg. Omdat mijn moeder altijd blij is als ik haar hand vasthoudt, wist ik dat het niet aan mij lag, maar het antibioticum haar wantrouwend en bijna gek had gemaakt. Toen ik heel voorzichtig haar hand weer vastpakte zei ze dat ze het eng vond.
 
Wat verschrikkelijk, dat dat het gevolg is van antibioticum. Wat gebruiken we het vaak, veel en makkelijk! Elke arts wil het zo voorschrijven, geen enkel probleem, anders ga je dood, is het idee. Dus moet je het toch geven als arts, je bent dan levensreddend bezig, wie wil dat nou niet? 


mijn ervaringen en bewustwording

Ik heb ook antibioticum geslikt, toen ik terugkwam met een zware keelontsteking van een vakantie met mijn zus Jeannette in Rome, doodongelukkig van het geen contact hebben, maar ook gezwommen in waarschijnlijk zeer vervuild water. Mijn zus was niet ziek geworden, ik wel. De huisarts schrok en schreef antibioticum voor.

Ik had toen mijn vriendin Gerda overleed een oorontsteking. Omdat ik bij haar begrafenis wilde zijn, heb ik antibioticum geslikt. 24 jaar later heb ik nog steeds pijn aan mijn oor. Ik heb 8 jaar geleden een ernstige keelontsteking gehad, drie nachten bijna niet kunnen ademen. Mijn huisgenoten hebben me geholpen en zo hebben we het met elkaar doorgemaakt. Ik kon daarna beter zingen!! Ziekte is een genezing, een ontgifting, dat proces verstoren is de genezing tegenhouden.

We hebben het daarna met ons vieren over gehad dat ik me minder verantwoordelijk wilde voelen voor de communicatie naar buiten toe. We kregen heel veel kritiek op onze manier van wonen. De lading kwam vooral bij mij terecht, omdat ik me verantwoordelijk voelde en ik de meest aanspreekbare was. Ik had een idee en visie over waar we mee bezig waren en waar het naar toe zou (kunnen) gaan: open met elkaar omgaan en moeilijkheden benoemen. We wonen en werken met (slechts) 4 mensen samen. Door de enorme kritiek leek het soms wel alsof we met 100 mensen woonden, zoveel riep ons samenwonen bij mensen op en zo vaste denkbeelden bleken mensen te hebben over het leven.

In deze tijd met medicijnen, operaties, chemische bestraling, milieuvervuiling, stralingen, ontbossing, wapens, oorlog, mishandeling zullen we een keer moeten begrijpen dat genezen een proces is van loslaten en zoeken naar menselijkheid en natuurlijkheid in alle lagen van het leven, van thuis geboren mogen worden zonder pijn, naar zonder medicijnen, rustig en tevreden doodgaan.


Alles in het leven kan anders, een enorme belofte!

Er zijn gelukkig al artsen die zonder medicijnen werken. In China is al het grootste medicijnloze ziekenhuis in de wereld. Henk Fransen, een Nederlandse arts,  die wij ontmoet hebben toen hij een lezing gaf, heeft contact met een Chinese arts die daar gewerkt heeft en wil ook in Nederland een medicijnloos ziekenhuis oprichten.

Het veranderen van onverschilligheid, ongevoeligheid, onmenselijkheid is een proces van jaren. Ik ben daar 27 jaar geleden mee begonnen, toen ik alleen bleef wonen in het huis waar ik nu al 10 jaar met Marthe, Erik en mijn zus Jeannette woon. Ik had het huis samen met Gerda, een vriendin gekocht Zij is na een half jaar weggegaan, om samen te gaan wonen met een Syrische man, kreeg 2 kinderen en is na een mislukte operatie aan een hersentumor overleden, toen ze 36 jaar was, haar kinderen waren 1 en 2 jaar.

Gerda had bij mij willen blijven wonen en met Mike een relatie hebben. Toen heb ik onze relatie na 7 jaar ellende gestopt. Ik bleef met veel pijn achter, ik was 30 jaar en wist me geen raad met alles wat ik van haar had gevoeld. Ik begreep pas veel later dat ze mij veel had laten voelen van haar pijn in contacten met mannen en daar nooit over had kunnen en durven praten. Ik viel in een diep gat, een heel diep en eenzaam dal.

Ik heb hulp gezocht bij haptonomie, met afschuwelijke ervaringen, trauma's erbij. Mijn 13 jaar eenzaamheid was nodig om angst, macht, afschuiven en afreageren van pijn, niet (echt) praten, niet kwetsbaar durven en willen zijn op een diep niveau en vanuit meerdere posities te doorleven en begrijpen. Toen ik kritiek uitte, kwam ik therapeuten pas tegen. Therapeut zijn werd gebruikt om niets kwetsbaars van jezelf te hoeven laten zien. Ik ging beseffen dat mijn aardig gevonden willen worden, angst om contact(en) te verliezen heel veel kan tegenhouden om eerlijk te durven en willen zijn. Ik stelde mezelf vragen als: Wat is eerlijkheid, openheid, delen, liefde, is muziek belangrijk, is contact belangrijk, of allebei?

Door mijn ervaringen, gevoelens van verdriet, kwaadheid, eenzaamheid toe te laten en te verwerken over het gezin, school, werk, vrienden, relatie, ouders, broers, familie, muziek, angst, liefde, pijn doen, begon ik te begrijpen dat individueel en maatschappelijk (samen) met elkaar verbonden is en we allemaal individueel kunnen kiezen voor liefde. Daardoor is mijn leven veranderd van onbewust naar bewust.

Ik ben het contact met mijn moeder gaan herstellen, veranderen en verdiepen en mijn visie op het gezin, op school, werk, relaties, gezondheid, leven en dood gaan ontwikkelen, wat we echt willen en wensen in ons leven.

Nu ik wist wat ik wilde en hoe ik wilde omgaan met mensen, ben ik in 2003 een praktijk begonnen met haptonomie en muziek. Ik heb 3 jaar lang 10 mensen individueel heel intensief begeleid met een bewustwordingsproces. Door mensen bij elkaar te brengen, eerst in kleine groepjes en later iedereen in mijn huiskamer, heb ik de vraag die ik al jaren had durven stellen: Wat willen we nu echt met ons leven? In een weekend tijd liepen 7 van de 10 mensen weg. Tot mijn verbazing werd ik er vrolijk van, er bleek een last van me af te vallen en ruimte te komen voor iets nieuws.

We bleven met ons vieren over en zijn in de zomer gaan kamperen in Drenthe. Mijn ouders zijn ook naar de camping gekomen en hebben we ook samen gegeten in het bed & breakfast waar mijn ouders logeerden. Thuis gekomen vond ik het zo jammer om weer naar vier huizen te gaan, dat ik spontaan zei: jullie mogen wel bij mij komen wonen.

Na een verbouwing, een kamer erbij, zijn Marthe en Erik en een maand later mijn zus Jeannette in mijn huis komen wonen en is in 2006 onze woongroep begonnen.

We zijn door diepe dalen gegaan. Ik was violiste en heb mezelf en mijn drie huisgenoten een privé opleiding muziek gegeven en mezelf en hen viola da gamba en luit leren spelen en zijn we 4-stemmig a capella gaan zingen.

Leonoor, Jeannette, Marthe, Erik 
 
Nu 10 jaar later zijn we steeds blijer met alles wat we samen hebben doorgemaakt, hebben verwerkt aan pijnlijke levenservaringen en de mooie ontmoetingen met mensen.

We zijn mijn ouders en vooral mijn moeder aan het helpen om hen uit een dal te halen en te laten beseffen dat medicijnen echt vreselijk en ziekmakend zijn. Ik kan gelukkig iets beter praten met mijn vader, er komt meer samenwerking en overleg. 


van angst en niet praten, naar liefde en samenwerken


Ik heb in de week voor mijn verjaardag 8 mei 2016 een lange brief geschreven over de medicijnen, dat mijn moeder niet geholpen wordt en bijna niet serieus wordt genomen.


Ik heb veel uitgelegd, over mezelf, ons samenwonen, mijn ouders, mijn moeder. Eindelijk kon ik samen met mijn huisgenoten mijn ouders laten voelen en ervaren wat openheid, liefde is en hoe fijn dat is. Dat is een heel belangrijk keerpunt geworden van angst en niet met elkaar praten, naar liefde, wel met elkaar praten.


We hebben tot onze grote vreugde een mooi intensief gesprek en samenzijn gehad met ons vieren bij en met mijn ouders, het was ook nog moederdag.


Mijn vader is, mede op advies van mijn oudste broer, die geen contact met mij wil, met de huisarts gaan praten over hoe ik tegen medicijnen aankijk. Misschien zou ze nog een idee hebben. De huisarts had gezegd dat ze het heel goed vond dat mijn vader was gestopt met de cholesterolverlagers.

Toen mijn vader zei dat ik me vooral zorgen maak over de tramadol (morfine) bood ze aan te overleggen met de apotheker in Den Haag, om te kijken of de CBD olie de tramadol kan vervangen. Deze apotheker is veel in het nieuws, omdat hij als eerste in Nederland is begonnen met medicinale CBD hennepolie. Na mijn verjaardag, weer een onverwacht mooie wending.

Ik hoop echt dat het voor mijn moeder beter gaat worden. Ik ben ook heel benieuwd hoe het nu verder gaat. Er is meer openheid, samenwerking, ruimte voor uitwisseling, overleg, gevoel, blijheid, een glimlach, liefs Leonoor

woensdag 11 mei 2016

kinderen overlijden na vaccinaties en meisjes worden doodziek na vaccinatie baarmoederhalskanker 11 mei 2016.

http://www.hln.be/regio/nieuws-uit-staden/-wat-is-er-met-milow-gebeurd-a2676236/

15 april 2016 interview met Sam Vanacker en Hans Verbeke.
De ouders van de kleine Milow weten een maand na de dood van de vijftien maanden oude peuter nog altijd niet wat de doodsoorzaak is van hun kindje. Op 13 maart stopte papa Kenzy Milow in zijn bedje voor een dutje, maar de peuter werd nooit meer wakker. De ouders wijten zijn dood aan de spuitjes van Kind & Gezin die hij twee dagen eerder kreeg. 
Kenzy Vangheluwe (20) en Finlay Fiers (20) lieten hun zoontje van vijftien maanden op 12 maart inenten door Kind & Gezin. Op vrijdag had het kindje 39 graden koorts, wat niet ongewoon is na zo'n spuitje. Zaterdagochtend was de koorts gezakt en papa Kenzy kon zelfs de hele morgen spelen met zijn zoontje. Toen mama Finlay om 16 uur thuis kwam, vond ze Milow dood in bed. De dag erna werd een autopsie uitgevoerd, maar het onderzoek is nog altijd niet afgerond. "Eerst kregen we te horen dat het om wiegedood ging", vertelt oma Lieve Provoost. "Een dag later vertelde de spoedarts, die trouwens niet aanwezig mocht zijn bij de autopsie, dat het een zware griepinfectie zou zijn. Sindsdien hebben we niets meer gehoord." 
vraag/oproep van Lieve Proost, de om van Milow, 11 april op de facebook pagina preventief of genezen:
Ik ben op zoek naar mensen die ook hun (klein)kind verloren hebben tussen de leeftijd van 14-17 maanden. Ons Milow'tje heeft op donderdagavond 10 maart 2016 zijn spuitjes gehad van kind en gezin. Op vrijdag 11/03/2016 had hij koorts en op zaterdag morgen ook. Op zaterdag middag 12 maart 2016 niet meer. Na etenstijd is hij gaan slapen zoals elk kind van die leeftijd. Hij heeft nog geweend om zijn tutje en de papa heeft hem dat gaan geven. Hij heeft ook nog 2 keer gehoest door de babyfoon, de laatste keer rond 15.30 uur. Maar wanneer de mama hem ging halen iets na 16 uur zat er geen leven meer in Milow. Milow is direct gereanimeerd geweest maar het mocht niet baten.r is een volledige autopsie gebeurd van Milow op zondag , waarna de politie liet weten dat Milow gestorven is aan wiegedood. Op zondagavond belde de spoedarts uit het ziekenhuis en zei dat het geen wiegedood is , maar een opkomende infectie met koortsstuipen en de dood tot gevolg. Die opkomende infectie zou gaan om influenza type A (griep). 
Op vrijdag 18 maart 2016 hebben we Milow begraven. Na de dienst is Milow terug meegegaan met de begrafenisondernemer, want we hadden wel toelating om te begraven maar niet om te cremeren. Op vrijdag 1 april 2016 hebben we Milow uiteindelijk begraven in een wachtkelder. Milow hadden we willen cremeren om dicht bij ons te hebben maar dat is tot op heden nog altijd niet toegestaan. Nu zitten we ook nog altijd te wachten op de toelating tot crematie.
Toch laat het me ook niet los dat Milow juist zijn spuitjes had gekregen van kind en gezin , en dat zo’n gezond kind van het ene moment op het andere sterft. Niks hadden we vernomen van K&G tot ik op donderdag 31 maart 2016 zelf belde naar  de info lijn van K&G en mijn verhaal deed. Nadien ben ik door verschillende mensen van K&G gebeld geweest. Ze gaan het wel opvolgen zeggen ze, maar uiteindelijk heeft K&G toch altijd gelijk.
Na een volledige autopsie moeten ze ook wel kunnen achterhalen als er daar iets is mis lopen of niet. En dat wil ik ook wel 100 procent zeker zijn. Ik vind dat die cocktail van al die spuitjes soms te zwaar* is voor sommige kinderen maar daar niks aan doen. Daarom als jij nog mensen kent met dezelfde ervaringen als dit verhaal gelieve me te contacteren via een pb. OOK VRAAG IK DIT ZOVEEL MOGELIJK TE DELEN.
Lieve Provoost
*te zwaar
Commentaar van mij: te zwaar moet natuurlijk zijn gruwelijk en zelfs dodelijk, maar je ziet hoe voorzichtig in dit geval de oma van Milow moet zijn. Ze komt al naar buiten met haar verhaal, dat is al heel veel, maar dan nog blijft ze beleefd en durft ze zelfs als het gebeurd is nog niet van de daken te schreeuwen dit mag niet gebeuren, dat dit vandaag wereldnieuws moet zijn en morgen gestopt moet zijn. Waarom dat niet gebeurt blijkt een samenhangend wereldwijde farmaceutische oorlog te zijn. 

zie ook de website www.vaccinvrij.nl
reactie van mij:
Wat een afschuwelijk bericht, verschrikkelijk voor het kind, de ouders familie en mensen om hen heen en alle andere mensen die dit meemaken over horen of lezen. Het allerergste vind ik nog dat er geen vragen gesteld mogen worden, er geheimzinnig wordt gedaan en zelfs geprobeerd wordt om te ontkennen dat er een verband is met de vaccinaties. Een arts hoort natuurlijk het verband te leggen tussen de vaccinatie en het overlijden. Wat kan er nog erger zijn voor een arts dan dat een kind 'zomaar' overlijdt? Als dat nog geen reden is om alles wat maar mogelijk is te onderzoeken, dan is alles wat een arts doet toch van geen enkele waarde meer.

Ouders komen erachter dat artsen niet te vertrouwen zijn en de eerste vraag waarom is mijn kind overleden niet serieus nemen en alles eraan doen om in ieder geval opheldering te krijgen om ouders hun verdriet te kunnen plaatsen en verwerken. Maar artsen willen geen verantwoordelijkheid nemen, omdat de vraag wie is aanspreekbaar dan dichtbij komt. Heel erg dat iedereen daarvoor wegloopt en zelfs het overlijden van een kind nog geen reden blijkt te zijn om je af te vragen waar we mee bezig zijn. 


De macht van de farmaceutische industrie is nog enorm, maar liefde zal uiteindelijk altjjd sterker zijn. Ouders willen geen kind verliezen door afschuwelijke vaccinaties en medicijnen Ouders die toch al radeloos zijn van verdriet worden geïntimideerd. Je moet zo sterk worden dat je als je kind overleden is, je zelfs niet je verdriet mag hebben, maar vragen om je overleden kind te laten onderzoeken, om achter een afschuwelijke waarheid te komen. Je kind had nog geleefd als het niet gevaccineerd was! 

En dan blijkt dat één kind dat overlijdt nog geen reden om alles te doen om dit nooit meer te laten gebeuren. Daar blijkt een heel grote macht en geldbelangen, de farmaceutische industrie, achter te zitten. 

 

Vaccinaties blijken een gedachtegoed in zich te hebben die je als menselijk denkend mensen bijna niet kan bevatten. Het vraagt levenservaring en durven geloven dat mensen als ze in een machtssysteem zitten meedoen aan de ergste praktijken en daarin  verder durven te gaan dan zij ook zelf ooit hebben kunnen bedenken. Niemand durft zijn/haar hart te laten spreken, te luisteren naar zijn/haar gevoel, vragen te stellen. Alleen al twijfel toelaten of wat er gebeurt wel goed is, lijkt haast onmogelijk. Alleen maar geld verdienen. Of kinderen, volwassenen, ouderen overlijden aan vaccinaties en medicijnen is niet van belang.


Ga dat maar eens tot je door laten dringen. Wij de woongroep wonen en werken nu 10 jaar bij elkaar en zijn op dit punt aangekomen dat we dit willen en kunnen toelaten, omdat we veel moeilijkheden hebben doorgemaakt met elkaar, met mensen om ons heen, familie en veel hebben nagedacht en gelezen hebben over gezondheid, voeding en medicijnen. We zijn bezig om bewust en sociaal met elkaar om te (leren) gaan, praten veel, maken muziek zingen, samen wonen en samenwerken. Wij hebben nu zoveel met elkaar doorgemaakt dat we het aankunnen om te beseffen wat er gebeurd is en nu nog steeds gebeurt. 

Marthe, een huisgenote van ons, is als kind heel veel ziek geweest en van de ene naar de andere arts gegaan en 6 weken met de diagnose reuma in een ziekenhuis gelegen. Er komt langzaam het besef dat dit meer dan we ooit hadden gedacht een verband heeft met vaccinaties die vanaf die vanaf 1954, meer geworden in 1963 en nog verder is toegenomen in 1974, steeds meer vaccinaties zijn geworden. Ziektes als leukemie, autisme, auto-immuun ziektes, epilepsie en kanker zijn daarna enorm toegenomen.

Het voelt als agressie, die door kan gaan omdat mensen niets doen. Tot mensen gaan zien en geloven dat het niets met genezing en al helemaal niets met liefde te maken heeft. Alle vaccinaties zijn op angst, angst om ziek te worden, angst om dood te gaan.

Het is verschrikkelijk, maar ik wil toch benadrukken dat dit kan gebeuren omdat wij allemaal de eigenschappen die het verdriet en trauma's die vaccinaties teweegbrengen in ons hebben. 

In het met elkaar wonen en werken zijn we dat met elkaar gaan bespreken, aangaan en doormaken. Niet makkelijk, maar wel ongelooflijk waardevol en belangrijk. 

Ik ben heel dankbaar dat wij in ons veilige huis zoveel met elkaar hebben kunnen uitzoeken, ook ruzie hebben kunnen maken. Er was veel strijd, niemand had ooit leren praten over wat je meemaakt, voelt, denkt, zou willen. We hebben de kans gekregen door het met elkaar gaan wonen en ik dat mocht begeleiden om onszelf tegen te komen. We weten nu veel beter dat ook wij tot alles in staat zijn en iedereen uiteindelijk zelf de keuze moet en mag maken om je verantwoordelijk te voelen voor je leven. Maar je kunt elkaar wel helpen om goed met jezelf en de ander om te gaan. 

Dat is voor de essentie om uit het dilemma te stappen. Vinden dat iedereen zelf verantwoordelijk is, kan leiden tot onverschilligheid. Het besef dat alle beslissingen die je neemt ook gevolgen heeft voor de ander geeft verbondenheid en waarde aan je leven, zo voel ik dat. Vrijheid blijheid kan tot verschrikkelijke excessen leiden, omdat niemand zich verantwoordelijkheid hoeft te voelen voor wat er daadwerkelijk gebeurt. Vrijheid met verantwoordelijkheid maakt dat je aanspreekbaar bent op wat denkt en doet.

Openheid is daarbij essentieel. Alles wat bespreekbaar is, voelt licht, wat niet bespreekbaar is, wordt zwaar, een last, soms zelf ondraaglijk zwaar, zoals het onnodig overlijden van een kind, volwassene of ouder.




Alles wat bespreekbaar is, het gevoel dat je samen bent maakt dat je kan praten, delen, vragen durft te stellen en we verder komen en elkaar helpen om goed met jezelf, met de ander, met kinderen en ouderen om te gaan. Dat is een bewustwordingsproces waar je je hele leven mee bezig bent. Herken maar eens of je de arts bent die meewerkt of de arts die durft te zeggen dat het niet klopt. Ben je de ouder die nee durft te zeggen en anderen wil waarschuwen, of laat je het gebeuren. Durf je nog te vertrouwen op je gevoel. Ga je met alles in je de vaccinaties verdedigen goedpraten en vertellen dat daardoor kinderen niet overlijden. Herken je dat vaccinaties niet goed zijn, wat is ervoor nodig om te geloven dat ouders echt niet gehoord worden en artsen zich laten misleiden en opdrachten uitvoeren die schade doen en zelfs dodelijk zijn.

Durven twijfelen, vragen stellen, onderzoeken is essentieel in het leven. Wij kunnen met ons vieren alles met elkaar bespreken, onze ervaringen delen en verwerken en erachter komen dat we allemaal verschrikkelijke dingen hebben gedaan, drank, seksualiteit zonder liefde, liefdeloosheid. Omdat ik een heel eenzame tijd heb doorgemaakt en me van heel veel dingen bewust ben geworden was ik er helemaal aan toe om mensen helpen met bewustwording bezig te zijn.

Iedereen heeft dingen meegemaakt die niet fijn zijn, of anderen pijn gedaan. Dat leren zien, verwerken en zelf niet doen is heel moeilijk, maar ook erg de moeite waard. Door steeds weer tegen dezelfde manier van leven aan te lopen en te zien dat je dat niet meer wil en gaan veranderen is niet makkelijk, maar wel een heel erg mooi levensproces.   

Informatie via internet is heel belangrijk!

Wij als woongroep Contact & muziek weten nu dat we niet willen dat kinderen gevaccineerd worden. Maar dat wisten we bijvoorbeeld een jaar geleden nog helemaal niet. Hoe kom je daar achter. Wij hebben een interview gezien met Hans Moolenburgh, die als huisarts (90) jaar zijn eigen zoon heeft ingeënt en daar inmiddels heel erg spijt van heeft, omdat zijn zoon er 20 jaar over heeft gedaan om weer de 'oude' te worden.

Dat we het met elkaar soms heel erg moeilijk hebben, ook ruzie maken, is voor mij eigenlijk niets anders dan de afspiegeling van de maatschappij. Alle kwaadheid, onmacht, aardig gevonden willen worden, zoeken naar liefde zit in ons zelf. Als je dat toelaat kun je je verbinden met iedereen, ook de arts die het zwijgen wil opleggen uit angst zijn baan te verliezen, ook het kind dat gevaccineerd wordt, zelfs overlijdt, de wanhopige ouder, de mensen eromheen, de farmaceutische medewerker of onderzoeker of directeur, die hier aan meewerkt en de spijtoptant die in het openbaar komt vertellen dat hij spijt heeft en wil dat dit gaat stoppen. Iedereen maakt alle ontwikkelingen in zichzelf dagelijks door. Dan ben je weer de directeur, dan weer de ouder, dan weer het kind.   

Maar je kunt daar uitstappen en erbuiten gaan staan en iedereen gaan helpen: het kind om zich te uiten, de ouder om kritisch te worden, de arts om verantwoordelijkheid te nemen en zijn patiënten te beschermen, de farmaceutische medewerker om geen dodelijke medicijnen meer te willen maken en verkopen. En de natuur weer te herontdekken: met planten doe je niemand kwaad en is er soms zelf wonderbaarlijk genezing mogelijk.
 

Hier het verhaal van de ouders van Freek Hagoort die op 8 jarige leeftijd van een vaccinatie is overleden:
http://www.vaccinatieraad.nl/2013/12/overleden-na-bmr-vaccinatie-freek/ 

Een neefje van onze inmiddels verhuisde overbuurvrouw is in 2013/14 overleden op 4-jarige leeftijd, de dag dat hij een vaccinatie kreeg. Zijn ouders durfden niets te zeggen tegen de huisarts. Heel erg dat we zo bang worden gemaakt en kinderen zelfs overlijden en er nog niets verandert! Dat kan zo niet doorgaan. 

Caitlin, 16 jaar is doodziek geworden in 2011 na baarmoederhalskanker vaccinatie HPV

http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/binnenland/sinds-de-vaccinatie-mijn-dochter-heel-erg-ziek-al-vier-jaar
 
Het verhaal van Caitlin
Caitlin Kerpel is in 2011, toen 13 jaar gevaccineerd met het HPV-vaccinatie virus (baarmoederhalskanker). 5 Oktober 2011 kreeg ze de derde prik. 5 dagen daarna stond Caitlin in de badkamer en werd opeens heel duizelig. Ze kan bijna niet meer op haar benen staan. Zo erg. Ik belde de dokter en vroeg meteen of het met vaccinatie te maken kon hebben. Volgens de dokter was dat uitgesloten. Moeder Esther zou de inenting maar al te graag terugdraaien. "Haar hele leven staat in het teken van vermoeidheid."
Dat vandaag 29 juli 2015 bekend is geworden dat er extra onderzoek naar de bijwerkingen van de prik tegen baarmoederhalskanker komt, ziet Esther als een kleine overwinning. "Ik hoop dat deze vaccinatie nu eindelijk eens heel goed onderzocht gaat worden."

Voor Esther is het helder: haar dochter is zo ziek geworden van de HPV-vaccinatie. "Voor mij staat het vast. De timing, de klachten en het feit dat er niets uit de test is gekomen; de vaccinatie heeft het leven van mijn dochter volledig overhoop gegooid." 
Esther meldt haar klacht bij het bijwerkingscentrum Lareb en de GGD. Ze schrijft ook het RIVM een brief en ze zoekt via internet contact met lotgenoten. "Geen enkele arts heeft bevestigd dat mijn dochter zo ziek is geworden door de prik. Maar ontkennen doen ze ook niet. Dat kunnen ze ook niet. Mijn ervaringen met artsen is dat ze je toch naar een andere richting willen duwen. Je wordt nooit helemaal serieus genomen. Dat is ook de ervaring van andere ouders die ik heb gesproken." 
Het lukt Caitlin ondanks haar ziekte om haar vmbo-diploma te halen. "Door heel hard te bikkelen. Haar ziekteverzuim was enorm, maar ze heeft haar diploma gehaald." Haar mbo-opleiding heeft ze moeten staken; het is momenteel te zwaar.
Nu, vier jaar later, gaat het iets beter, vertelt Esther. "Maar ze kan nog niet echt iets ondernemen. Een sociaal leven heeft ze niet. Het gaat ietsjes beter, maar ze is nog lang niet beter. Wanneer dat gaat gebeuren, is afwachten."  
Esther en Caitlin doen hun verhaal omdat ze hopen andere ouders te helpen. "Misschien herkennen anderen zich in dit verhaal maar hebben ouders nog nooit aan deze oorzaak gedacht. Wij hopen dat deze ouders zich melden en hun verhaal doen. Deze klachten moeten serieus genomen worden." 
Esther zou dolgraag willen dat ze de inenting kan terugdraaien. "Voor Caitlin is het helaas te laat. Maar mijn jongste dochter krijgt de prik niet. Geen denken aan." 
Het bijwerkinscentrum Lareb bevestigt dat de melding van Caitlin is ingediend. Het Lareb onderzoekt nu deze en 48 andere meldingen. Het Lareb laat verder weten dat er nu nog geen verband is aan te tonen tussen de meldingen en de HPV-vaccinatie