de glimlach 8 mei 2016

Anja, de vrouw van een neef van mij, vond dat onze woongroep en mijn ouders te weinig lachten op de foto’s van mijn verjaardag 8 mei 2016. Het inspireerde me om haar een brief te schrijven en haar uitleg te geven over waar ik en waar we mee bezig zijn.

Lieve Anja.

Als je goed kijkt op de foto van mijn moeder, zie je een heel open en blije moeder!! Een paar maanden geleden viel ze overdag vaak nog in slaap, uitgeput door de medicijnen! Ik heb een enorm gevecht geleverd om de statines, de cholesterolverlagers eruit te krijgen. In 2013 slikten 1,9 miljoen!!! Nederlander de cholesterolverlagers. Waardoor mijn vader weer kon zeggen: Zie je wel alle artsen schrijven het voor, iedereen doet het, mensen worden steeds ouder, dus waar doe je moeilijk over. Ik vertrouw op de arts en daar houd ik het bij.

Toen ik drie nachten bijna niet had geslapen en niet meer wist wat ik nu nog kon doen om die medicijnen eruit te krijgen, schrok mijn vader zo, toen hij zag hoe moe ik was, dat hij is gestopt met de statines. Hij zei: Ik doe het alleen voor jou, niet omdat ik erachter sta. Een wonder na alle strijd en mijn vader mij al heel vaak had gezegd dat ik niet meer mocht praten over de medicijnen. Mijn moeder vond de ruzie tussen mijn vader en mij zo verschrikkelijk dat ze ook wilde dat ik mijn mond hield. Toch zorgt ze ook voor de verbinding tussen ons drieën of neemt ze het ook weer voor mij op. Bijzonder hoe we alle drie steeds iets doen om verder te komen.

We worden geholpen, hoe meer vertrouwen we daarin hebben, hoe sneller het zal gaan, voor iedereen een leerproces.

Ik wil mijn moeder en mezelf, maar ook mijn vader een kans geven in hun leven nog iets moois mee te maken en praat daar ook met mijn moeder over. Zij wil nog wel iets anders dan alle pijn en zwakte. Ze is altijd blij als ik er ben en als ze me aan de telefoon heeft, zegt ze aan het einde van het gesprek vaak: Ik hoop jullie snel weer te zien.

Mijn vader vindt niet dat het beter gaat met mijn moeder. Ze is nog lang niet zoals ze kan zijn, ze slikt nog 9 medicijnen!! Toch begint ze wel iets sterker te worden, ook door de extra vitamine C en vitamine B3. Maar helaas slikt ze ook tramadol, een pijnstiller die te vergelijken is met 25-50% morfine!

Mijn moeder (zie foto) kon een paar maanden geleden bijna niets meer en zei ook dagelijks: Ik kan niet meer! Een hel om mee te maken, zodat ik soms ook bijna dacht dan liever dood. Maar als ik met haar praat over doodgaan, zegt ze altijd dat ze nog wel een tijdje wil blijven leven en dat ze eigenlijk niet denkt aan doodgaan. Haar reacties zijn altijd mooi en verrassend.

Nu het iets beter gaat komt er ook ruimte om te praten over moeilijkheden die zij heeft ervaren in haar leven. Over haar zussen vertelt ze wie er aardig waren en wie minder. Het wordt allemaal wat losser en openlijker. Mijn moeder heeft 6 zussen en 1 broer, iedereen is inmiddels overleden. Mijn moeder is nu 84 jaar. Ze praat vaak over hoe de oorlog in haar geboortedorp Langerak geweest is. Haar broer heeft in de oorlog in het verzet gezeten en is na de oorlog in Indonesië geweest met zeer traumatische ervaringen. Mijn moeder is altijd positief geweest over haar broer, ook toen hij niet goed bleek om te gaan met zijn vrouw en kinderen. Het lijkt dat ze onbewust voelde dat hij verhard is door de oorlog en ze daar begrip voor wilde hebben.

Marthe (op de foto links), een huisgenote van mij ‘hoort’ vanuit een andere dimensie de laatste tijd veel over de afschuwelijke ervaringen van mijn oom in Indonesië. Daardoor komt er meer besef waarom hij zo moeilijk was voor iedereen in zijn omgeving en dat dat door is gegaan, omdat niemand ermee om wist te gaan. Marthe ‘zag’ mijn overleden oom in onze kamer staan en zelfs een beetje huilen, omdat wij over hem praatten en hij zich begrepen voelde. 

De broer en twee schoonbroers van mijn moeder zijn in Indonesië geweest. De oorlog in Indonesië heeft veel meer gedaan dan iedereen kon bedenken. Niemand heeft kunnen praten. Een nicht die overleden is toen zij 48 jaar was, heeft een keer bij ons gehuild omdat ze het contact met haar vader gemist had. Ze vertelde toen ook dat haar vader, omdat hij bij de medische dienst zat in Indonesië, al jong heel veel leed had gezien.

Het kost veel energie om tegen alles en iedereen in, te vertellen dat mijn moeder door de medicijnen verzwakt wordt en er zich één groot drama aan het voltrekken is. Laatst stond er iemand aan onze deur die vertelde dat hij, als vrijwilliger wel eens mensen opzocht in het ziekenhuis die chemische en radioactieve bestraling hebben gehad. Hij zei dat mensen een wrak werden en het verschrikkelijk was om te zien wat die behandelingen bij mensen aanricht. Ik vind naalden, messen, stralingen en medicijnen, een middeleeuwse, barbaarse manier van met mensen omgaan. Ik kan het niet aanzien en niet verdragen.

Ik weet al van kinds af, dat dat niet de bedoeling kan zijn. Ik geloof dat er veel intelligentere manieren van genezen zijn. Het is zelfs al bekend dat mensen die niets doen aan kanker, 4x zo lang leven, als mensen die zich wel laten behandelen!  

Inmiddels had ik over mijn moeder contact gehad met een orthomoleculaire arts die vertelde dat de cholesterolverlagers zo slecht zijn dat mijn moeder  een fatale hersenbloeding zou kunnen krijgen. Hij raadde aan om er onmiddellijk mee te stoppen en extra vitamine C en B3 te gaan slikken Er zou dan heel veel kunnen gaan veranderen. Eén zus van mijn moeder heeft een hersenbloeding gehad, een andere zus is overleden aan de medicijnen en uiteindelijk de morfine. Haar jongste zus is overleden aan kanker, bestralingen en chemotherapie. Medicijnen is al de 3^e doodsoorzaak na kanker en hart- en vaatziekten. 

Terecht beginnen er geluiden te komen wie daar verantwoordelijk voor zijn. Artsen moeten er niet aan mee willen werken dat de farmaceutische industrie alleen maar geld wil verdienen door zoveel mogelijk medicijnen op de markt te brengen, ook al overlijden er daardoor miljoenen mensen eerder, op een verschrikkelijke manier.

Blijkbaar willen we nog steeds liever medicijnen dan zelf onze eigen gezondheid in de hand te nemen. We kunnen als we samenwerken veel meer dan we vaak denken: praten over jezelf, wat je voelt en denkt, ervaringen delen, kennis opdoen over voeding, planten en kruiden, is echt genezen. Daar word je echt blij van! We zijn door het internet verbonden met miljoenen mensen over de hele wereld, waardoor we ervaring en kennis over alles in het leven met elkaar kunnen delen.

We hebben de oudste zus (zie foto links) van mijn moeder drie jaar lang, elke maand, opgezocht. Ze vond het heel fijn, maar dat bleek de jaloezie van haar kinderen op te wekken. We mochten niet op haar begrafenis komen. 

Ook bij de jongste zus van mijn moeder mochten we niet op de begrafenis zijn. Zij is overleden aan kanker en chemotherapie. Ik heb nog een mail gestuurd dat het misschien anders zou kunnen. Ze had ons nog een mooie kerstkaart gestuurd en bedankt voor het boek met iconen dat we haar hadden opgestuurd.

Een schoonzus van mijn moeder slikte jarenlang morfine, kreeg uiteindelijk na een longontsteking antibioticum en is heel snel daarna overleden. Mijn moeder kreeg een maand later antibioticum en raakte zo van slag, dat ze mijn hand wegsloeg. Omdat mijn moeder altijd blij is als ik haar hand vasthoudt, wist ik dat het niet aan mij lag, maar het antibioticum haar wantrouwend en bijna gek had gemaakt. Toen ik heel voorzichtig haar hand weer vastpakte zei ze dat ze het eng vond.
 

Wat verschrikkelijk, dat dat het gevolg is van antibioticum. Wat gebruiken we het vaak, veel en makkelijk! Elke arts wil het zo voorschrijven, geen enkel probleem, anders ga je dood, is het idee. Dus moet je het toch geven als arts, je bent dan levensreddend bezig, wie wil dat nou niet? 

mijn ervaringen en bewustwording

Ik heb ook antibioticum geslikt, toen ik terugkwam met een zware keelontsteking van een vakantie met mijn zus Jeannette in Rome, doodongelukkig van het geen contact hebben, maar ook gezwommen in waarschijnlijk zeer vervuild water. Mijn zus was niet ziek geworden, ik wel. De huisarts schrok en schreef antibioticum voor.

Ik had toen mijn vriendin Gerda overleed een oorontsteking. Omdat ik bij haar begrafenis wilde zijn, heb ik antibioticum geslikt. 24 jaar later heb ik nog steeds pijn aan mijn oor. Ik heb 8 jaar geleden een ernstige keelontsteking gehad, drie nachten bijna niet kunnen ademen. Mijn huisgenoten hebben me geholpen en zo hebben we het met elkaar doorgemaakt. Ik kon daarna beter zingen!! Ziekte is een genezing, een ontgifting, dat proces verstoren is de genezing tegenhouden.

We hebben het daarna met ons vieren over gehad dat ik me minder verantwoordelijk wilde voelen voor de communicatie naar buiten toe. We kregen heel veel kritiek op onze manier van wonen. De lading kwam vooral bij mij terecht, omdat ik me verantwoordelijk voelde en ik de meest aanspreekbare was. Ik had een idee en visie over waar we mee bezig waren en waar het naar toe zou (kunnen) gaan: open met elkaar omgaan en moeilijkheden benoemen. We wonen en werken met (slechts) 4 mensen samen. Door de enorme kritiek leek het soms wel alsof we met 100 mensen woonden, zoveel riep ons samenwonen bij mensen op en zo vaste denkbeelden bleken mensen te hebben over het leven.

In deze tijd met medicijnen, operaties, chemische bestraling, milieuvervuiling, stralingen, ontbossing, wapens, oorlog, mishandeling zullen we een keer moeten begrijpen dat genezen een proces is van loslaten en zoeken naar menselijkheid en natuurlijkheid in alle lagen van het leven, van thuis geboren mogen worden zonder pijn, naar zonder medicijnen, rustig en tevreden doodgaan.

Alles in het leven kan anders, een enorme belofte!

Er zijn gelukkig al artsen die zonder medicijnen werken. In China is al het grootste medicijnloze ziekenhuis in de wereld. Henk Fransen, een Nederlandse arts,  die wij ontmoet hebben toen hij een lezing gaf, heeft contact met een Chinese arts die daar gewerkt heeft en wil ook in Nederland een medicijnloos ziekenhuis oprichten.

Het veranderen van onverschilligheid, ongevoeligheid, onmenselijkheid is een proces van jaren. Ik ben daar 27 jaar geleden mee begonnen, toen ik alleen bleef wonen in het huis waar ik nu al 10 jaar met Marthe, Erik en mijn zus Jeannette woon. Ik had het huis samen met Gerda, een vriendin gekocht Zij is na een half jaar weggegaan, om samen te gaan wonen met een Syrische man, kreeg 2 kinderen en is na een mislukte operatie aan een hersentumor overleden, toen ze 36 jaar was, haar kinderen waren 1 en 2 jaar.

Gerda had bij mij willen blijven wonen en met Mike een relatie hebben. Toen heb ik onze relatie na 7 jaar ellende gestopt. Ik bleef met veel pijn achter, ik was 30 jaar en wist me geen raad met alles wat ik van haar had gevoeld. Ik begreep pas veel later dat ze mij veel had laten voelen van haar pijn in contacten met mannen en daar nooit over had kunnen en durven praten. Ik viel in een diep gat, een heel diep en eenzaam dal.

Ik heb hulp gezocht bij haptonomie, met afschuwelijke ervaringen, trauma's erbij. Mijn 13 jaar eenzaamheid was nodig om angst, macht, afschuiven en afreageren van pijn, niet (echt) praten, niet kwetsbaar durven en willen zijn op een diep niveau en vanuit meerdere posities te doorleven en begrijpen. Toen ik kritiek uitte, kwam ik therapeuten pas tegen. Therapeut zijn werd gebruikt om niets kwetsbaars van jezelf te hoeven laten zien. Ik ging beseffen dat mijn aardig gevonden willen worden, angst om contact(en) te verliezen heel veel kan tegenhouden om eerlijk te durven en willen zijn. Ik stelde mezelf vragen als: Wat is eerlijkheid, openheid, delen, liefde, is muziek belangrijk, is contact belangrijk, of allebei?

Door mijn ervaringen, gevoelens van verdriet, kwaadheid, eenzaamheid toe te laten en te verwerken over het gezin, school, werk, vrienden, relatie, ouders, broers, familie, muziek, angst, liefde, pijn doen, begon ik te begrijpen dat individueel en maatschappelijk (samen) met elkaar verbonden is en we allemaal individueel kunnen kiezen voor liefde. Daardoor is mijn leven veranderd van onbewust naar bewust.

Ik ben het contact met mijn moeder gaan herstellen, veranderen en verdiepen en mijn visie op het gezin, op school, werk, relaties, gezondheid, leven en dood gaan ontwikkelen, wat we echt willen en wensen in ons leven.

Nu ik wist wat ik wilde en hoe ik wilde omgaan met mensen, ben ik in 2003 een praktijk begonnen met haptonomie en muziek. Ik heb 3 jaar lang 10 mensen individueel heel intensief begeleid met een bewustwordingsproces. Door mensen bij elkaar te brengen, eerst in kleine groepjes en later iedereen in mijn huiskamer, heb ik de vraag die ik al jaren had durven stellen: Wat willen we nu echt met ons leven? In een weekend tijd liepen 7 van de 10 mensen weg. Tot mijn verbazing werd ik er vrolijk van, er bleek een last van me af te vallen en ruimte te komen voor iets nieuws.

We bleven met ons vieren over en zijn in de zomer gaan kamperen in Drenthe. Mijn ouders zijn ook naar de camping gekomen en hebben we ook samen gegeten in het bed & breakfast waar mijn ouders logeerden. Thuis gekomen vond ik het zo jammer om weer naar vier huizen te gaan, dat ik spontaan zei: jullie mogen wel bij mij komen wonen.

Na een verbouwing, een kamer erbij, zijn Marthe en Erik en een maand later mijn zus Jeannette in mijn huis komen wonen en is in 2006 onze woongroep begonnen.

We zijn door diepe dalen gegaan. Ik was violiste en heb mezelf en mijn drie huisgenoten een privé opleiding muziek gegeven en mezelf en hen viola da gamba en luit leren spelen en zijn we 4-stemmig a capella gaan zingen.

Leonoor, Jeannette, Marthe, Erik 

 

Nu 10 jaar later zijn we steeds blijer met alles wat we samen hebben doorgemaakt, hebben verwerkt aan pijnlijke levenservaringen en de mooie ontmoetingen met mensen.

We zijn mijn ouders en vooral mijn moeder aan het helpen om hen uit een dal te halen en te laten beseffen dat medicijnen echt vreselijk en ziekmakend zijn. Ik kan gelukkig iets beter praten met mijn vader, er komt meer samenwerking en overleg. 

van angst en niet praten, naar liefde en samenwerken

Ik heb in de week voor mijn verjaardag 8 mei 2016 een lange brief geschreven over de medicijnen, dat mijn moeder niet geholpen wordt en bijna niet serieus wordt genomen.

Ik heb veel uitgelegd, over mezelf, ons samenwonen, mijn ouders, mijn moeder. Eindelijk kon ik samen met mijn huisgenoten mijn ouders laten voelen en ervaren wat openheid, liefde is en hoe fijn dat is. Dat is een heel belangrijk keerpunt geworden van angst en niet met elkaar praten, naar liefde, wel met elkaar praten.

We hebben tot onze grote vreugde een mooi intensief gesprek en samenzijn gehad met ons vieren bij en met mijn ouders, het was ook nog moederdag.

Mijn vader is, mede op advies van mijn oudste broer, die geen contact met mij wil, met de huisarts gaan praten over hoe ik tegen medicijnen aankijk. Misschien zou ze nog een idee hebben. De huisarts had gezegd dat ze het heel goed vond dat mijn vader was gestopt met de cholesterolverlagers.

Toen mijn vader zei dat ik me vooral zorgen maak over de tramadol (morfine) bood ze aan te overleggen met de apotheker in Den Haag, om te kijken of de CBD olie de tramadol kan vervangen. Deze apotheker is veel in het nieuws, omdat hij als eerste in Nederland is begonnen met medicinale CBD hennepolie. Na mijn verjaardag, weer een onverwacht mooie wending.

Ik hoop echt dat het voor mijn moeder beter gaat worden. Ik ben ook heel benieuwd hoe het nu verder gaat. Er is meer openheid, samenwerking, ruimte voor uitwisseling, overleg, gevoel, blijheid, een glimlach, liefs Leonoor