Leonoor deelt


In

Leonoor deelt

schrijf ik over mijn levenservaringen, onze woongroep Contact & muziek, ons sociaal bewustwordingsproces, muziek, de overstap die we maken naar lichtvoeding, contact met mijn ouders, het overlijden van mijn broer en een jaar later mijn zus, die 11 jaar bij ons heeft gewoond, mijn gedachten over het leven en dood, contact met andere dimensies en vlinders.
We leven in een waanzinnige maatschappij, waar mensen die problemen als slechte voeding, bestrijdingsmiddelen, de afschuwelijke werkingen en gevolgen van medicijnen en vaccinaties bespreekbaar maken, het zwijgen wordt opgelegd en hun leven zelfs niet meer zeker zijn.

Zolang we niet onze twijfels, ervaringen en problemen met elkaar gaan delen kan de macht van geld, bezit, wapens, chemische middelen, voedselindustrie, de farmaceutische industrie, in ons leven heel veel schade aanrichten.

Als we bezig gaan met liefde, delen, mediteren, muziek maken, zingen, openstaan voor andere dimensies, openheid, praten, schrijven, contact met elkaar, ook via internet, zoeken naar andere, nieuwe en oude wegen met elkaar verbinden, natuurlijke manieren van leven, genezen, ons leven een positieve wending geven, komt er liefde, bijzondere ervaringen en wonderen in ons leven.


Ik ben heel dankbaar dat ik dit kan delen met mijn huisgenoten Marthe en Erik. We zijn elke dag dankbaar voor ons prachtige, moeilijke leven en de diepe verbondenheid met elkaar. Op onze website www.contactmuziek.nl kun je veel over onze bijzondere leven lezen, zien en luisteren.


woensdag 8 juni 2016

Leven doe je met aandacht, concentratie en adem

Ik zag een filmpje over een man die vanwege Parkinson niet meer kon lopen, maar wel kon fietsen. Door daar verder mee te gaan, werd ook zijn lopen beter. Het principe van positiviteit en niet kijken wat er niet, maar kijken naar wat er wel kan. 

Voor mij als musicus is dit heel herkenbaar. Concentratie en bewegen zijn heel belangrijk. Maar voor Parkinson is het (zeker heel belangrijke!) symptoombestrijding, ze nemen nog niet de oorzaak weg. We zetten het in een hokje en geven er een naam aan: Parkinson, de ontdekker van deze 'ziekte'. Waarom gaan mensen trillen en beven, wat is de oorzaak van de stress? Wat doen we, wat slikken en eten we, dat we ervan gaan trillen en beven? Dan is het ook nog zo'n hokje: erfelijk belast. Wat doen medicijnen, wat doet koffie, alcohol, wat doet onze voeding. Hoe ga je met pijn om, neem je meteen een medicijn of verdragen we pijn en gaan we andere, oude en nieuwe manier zoeken om met jezelf en je spanningen en ongemakken om te gaan? Ik hoop natuurlijk het laatste. Voor mij is het allerbelangrijkste: Kun je praten, vragen stellen, problemen echt bespreken, ervaar je aandacht en liefde in je leven.

kinderen uit de buurt krijgen muziekles

Ik was violiste en ben daardoor al mijn hele leven bezig met muziek en omgaan met je lichaam. Vooral door het vioolles geven vanaf dat ik 18 jaar was, leerde ik met afstand naar mezelf en de ander te kijken. Lesgeven vraagt om uit te kunnen leggen wat je doet. Vooral kinderen zijn heel dankbare leerlingen, met hun spontane reacties en vragen. Hierdoor is mijn bewustwordingsproces begonnen.

Later heb ik pas begrepen hoeveel muziek maken kan betekenen. Alleen al voor het jezelf leren kennen. In contacten heb je altijd de ander waar je alles op af kan schuiven waardoor je kan denken: Het ligt niet aan mij. Maar een instrument geeft alleen maar terug wat jij doet, de spiegel die niet liegt. Als je daar naar kunt (leren) luisteren, gaat er een (nieuwe) wereld open. Het blijkt dat je zoveel kan horen als je je voor open stelt en dat is een eindeloos proces. Die ervaring en rijkdom kun je ook in de communicatie met mensen inbrengen.


Na een wending in mijn leven, overspannen, een heel eenzame periode van 8 jaar, ben ik mensen gaan begeleiden met haptonomie en muziek en bij elkaar gaan brengen. Mijn leven is hierdoor totaal veranderd. Ik woon en werk nu al bijna 10 jaar samen met drie huisgenoten. We zijn de woongroep Contact & muziek.

Ik heb mijn drie huisgenoten ook muziek, viola da gamba en luit, instrumenten uit de renaissance, geleerd. We mediteren en zingen dagelijks 4-stemmig a capella, muziek uit de renaissance en ook door mij gecomponeerde muziek. 

I AM the voice of the silence

De laatste paar jaar spelen we drie tot vier keer zo langzaam op onze viola da gamba's, een strijk. Die vertraging is te vergelijken met langzame yoga oefeningen. Maar doordat we muziek maken concentreer je je op je beweging, maar ook luisteren je oren doen heel bewust mee, wat een extra dimensie en richting geeft geven. Dat vraagt beheersing, maar ook soepelheid. Anders gezegd je ontwikkelt concentratie, aandacht, geduld, ontspanning, beheersing, soepelheid. En het wordt meditatie als je ook aan je ademhaling toekomt. Ik zeg wel eens dat we met ons allen zo druk zijn dat we niet aan ademen toekomen.

Alles wat je met aandacht doet leeft!

Natuurlijk ademen we, maar oppervlakkig. Pas als je gaat zitten of liggen en bewust je aandacht richt op ontspannen, je lichaam gaat voelen, observeren, aandacht geven, pijn voelen, daar naartoe zodat je erdoorheen komt en het zich kan oplossen, kom je tot rust en kun je langzaam door aandacht en concentratie zakken in je lichaam, zoals voedsel ook verteert in je lichaam, zo kan je adem ook dieper in je lichaam komen. Ik geloof net als muziek niet (meer) in oefeningen, alleen nog maar in langzaam en bewust muziek maken, ademen, praten, luisteren, communiceren. Alles wat je met aandacht doet leeft!!!

Concentratie geeft richting aan je bewegingen en de energie die anders willekeurige bewegingen, zoals bij Parkinson maakt, gaat nu naar een doel, kanaal. Maar nog belangrijker is de oorzaak van Parkinson onderzoeken, voeding, medicijnen, koffie, alcohol. Als musicus (maar dat geldt natuurlijk voor iedereen) kan ik geen medicijnen verdragen, niet voor mezelf, maar ook niet voor anderen. In het contact zijn medicijnen een enorme rem op alle communicatie, je lichaam is stijf, je gedachten zijn traag, onhelder, je voelt minder, je emoties zijn belast doordat je minder voelt, praten en luisteren is allemaal veel beperkter. Alles wordt verstoord, zwaarder en moeizamer. Alsof je met lood in schoenen loopt. Een mooie uitdrukking in dit verband!

Door koffie gingen mijn handen trillen, alcohol maakte me misselijk en had ik een dag nodig om bij te komen. Suiker maakt me moe en ongezond eten is ook een belasting voor je lichaam en je concentratie. Kinderen worden druk door onnatuurlijke voeding en toegevoegde ziek- en drukmakende E-nummers, maar ook verzwakt door vaccinaties en medicijnen. Vaccinaties, ons aangepraat, uit angst voor ziekte of dood is één van de ergste uitingen van de macht en brutaliteit van de farmaceutische industrie. Medicijnen zijn net als wapens dodelijk. Alleen nog erger omdat we (nog) denken dat ze ons genezen. Het was ook voor mij 2 jaar geleden bijna ondenkbaar dat dit waar zou zijn. Ik wist wel dat ik nooit medicijnen wilde slikken, maar dat mijn moeder die al 25 jaar 10 medicijne slikt er zo slecht aan toe was heb zelfs ik, als dochter niet gezien. Ik vind dat heel erg, en bijna onvergeeflijk dat ik zo heb meegeholpen aan een voor mijn moeder ondraaglijk lijden. 

En het erge (of fijne?) is iedereen lijdt mee. Mijn moeder zegt altijd: Als een lid lijdt, lijden alle leden mee.  Dat je nog kan denken, als ik geen medicijnen slik, maar anderen geef of er aan meehelpt, ik er geen last en zekere geen gevolgen van heb, is niet alleen onmenselijk, maar ook dom. Natuurlijk heb je met elkaar te maken, op wat voor manier dan ook, in contact, in vervuiling, het oppervlakte water is vervuild, ook door de medicijnen, net als meeroken, drink ik mee door het bijna niet meer schoon te krijgen water te drinken.

We zijn verbonden met elkaar, altijd, levenslang en daarna ook. De verbondenheid gaat ook door nadat we zijn overleden. Dat willen we ook graag, we willen graag onze dierbare overledenen weerzien. Belangrijk om dan voordat we overlijden elkaar alles te geven en te doen uit liefde en daaraan te werken hoe je liefde in je leven kan vinden, geven en ervaren.

contact met Ida, een (inmiddels overleden) oudere zus van mijn moeder


Dat moet ook voor de farmaceutische industrie de omslag worden. Wat je de andere geeft, geef je je zelf, dus ook de rotzooi, het gif van de medicijnen, komt in ons oppervlakte water en de gevolgen in verzwakking en extra zorg komt zo weer bij anderen, uiteindelijk bij ons zelf terecht. Is het niet door geld, dan is het door zorg, aandacht, of meemaken. We zijn wereldwijd met elkaar verbonden. Alle leed is va elkaar, we kunnen er niet omheen. We zijn verbonden. 

Als mijn moeder gif krijgt wordt ze verzwakt, heeft ze meer zorg nodig van mijn vader, de artsen, de mensen om haar heen. Mijn vader wordt moe van de zorg en zelfs kwaad, allemaal begrijpelijk. Maar dat kan pas omdraaien als we de oorzaak gaan vinden en oplossen. Ziekte als een genezingsproces zien en niet onderdrukken, geen medicijnen en geen operaties meer nodig zijn. Mijn moeder was een sterke vrouw, heel veel gedaan,in haar leven. Te zwaar belast, last van haar rug, overgehaald om een operatie te doen die zij niet wilde. De operatie is mislukt. Zij had gelijk, maar niemand heeft dat zelfs maar openlijk tegen haar gezegd. 

Ik heb door me niet in haar medicijnen in te leven, meegewerkt aan 25 jaar vergiftiging. Mijn moeder heeft initiatief genomen en actie gevoerd en er zo mede voor gezorgd dat de fosfaten uit de wasmiddelen zijn gehaald. Mijn moeder slikt het, mijn vader geeft ze, de arts schrijft ze voor. De farmaceutische industrie bedenkt en maakt ze en verdient er miljarden aan. Afbouwen van medicijnen is al bijna geen vraag meer, liefst levenslang, met als dreiging en druk, anders word je ziek of nog erger: ga je dood. 

Als je de vraag krijgt medicijnen slikken of dood gaan, wat kies je dan, dan is dat geen vraag. Tenzij je durft te zeggen dan ga ik maar dood, ik heb liever een kwaliteit van leven. Mensen die dat durven zeggen en tegen de angst in durven gaan, blijken andere wegen te ontdekken, die echt naar genezing lijden. Gezonde voeding, praten, ervaringen, emoties delen, je uiten, spanningen oplossen, ademen, contact, muziek, nieuwe ervaringen en kennis opdoen, ervaringen delen, kortom leven zoals het de bedoeling is. 

Een oma van iemand die wij kennen had, toen ze 83 jaar was, een gebroken arm. Ze wilde er niets aan (laten) doen. Er werd verteld dat ze in ieder geval er niet op mocht leunen. Ze deed alles zoals ze dat zelf deed en na drie weken was de breuk niet meer te zien!! Hoe zit net nu echt, we weten echt nog bijna niets. Ik wil het graag weten, maar dan op nieuwe en onverwachte paden. Ik ben de medicijnen, chemo en operaties en vaccinaties helemaal zat, ik vind naalden vreselijk. Als ik dit verhaal hoor wordt ik blij en wordt het zelfs leuk!

Inmiddels heb ik mee geholpen een onderwerp dat gelukkig in de aandacht begint te komen. Het verband tussen vaccinaties en autisme, leukemie, auto immuunziektes, wordt steeds meer gezien en besproken en gepubliceerd en gelukkig ook wetenschappelijk bewezen. 

Het filmpje over Parkinson laat niet het verband zien met leefstijl en medicijnen wordt (nog) erbuiten gehouden. Dat is natuurlijk ook belangrijk om ziektes te begrijpen, te voorkomen of veranderen. 


Dan worden processen die onomkeerbaar lijken, ineens energieën die om een omkering vragen! Als de geest die mogelijkheden ziet, komt er kracht, energie en vervolgens de wil. Waar een wil is, is een weg, een mooie wijsheid, die ik vaak gebruik. Dat is allemaal gratis, hoef je niet naar een arts, of therapeut en niet naar een winkel.


Als je ziek bent en gezegd wordt dat je nog maar een paar maanden, of zelfs een paar weken te leven hebt, kan dat betekenen dat je dood gaat. Maar eigenlijk kan je beter zeggen dat je op een dood spoor zit!! Als iemand dan zegt ik geloof wel dat je kan genezen en dat voor zich ziet, een visie daarover heeft, zou dat wel eens het begin kunnen zijn van verandering en genezing die zich vervolgens kan voltrekken en zelfs het begin kan zijn van een nieuw leven. 


Alleen al de ervaringen en verhalen van mensen die na het gebruik van medicinale hennepolie hun medicijnen in een paar weken en soms zelfs een paar dagen tijd konden laten staan is bijna ongelooflijk, maar ook stimulerend en inspirerend. Het kan, ook als je meer dan 80 jaar oud bent! We weten echt nog zo weinig van hoe we leven, hoe we ziek worden en hoe we genezen en gelukkig zijn of worden, liefde kunnen geven en ervaren. Het wordt echt tijd dat we onze aandacht op leven in plaats van met ziek zijn gaan richten.


Ik geef Iris piano les 

Mensen in de psychiatrie krijgen bijna alleen maar medicijnen. Ik geef pianoles aan Iris die heel veel medicijnen moet slikken. Het is heel hard werken om door de medicijnen heen bij voelen en aandacht te komen voor je lichaam. Medicijnen maken stijf, ongevoelig, De (om)weg is enorm, de directe verbinding met je lichaam is verstoord. Als mens leef je heel beperkt, bijna niet (meer).


Gelukkig zijn er altijd mogelijkheden om door alles heen toch verbinding te maken met ieder mens en dier. De ziel (je diepe ervaringen van meerdere levens) is los van het lichaam, de geest, je denken kan zich ook vrij bewegen en verbindingen maken waar wij (nog) geen idee van hebben. Daar contact mee maken kan heel veel doorbreken: alle ziektes (autisme, Parkinson, dementie, ADHD, epilepsie, kanker, schizofrenie, artrose), die wij namen geven, waardoor we nauwelijks meer weten wat er echt aan de hand is in gewone woorden, pijn, hoofdpijn, spanning, misselijkheid, slapeloosheid, hoofdpijn, onrust, kwaadheid, verdriet, trauma, geheugenverlies, niet kunnen concentreren. 


Er is (oneindig) veel meer dan wij nu weten of beseffen. Zo blijken we geen voeding nodig te hebben. Wij, de woongroep Contact & muziek zijn bezig om te gaan leven zonder voedsel, leven van licht, kleur contact, muziek en liefde. We maken samen een bewustwordingsproces met elkaar door, niet makkelijk, soms zelfs heel, bijna te, moeilijk, maar doordat ik kan helpen en me (ook in het kunnen en mogen helpen!) gesteund te voelen en moeilijkheden niet uit de weg te gaan.


Erik, Leonoor, Jeannette, Marthe


We hebben een heel bijzonder leven, contact met mensen gaat veel dieper, contact met de natuur, met vlinders als boodschappers van overledenen. Het belangrijkste is dagelijks hard werken aan contact, verbeteren van contact en je leven in de richting krijgen die je graag wilt. 


Daar werken en praten we over en dat doen is niet makkelijk, maar heel erg de moeite waard. Zodat je kan zeggen ik heb echt gedaan met mijn leven wat ik wilde, ik ben geen moeilijkheden uit de weg gegaan, ik heb geen mensen uit mijn leven uitgesloten. Als ik dat wel heb gedaan neem ik de gevolgen en de verantwoordelijkheid om wat ik heb gedaan weer goed te maken, net zolang tot we allebei blij zijn. Als dat niet vandaag is, of morgen, neem ik het mee. Mijn broers hebben nooit contact gezocht sinds we uit huis gingen, 40 jaar geleden. Ik heb hen nog wel opgezocht, maar nu willen ze het niet meer.  Dat heeft heel veel pijn gedaan. Ik doe nu af en toe iets, om te kijken of er nog iets mogelijk is. Ik ben de oorzaak, maar mag niets doen, zo word ik uitgeschakeld. Dat voelt en is niet goed, mensen uit je leven bannen (uitbannen) is oorlog. Vaak gebeurt het onbesproken, in stilte, verborgen en dragen we de pijn daarvan ook in stilte. 


De enige manier om daar uit te komen is praten, luisteren, kiezen voor de dialoog, openheid, met soms ruzie en moeilijke confrontaties. Maar altijd zorgen dat het goed eindigt. Ruzie uit vrijblijvendheid is verschrikkelijk, ruzie, confrontaties uit verantwoordelijkheid, je verantwoordelijk blijven voelen voor het contact en de communicatie, kan heel helend zijn. 


Dat is mijn levensprincipe, zeg tegen niemand nee!! Ook al is het soms pijnlijk, heel erg moeilijk, bijna niet te doen, ik houd vol. Als iemand dan afhaakt is het ook geen probleem om los te laten, omdat ik alles heb gedaan wat ik kon en nodig vond, ook kritiek geven. Ik word daar ook makkelijker in, vroeger was ik veel voorzichtiger. Waarom? Uit angst anderen te verliezen. Dus uit angst, niet uit liefde.


Ik heb daarin geleerd van kinderen. Als ik (vond dat ik) streng was geweest, kwamen zo tot mijn verbazing juist blijer terug. Ik heb daarvan geleerd dat kinderen nog laten merken dat ze blij zijn als ze gezien worden ook met de zogenaamd minder goede dingen. Kritiek uit liefde is groei. 


Gizem mag strijken op mijn viola da gamba strijken op school



Zo wil ik ook alles gedaan hebben als iemand overlijdt. Natuurlijk in mijn kader, in mijn visie, voor zover ik kan kijken, voelen of denken. Als iemand mij zoekt, belt of mailt, wil ik er voor diegene zijn, luisteren en iets teruggeven, of schrijven, waar die ander echt iets aan heeft, verder mee kan, ook als de ander mijn visie niet deelt. Zo blijf ik mezelf trouw en houd ik het vol en voel ik me ook steeds sterker worden. Ik heb iets te vertellen en als mensen dat willen horen, vertel ik het graag. Willen ze het niet horen is het ook goed, dan kan ik ook weer verder met de dingen die ik te doen heb en graag wil doen. Wat net als de vlinder een transformatie is van energie.

een dagpauwoog op mijn hand

Ik ben heel dankbaar dat ik niet meer alleen woon, al 10 jaar alles kan delen met mijn drie huisgenoten, lieve groeten Leonoor

dinsdag 7 juni 2016

de gevolgen van de anti-conceptiepil

Ik begrijp eerlijk gezegd niet dat we nog praten over de voordelen van de ant-conceptie pil. Wat een verschrikkelijk woord, alleen al anti!! Tegen conceptie: samenzijn, samen komen als vrouw en man om een kind te kunnen ontvangen. Het is heel afschuwelijk dat jonge vrouwen dit slikken en mannen dit normaal vinden en vrijblijvend kunnen doorgaan.

We hebben nog geen idee hoe we contact met elkaar kunnen maken. Niet praten en wel seks hebben klopt niet, kan niet goed zijn. Daarna schaam je je en wil je elkaar niet meer zien, soms levenslang!! Of een relatie krijgen die je helemaal niet wil, waar je niet aan toe bent, maar je geen nee durft te zeggen, omdat je al seks hebt gehad. Of erover heen schreeuwen dat het allemaal geweldig is en geen problemen hebben of zien, alles moet kunnen. Kom daar maar eens uit.

Alleen al het idee dat je je cyclus als vrouw vastlegt, is onvoorstelbaar en je elke maand nee tegen een kind zegt. Wat doe je dan met jezelf en naar een kind toe. Als je (nog) geen kind wil, geen seksualiteit wat is daar zo erg aan. Ik begrijp dat niet. Er zijn zoveel andere manieren om met elkaar om te gaan en elkaar te leren kennen. Seksualiteit zonder liefde, vrijblijvend, het brengt vrouwen in afschuwelijke situaties. Je hoeft toch niet na te denken, er zijn geen consequenties of gevolgen. Wat dit psychisch met je doet, daar wordt nog helemaal niet over nagedacht, laat staan over gesproken of over geschreven.

Met (jonge) mannen naar bed gaan, terwijl je dat als (jonge) vrouw helemaal niet wil, maar door de anti-conceptiepil is er geen grens, geen rem.

Leonoor

Ik ben 27 jaar geleden voor mezelf gaan onderzoeken en hier over na gaan denken. Met anderen ben ik het gesprek hierover 13 jaar geleden begonnen en in onze woongroep praten we hier al jaren over. Iedereen heeft er onder geleden of is er zelfs helemaal aan onderdoor gegaan en veel meer ongewenste en ook afschuwelijke seksuele contacten gehad door het gebruik van de pil en spijt dat ze de pil hebben geslikt. Een vader zei tegen een huisgenote, toen ze 18/19 jaar was, ga maar de pil slikken kun je genieten van seks.

Zo gaat dat, niet eens de moeder, maar de vader zet haar over een grens. Hoe gevoelig zijn meisjes voor hun vader? Heel gevoelig! Een klein duwtje in de verkeerde richting kan genoeg zijn voor levenslange gevolgen.

Marthe

Er is nog nooit gepraat, al helemaal niet over seksualiteit en de pil is er al. Ook jongens en jonge mannen draaien helemaal door, elke contact is verseksualiseerd. Het is een lange weg om daar enigszins los van te komen. Ik ben dat bespreekbaar gaan maken er komt bij iedereen een diepe beerput los, onvoorstelbaar, We zijn allemaal kinderen van deze tijd. Iedereen is vergiftigd. Is het niet fysiek, dan wel geestelijk, denken over elkaar, over seksualiteit, ook zelfbevrediging (afreageren, frustraties, eenzaamheid) is bijna nog onbespreekbaar. Ik heb een lange weg afgelegd, om weer bij mezelf te komen. Ik kon mezelf gelukkig nog terugvinden omdat ik op bepaalde cruciale momenten nee heb durven zeggen, achteraf besefte ik pas dat dat moedig was. Op dat moment voelde het als in een moeras van onzekerheid, toch durven zeggen dat je niet meer mee wilt doen omdat het niet goed voelt.

Maar dat was niet alleen in de seksualiteit het is een levenshouding. Ik was heel onzeker en voordat ik zeker was en besefte dat ik geleden had onder druk van de maatschappij om vooral seksualiteit als het belangrijkste te zien in je leven, in plaats van contact, liefde en praten met elkaar, was ik de 40 al gepasseerd. Ik ben nooit een serieuze partner tegengekomen en heb daarom geen kinderen gekregen.



Leonoor, Jeannette, Marthe, Erik

Ik heb ook verdriet gehad, omdat ik wel kinderen had gewild. Kinderen zijn wel heel belangrijk geweest in mijn leven. Ik heb vanaf dat ik 18 jaar was kinderen vioolles gegeven. Ook heb ik muziekles gegeven met mijn huisgenoten op de naschoolse opvang, op scholen en bij ons thuis. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik ben nu heel blij met onze woongroep met ons vieren zo intens alles te mogen doormaken en ervaren! Ik heb trouwens nooit de pil geslikt, het was niet aan de orde. Ik kon geen serieuze man vinden. Dat ik serieus was bleek al zo'n uitzondering dat ik heel eenzaam ben geweest, ik liep tegen vrijblijvendheid op en werd daar helemaal gek van.

Vooral omdat het zo verborgen is, alleen op je kamer of samen in een aparte ruimte, vrijen met elkaar zonder te praten en daarna maar weer zien hoe je verder gaat. Praten is al moeilijk, maar seksualiteit is dan één van de moeilijkste bespreekbaar te maken onderwerpen van deze tijd. Zeker als je jong en onzeker bent. Er is nog heel veel verborgen en taboe. Heel moeilijk om daar serieus met elkaar over te praten. 

Dat je nadenkt over wat je wil en hoe je om wilt gaan met seksualiteit, relatie en kinderen, wordt door de pil helemaal verstoord. Seksualiteit heeft door de pil niets meer te maken met kinderen krijgen. Dan wordt het helemaal een onnatuurlijke, onbegrijpelijke manier van met elkaar omgaan. Niemand weet meer waar zij of hij mee bezig is, het wordt een grote bende (seksualiteit wordt ook wel rotzooien genoemd). Als er al iemand op het idee komt dat er een probleem is, kost het jaren om bij natuurlijkheid en jezelf (terug) te komen. 


Jeannette

We zijn van ons natuurlijke pad afgedwaald in een maatschappij waar seksualiteit op straat ligt, elke jonge vrouw bijna alleen nog maar als lustobject wordt gezien, of zich zou moeten laten zien. Als je daar niet aan mee wil doen, wordt je bijna niet meer serieus genomen of als normaal gezien. Om dan sterk te zijn als jonge vrouw is eigenlijk bijna onmogelijk.

Dat seksualiteit met kinderen te maken heeft, daar hoeft door de pil niet meer over te worden nagedacht. De druk van de farmaceutische industrie die het afschuwelijke idee van pilgebruik bedacht heeft en wil verkopen, is enorm. Meisjes worden zelfs gevaccineerd tegen baarmoederhalskanker en worden doodziek en komen soms in een rolstoel terecht, omdat we niet willen geloven dat vaccinaties echt afschuwelijk zijn, niets met genezen of voorkomen van ziektes te maken hebben. De farmaceutische industrie weet met brutaliteit en angst zaaien om ziek te worden of dood te gaan (bijna) iedereen mee te krijgen. Ook artsen worden misleid, laten zich misleiden en verleiden. 

Baby's en kinderen worden ingeënt, verzwakt. We worden gehersenspoeld en weten van gekkigheid bijna niet meer wat nog natuurlijk en normaal is en wat we nu zelf echt willen.  

Meisjes en jonge vrouwen moeten leren naar zichzelf te luisteren en zichzelf te beschermen. Jongens en jonge mannen moeten veel meer geleerd worden te (leren) luisteren naar vrouwen.


Erik

Dat is ook nog bijna onbespreekbaar en taboe. Dit is een enorme disbalans in onze maatschappij. Ik zeg altijd we leven in Nederland en denken dat wij veel verder zijn dan veel andere niet Westerse landen, waar vrouwen met hoofddoeken lopen. Maar bij ons is er nog veel meer verborgen en onbespreekbaar dan we vaak beseffen. Als meisje en vrouw word je heel makkelijk het zwijgen opgelegd, jongens en mannen doen zich veel zekerder voor en overschreeuwen zichzelf heel makkelijk, zonder contact met hun gevoel. Niemand wordt op zijn/haar gevoel aangesproken. Wat voel je nu, of wat voel je hierbij, zijn onbekende vragen in alledaagse gesprekken.


Marthe, Erik  

In Nederland kunnen we praten, maar we maken nog niet op een goede manier gebruik van de vrijheid die we in het Westen hebben. We verdoen onze tijd met consumeren, vrijblijvendheid en alles moet leuk en gezellig zijn. Inmiddels stapelen de problemen zich op, kinderen worden gevaccineerd, overlijden zelfs, of worden er ziek van. Medicijngebruik neemt nog steeds toe. In medicijnen zit 80% aardolie, ontgiften is bijna niet meer te doen. We stoppen er nog niet mee, zeggen nog geen nee tegen medicijnen, operaties, vaccinaties, manipuleren van voeding, dieren en mensen. 

Biologische voeding en kleding is geaccepteerd, maar biologisch genezen is nog bijna taboe. Er is een enorme machtsstrijd gaande. De farmaceutische industrie en de voedselindustrie proberen alles wat natuurlijk is tegen te werken. Ik zie het als de 3e wereldoorlog, waarbij de farmaceutische industrie nog erger is dan de wapenindustrie. Van wapens weten we dat die alleen maar gemaakt worden met de bedoeling om mensen te doden. Van medicijnen denken we nog dat ze er zijn om mensen te genezen, maar blijken meer schadelijk en dodelijk te zijn dan (bijna) iedereen wil weten. Medicijnen en wapens worden niet uit liefde gemaakt, daaraan herken je dat het niet goed is. liefs Leonoor