3 april 2017 verjaardag van mijn zus Jeannette

Ik heb deze brief aan mijn vader geschreven op de verjaardag van mijn zus Jeannette, die ook bij ons in de woongroep woont.

Hallo pap en mam,                                                                                                3 april 2017

Pap, ik hoop dat je dit leest, ik heb een nacht doorgewerkt. Ik hoop dat je echt probeert tot je door te laten dringen wat ik schrijf. Want anders komen we nooit verder. Wat ik schrijf is geen onzin. 'Koos, er zit meer in dan je denkt', de woorden die oma ( de moeder van mijn moeder) meer dan 50 jaar geleden heeft gezegd en mama elke dag herhaalt, hebben jóu nog niet bereikt. 

Ik vind het een erg onaardige mail voor de verjaardag van Jeannette. (Mijn vader zegt dat hij vindt dat we maar (weer) eens een maand niet moeten komen, en nadenken wat er de laatste jaren gaande is en hij tot rust kan komen).

Erg dat je mama pijn doet en haar het contact met haar dochters niet gunt. We komen in de eerste plaats voor mama. Ze kan bijna niet meer en nog blijf je haar pijn doen. Heel erg waar je mee bezig bent. Je kunt beter stoppen met pijn doen en stoppen met die rot medicijn carbasalaatcalcium, de bloedverdunner die mama doodmoe maakt. 

Aart heeft al 40 jaar geen enkel contact gemaakt met zijn zussen, dat is voor jou allemaal oké. Ik heb gehuild en heb moeten accepteren dat ik niets in te brengen heb als vrouw, als zus. Het elkaar mogen uitsluiten komt van jou. Het heeft me alleen nog meer gemotiveerd om te kiezen voor openheid, delen, elkaar helpen, liefde, eerlijk zijn, elkaar vertellen wat je niet fijn vindt, zonder elkaar pijn te doen of uit te sluiten. Vrijblijvend alles kunnen zeggen heeft echt wel consequenties, ook jouw pijn doen.

Mama wil dat helemaal niet en leeft dat ook niet voor. 

Zij wil niets liever dan haar kinderen zien

Dwaas en onbegrijpelijk vindt mama dat jij zo met je dochters omgaat. Ze vindt het heel erg dat je niet bijdraait. Heel erg dat je mama het contact met ons, haar dochters niet gunt. Mama vindt het fijn om iets anders te horen, de één ontdekt dit in haar of zijn leven, de ander dat. Je kunt elkaar aanvullen, zo kijkt zij er tegenaan. Zij vindt het fijn dat wij meeleven en meedenken, met duurzaamheid bezig zijn, liefde hebben voor de natuur en met elkaar werken aan sociaal met elkaar omgaan.

Maar jij wilt helemaal niet dat wij bijzonder zijn en een aanvulling zijn in jullie leven. Aanpassen, gehoorzamen, verschrikkelijk en belachelijk dat je dat eist. En dan zeggen dat je wil dat je een eigen mening hebt en beweren dat je me niet minacht om die eigen mening.  

Ik vind het meest oneerlijke dat je Erik gebruikt om mama pijn te doen. Het heeft niets met Erik te maken. Zij vindt het verschrikkelijk dat jij zo met je dochters omgaat. Erik en Marthe eruit zetten is liefdeloos, egocentrisch. Ook al maakt iemand fouten of doet iemand pijn, je kunt elkaar helpen, dat is liefde, wijsheid en passend bij jouw leeftijd zoals mama dat zegt. 

Als Erik excuses moet aanbieden, moet je ze ook in ontvangst kunnen nemen. Dat vraagt een open houding en de echte bedoelingen willen begrijpen, het in een groter geheel zien. Er is veel negativiteit, elkaar uitsluiten mag van jou in ons gezin. Jij wil je negatieve houding niet zomaar opgeven. Ik kan je zeggen negativiteit kent geen grenzen, het kan altijd erger. Jullie hebben de oorlog al meegemaakt. Positiviteit is essentieel om vrede en harmonie te krijgen in je leven. 

Je weet dat wij echt wel alles (willen) doen om problemen op te lossen en mama een beter leven te geven. Als jij het goede in de ander ziet, dan is de ander goed, als jij het kwade in de ander wil zien, dan is de ander een slecht iemand. Het is aan jou om het goede in de ander te zien en te kiezen voor positiviteit. Dan kunnen alle problemen in een dag opgelost zijn en heb je een ander leven. Maar jij bent te trots om voor positiviteit te kiezen. Wat was je kwaad dat ik het woord negativiteit heb ingebracht. Sindsdien laat je alleen maar nog meer zien hoeveel je daarmee bezig bent.

  

Geen van je dochters en kleindochters hebben kinderen gekregen, dat is ook niet natuurlijk en niet normaal. Aart en Jan hebben nog nooit één keer in hun leven contact gezocht en bepalen al 40 jaar dat er geen enkel contact mag zijn. Dat ligt echt niet bij mij. Eén telefoontje van Jan zou ons allemaal een ander leven hebben gegeven. Maar hij was te trots, Aart is te trots en jij bent te trots. Als niemand hoeft toe te geven, een beweging naar de ander hoeft te maken of initiatief hoeft te nemen, komt niemand verder.

Ondertussen is mama aan het lijden en kijkt iedereen de andere kant op. Wat erg dat je haar zo laat lijden terwijl je weet dat het door de spanningen en de medicijnen komt. 

Erik is voor mij opgekomen en heeft gezegd en willen zeggen dat hij vindt dat jij niet moet accepteren dat Aart en Jan zo met mij om mogen gaan, dat je niet moet drinken en dat mama geen medicijnen moet slikken. Het zijn allemaal zinvolle woorden. Jij loopt weg, wil niet praten, jij roept die afschuwelijk apathie op. Ik heb ook jaren bij jullie gezeten en niets kunnen of durven zeggen. Je hebt geen idee hoe zwaar het is en hoeveel energie het kost om die negativiteit, het niet mogen praten, het als vrouw belachelijk gevonden worden, niet serieus genomen worden, te doorbreken.

Ik heb bijna zelfmoord gepleegd en ben blij dat ik het niet gedaan heb en het heb overleefd. Ik heb niet voor niets drie mensen nodig die me dag en nacht steunen om me staande te houden in jouw negatieve sfeer.  

Ik voel me heel onvrij en diep geminacht door jou en mijn broers. Echt niet normaal hoe ik me moet aanpassen, in bochten wringen, aardig moet doen, belangstelling moet hebben en nooit het gevoel hebben of krijgen dat je blij bent. Het is gewoon nooit goed, een rot gevoel. 

Ik ben acht mei jarig. Acht mei, klinkt als acht mij, dat betekent dus niet min-acht mij.

Heel naar om erachter te komen dat je eigen vader niet met verbinden en positiviteit bezig is. Jij probeert mij in de schoenen te schuiven dat ik met verdeel en heers bezig ben. Maar dat is alleen maar als je met negativiteit bezig bent. In een positieve sfeer kan iedereen er zijn en zichzelf zijn. Daar ben ik mee bezig. Jij bent met uitsluiten, negativiteit en verdeel en heers bezig. Ik ben dat niet en wil dat ook niet. Ik ben blij als iedereen bij elkaar is en laat merken dat je blij bent met elkaar.

  

Jeannette heeft meer van jou en Jan overgenomen dan ze wil (weten). Daarom is het ongelooflijk moeilijk om met haar om te gaan. Ze is helemaal niet wie ze eigenlijk is, is nog steeds bijna helemaal bezet door elke man die ze tegenkomt. Heel triest, maar als je alleen maar negativiteit hebt ervaren, en je gevoel hebt uitgeschakeld herken je positiviteit bijna niet meer. Dat kan alleen als je weer gaat voelen, je gevoel durft toe te laten. Voelen is voelen, dat gaat niet met je verstand. Daar schiet je verstand tekort. Als jij weigert je gevoel toe te laten komen wij ook niet dichter bij elkaar. Je weet dat mama iets anders wil en ik ook, maar je wilt je daar niet voor open stellen. Jij wilt alles bepalen en in de hand houden. 

Met mama kan ik overleggen, samenwerken, elkaar laten weten dat we blij zijn met elkaar, blij dat zij nog leeft, dat jullie nog samen zijn en ik met haar contact mag hebben op een diep niveau, met wijsheid, openheid en liefde. Mama is blij met alles, dankbaar als ik haar voeten vasthoudt. Dan wil je ook graag iets doen, maar voor jou is alles wat ik doe bij voorbaat te weinig. Ik kan geen goed doen. 

Erik had graag gewild dat zijn eigen vader niet geaccepteerd had dat hij slecht met zijn zussen is omgegaan. Ik ook, maar jij wil niets horen en maakt alles wat ik en wij doen negatief. Je maakt er iets van wat niets te maken heeft zoals het bedoeld is.

Met mij kan je altijd praten. Mama is altijd blij met elk woord dat ik zeg, jij wordt kwaad van elk woord dat ik zeg. Als we over jou praten, voelt ze spanning en krijgt ze het benauwd en laat ze zien en merken dat ze de spanningen met jou bijna niet meer aankan. Jij bent te trots om aardig te doen en bij te draaien en wat je geleerd hebt in de kerk, in de bijbel leest, toe te passen in je eigen leven.

Jij kijkt niet naar jezelf dat is je echte probleem. Het ligt nooit aan jou, het ligt altijd aan de ander. Als jij vriendelijk bent en niemand uitsluit heeft iedereen in je omgeving een beter leven. Wie haat zaait, zal haat oogsten. Niemand, ook jij ontkomt niet aan de gevolgen van liefdeloosheid en liefdeloos handelen. 

Jan is overleden, door zijn eigen en jouw hardheid. Jan wilde mij samen met Solveig kleineren en kregen daarvoor steun van jou. Eindelijk 'gerechtigheid', eindelijk mocht ik negatief gemaakt worden, niet alleen als ik alleen met hen was, maar nu ook met jou en mama erbij. Maar het ging anders. In overleg met mama ben ik niet gegaan en Jan valt twee weken later dood neer. Ik weet niet wat er gebeurd is, ik weet niet dat hij mij op zat te wachten. Vervolgens mag ik niet eens weten dat hij in coma ligt, al overleden is, maar in het ziekenhuis nog even de schijn opgehouden wordt dat hij nog zou leven. Mama vraagt aan mij wat er gebeurd is. Ik zeg een goede vraag en zeg dat het met de ruzie tussen papa en mij te maken heeft, niet wetende dat het zoveel meer waar is dan ik maar enigszins had kunnen vermoeden.

Dat is de laatste keer geweest dat jullie Jan hebben gezien. Mij de les lezen, kleineren, met jouw toestemming. Maar jullie hadden geen rekening gehouden dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik ben niet gegaan, omdat ik niet wilde dat ik door de politie opgewacht zou worden, of dat het zou escaleren. Hoe het ook zat, ik vertrouwde het niet en ben niet gegaan. Mijn gevoel heeft me gewaarschuwd. Het zou helemaal geëscaleerd zijn. 

Ik heb al heel veel overleefd, maar mama is nu aan het lijden zoals je niemand gunt. Heel erg dat je haar medicijnen geeft, bloedverdunners, de carbasalaat calcium is echt rot spul, maakt haar dóódmoe, een diepe moeheid zegt ze. Marthe heeft als kind 7 jaar ascal geslikt, gemeen spul zegt ze.

Je weet dat het niet goed is, je wilt niet eens een maand proberen om te stoppen en kijken hoe mama zich dan voelt. Haar voet is verstuikt, helemaal dik. Je gunt mama niet eens een maand te mogen voelen en ervaren dat zonder medicijnen er een last van haar af zal vallen. Liever klagen dat je het zwaar vindt om te moeten zorgen voor mama, dan luisteren naar een advies over hoe je medicijnen, chemische rotzooi, eindelijk kan stoppen na 25 jaar. Dan zou het echt veel beter kunnen worden. Als je het echt zo moeilijk hebt wil je echt wel eens iets proberen waardoor het beter kan worden. Maar dan moet je ook niet klagen: Wie niet horen wil, moet maar voelen.

Ik heb me 5 jaar verdiept in medicijnen en de gevolgen ervan. Ik heb artsen advies gevraagd, ben naar lezingen geweest, heel veel gelezen en ervaringen van mensen gehoord die wij tegenkomen. Iedereen had wel iets te vertellen of meegemaakt over de gevolgen van medicijnen, operaties. Mama slikt alleen maar medicijnen voor jou, door jou, niet omdat ze dat zelf wil. Net als de operatie aan haar rug, die ze ook zelf niet wilde. Heel erg, maar zo moeten we allemaal soms door heel pijnlijke processen in de realiteit komen. Mama komt er achter dat jij niet de man en vader bent die ze hoopte dat je zou zijn. 

Ik heb nog nooit een (fijn) gesprek gehad met mijn broers. Zij hebben ook geen contact met elkaar gehad. Jij vindt dat allemaal maar normaal. Mama zegt nog zoals een moeder dat kan zeggen: 'Ik houd van iedereen, het maakt niet uit wie er komt, ik vind het altijd fijn als jullie komen'.

Wat je allemaal maar wilt verbergen, het komt echt wel een keer aan het licht. Dood is geen dood, zoals wij dat denken. Jan is nu ergens anders, maar echt niet opgelost in het niets. Dat zou wel heel raar zijn. Maar als je denkt dat dood dood is, kan je natuurlijk alles vrijblijvend doen, zonder gevolgen. Dan mag je iedereen pijn doen, kleineren, minachten. 

Voor het eerst kon Jeannette op mama’s verjaardag erbij zijn, na 17 jaar gewerkt te hebben om enigszins zichzelf en weer normaal te worden. Mijn broers hebben mij alleen maar geminacht, 40 jaar niet gebeld, allebei niet en ook geen contact met elkaar. Ze zijn geen broers voor mij geweest en ook niet voor elkaar. 

Maar waar is het goede voorbeeld? Als jij vindt dat ik van jou zou moeten leren en jij niets van mij kan leren, zou jij toch in ieder geval een voorbeeld moeten zijn. Dat ben je niet.

Mama is de wanhoop nabij en ik weet inmiddels als ze zo moe is door de telefoon dat ze dan onder een enorme druk staat. Als jij maar even aardig doet, klinkt zij kilo’s lichter. 

Toen ik zei dat de politie mij op zat te wachten, zei je minachtend: 'Hoe kom je daar nu bij!'. Jij schrijft in de mail twee weken voordat Jan is overleden dat je een goed gesprek had met de wijkagent, en dat je je laat vergezellen door twee mensen en niet schroomt om de politie in te schakelen als ik zou komen. Heel naar dat je mij dan uitlacht, omdat ik niet kan weten dat Jan en Solveig daar zitten, omdat jij het niet verteld hebt en ik het dus ook niet kán weten. Erg dat je zo met mij de spot drijft en mij uitlacht. Jan is overleden, maar dat doet je nog niet terugschrikken. 

Als je vindt dat je Erik en Marthe eruit mag zetten, scherm je met de woorden van Jan die heeft gezegd dat je hen eruit moet zetten en Jeannette en ik welkom moeten zijn. Maar nu blijkt dat je daar ook helemaal niets van meende. Wat voor mij ook geen verrassing is. Het is niet vanuit je hart, zonder gevoel heeft contact en leven geen zin of waarde. Nogmaals het ligt niet aan Erik of Marthe. Elkaar uitsluiten is niet de weg naar vrede en harmonie, kan dat ook niet zijn. Maar als vrede of oorlog niet uitmaakt dan kan alles. 

Leonoor

Waar een wil is, is een weg, waar liefde en een wil is, is dé weg

Wie denkt niet over een moeilijk contact met je familie dat al jaren niet goed ligt: 

Wat zou ik graag een (goed) gesprek hebben met elkaar, maar dat zal wel nooit lukken.

Ik had die wens ook en ben door een diep eenzaam dal gegaan, 27 jaar geleden. Ik had na 5 jaar geen vrienden, geen contact met broers en zussen en was 8 jaar alleen met de kerst en feestdagen. Ik heb 7 jaar elke dag gehuild, me heel alleen gevoeld, niet wetende hoe ik de eenzaamheid kon doorbreken en dat als ik daar doorheen zou komen wat een nieuw en bijzonder leven ik dan zou krijgen. Ik huilde als kind heel veel en huilde me in slaap op de middelbare school.

Deze week ook twee dagen verschrikkelijk gehuild, echt niet normaal. De spanningen van het als familie elkaar niet zien en uitsluiten is enorm zwaar. Maar het is ook de weg van kwaadheid, emoties, soms zelfs haat naar liefde die ieder mens zelf moet/mag gaan. 

Blijf maar liefdevol als je zwart wordt gemaakt, dat is echt helemaal niet makkelijk, maar wel de bedoeling, want degene die jou zwart maakt zal geen stap doen, heeft hulp nodig, maar wil niet geholpen worden, een heel moeilijke positie om in te staan en mee om te gaan. De meeste mensen lopen daarvoor weg. Ik ben eraan begonnen.

Want toegeven dat alleen zijn, je afsluiten, kwaadheid, niet de weg is, is voor iedereen een hele stap. We hebben geen ervaring met bewust kiezen voor samenwerken, bang om te 'verliezen', onzekerheid toe te laten en kwetsbaar te zijn. Dan komen er nieuwe ervaringen en is wat je doet niet vrijblijvend meer. Serieus zijn, je verantwoordelijk voelen en verantwoordelijk zijn, samenwerken, openheid, overleggen, wat je zaait zal je oogsten, alles wat je doet komt dan ook echt bij jezelf terecht, de positieve en de negatieve dingen. Soms is niemand bereid om dat te willen zien en sta je alleen. Maar net als je denkt ik kan het echt niet alleen, komt er hulp, is mijn ervaring, of anders gezegd dan zie je dat er overal al hulp is, maar je wanhoop en angst maakten je blind om dat te zien. Ervaar je geen hulp dichtbij om je heen dan is het zeker op een ander niveau, wat je niet kan zien, maar wel kan voelen. 

Liefde bespreekbaar maken en weggehoond en geminacht worden zoals ik door mijn vader, mijn broers, mijn zussen, is niet makkelijk. Maar de liefde voor mijn moeder en door niet te geloven in dementie en het samenwonen met ons vieren, door diepe dalen gaan met prachtige ervaringen, geeft mij kracht om dit aan te gaan en op dit pad door te gaan en te geloven dat het goed is. Dat ik mijn moeder mee kan en mag nemen, met besef van haar situatie, dat ze bijna niet meer kan lopen en dement wordt verklaard, wat zij en ik heel erg vinden, is een prachtig geschenk in mijn leven. 

Als je de t van dement verandert in een s wordt het niet de ment, maar in de mens  en zijn we weer waar we horen te zijn. 

De mooie, eenvoudige en diepe reacties van mijn moeder zijn zo waardevol en de moeite waard dat ik er alles voor over heb om haar, mezelf en mijn huisgenoten nog een wending te geven die niemand verwacht. Dat is al gaande, eerst mijn moeder, ook mijn zus ben ik daarin mee gaan nemen en helpen, 16 jaar geleden en inmiddels wonen en werken we al 10 jaar met ons vieren. We praten dagelijks met elkaar, echt niet makkelijk, maar we zijn bezig. 

Heb geen haast als je maar onderweg bent.

Nu begint, na de dood van mijn broer die voor iedereen helemaal onverwacht was, mijn vader toch iets meer te geloven dat niet alles bij mij ligt. Voor mijn broer is het al te laat (het is nooit te laat, het leven gaat gewoon door natuurlijk, maar hier op aarde). Mijn vader begint zijn muur iets af te breken en vond het gisteren heel erg toen ik durfde te zeggen dat ik hem niet vertrouw en dat vertrouwen niet een vanzelfsprekend iets is, dat het gaat om wederzijds vertrouwen en je dat samen opbouwt.  

De teunisbloem in onze tuin. Drie maanden lang zijn er elke avond soms wel 10 bloemen op een avond opengegaan en zijn er deze zomer meer dan 300 bloemen gekomen. In het avondlicht zijn ze soms bijna lichtgevend. Een foto van 8 oktober van één van de laatste bloemen een week geleden in onze tuin.

Het kan, het is echt mogelijk. Ik ben er wel dag en nacht mee bezig (geweest) en als allerbelangrijkste gemaakt in mijn leven het contact met mijn ouders goed krijgen, eerlijk en open. Ik heb heel vaak gedacht waar doe ik het voor en hou maar op, maar iets in me hield de hoop dat er als je met liefde bezig bent er ook liefde komt. Wie zaait zal oogsten, geldt toch ook voor de positieve dingen, ja maar durf maar te vertrouwen en te wachten en tegelijkertijd door te gaan met je leven. 

Ik kan natuurlijk niet weten hoe het voor anderen is, het is mijn verhaal en zijn mijn ervaringen. Een moeder van een vriendin van ons die alles is gaan doen, wat ik had gezegd om dementie te keren, is haar moeder dagelijks kokosolie gaan geven en vitamine B12 en natuurlijk veel zorg en aandacht. Haar moeder begint na een paar jaar langzaam weer belangstelling te krijgen en dingen op te pakken!! 

Ik heb de moed gehad om door te gaan, ook nadat mijn vader en mij en mijn huisgenoten uit 'zijn' huis heeft gezet, ben ik gisteren voor de derde keer in een lange tijd naar mijn ouders geweest. Mijn moeder wil deze ruzie helemaal niet, maar wordt niet serieus genomen. Zij kan als geen ander helpen om negativiteit te doorbreken en is helemaal gericht op samenwerken. Inmiddels zijn we samen heel creatief in het ombuigen en vinden van mooie wendingen.

Om een negatieve sfeer en houding te doorbreken vraagt veel (levens)ervaring, mensenkennis, vriendelijkheid, emoties laten zien, maar niet door laten leiden door emoties. Heel goed overwegen wat je doet, bij jezelf blijven, in jezelf gaan en blijven geloven, tegen heel veel negativiteit in durven gaan, doorgaan zonder soms een heel lange tijd ook maar enigszins het gevoel te krijgen dat het zin heeft wat je doet. Zoveel mogelijke openheid crëeren, doorvragen, woorden vinden voor wat je voelt, het onbespreekbare, bespreekbaar proberen te maken. Goed voor jezelf zorgen, zodat je zelf zo min mogelijk nodig hebt, emotioneel, fysiek en geestelijk. 

Vooral DELEN en NIET ALLEEN zijn, inzichten en ervaringen delen en niet bang zijn. Angst verlamt, en ook al weet ik dat, dan is het op het moment dat ik dat voel(de) bijna niet te doorbreken, een verlammend gevoel, dat alle leven lam legt. Dat is de sleutel. Het is verdeel en heers in 'Negativiteitenland'. Alleen als je gaat samenwerken kun je negativiteit doorbreken.

Mijn broer die overleden is heeft 15 of 20 jaar geleden heel kwaad gezegd dat hij al 30 jaar alles had gedaan om in het gezin verder te komen en er nu mee stopte. Hij wilde niet zien dat ik ook bezig was en wilde samenwerken, hij wilde helemaal nooit samenwerken. Ik heb hem 25 jaar geleden een keer door de telefoon gezegd: Jan het is niet ik òf jij, maar ik én jij. Praten over samen en samenwerken is met heel veel mensen en veel mannen bijna niet te doen, terwijl iedereen het heel graag diep in zijn/haar hart wil. Mijn broers praten verschrikkelijk over mijn moeder en over mij. Ik heb dat ook heel negatief over mijn moedre gedacht en epraat. Zij kreeg altijd de volle lading van haar man en vijf kinderen. Toen ik dat ging omdraaien, draaide alles en werd mijn leven steeds fijner en positiever. Ik begon negativiteit te herkennen en bewust om te draaien. Als je dat eenmaal lukt, wordt het steeds leuker en gaat het ook makkelijker en wordt de vreugde waar ik zo naar verlangde steeds groter, niet gemaakt, maar echt! 

Ik was als kind altijd onzeker en bang om te praten, maar wilde wel graag. Die twijfel en onzekerheid heeft mijn leven veranderd en is mijn bewustwordingsproces geworden. Ik ben anders gaan kijken en mijn gevoel gaan volgen. Ik ben mijn moeder alles gaan geven wat ik (dacht) gemist te hebben en mijn leven is helemaal nieuw geworden. Ik hield al erg van kinderen en ben eindelijk ook van mezelf gaan houden, van mijn moeder en van alle mensen om me heen. Het is alleen maar openstaan, delen, ervaringen, inzien en verder willen komen. De liefde voor kinderen is wel iets wat ons als mensen met elkaar verbindt en ons kan helpen de weg naar liefde te (her)vinden.

Er komt dan een energie op gang die groter gaat worden. Niet opgeven, als je het gevoel hebt dat je niets kan doen, kan je toch altijd in gedachten bezig zijn, schrijven, praten met andere mensen en je hart luchten en van andere horen wat zij meemaken en hoe ze daar mee omgaan. 

Ik woon sinds 10 niet alleen en heb steun van drie huisgenoten. Ook al voelt het niet altijd als steun, omdat ik moet goed blijven opletten, of het de goede kant op blijft gaan, toch ben ik heel dankbaar dat ik ruimte heb gemaakt en gekregen om met openheid en zingeving bezig te kunnen zijn. Ik moet soms veel uitleggen, sturen, helpen. Het is echt heel moeilijk. 

Bijna niemand gaat negativiteit en kwaadheid echt aan vanuit liefde. Schelden, kwaad worden zijn begrijpelijke menselijke reacties, maar is niet de weg. Om dat niet te doen vraagt heel veel ervaring, vertrouwen en inzicht in jezelf en anderen om met de mensen om je heen negativiteit naar positiviteit te veranderen. Het is positief als iedereen het zo ervaart, als iedereen blij is en dat ook uitspreekt. 

In elke negatieve ervaring ligt het positieve besloten. Ik heb vaak gezegd at het uiteindelijk niet uitmaakt wat je hebt meegemaakt als het positieve ervaringen zijn, kun je dankbaar zijn. Als het negatieve ervaringen kun je ook dankbaar zijn, want dan kun je daar iets mee doen, verwerken en omdraaien. Je weet dan wat je niet wil, kan net zo waardevol zijn om de richting van je leven te bepalen. Probeer in ieder geval nooit de schuld van jouw niet gelukkig zijn bij anderen, of je ouders te leggen. Problemen zijn er om je te helpen je houding te bepalen en te leren vertrouwen en liefde te zoeken in je leven. 

Al heel veel mensen hebben laten zien dat je positief en zelfs gelukkig kan zijn in de meest eenzame en moeilijke situaties. Er is veel meer mogelijk is dan wij allemaal (ik ook!) maar enigszins beseffen. 

deze roos bloeide een week geleden 

in onze tuin 8 oktober

Wat is het belangrijk om elkaar te zien en te steunen. Ik woon met drie mensen dat maakt alles uit. Maar dat is niet altijd zo geweest, een heel eenzaam dal doorgegaan om uiteindelijk mensen te gaan helpen en bij elkaar te brengen. Ik woon met drie mensen die helemaal vast waren gelopen in hun leven. Ik help, we helpen elkaar en hebben elkaar nodig om door al deze lagen, ruzies, te blijven zien dat we steeds kansen krijgen om verder te komen. Het is ongelooflijk wat we doormaken en mee hebben genomen in ons leven en hoe mooi het is om moeilijkheden met elkaar aan te gaan en doorheen te komen. Dat vraagt geduld en doorgaan en vertrouwen dat we geholpen worden. 

Ik ga het verhaal wat ik meemaak nu over het overlijden van een broer van mij nog verder beschrijven. Ik wil er graag over vertellen, maar dat zou een ontmoeting met meer mensen moeten worden. In onze nieuwsbrief http://www.contactmuziek.nl/nieuwsbrief-16-september-2016.pdf al iets geschreven en een link op de weeklog van onze website op 25 juli 2016: http://www.contactmuziek.nl/overlijden-Jan.html.

Het is echt niet normaal wat ik fysiek, maar vooral geestelijk heb overleefd. Ik kom achter heel veel dingen, in mijzelf, mijn huisgenoten, familie, vrienden. De dichte deuren, de kwaadheid, geslotenheid, tot aan haat toe, ga ik niet uit de weg. Daar goed mee omgaan, zelf niet zo worden is een enorme opgave en rijkdom als dat lukt. Ik heb twee dagen ervoor enorm gehuild dat het een wonder is dat ik toen ik terug kwam van het bezoek nog tot vanmorgen door ben gegaan om een fotoboek te maken en bestellen voor de verjaardag van een broer van mijn vader die volgende week zijn 80-ste verjaardag viert. Mijn oom mocht wel op de crematie van mijn broer zijn, de drie zussen niet. Een bizarre wereld en ik weet nu precies dat alles wat ik heb gezien, gehoord, bedacht en in gang heb gezet helemaal klopt en liefde echt overwint. Al kan het heel lang niet zo lijken, dat is lijken, schijn. 

Achter de duisternis is licht, heel veel licht. Mijn moeder zei gisteren door de telefoon, nadat ik bij mijn ouders was geweest en we met ons drieën een heel heftig gesprek hebben gehad: 'Ik ben heel blij dat we nu zo door de telefoon met elkaar kunnen praten, ik VOEL energie, licht en inzichten'. Wow wat een mooie woorden. Zij wordt dement verklaard, maar dat is ze helemaal niet, zo denken is ook een onderdeel van deze bizarre wereld. Het is echt de moeite waard om er tegenin te gaan, maar wel met je hart, dat is de enige weg. Waar een wil is, is een weg. Ik heb eraan toegevoegd:

Waar liefde en een wil is, is dé weg.