Leonoor deelt


In

Leonoor deelt

schrijf ik over mijn levenservaringen, onze woongroep Contact & muziek, ons sociaal bewustwordingsproces, muziek, de overstap die we maken naar lichtvoeding, contact met mijn ouders, het overlijden van mijn broer en een jaar later mijn zus, die 11 jaar bij ons heeft gewoond, mijn gedachten over het leven en dood, contact met andere dimensies en vlinders.
We leven in een waanzinnige maatschappij, waar mensen die problemen als slechte voeding, bestrijdingsmiddelen, de afschuwelijke werkingen en gevolgen van medicijnen en vaccinaties bespreekbaar maken, het zwijgen wordt opgelegd en hun leven zelfs niet meer zeker zijn.

Zolang we niet onze twijfels, ervaringen en problemen met elkaar gaan delen kan de macht van geld, bezit, wapens, chemische middelen, voedselindustrie, de farmaceutische industrie, in ons leven heel veel schade aanrichten.

Als we bezig gaan met liefde, delen, mediteren, muziek maken, zingen, openstaan voor andere dimensies, openheid, praten, schrijven, contact met elkaar, ook via internet, zoeken naar andere, nieuwe en oude wegen met elkaar verbinden, natuurlijke manieren van leven, genezen, ons leven een positieve wending geven, komt er liefde, bijzondere ervaringen en wonderen in ons leven.


Ik ben heel dankbaar dat ik dit kan delen met mijn huisgenoten Marthe en Erik. We zijn elke dag dankbaar voor ons prachtige, moeilijke leven en de diepe verbondenheid met elkaar. Op onze website www.contactmuziek.nl kun je veel over onze bijzondere leven lezen, zien en luisteren.


zaterdag 30 april 2016

het bijzondere contact met mijn moeder 28 en 29 april 2016

Het verband met medicijnen en dementie komt steeds meer naar buiten. Er zijn ongelooflijk mooie verhalen hoe kokosolie mensen die heel ver weg en vergeetachtig zijn (geworden) weer kan terugbrengen. Mijn moeder heeft jaren en jaren statines, cholesterol verlagers, geslikt, bijwerking: suikerziekte, geheugenverlies. De statines vernietigen de mytochondrieën in de cellen, ook in de hersenen, die suiker, vet en eiwitten omzetten in energie.

Het verhaal dat cholesterol niet hoog mag zijn blijkt een grote leugen. Miljoenen mensen op de wereld slikken levenslang medicijnen die hen verzwakken en zorgen voor hersenbeschadiging en geheugenverlies. Eiwitten in het lichaam en ook in de hersenen worden vernietigd, er komen letterlijk gaten in de hersenen. En wordt iemand dement genoemd. Eiwitten zijn een essentiële bron van levensenergie en juist bij vrouwen boven de 70 jaar is een hoog cholesterolgehalte een teken van levensenergie.
Bij een lezing over het boek van Aart-Jan Breed: Dodelijke leugens, artsen en patiënten misleid werd er terecht gezegd dat het woord bijwerking al misleidend is, het zijn gewoon werkingen. Maar omdat de werkingen niet goed uitkomen worden ze bijwerkingen genoemd. Mijn moeder kreeg last van geheugenverlies en wordt soms al als beginnend dement bekeken door mijn vader, de arts en mensen om haar heen.

Ik ben met haar blijven praten en heb tegen mijn vader gezegd: mijn moeder dement, ik ga dat niet meemaken. Laatst zei hij weer, jij zei toch dat je dat niet ging meemaken, zo van nu is ze toch wel dement. Ik zei, ja daar sta ik nog steeds achter dat gaat niet gebeuren.


Ondertussen heb ik overal in Nederland gezocht en me geïnformeerd wat ik kon doen. Uiteindelijk een orthomoleculaire arts gevonden die het advies gaf om onmiddellijk te stoppen met de statines, mijn moeder anders een grote kans had om een hersenbloeding te krijgen, met dodelijke afloop! Hij adviseerde een hoge dosis vitamine C en B3. Na hevige ruzies is het gelukt om mijn vader mee te krijgen. Mijn moeder begint iets terug te komen en helderder te worden!! Mijn vader ziet geen verschil, maar ik merk wel dat ze helderder en ook iets sterker wordt.


Mijn vader wil mij het liefst het zwijgen opleggen over medicijnen. Na een hevige ruzie, nog eten gemaakt voor ons drieën, maar toen mijn moeder ook zei dat zij gewoon medicijnen wil blijven slikken, ben ik kwaad weggelopen. Als jullie dat willen moet je dat doen, maar dat voelt helemaal niet goed en ik doe daar niet aan mee! Normaal bel ik als ik in de trein ben en weer thuis ben, maar dat had ik ook niet gedaan.

Toen ik thuis was belde mijn moeder zelf, ze klonk heel helder en sterk. Ze zei dat we net zolang met elkaar moeten praten tot we eruit komen en wil niet dat ik uit kwaadheid op mijn vader niet meer wil komen. Zo trekt ze mij er ook weer bij en blijven we elkaar helpen. Ik heb wel weer gezegd dat ze ook zelf aan moet geven dat ze geen medicijnen wil slikken, dat ze dat wel tegen mij zegt, maar niet tegen mijn vader. Ik zeg dat één synthetisch medicijn ferrofumeraat kan vervangen door een lichaamseigen (organisch) supplement Gentle Iron. Dan zegt ze, maar het is toch allemaal niet nodig. Dan zeg ik, ja zo denk ik er ook over. Medicijnen worden allemaal aangepraat en zijn heel schadelijk, leiden tot verzwakking en dementie. Ik zeg haar ook dat het belangrijk is om mét haar te praten en niet óver haar! Mijn vader praat met de huisarts over mijn moeder en neemt alle beslissingen. Mijn moeder heeft geen stem, terwijl het haar leven en haar lichaam is. Ik heb ook nog tegen haar gezegd dat een half jaar geleden de luiers al klaar stonden, maar ze gelukkig weigerde je en terecht! Ze zei dat ze het heel erg vond om te horen, maar ook blij was dat ik dit haar nog eens vertelde!


Wie krijgt dat te nog te horen voordat het al te laat is. Als je eenmaal wordt opgegeven en dement wordt verklaard, word je niet meer serieus genomen. Mijn moeder zegt heel vaak: Ik wil niet tot een nul worden gereduceerd. Is het woord dement eenmaal gevallen, kun je (bijna) niet meer terug, angstaanjagend en oneerlijk. Eerst mensen vol stoppen met medicijnen en dan verbaasd zijn als er gaten komen in hun hersenen en ze hun geheugen kwijt raken en vervolgens een label geven: dement. Wat een verschrikkelijke wereld! Maar als je de t van dement vervangt door een s, zijn we weer waar we horen te zijn: de mens. Wat wordt het tijd dat we wakker gaan worden en daar iets tegen gaan doen!!

Als eerste is het essentieel om niet óver degene, maar mét degene te praten die de medicijnen slikt. Hoe moeten we erachter komen dat medicijnen verwoestend werken, als niemand het verband legt of wil leggen tussen medicijnen, verzwakking en dementie. Waarom stellen we geen vragen hoe de medicijnen voelen en of we er beter en gelukkig van worden. 

We doen dat niet omdat het antwoord al duidelijk is. Het is niet genezend, medicijnen zijn verwoestend, bedoeld om levenslang te slikken, geld voor de farmaceutische industrie, die niet met genezing en met liefde bezig is, alleen geld willen verdienen en het niet uitmaakt hoeveel medicijnen iemand slikt. Erger nog, hoe meer medicijnen, hoe beter, echt verschrikkelijk! Medicijnen hebben niets te maken met genezen en zijn inmiddels na kanker en hart- en vaatziektes de 3e doodsoorzaak!!

Bij (bijna) iedereen is het al te laat en wordt er niet gepraat. Ik heb nog nooit een verhaal gelezen: teruggekeerd uit de dementie. maar waarom eigenlijk niet? Waarom wel verhalen over mensen die opgegeven zijn die toch genezen van kanker!

Zie bijvoorbeeld het prachtige boek Radicale remissie, de 9 speerpunten die een wezenlijk verschil kunnen maken. Tegen alle verwachtingen in kanker overleven van Kelly A. Turner.

Mijn moeder belde me nadat ik na een hevige ruzie met mijn vader over de medicijnen van mijn moeder kwaad naar huis gegaan. Ik vertelde haar dat zij toch uiteindelijk zelf moet beslissen of ze door wil gaan met medicijnen slikken. Ze heeft actie gevoerd om fosfaten uit de wasmiddelen te halen, waardoor er nu geen fosfaten meer in de wasmiddelen zitten. Maar zeg ik nu zit het gif in jouw lichaam en moet je voor jezelf opkomen en zorgen dat de vervuiling in je eigen lichaam stopt. Ze zegt net als mijn vader: ik volg de arts. Maar dat is niet haar eigen mening. Ik vertel haar dat die jonge vrouwelijke arts ook maar één iemand is die niet alles weet en eigenlijk alleen maar opgeleid wordt om medicijnen te geven en niets heeft geleerd over voeding of contact.
 
Iemand zei: Geloof wel je arts, maar niet de medicijnen en ik zou willen toevoegen: Ga zelf op onderzoek uit, luister naar en lees verhalen van andere mensen. Op het internet is heel veel te vinden, gebruik je gezonde verstand en volg je hart.

 




 



 





Vandaag 30 april een prachtig gesprek met mijn moeder. Ik bel haar elke avond. Ze was moe en zei dat ook. Toen zei ik we kunnen het kort houden of ik kan iets over ons vertellen. Dat wilde ze wel. Ik vertelde wat we hadden gedaan en verteld dat ik ruzie had gehad met mijn vader over de medicijnen. Ze zei ja hij kan wel hard zijn. Ik heb het gevoel dat ik in de ruzie mijn vader echt ben tegengekomen op een nieuw stuk en meer kan toelaten hoe belangrijk de verbinding met mijn moeder is en het contact nog steeds belangrijker wordt voor haar, voor mij, voor ons.


Ik zei tegen haar dat het voor haar niet makkelijk is om de hele week alleen met mijn vader te zijn.En dat niemand in haar omgeving zal denken dat zij  voor mijn vader zorgt. Iedereen heeft het beeld dat mijn vader voor haar moet zorgen, omdat zij nauwelijks meer kan lopen. Maar dat zij voor het contact zorgt en elke dag de hardheid en kwaadheid van mijn vader verzacht en mee om gaat is voor bjjna iedereen verborgen of onherkenbaar als een bron van energie en liefde die hij afdoet als vanzelfsprekendheid en bijna onbelangrijk. Hij beseft de waarde van haar vragen, conact maken nauwelijks en ziet eigenlijk alleen maar de last dat ze aandacht wil in plaats van te zien dat mijn moeder ervoor zorgt dat er contact en leven is.


Mijn huisgenoten leven elke avond mee en zijn in verwondering over het mooie gesprek en de reacties van mijn moeder. Dit samen mogen mee maken voelt heel rijk. Mijn moeder eindigt elk telefoongesprek bijna altijd met de woorden: Tot ziens en ik hoop jullie allemaal weer een keer te zien.
lieve groeten

Leonoor

dinsdag 26 april 2016

De schrikbarende gevolgen van vaccinaties beginnen steeds meer naar buiten te komen


Zie ook deze lezing van Hans Moolenburgh arts, 90 jaar, van 30 januari 2016

https://www.youtube.com/watch?v=vdiP-UVfvJ0&feature=youtu.be

Het neefje van 5 jaar van onze overbuurvrouw (inmiddels verhuisd) is op de dag dat hij gevaccineerd werd overleden. Zijn ouders durven zelfs niet eens te zeggen dat ze denken (weten) dat het door de vaccinatie komt. Dat vind ik helemaal erg, naast het verschrikkelijke verdriet, dat ze zelfs niet tegen de arts iets mogen/durven zeggen. Dat gaat toch veel en veel te ver?
 
Dat kinderen ziek worden en zelfs overlijden blijkt nog steeds geen reden om te gaan beseffen wat vaccinaties doen en openbaar te maken wat er nu echt in de vaccinaties zit. Wat moet er nu nog gebeuren voordat we tegen het systeem van bangmakerij ingaan, dat vaccinaties nodig zijn en je kinderen ziek zullen worden, als ze niet gevaccineerd worden. Kinderen overlijden DOOR de vaccinaties, maar dat mag niet gezegd worden. Hoe is het mogelijk dat nog bijna niemand die bezig is met vaccineren kritisch is. Wat uit liefde gebeurt is van een heel andere orde dan wat nu gebeurt. Maar gelukkig gaan ouders steeds meer naar buiten komen met hun verhalen en daar zal ook uiteindelijk de echte verandering door komen.

Zie ook het verhaal over de dood van Freek Hagoort (8 jaar):
http://www.meerwetenoverfreek.nl/
en http://www.vaccinatieraad.nl/2013/12/overleden-na-bmr-vaccinatie-freek/ en http://www.klassiekehomeopathie.nl/sterfgevallen-door-vaccinaties-worden-verzwegen/

 

Onbegrijpelijk en ongelooflijk wat erin vaccinaties zit:


Gek genoeg is dat de giftigheid van vaccins nooit echte vragen oproepen. Ze zijn vaak giftiger dan de chemo, die het immuunsysteem vaak al helemaal lam legt.

 

- verzwakte of gedode ziektekiemen van difterie, kinkhoest, tetanus en polio.

 

De DKTP prik krijgt een kind in de 3e, 4e, 5e maand en nog een keer op de leeftijd van 11 maanden, met de bedoeling dat je lichaam antistoffen gaat maken tegen deze ziektes. Alleen al het idee dat je baby's die net geboren zijn wil belagen met gif om hen te activeren antistoffen aan te maken. Waar gaat alle energie dan naar toe? Hoe is dit voor een baby, wat betekent dit voor een moeder als haar baby huilt, hersenhuilen is ook al een term die 'gewoon' is geworden.
Kinkhoest-vaccin wordt door wetenschappers gebruikt om bij laboratorium dieren opzettelijk hersen(vlies)ontstekingen te veroorzaken. Het zogenaamd 'normale' hersenhuilen van baby's na hun DKTP-prik houdt hiermee verband.



Waar het virus op gekweekt is, bijkomende vervuilingen door het kweken en ook gevaarlijke weefselfixeermiddelen, kwikverbindingen en andere zware metalen maken de vaccinaties nog schadelijker.

 

- kwik is één van de meest giftige zeer metalen (30 ml is al dodelijk), aluminiumfosfaat, aluminiumhydroxide

- formaldehyde wordt ook gebruikt om lijken te conserveren en is giftig als je het binnen krijgt.  

- antibiotica (uitbreiding van gifstoffen)  

- gelatine (varkensbeenderen)

- erfelijk materiaal, waar de vaccins op gekweekt worden:


De ene keer worden de vaccins gekweekt op niercellen van apen, die soms zelfs besmet bleken met het SV40 (Simian Virus 40), een kankerverwekkend virus, waar miljoenen mensen mee worden geïnfecteerden. Een andere keer worden de vaccins gekweekt op cellen van honden en hamsters.


Dat
SV40 virus is gevonden in botkanker, hersentumoren, longkanker en leukemie, waardoor ze erachter zijn gekomen hoe die vaccins gekweekt worden. Dat is gebeurd door ouders, die doorgingen na het overlijden van hun kind om onderzoek te laten verrichten, omdat ze het echt wilden weten wat er gebeurd was. Ook baby’s krijgen dit virus! Ouders hebben ontdekt dat de hersentumor van hun baby is veroorzaakt door de apenvirus SV40, http://www.ouralexander.org. Een viroloog Maurice Hillman en directeur van een groot farmaceutisch bedrijf Merck wist al in 1957 van de vervuiling van poliovaccins. In 1957 is mijn vriendin Gerda geboren, ze is overleden aan een hersentumor in 1993, toen ze 36 jaar was. Ik ben toen in een diep eenzaam dal gekomen en dat heeft misschien zelfs wel en verband met de vaccins! Wat een besef en wat is het moeilijk om dit allemaal te beseffen en mogelijke verbanden te ontdekken.

Gelukkig wordt mijn gevoel over niet inenten steeds meer bevestigd omdat er steeds meer informatie komt over de afschuwelijke gevolgen van vaccinaties, net zoals ik de werking van medicijnen veel meer kan zien en beseffen doordat ik me erin verdiept heb. Ook beginnen we steeds meer te begrijpen wat vaccinaties gedaan hebben voor Marthe, één van onze huisgenoten, en hoe het contact met haar ouders daar mogelijk ook door verstoord is geraakt. Zij is als kind veel ziek is geweest (nu nooit meer). Ze had oorpijn, buisjes gekregen, last van eczeem, als kind onbedaarlijk gehuild en geschreeuwd, bijna niet meer te stoppen. Niemand had eigenlijk enig idee had wat er aan de hand was. Er werd verteld dat ze reuma zou hebben. Ze is van de ene naar de andere arts is gegaan, heeft in het ziekenhuis heeft gelegen, veel medicijnen heeft geslikt en, wat we nu steeds meer gaan beseffen, gevolgen heeft gehad van de vaccinaties.


Wij hebben een keer muziek gespeeld voor geestelijk en lichamelijk gehandicapten in zorginstelling de Heijgraeff in Woudenberg in 2009. Een moeder vertelde dat haar zoon, toen 40 jaar en helemaal spastisch, een gezond kind was, maar na de inenting van haar zoon wist en voelde dat het niet goed ging, maar ze werd niet geloofd!!! Zo gaat het veel vaker, mensen die waarschuwen worden niet geloofd en zelfs uitgelachen, heel erg. Dat moet echt stoppen, luisteren en altijd alle klachten serieus nemen, als een kind doodgaat is er echt reden om na te denken en af te vragen waar we mee bezig zijn. Ga kijken, lezen en onderzoeken, wat er nu echt in die vaccinaties zitten. Er is altijd verzet tegen mensen, die zelf nadenken.


Ik kan alleen maar zeggen laat je niet wijs maken dat vaccinaties ergens goed voor zijn. Kinderen worden door vaccinaties al heel vroeg met geweld in aanraking gebracht. Wat dat doet met baby's, kinderen en hun ouders, die zelf dit ook hebben meegemaakt, is nog nauwelijks een onderwerp van gesprek. Ik heb zeer waarschijnlijk aan mijn eigen vaccinaties een afschuw voor naalden en het weghalen van mijn neusamandelen een afschuw voor snijden in mensen overgehouden. Ik heb een diep gevoel dat ik niet wil dat iemand maar een ander mens met naalden of door te snijden in een lichaam schade aandoet. Ik kan er helemaal niet tegen dat we kinderen dit aan (willen) doen.


lieve groeten
Leonoor




maandag 25 april 2016

Lichtvoeding - onze woongroep, voeding loslaten, meditatie

Het idee van lichtvoeding, dat je kan leven zonder eten en drinken, kwam twee jaar geleden op ons pad via een filmpje van twee mensen, Akahi en Camila, die zich 'breatharian people' noemen en inmiddels twee kinderen hebben. Ik heb het 8 dagen proces met daarin drie dagen niet eten en drinken beschreven in een nieuwsbrief op de pagina lichtvoeding op onze website. www.contactmuziek.nl/lichtvoeding.html

Mijn levensverhaal over mezelf, onze woongroep en hoe het verder gaat met lichtvoeding heb ik beschreven in de nieuwsbrief van afgelopen december. 
http://www.contactmuziek.nl/nieuwsbrief-25-december-2015.pdf

We gaan op dit moment weer door een periode met wel en niet eten heen. Sowieso vind ik rauwe voeding het beste wat er is, en natuurlijk biologisch. Ik zie dat als het proces wat we met elkaar doormaken. Bijzonder om te voelen wat eten met ons doet. Ik vind het erg leuk om sappen te maken. Ik maak zelf ook chocola. We eten nog wat komkommer met tomaat, dat bevalt het beste en dat langzaam afbouwen. 

Hoe we ons voelen, als we eten en niet eten, is een enorme ontdekking. Niet eten brengt me/ons veel meer in contact met mijn/ons lichaam. Eten lijkt het ademen in de weg te zitten. Ik heb sterk het gevoel dat we allemaal zo druk zijn, dat we niet aan (bewust) ademen toekomen, wij ook niet. Door minder/niet te eten, komt er ruimte in je lichaam, maar ook tijd om te mediteren. 

Tot nu toe was mediteren stil zitten. Maar nu voel ik dat mediteren actief zakken is in je lichaam, net als voeding langzaam verteert, zo voel ik dat ik door aandacht te geven aan mijn lichaam en mijn adem, ik steeds lager, dieper in mijn lichaam kan komen. Ik doe geen (ademhalings)oefeningen, daar heb ik een hekel aan, voelt onnatuurlijk. Net als oefeningen, toonladders op een instrument ook heel onnatuurlijk voelen. Ik ben met aandacht bezig en voelen, mijn lichaam, pijn, mijn adem niet forceren, wel de inademing uitstellen, om meer te voelen. Ondertussen steeds lager 'zakken' in mijn lichaam. Dat doen we soms een half uur, soms een uur en soms twee uur, de tijd vliegt als je eenmaal stil zit. We willen leven van licht, kleur, contact, muziek en liefde, zie ook ons verhaal op mijn blogpagina Lichtvoeding.

liefs Leonoor