Het verhaal dat cholesterol niet hoog mag zijn blijkt een grote leugen. Miljoenen mensen op de wereld slikken levenslang medicijnen die hen verzwakken en zorgen voor hersenbeschadiging en geheugenverlies. Eiwitten in het lichaam en ook in de hersenen worden vernietigd, er komen letterlijk gaten in de hersenen. En wordt iemand dement genoemd. Eiwitten zijn een essentiële bron van levensenergie en juist bij vrouwen boven de 70 jaar is een hoog cholesterolgehalte een teken van levensenergie.
Bij een lezing over het boek van Aart-Jan Breed: Dodelijke leugens, artsen en patiënten misleid werd er terecht gezegd dat het woord bijwerking al misleidend is, het zijn gewoon werkingen. Maar omdat de werkingen niet goed uitkomen worden ze bijwerkingen genoemd. Mijn moeder kreeg last van geheugenverlies en wordt soms al als beginnend dement bekeken door mijn vader, de arts en mensen om haar heen.
Ik ben met haar blijven praten en heb tegen mijn vader gezegd: mijn moeder dement, ik ga dat niet meemaken. Laatst zei hij weer, jij zei toch dat je dat niet ging meemaken, zo van nu is ze toch wel dement. Ik zei, ja daar sta ik nog steeds achter dat gaat niet gebeuren.
Ondertussen heb ik overal in Nederland gezocht en me geïnformeerd wat ik kon doen. Uiteindelijk een orthomoleculaire arts gevonden die het advies gaf om onmiddellijk te stoppen met de statines, mijn moeder anders een grote kans had om een hersenbloeding te krijgen, met dodelijke afloop! Hij adviseerde een hoge dosis vitamine C en B3. Na hevige ruzies is het gelukt om mijn vader mee te krijgen. Mijn moeder begint iets terug te komen en helderder te worden!! Mijn vader ziet geen verschil, maar ik merk wel dat ze helderder en ook iets sterker wordt.
Mijn vader wil mij het liefst het zwijgen opleggen over medicijnen. Na een hevige ruzie, nog eten gemaakt voor ons drieën, maar toen mijn moeder ook zei dat zij gewoon medicijnen wil blijven slikken, ben ik kwaad weggelopen. Als jullie dat willen moet je dat doen, maar dat voelt helemaal niet goed en ik doe daar niet aan mee! Normaal bel ik als ik in de trein ben en weer thuis ben, maar dat had ik ook niet gedaan.
Ik ben met haar blijven praten en heb tegen mijn vader gezegd: mijn moeder dement, ik ga dat niet meemaken. Laatst zei hij weer, jij zei toch dat je dat niet ging meemaken, zo van nu is ze toch wel dement. Ik zei, ja daar sta ik nog steeds achter dat gaat niet gebeuren.
Ondertussen heb ik overal in Nederland gezocht en me geïnformeerd wat ik kon doen. Uiteindelijk een orthomoleculaire arts gevonden die het advies gaf om onmiddellijk te stoppen met de statines, mijn moeder anders een grote kans had om een hersenbloeding te krijgen, met dodelijke afloop! Hij adviseerde een hoge dosis vitamine C en B3. Na hevige ruzies is het gelukt om mijn vader mee te krijgen. Mijn moeder begint iets terug te komen en helderder te worden!! Mijn vader ziet geen verschil, maar ik merk wel dat ze helderder en ook iets sterker wordt.
Mijn vader wil mij het liefst het zwijgen opleggen over medicijnen. Na een hevige ruzie, nog eten gemaakt voor ons drieën, maar toen mijn moeder ook zei dat zij gewoon medicijnen wil blijven slikken, ben ik kwaad weggelopen. Als jullie dat willen moet je dat doen, maar dat voelt helemaal niet goed en ik doe daar niet aan mee! Normaal bel ik als ik in de trein ben en weer thuis ben, maar dat had ik ook niet gedaan.
Toen ik thuis was belde mijn moeder zelf, ze klonk heel helder en sterk. Ze zei dat we net zolang met elkaar moeten praten tot we eruit komen en wil niet dat ik uit kwaadheid op mijn vader niet meer wil komen. Zo trekt ze mij er ook weer bij en blijven we elkaar helpen. Ik heb wel weer gezegd dat ze ook zelf aan moet geven dat ze geen medicijnen wil slikken, dat ze dat wel tegen mij zegt, maar niet tegen mijn vader. Ik zeg dat één synthetisch medicijn ferrofumeraat kan vervangen door een lichaamseigen (organisch) supplement Gentle Iron. Dan zegt ze, maar het is toch allemaal niet nodig. Dan zeg ik, ja zo denk ik er ook over. Medicijnen worden allemaal aangepraat en zijn heel schadelijk, leiden tot verzwakking en dementie. Ik zeg haar ook dat het belangrijk is om mét haar te praten en niet óver haar! Mijn vader praat met de huisarts over mijn moeder en neemt alle beslissingen. Mijn moeder heeft geen stem, terwijl het haar leven en haar lichaam is. Ik heb ook nog tegen haar gezegd dat een half jaar geleden de luiers al klaar stonden, maar ze gelukkig weigerde je en terecht! Ze zei dat ze het heel erg vond om te horen, maar ook blij was dat ik dit haar nog eens vertelde!
Wie krijgt dat te nog te horen voordat het al te laat is. Als je eenmaal wordt opgegeven en dement wordt verklaard, word je niet meer serieus genomen. Mijn moeder zegt heel vaak: Ik wil niet tot een nul worden gereduceerd. Is het woord dement eenmaal gevallen, kun je (bijna) niet meer terug, angstaanjagend en oneerlijk. Eerst mensen vol stoppen met medicijnen en dan verbaasd zijn als er gaten komen in hun hersenen en ze hun geheugen kwijt raken en vervolgens een label geven: dement. Wat een verschrikkelijke wereld! Maar als je de t van dement vervangt door een s, zijn we weer waar we horen te zijn: de mens. Wat wordt het tijd dat we wakker gaan worden en daar iets tegen gaan doen!!
Als eerste is het essentieel om niet óver degene, maar mét degene te praten die de medicijnen slikt. Hoe moeten we erachter komen dat medicijnen verwoestend werken, als niemand het verband legt of wil leggen tussen medicijnen, verzwakking en dementie. Waarom stellen we geen vragen hoe de medicijnen voelen en of we er beter en gelukkig van worden.
We doen dat niet omdat het antwoord al duidelijk is. Het is niet genezend, medicijnen zijn verwoestend, bedoeld om levenslang te slikken, geld voor de farmaceutische industrie, die niet met genezing en met liefde bezig is, alleen geld willen verdienen en het niet uitmaakt hoeveel medicijnen iemand slikt. Erger nog, hoe meer medicijnen, hoe beter, echt verschrikkelijk! Medicijnen hebben niets te maken met genezen en zijn inmiddels na kanker en hart- en vaatziektes de 3e doodsoorzaak!!
Bij (bijna) iedereen is het al te laat en wordt er niet gepraat. Ik heb nog nooit een verhaal gelezen: teruggekeerd uit de dementie. maar waarom eigenlijk niet? Waarom wel verhalen over mensen die opgegeven zijn die toch genezen van kanker!
Zie bijvoorbeeld het prachtige boek Radicale remissie, de 9 speerpunten die een wezenlijk verschil kunnen maken. Tegen alle verwachtingen in kanker overleven van Kelly A. Turner.
Mijn moeder belde me nadat ik na een hevige ruzie met mijn vader over de medicijnen van mijn moeder kwaad naar huis gegaan. Ik vertelde haar dat zij toch uiteindelijk zelf moet beslissen of ze door wil gaan met medicijnen slikken. Ze heeft actie gevoerd om fosfaten uit de wasmiddelen te halen, waardoor er nu geen fosfaten meer in de wasmiddelen zitten. Maar zeg ik nu zit het gif in jouw lichaam en moet je voor jezelf opkomen en zorgen dat de vervuiling in je eigen lichaam stopt. Ze zegt net als mijn vader: ik volg de arts. Maar dat is niet haar eigen mening. Ik vertel haar dat die jonge vrouwelijke arts ook maar één iemand is die niet alles weet en eigenlijk alleen maar opgeleid wordt om medicijnen te geven en niets heeft geleerd over voeding of contact.
Iemand zei: Geloof wel je arts, maar niet de medicijnen en ik zou willen toevoegen: Ga zelf op onderzoek uit, luister naar en lees verhalen van andere mensen. Op het internet is heel veel te vinden, gebruik je gezonde verstand en volg je hart.
Vandaag 30 april een prachtig gesprek met mijn moeder. Ik bel haar elke avond. Ze was moe en zei dat ook. Toen zei ik we kunnen het kort houden of ik kan iets over ons vertellen. Dat wilde ze wel. Ik vertelde wat we hadden gedaan en verteld dat ik ruzie had gehad met mijn vader over de medicijnen. Ze zei ja hij kan wel hard zijn. Ik heb het gevoel dat ik in de ruzie mijn vader echt ben tegengekomen op een nieuw stuk en meer kan toelaten hoe belangrijk de verbinding met mijn moeder is en het contact nog steeds belangrijker wordt voor haar, voor mij, voor ons.
Ik zei tegen haar dat het voor haar niet makkelijk is om de hele week alleen met mijn vader te zijn.En dat niemand in haar omgeving zal denken dat zij voor mijn vader zorgt. Iedereen heeft het beeld dat mijn vader voor haar moet zorgen, omdat zij nauwelijks meer kan lopen. Maar dat zij voor het contact zorgt en elke dag de hardheid en kwaadheid van mijn vader verzacht en mee om gaat is voor bjjna iedereen verborgen of onherkenbaar als een bron van energie en liefde die hij afdoet als vanzelfsprekendheid en bijna onbelangrijk. Hij beseft de waarde van haar vragen, conact maken nauwelijks en ziet eigenlijk alleen maar de last dat ze aandacht wil in plaats van te zien dat mijn moeder ervoor zorgt dat er contact en leven is.
Mijn huisgenoten leven elke avond mee en zijn in verwondering over het mooie gesprek en de reacties van mijn moeder. Dit samen mogen mee maken voelt heel rijk. Mijn moeder eindigt elk telefoongesprek bijna altijd met de woorden: Tot ziens en ik hoop jullie allemaal weer een keer te zien.
lieve groeten
Leonoor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter: