Waar een wil is, is een weg, waar liefde en een wil is, is dé weg

Wie denkt niet over een moeilijk contact met je familie dat al jaren niet goed ligt: 

Wat zou ik graag een (goed) gesprek hebben met elkaar, maar dat zal wel nooit lukken.

Ik had die wens ook en ben door een diep eenzaam dal gegaan, 27 jaar geleden. Ik had na 5 jaar geen vrienden, geen contact met broers en zussen en was 8 jaar alleen met de kerst en feestdagen. Ik heb 7 jaar elke dag gehuild, me heel alleen gevoeld, niet wetende hoe ik de eenzaamheid kon doorbreken en dat als ik daar doorheen zou komen wat een nieuw en bijzonder leven ik dan zou krijgen. Ik huilde als kind heel veel en huilde me in slaap op de middelbare school.

Deze week ook twee dagen verschrikkelijk gehuild, echt niet normaal. De spanningen van het als familie elkaar niet zien en uitsluiten is enorm zwaar. Maar het is ook de weg van kwaadheid, emoties, soms zelfs haat naar liefde die ieder mens zelf moet/mag gaan. 

Blijf maar liefdevol als je zwart wordt gemaakt, dat is echt helemaal niet makkelijk, maar wel de bedoeling, want degene die jou zwart maakt zal geen stap doen, heeft hulp nodig, maar wil niet geholpen worden, een heel moeilijke positie om in te staan en mee om te gaan. De meeste mensen lopen daarvoor weg. Ik ben eraan begonnen.

Want toegeven dat alleen zijn, je afsluiten, kwaadheid, niet de weg is, is voor iedereen een hele stap. We hebben geen ervaring met bewust kiezen voor samenwerken, bang om te 'verliezen', onzekerheid toe te laten en kwetsbaar te zijn. Dan komen er nieuwe ervaringen en is wat je doet niet vrijblijvend meer. Serieus zijn, je verantwoordelijk voelen en verantwoordelijk zijn, samenwerken, openheid, overleggen, wat je zaait zal je oogsten, alles wat je doet komt dan ook echt bij jezelf terecht, de positieve en de negatieve dingen. Soms is niemand bereid om dat te willen zien en sta je alleen. Maar net als je denkt ik kan het echt niet alleen, komt er hulp, is mijn ervaring, of anders gezegd dan zie je dat er overal al hulp is, maar je wanhoop en angst maakten je blind om dat te zien. Ervaar je geen hulp dichtbij om je heen dan is het zeker op een ander niveau, wat je niet kan zien, maar wel kan voelen. 

Liefde bespreekbaar maken en weggehoond en geminacht worden zoals ik door mijn vader, mijn broers, mijn zussen, is niet makkelijk. Maar de liefde voor mijn moeder en door niet te geloven in dementie en het samenwonen met ons vieren, door diepe dalen gaan met prachtige ervaringen, geeft mij kracht om dit aan te gaan en op dit pad door te gaan en te geloven dat het goed is. Dat ik mijn moeder mee kan en mag nemen, met besef van haar situatie, dat ze bijna niet meer kan lopen en dement wordt verklaard, wat zij en ik heel erg vinden, is een prachtig geschenk in mijn leven. 

Als je de t van dement verandert in een s wordt het niet de ment, maar in de mens  en zijn we weer waar we horen te zijn. 

De mooie, eenvoudige en diepe reacties van mijn moeder zijn zo waardevol en de moeite waard dat ik er alles voor over heb om haar, mezelf en mijn huisgenoten nog een wending te geven die niemand verwacht. Dat is al gaande, eerst mijn moeder, ook mijn zus ben ik daarin mee gaan nemen en helpen, 16 jaar geleden en inmiddels wonen en werken we al 10 jaar met ons vieren. We praten dagelijks met elkaar, echt niet makkelijk, maar we zijn bezig. 

Heb geen haast als je maar onderweg bent.

Nu begint, na de dood van mijn broer die voor iedereen helemaal onverwacht was, mijn vader toch iets meer te geloven dat niet alles bij mij ligt. Voor mijn broer is het al te laat (het is nooit te laat, het leven gaat gewoon door natuurlijk, maar hier op aarde). Mijn vader begint zijn muur iets af te breken en vond het gisteren heel erg toen ik durfde te zeggen dat ik hem niet vertrouw en dat vertrouwen niet een vanzelfsprekend iets is, dat het gaat om wederzijds vertrouwen en je dat samen opbouwt.  

De teunisbloem in onze tuin. Drie maanden lang zijn er elke avond soms wel 10 bloemen op een avond opengegaan en zijn er deze zomer meer dan 300 bloemen gekomen. In het avondlicht zijn ze soms bijna lichtgevend. Een foto van 8 oktober van één van de laatste bloemen een week geleden in onze tuin.

Het kan, het is echt mogelijk. Ik ben er wel dag en nacht mee bezig (geweest) en als allerbelangrijkste gemaakt in mijn leven het contact met mijn ouders goed krijgen, eerlijk en open. Ik heb heel vaak gedacht waar doe ik het voor en hou maar op, maar iets in me hield de hoop dat er als je met liefde bezig bent er ook liefde komt. Wie zaait zal oogsten, geldt toch ook voor de positieve dingen, ja maar durf maar te vertrouwen en te wachten en tegelijkertijd door te gaan met je leven. 

Ik kan natuurlijk niet weten hoe het voor anderen is, het is mijn verhaal en zijn mijn ervaringen. Een moeder van een vriendin van ons die alles is gaan doen, wat ik had gezegd om dementie te keren, is haar moeder dagelijks kokosolie gaan geven en vitamine B12 en natuurlijk veel zorg en aandacht. Haar moeder begint na een paar jaar langzaam weer belangstelling te krijgen en dingen op te pakken!! 

Ik heb de moed gehad om door te gaan, ook nadat mijn vader en mij en mijn huisgenoten uit 'zijn' huis heeft gezet, ben ik gisteren voor de derde keer in een lange tijd naar mijn ouders geweest. Mijn moeder wil deze ruzie helemaal niet, maar wordt niet serieus genomen. Zij kan als geen ander helpen om negativiteit te doorbreken en is helemaal gericht op samenwerken. Inmiddels zijn we samen heel creatief in het ombuigen en vinden van mooie wendingen.

Om een negatieve sfeer en houding te doorbreken vraagt veel (levens)ervaring, mensenkennis, vriendelijkheid, emoties laten zien, maar niet door laten leiden door emoties. Heel goed overwegen wat je doet, bij jezelf blijven, in jezelf gaan en blijven geloven, tegen heel veel negativiteit in durven gaan, doorgaan zonder soms een heel lange tijd ook maar enigszins het gevoel te krijgen dat het zin heeft wat je doet. Zoveel mogelijke openheid crëeren, doorvragen, woorden vinden voor wat je voelt, het onbespreekbare, bespreekbaar proberen te maken. Goed voor jezelf zorgen, zodat je zelf zo min mogelijk nodig hebt, emotioneel, fysiek en geestelijk. 

Vooral DELEN en NIET ALLEEN zijn, inzichten en ervaringen delen en niet bang zijn. Angst verlamt, en ook al weet ik dat, dan is het op het moment dat ik dat voel(de) bijna niet te doorbreken, een verlammend gevoel, dat alle leven lam legt. Dat is de sleutel. Het is verdeel en heers in 'Negativiteitenland'. Alleen als je gaat samenwerken kun je negativiteit doorbreken.

Mijn broer die overleden is heeft 15 of 20 jaar geleden heel kwaad gezegd dat hij al 30 jaar alles had gedaan om in het gezin verder te komen en er nu mee stopte. Hij wilde niet zien dat ik ook bezig was en wilde samenwerken, hij wilde helemaal nooit samenwerken. Ik heb hem 25 jaar geleden een keer door de telefoon gezegd: Jan het is niet ik òf jij, maar ik én jij. Praten over samen en samenwerken is met heel veel mensen en veel mannen bijna niet te doen, terwijl iedereen het heel graag diep in zijn/haar hart wil. Mijn broers praten verschrikkelijk over mijn moeder en over mij. Ik heb dat ook heel negatief over mijn moedre gedacht en epraat. Zij kreeg altijd de volle lading van haar man en vijf kinderen. Toen ik dat ging omdraaien, draaide alles en werd mijn leven steeds fijner en positiever. Ik begon negativiteit te herkennen en bewust om te draaien. Als je dat eenmaal lukt, wordt het steeds leuker en gaat het ook makkelijker en wordt de vreugde waar ik zo naar verlangde steeds groter, niet gemaakt, maar echt! 

Ik was als kind altijd onzeker en bang om te praten, maar wilde wel graag. Die twijfel en onzekerheid heeft mijn leven veranderd en is mijn bewustwordingsproces geworden. Ik ben anders gaan kijken en mijn gevoel gaan volgen. Ik ben mijn moeder alles gaan geven wat ik (dacht) gemist te hebben en mijn leven is helemaal nieuw geworden. Ik hield al erg van kinderen en ben eindelijk ook van mezelf gaan houden, van mijn moeder en van alle mensen om me heen. Het is alleen maar openstaan, delen, ervaringen, inzien en verder willen komen. De liefde voor kinderen is wel iets wat ons als mensen met elkaar verbindt en ons kan helpen de weg naar liefde te (her)vinden.

Er komt dan een energie op gang die groter gaat worden. Niet opgeven, als je het gevoel hebt dat je niets kan doen, kan je toch altijd in gedachten bezig zijn, schrijven, praten met andere mensen en je hart luchten en van andere horen wat zij meemaken en hoe ze daar mee omgaan. 

Ik woon sinds 10 niet alleen en heb steun van drie huisgenoten. Ook al voelt het niet altijd als steun, omdat ik moet goed blijven opletten, of het de goede kant op blijft gaan, toch ben ik heel dankbaar dat ik ruimte heb gemaakt en gekregen om met openheid en zingeving bezig te kunnen zijn. Ik moet soms veel uitleggen, sturen, helpen. Het is echt heel moeilijk. 

Bijna niemand gaat negativiteit en kwaadheid echt aan vanuit liefde. Schelden, kwaad worden zijn begrijpelijke menselijke reacties, maar is niet de weg. Om dat niet te doen vraagt heel veel ervaring, vertrouwen en inzicht in jezelf en anderen om met de mensen om je heen negativiteit naar positiviteit te veranderen. Het is positief als iedereen het zo ervaart, als iedereen blij is en dat ook uitspreekt. 

In elke negatieve ervaring ligt het positieve besloten. Ik heb vaak gezegd at het uiteindelijk niet uitmaakt wat je hebt meegemaakt als het positieve ervaringen zijn, kun je dankbaar zijn. Als het negatieve ervaringen kun je ook dankbaar zijn, want dan kun je daar iets mee doen, verwerken en omdraaien. Je weet dan wat je niet wil, kan net zo waardevol zijn om de richting van je leven te bepalen. Probeer in ieder geval nooit de schuld van jouw niet gelukkig zijn bij anderen, of je ouders te leggen. Problemen zijn er om je te helpen je houding te bepalen en te leren vertrouwen en liefde te zoeken in je leven. 

Al heel veel mensen hebben laten zien dat je positief en zelfs gelukkig kan zijn in de meest eenzame en moeilijke situaties. Er is veel meer mogelijk is dan wij allemaal (ik ook!) maar enigszins beseffen. 

deze roos bloeide een week geleden 

in onze tuin 8 oktober

Wat is het belangrijk om elkaar te zien en te steunen. Ik woon met drie mensen dat maakt alles uit. Maar dat is niet altijd zo geweest, een heel eenzaam dal doorgegaan om uiteindelijk mensen te gaan helpen en bij elkaar te brengen. Ik woon met drie mensen die helemaal vast waren gelopen in hun leven. Ik help, we helpen elkaar en hebben elkaar nodig om door al deze lagen, ruzies, te blijven zien dat we steeds kansen krijgen om verder te komen. Het is ongelooflijk wat we doormaken en mee hebben genomen in ons leven en hoe mooi het is om moeilijkheden met elkaar aan te gaan en doorheen te komen. Dat vraagt geduld en doorgaan en vertrouwen dat we geholpen worden. 

Ik ga het verhaal wat ik meemaak nu over het overlijden van een broer van mij nog verder beschrijven. Ik wil er graag over vertellen, maar dat zou een ontmoeting met meer mensen moeten worden. In onze nieuwsbrief http://www.contactmuziek.nl/nieuwsbrief-16-september-2016.pdf al iets geschreven en een link op de weeklog van onze website op 25 juli 2016: http://www.contactmuziek.nl/overlijden-Jan.html.

Het is echt niet normaal wat ik fysiek, maar vooral geestelijk heb overleefd. Ik kom achter heel veel dingen, in mijzelf, mijn huisgenoten, familie, vrienden. De dichte deuren, de kwaadheid, geslotenheid, tot aan haat toe, ga ik niet uit de weg. Daar goed mee omgaan, zelf niet zo worden is een enorme opgave en rijkdom als dat lukt. Ik heb twee dagen ervoor enorm gehuild dat het een wonder is dat ik toen ik terug kwam van het bezoek nog tot vanmorgen door ben gegaan om een fotoboek te maken en bestellen voor de verjaardag van een broer van mijn vader die volgende week zijn 80-ste verjaardag viert. Mijn oom mocht wel op de crematie van mijn broer zijn, de drie zussen niet. Een bizarre wereld en ik weet nu precies dat alles wat ik heb gezien, gehoord, bedacht en in gang heb gezet helemaal klopt en liefde echt overwint. Al kan het heel lang niet zo lijken, dat is lijken, schijn. 

Achter de duisternis is licht, heel veel licht. Mijn moeder zei gisteren door de telefoon, nadat ik bij mijn ouders was geweest en we met ons drieën een heel heftig gesprek hebben gehad: 'Ik ben heel blij dat we nu zo door de telefoon met elkaar kunnen praten, ik VOEL energie, licht en inzichten'. Wow wat een mooie woorden. Zij wordt dement verklaard, maar dat is ze helemaal niet, zo denken is ook een onderdeel van deze bizarre wereld. Het is echt de moeite waard om er tegenin te gaan, maar wel met je hart, dat is de enige weg. Waar een wil is, is een weg. Ik heb eraan toegevoegd:

Waar liefde en een wil is, is dé weg.