mijn ouders 14 oktober 2016

Ik had een tijdje geleden een bijzondere ontmoeting op straat in onze wijk met een meisje van 5 jaar die mij nog herkende van toen ze twee jaar was en ik muzieklessen gaf op een kinderdagverblijf. Ik liep met een huisgenoot Erik en ging een paar straten verder dan normaal, een beetje de bloemen achterna die we zagen, ineens zag ik een meisje met haar oma. Zij herkende mij. Toen ik vroeg of ze nog wist van de muziek, begon ze te stralen. Wat een diepe indruk had dat gemaakt. Haar oma die erbij was, was helemaal verbaasd over de diepte van ons contact op dat moment. We waren eigenlijk allemaal aan het stralen. Wat is een contact met een kind toch eigenlijk bijzonder. Ik vroeg hoe oud ze nu was, en of ze het naar haar zin had op school. We keken elkaar zo intens in de ogen dat ik haar vertelde dat ogen heel belangrijk zijn en een verhaal vertellen. Ik kon haar op zielsniveau echt even raken en iets meegeven en laten voelen wat zielscontact is en daar op haar niveau woorden aan geven, heel bijzonder. Ik voelde me echt even een lichtwerker. 

Dit is Mia een ander kind op hetzelfde kinderdagverblijf, die op de kleine luit met darmsnaren prachtige tonen maakt. Kleine kinderen maken mooiere tonen dan volwassenen, omdat ze nog zulke zachte en fijngevoelige vingers hebben.

Ik had een bijzonder, niet makkelijk, maar wel heel belangrijk gesprek met mijn ouders, op 14 oktober 2016, de dag dat ze 62 jaar getrouwd waren. Ik kreeg een heel diep besef dat de plotselinge dood van een broer drie maanden helemaal geen toeval was, maar helemaal gepland. Hij heeft in zijn leven helaas gekozen om met haat bezig te zijn en niet toe te geven dat liefde een andere en de betere weg is. Toen ik hem een keer belde 10 jaar geleden op zijn verjaardag schold hij me uit voor telefoonterrorist en mijn jongere zus die ik een keer belde om haar uit te nodigen voor mijn verjaardag zei ze: kamikaze actie, mijn horloge stond even stil, 17 jaar geleden. Iedereen heeft in ons gezin alles bij mij kunnen leggen dat ik verschrikkelijk ben om mee om te gaan, enz, enz. Niemand wil(de) contact met mij, ook mijn zus Jeannette niet. Ik heb bijna zelfmoord gepleegd door de hardheid van mijn zus toen ik het moeilijk had 20 jaar geleden. 

Toen ik door het dal heen was ben ik Jeannette 16 jaar geleden gaan aanspreken om dat om te draaien, niet makkelijk, ik heb heel veel kwaadheid over me heen gekregen en nog dagelijks, het zit heel diep, maar altijd beter dan doorgaan. Mijn vader heeft hier het voorbeeld in gegeven door mijn moeder uit te lachen met haar liefde voor de natuur, brandnetels, eerlijk hout en pijn te doen. Mijn moeder heeft actie gevoerd voor het milieu en samen met een paar vrouwen ervoor gezorgd dat er geen fosfaten meer zijn in de wasmiddelen. Ze plantte overal bloemen en was actief voor vrouwen voor vrede. 

Mijn vader vertelde dat hij zijn best heeft gedaan om te vragen aan mijn schoonzus of de drie zussen op de crematie van mijn broer konden zijn, maar hij kwam alleen maar een diepe haat tegen bij mijn schoonzus, overgenomen van mijn broer. Hij is geschrokken, terwijl ik dit al 50 jaar meemaak. Maar altijd als ik daarover praatte en soms huilde was het de standaardreactie wat ik dan deed of gedaan had en dat ik iets moest doen. Ik legde uit dat ze dat nooit zouden zeggen tegen mijn broers of jongere zus en schoonbroer, maar nu lijkt er toch wel een beetje besef te komen dat het niet allemaal aan mij ligt. 

Mijn moeder heeft fantastisch geholpen, vooral toen mijn vader zei dat zij toch niets meer weet, werd ze echt kwaad: Zeg je dat over mij!! Ja zei mijn vader je bent dement, wat erg zei mijn moeder dat je zo over mij denkt en praat. Ze vroeg later aan mij wie dat doen en hoe dat kan gebeuren. Ik zeg de huisarts en mijn vader. Ze vindt het echt erg. Ik help haar door heel veel lagen heen. Mijn vader heeft in een mail geschreven dat mijn moeder dement is en geen volwaardig gesprekspartner, heel erg. 

Ik heb de laatste maanden gebruikt om de ontdekkingen die ik met mijn moeder doe helder te maken. Ik kan met haar over alles praten en met mijn vader niet. Dat heb ik hem ook geschreven. Alles heeft eraan bijgedragen dat het vandaag anders liep en tot mijn verbazing mijn vader toch wilde praten. 

Verklaar me dan maar voor gek en reduceer me maar tot een nul, zei mijn moeder  Nee hoor zegt mijn vader je bent niet gek maar wel dement. Mijn moeder zei toen: Misschien ben jij zelf wel dement. Echt grappig hoe we aan het spelen zijn met het afschuwelijke woord dementie, mijn moeder zegt dat woord moet onmiddellijk weg. Ik gebruik het woord bijna dagelijks door de telefoon met mijn moeder om haar weerbaar te maken en er niet geestelijk onderdoor te gaan. Ik zeg bijna elke dag wel een keer dat ze dement wordt verklaard en dan kan zij weer zeggen dat ze dat afschuwelijk vindt en vandaag heeft ze het voor het eerst ook zo duidelijk tegen mijn vader gezegd dat ze dat heel erg vindt. Super!

Alles help zo om de lading eraf te krijgen en duidelijk te maken dat het vernederend is om zo te denken en te kijken  Mijn vader zei dat hij het belachelijk vond dat ik niet in dementie geloof en alleen maar zeg het is niet de ment, maar de mens. Maar dat uit zijn mond te horen is wel erg mooi, langzamerhand komt er toch steeds iets meer over!!

Ik had mijn moeder nog even aan de telefoon zoals elke avond (vaak een half uur!) Ik legde uit dat ik mijn broer door een draaideur heb zien gaan en hij beseft dat hij niet meer terug kan en nu ergens anders is met mensen om hem heen die hem helpen om voor liefde te kiezen. Ze vond het mooi gezegd. Ze zei ik voel energie, licht en inzichten. Nog nooit heeft ze zulke spirituele woorden tegen mij gezegd. Ze zei ook dat ze het belangrijk en heel fijn vindt dat we zo met elkaar kunnen praten.