Leven doe je met aandacht, concentratie en adem

Ik zag een filmpje over een man die vanwege Parkinson niet meer kon lopen, maar wel kon fietsen. Door daar verder mee te gaan, werd ook zijn lopen beter. Het principe van positiviteit en niet kijken wat er niet, maar kijken naar wat er wel kan. 

Voor mij als musicus is dit heel herkenbaar. Concentratie en bewegen zijn heel belangrijk. Maar voor Parkinson is het (zeker heel belangrijke!) symptoombestrijding, ze nemen nog niet de oorzaak weg. We zetten het in een hokje en geven er een naam aan: Parkinson, de ontdekker van deze 'ziekte'. Waarom gaan mensen trillen en beven, wat is de oorzaak van de stress? Wat doen we, wat slikken en eten we, dat we ervan gaan trillen en beven? Dan is het ook nog zo'n hokje: erfelijk belast. Wat doen medicijnen, wat doet koffie, alcohol, wat doet onze voeding. Hoe ga je met pijn om, neem je meteen een medicijn of verdragen we pijn en gaan we andere, oude en nieuwe manier zoeken om met jezelf en je spanningen en ongemakken om te gaan? Ik hoop natuurlijk het laatste. Voor mij is het allerbelangrijkste: Kun je praten, vragen stellen, problemen echt bespreken, ervaar je aandacht en liefde in je leven.

kinderen uit de buurt krijgen muziekles

Ik was violiste en ben daardoor al mijn hele leven bezig met muziek en omgaan met je lichaam. Vooral door het vioolles geven vanaf dat ik 18 jaar was, leerde ik met afstand naar mezelf en de ander te kijken. Lesgeven vraagt om uit te kunnen leggen wat je doet. Vooral kinderen zijn heel dankbare leerlingen, met hun spontane reacties en vragen. Hierdoor is mijn bewustwordingsproces begonnen.

Later heb ik pas begrepen hoeveel muziek maken kan betekenen. Alleen al voor het jezelf leren kennen. In contacten heb je altijd de ander waar je alles op af kan schuiven waardoor je kan denken: Het ligt niet aan mij. Maar een instrument geeft alleen maar terug wat jij doet, de spiegel die niet liegt. Als je daar naar kunt (leren) luisteren, gaat er een (nieuwe) wereld open. Het blijkt dat je zoveel kan horen als je je voor open stelt en dat is een eindeloos proces. Die ervaring en rijkdom kun je ook in de communicatie met mensen inbrengen.

Na een wending in mijn leven, overspannen, een heel eenzame periode van 8 jaar, ben ik mensen gaan begeleiden met haptonomie en muziek en bij elkaar gaan brengen. Mijn leven is hierdoor totaal veranderd. Ik woon en werk nu al bijna 10 jaar samen met drie huisgenoten. We zijn de woongroep Contact & muziek.

Ik heb mijn drie huisgenoten ook muziek, viola da gamba en luit, instrumenten uit de renaissance, geleerd. We mediteren en zingen dagelijks 4-stemmig a capella, muziek uit de renaissance en ook door mij gecomponeerde muziek. 

I AM the voice of the silence

De laatste paar jaar spelen we drie tot vier keer zo langzaam op onze viola da gamba's, een strijk. Die vertraging is te vergelijken met langzame yoga oefeningen. Maar doordat we muziek maken concentreer je je op je beweging, maar ook luisteren je oren doen heel bewust mee, wat een extra dimensie en richting geeft geven. Dat vraagt beheersing, maar ook soepelheid. Anders gezegd je ontwikkelt concentratie, aandacht, geduld, ontspanning, beheersing, soepelheid. En het wordt meditatie als je ook aan je ademhaling toekomt. Ik zeg wel eens dat we met ons allen zo druk zijn dat we niet aan ademen toekomen.

Alles wat je met aandacht doet leeft!

Natuurlijk ademen we, maar oppervlakkig. Pas als je gaat zitten of liggen en bewust je aandacht richt op ontspannen, je lichaam gaat voelen, observeren, aandacht geven, pijn voelen, daar naartoe zodat je erdoorheen komt en het zich kan oplossen, kom je tot rust en kun je langzaam door aandacht en concentratie zakken in je lichaam, zoals voedsel ook verteert in je lichaam, zo kan je adem ook dieper in je lichaam komen. Ik geloof net als muziek niet (meer) in oefeningen, alleen nog maar in langzaam en bewust muziek maken, ademen, praten, luisteren, communiceren. Alles wat je met aandacht doet leeft!!!

Concentratie geeft richting aan je bewegingen en de energie die anders willekeurige bewegingen, zoals bij Parkinson maakt, gaat nu naar een doel, kanaal. Maar nog belangrijker is de oorzaak van Parkinson onderzoeken, voeding, medicijnen, koffie, alcohol. Als musicus (maar dat geldt natuurlijk voor iedereen) kan ik geen medicijnen verdragen, niet voor mezelf, maar ook niet voor anderen. In het contact zijn medicijnen een enorme rem op alle communicatie, je lichaam is stijf, je gedachten zijn traag, onhelder, je voelt minder, je emoties zijn belast doordat je minder voelt, praten en luisteren is allemaal veel beperkter. Alles wordt verstoord, zwaarder en moeizamer. Alsof je met lood in schoenen loopt. Een mooie uitdrukking in dit verband!

Door koffie gingen mijn handen trillen, alcohol maakte me misselijk en had ik een dag nodig om bij te komen. Suiker maakt me moe en ongezond eten is ook een belasting voor je lichaam en je concentratie. Kinderen worden druk door onnatuurlijke voeding en toegevoegde ziek- en drukmakende E-nummers, maar ook verzwakt door vaccinaties en medicijnen. Vaccinaties, ons aangepraat, uit angst voor ziekte of dood is één van de ergste uitingen van de macht en brutaliteit van de farmaceutische industrie. Medicijnen zijn net als wapens dodelijk. Alleen nog erger omdat we (nog) denken dat ze ons genezen. Het was ook voor mij 2 jaar geleden bijna ondenkbaar dat dit waar zou zijn. Ik wist wel dat ik nooit medicijnen wilde slikken, maar dat mijn moeder die al 25 jaar 10 medicijne slikt er zo slecht aan toe was heb zelfs ik, als dochter niet gezien. Ik vind dat heel erg, en bijna onvergeeflijk dat ik zo heb meegeholpen aan een voor mijn moeder ondraaglijk lijden. 

En het erge (of fijne?) is iedereen lijdt mee. Mijn moeder zegt altijd: Als een lid lijdt, lijden alle leden mee.  Dat je nog kan denken, als ik geen medicijnen slik, maar anderen geef of er aan meehelpt, ik er geen last en zekere geen gevolgen van heb, is niet alleen onmenselijk, maar ook dom. Natuurlijk heb je met elkaar te maken, op wat voor manier dan ook, in contact, in vervuiling, het oppervlakte water is vervuild, ook door de medicijnen, net als meeroken, drink ik mee door het bijna niet meer schoon te krijgen water te drinken.

We zijn verbonden met elkaar, altijd, levenslang en daarna ook. De verbondenheid gaat ook door nadat we zijn overleden. Dat willen we ook graag, we willen graag onze dierbare overledenen weerzien. Belangrijk om dan voordat we overlijden elkaar alles te geven en te doen uit liefde en daaraan te werken hoe je liefde in je leven kan vinden, geven en ervaren.

contact met Ida, een (inmiddels overleden) oudere zus van mijn moeder

Dat moet ook voor de farmaceutische industrie de omslag worden. Wat je de andere geeft, geef je je zelf, dus ook de rotzooi, het gif van de medicijnen, komt in ons oppervlakte water en de gevolgen in verzwakking en extra zorg komt zo weer bij anderen, uiteindelijk bij ons zelf terecht. Is het niet door geld, dan is het door zorg, aandacht, of meemaken. We zijn wereldwijd met elkaar verbonden. Alle leed is va elkaar, we kunnen er niet omheen. We zijn verbonden. 

Als mijn moeder gif krijgt wordt ze verzwakt, heeft ze meer zorg nodig van mijn vader, de artsen, de mensen om haar heen. Mijn vader wordt moe van de zorg en zelfs kwaad, allemaal begrijpelijk. Maar dat kan pas omdraaien als we de oorzaak gaan vinden en oplossen. Ziekte als een genezingsproces zien en niet onderdrukken, geen medicijnen en geen operaties meer nodig zijn. Mijn moeder was een sterke vrouw, heel veel gedaan,in haar leven. Te zwaar belast, last van haar rug, overgehaald om een operatie te doen die zij niet wilde. De operatie is mislukt. Zij had gelijk, maar niemand heeft dat zelfs maar openlijk tegen haar gezegd. 

Ik heb door me niet in haar medicijnen in te leven, meegewerkt aan 25 jaar vergiftiging. Mijn moeder heeft initiatief genomen en actie gevoerd en er zo mede voor gezorgd dat de fosfaten uit de wasmiddelen zijn gehaald. Mijn moeder slikt het, mijn vader geeft ze, de arts schrijft ze voor. De farmaceutische industrie bedenkt en maakt ze en verdient er miljarden aan. Afbouwen van medicijnen is al bijna geen vraag meer, liefst levenslang, met als dreiging en druk, anders word je ziek of nog erger: ga je dood. 

Als je de vraag krijgt medicijnen slikken of dood gaan, wat kies je dan, dan is dat geen vraag. Tenzij je durft te zeggen dan ga ik maar dood, ik heb liever een kwaliteit van leven. Mensen die dat durven zeggen en tegen de angst in durven gaan, blijken andere wegen te ontdekken, die echt naar genezing lijden. Gezonde voeding, praten, ervaringen, emoties delen, je uiten, spanningen oplossen, ademen, contact, muziek, nieuwe ervaringen en kennis opdoen, ervaringen delen, kortom leven zoals het de bedoeling is. 

Een oma van iemand die wij kennen had, toen ze 83 jaar was, een gebroken arm. Ze wilde er niets aan (laten) doen. Er werd verteld dat ze in ieder geval er niet op mocht leunen. Ze deed alles zoals ze dat zelf deed en na drie weken was de breuk niet meer te zien!! Hoe zit net nu echt, we weten echt nog bijna niets. Ik wil het graag weten, maar dan op nieuwe en onverwachte paden. Ik ben de medicijnen, chemo en operaties en vaccinaties helemaal zat, ik vind naalden vreselijk. Als ik dit verhaal hoor wordt ik blij en wordt het zelfs leuk!

Inmiddels heb ik mee geholpen een onderwerp dat gelukkig in de aandacht begint te komen. Het verband tussen vaccinaties en autisme, leukemie, auto immuunziektes, wordt steeds meer gezien en besproken en gepubliceerd en gelukkig ook wetenschappelijk bewezen. 

Het filmpje over Parkinson laat niet het verband zien met leefstijl en medicijnen wordt (nog) erbuiten gehouden. Dat is natuurlijk ook belangrijk om ziektes te begrijpen, te voorkomen of veranderen. 

Dan worden processen die onomkeerbaar lijken, ineens energieën die om een omkering vragen! Als de geest die mogelijkheden ziet, komt er kracht, energie en vervolgens de wil. Waar een wil is, is een weg, een mooie wijsheid, die ik vaak gebruik. Dat is allemaal gratis, hoef je niet naar een arts, of therapeut en niet naar een winkel.

Als je ziek bent en gezegd wordt dat je nog maar een paar maanden, of zelfs een paar weken te leven hebt, kan dat betekenen dat je dood gaat. Maar eigenlijk kan je beter zeggen dat je op een dood spoor zit!! Als iemand dan zegt ik geloof wel dat je kan genezen en dat voor zich ziet, een visie daarover heeft, zou dat wel eens het begin kunnen zijn van verandering en genezing die zich vervolgens kan voltrekken en zelfs het begin kan zijn van een nieuw leven. 

Alleen al de ervaringen en verhalen van mensen die na het gebruik van medicinale hennepolie hun medicijnen in een paar weken en soms zelfs een paar dagen tijd konden laten staan is bijna ongelooflijk, maar ook stimulerend en inspirerend. Het kan, ook als je meer dan 80 jaar oud bent! We weten echt nog zo weinig van hoe we leven, hoe we ziek worden en hoe we genezen en gelukkig zijn of worden, liefde kunnen geven en ervaren. Het wordt echt tijd dat we onze aandacht op leven in plaats van met ziek zijn gaan richten.

Ik geef Iris piano les 

Mensen in de psychiatrie krijgen bijna alleen maar medicijnen. Ik geef pianoles aan Iris die heel veel medicijnen moet slikken. Het is heel hard werken om door de medicijnen heen bij voelen en aandacht te komen voor je lichaam. Medicijnen maken stijf, ongevoelig, De (om)weg is enorm, de directe verbinding met je lichaam is verstoord. Als mens leef je heel beperkt, bijna niet (meer).

Gelukkig zijn er altijd mogelijkheden om door alles heen toch verbinding te maken met ieder mens en dier. De ziel (je diepe ervaringen van meerdere levens) is los van het lichaam, de geest, je denken kan zich ook vrij bewegen en verbindingen maken waar wij (nog) geen idee van hebben. Daar contact mee maken kan heel veel doorbreken: alle ziektes (autisme, Parkinson, dementie, ADHD, epilepsie, kanker, schizofrenie, artrose), die wij namen geven, waardoor we nauwelijks meer weten wat er echt aan de hand is in gewone woorden, pijn, hoofdpijn, spanning, misselijkheid, slapeloosheid, hoofdpijn, onrust, kwaadheid, verdriet, trauma, geheugenverlies, niet kunnen concentreren. 

Er is (oneindig) veel meer dan wij nu weten of beseffen. Zo blijken we geen voeding nodig te hebben. Wij, de woongroep Contact & muziek zijn bezig om te gaan leven zonder voedsel, leven van licht, kleur contact, muziek en liefde. We maken samen een bewustwordingsproces met elkaar door, niet makkelijk, soms zelfs heel, bijna te, moeilijk, maar doordat ik kan helpen en me (ook in het kunnen en mogen helpen!) gesteund te voelen en moeilijkheden niet uit de weg te gaan.

Erik, Leonoor, Jeannette, Marthe

We hebben een heel bijzonder leven, contact met mensen gaat veel dieper, contact met de natuur, met vlinders als boodschappers van overledenen. Het belangrijkste is dagelijks hard werken aan contact, verbeteren van contact en je leven in de richting krijgen die je graag wilt. 

Daar werken en praten we over en dat doen is niet makkelijk, maar heel erg de moeite waard. Zodat je kan zeggen ik heb echt gedaan met mijn leven wat ik wilde, ik ben geen moeilijkheden uit de weg gegaan, ik heb geen mensen uit mijn leven uitgesloten. Als ik dat wel heb gedaan neem ik de gevolgen en de verantwoordelijkheid om wat ik heb gedaan weer goed te maken, net zolang tot we allebei blij zijn. Als dat niet vandaag is, of morgen, neem ik het mee. Mijn broers hebben nooit contact gezocht sinds we uit huis gingen, 40 jaar geleden. Ik heb hen nog wel opgezocht, maar nu willen ze het niet meer.  Dat heeft heel veel pijn gedaan. Ik doe nu af en toe iets, om te kijken of er nog iets mogelijk is. Ik ben de oorzaak, maar mag niets doen, zo word ik uitgeschakeld. Dat voelt en is niet goed, mensen uit je leven bannen (uitbannen) is oorlog. Vaak gebeurt het onbesproken, in stilte, verborgen en dragen we de pijn daarvan ook in stilte. 

De enige manier om daar uit te komen is praten, luisteren, kiezen voor de dialoog, openheid, met soms ruzie en moeilijke confrontaties. Maar altijd zorgen dat het goed eindigt. Ruzie uit vrijblijvendheid is verschrikkelijk, ruzie, confrontaties uit verantwoordelijkheid, je verantwoordelijk blijven voelen voor het contact en de communicatie, kan heel helend zijn. 

Dat is mijn levensprincipe, zeg tegen niemand nee!! Ook al is het soms pijnlijk, heel erg moeilijk, bijna niet te doen, ik houd vol. Als iemand dan afhaakt is het ook geen probleem om los te laten, omdat ik alles heb gedaan wat ik kon en nodig vond, ook kritiek geven. Ik word daar ook makkelijker in, vroeger was ik veel voorzichtiger. Waarom? Uit angst anderen te verliezen. Dus uit angst, niet uit liefde.

Ik heb daarin geleerd van kinderen. Als ik (vond dat ik) streng was geweest, kwamen zo tot mijn verbazing juist blijer terug. Ik heb daarvan geleerd dat kinderen nog laten merken dat ze blij zijn als ze gezien worden ook met de zogenaamd minder goede dingen. Kritiek uit liefde is groei. 

Gizem mag strijken op mijn viola da gamba strijken op school

Zo wil ik ook alles gedaan hebben als iemand overlijdt. Natuurlijk in mijn kader, in mijn visie, voor zover ik kan kijken, voelen of denken. Als iemand mij zoekt, belt of mailt, wil ik er voor diegene zijn, luisteren en iets teruggeven, of schrijven, waar die ander echt iets aan heeft, verder mee kan, ook als de ander mijn visie niet deelt. Zo blijf ik mezelf trouw en houd ik het vol en voel ik me ook steeds sterker worden. Ik heb iets te vertellen en als mensen dat willen horen, vertel ik het graag. Willen ze het niet horen is het ook goed, dan kan ik ook weer verder met de dingen die ik te doen heb en graag wil doen. Wat net als de vlinder een transformatie is van energie.

een dagpauwoog op mijn hand

Ik ben heel dankbaar dat ik niet meer alleen woon, al 10 jaar alles kan delen met mijn drie huisgenoten, lieve groeten Leonoor