Iemand
die bij een arts komt met
hartklachten krijgt een hele lijst aan pillen om te slikken. Wees dan maar sterk om te zeggen dat je het zelf op wil lossen.
seksualiteit, anti-conceptie
pil en natuurlijkheid
Ja, dat is het antwoord dat je krijgt als je naar een arts of het
ziekenhuis gaat met een klacht: medicijnen. Dat geldt ook voor de anti-conceptiepil, een medicijn, dat de huisarts heel makkelijk voorschrijft, omdat je zo graag seks wil en zeggen
dat medicijnen soms nodig zijn, is voor mij onbegrijpelijk.
We houden van de natuur, maar als het ons even niet goed uitkomt gaan we net zo makkelijk weer mee met de farmaceutische industrie. We slikken als
(jonge) vrouwen een pil die onze hele natuurlijke cyclus
vastlegt. Zo verliezen we het natuurlijke contact met ons lichaam en onszelf en ontneem je jezelf de kans, jezelf en je lichaam te leren kennen en met seksualiteit om te leren gaan. Als je seksualiteit belangrijk vindt, dan is de
pil het laatste wat je wil, lijkt me.
Onnatuurlijk bezig zijn heeft gevolgen. Dan is het belangrijk om te waarschuwen voor het verband tussen de anti-conceptie-pil en baarmoederhalskanker. Dan
kunnen jonge vrouwen minder misleid worden en een keuze,
die je eventueel, heel misschien zou kunnen overzien. Nu wordt er
vrijheid voorgespiegeld die vrijblijvendheid is, zonder consequenties
of verantwoordelijkheid en de schadelijke en ook desastreuze gevolgen
voor je lichaam, emoties, geest en ziel. Zwanger kunnen worden
is een enorme verantwoordelijkheid nemen in je leven. Dat loskoppelen van seksualiteit is onnatuurlijk en
maakt het eigenlijk bijna niet meer mogelijk om nog een gezonde
verhouding met elkaar aan te gaan. Na te denken of je samen een kind
wil en de mogelijkheid dat je een kind kan krijgen, doet je op een heel ander niveau seksualiteit ervaren.
Daarom
is het zo belangrijk om te (gaan) praten over seksualiteit, zwanger
kunnen worden, kinderen krijgen en te zorgen dat er alles aan te doen om geen ongewenste
seksualiteit te hebben. Meisjes en jonge vrouwen moeten zichzelf leren
beschermen en leren praten over gevoel, emoties, wat je wil in/met je
leven. (Jonge) mannen moeten leren luisteren en zich in te leven
in (jonge) vrouwen, die een maandelijkse cyclus hebben. Kinderen
kunnen krijgen vraagt een voorbereiding, nadenken, praten over
levenservaringen met vriendinnen, vrienden, ouders, volwassenen,
ouderen. Kinderen zijn de toekomst. Het is heel belangrijk
dat vrouwen en (toekomstige) moeders geholpen worden om zichzelf te
worden en zichzelf te blijven in contact met mannen. Dat is
helemaal niet makkelijk.
Door
de pil worden we belast met een verantwoordelijkheid om seks te
hebben zonder enige verband met zwangerschap, kinderen krijgen.
De intentie om niet zwanger te raken, voedt negatieve energie. Praten
met iemand die je nog nauwelijks kent over een relatie, kinderen,
doen we niet, maar seks hebben wel, omdat er een anti-conceptie pil
bestaat. Zo raak je jezelf wel kwijt. Om seks te hebben en ook
zwanger te kunnen worden is veel vertrouwen nodig,
verantwoordelijkheid, menselijkheid. Dat doe je niet zomaar en dat is
door de pil helemaal verlaagd naar het niveau van vrijblijvend seks
met elkaar hebben als lust, zonder liefde. Vervreemdend voor je
lichaam, je emoties, denken en voelen, daar leer je elkaar niet door
kennen. Dan is de kans dat seks bijna niet anders meer wordt dan
lust, oppervlakkig, zonder waarde en vervreemdend, heel groot.
Ik
vond dat ongevoelige heel verschrikkelijk. Ik ben heel dankbaar dat
ik nog muziek maakte en violist was, waardoor ik nog het gevoel
had met iets van diepgang bezig te kunnen zijn. Het vioolles geven
aan kinderen voelde als echt en waardevol, daar gebeurde eindelijk
iets belangrijks, kinderen reageerden spontaan, hadden vragen, ik
stond open voor hen en kon in contact met kinderen mezelf zijn en
mezelf in hen herkennen en terug te vinden. Wat raken we ver van
onszelf vandaan, door school, prestaties, werk, consumeren, niet
praten, gevoel uitsluiten, ideeën die ons worden aangepraat over
vrouwen, mannen, seksualiteit, relaties, gezondheid.
Seksualiteit
is nog een taboe en bijna onbespreekbaar. Jonge mensen raken de weg
kwijt, omdat er nergens serieus gepraat wordt wat contact,
wat aanraken doet, wat lust is, wat liefde is,
wat vrijblijvendheid, wat verantwoordelijkheid is. Daar heb je
mee te maken als je zomaar seks hebt.
Ik
ben naar aanraking en seksualiteit gaan zoeken, wat het
betekent en waarom ik er zo door in de war was geraakt en beschadigd.
Seksualiteit zonder praten, zonder openheid, als lust,
heeft niets met liefde te maken. Niet kunnen, of durven praten
roept een verschrikkelijke afhankelijkheid op, ontkracht, haalt
je vitaliteit, creativiteit en spontaniteit weg. Ik heb een
lange weg afgelegd, met veel afschuwelijke ervaringen, ook
in de haptonomie. Ik vond nergens openheid,
kwetsbaarheid, verantwoordelijkheid en ben zelf het pad gaan
creëren naar samenwerken, met elkaar praten, geven, je
verantwoordlijk voelen voor het welzijn van elkaar, liefde geven en
ontvangen.
natuurlijke,
gevende aanraking
Ik
ben heel gelukkig, dat ik dit allemaal heb mogen onderzoeken. Ik
ben heel diep in de haptonomie geweest, ik denk niet dat er iemand is
in Nederland die 12 jaar lang elke week, waarvan drie jaar twee keer
per week drie uur haptotherapie heeft gevolgd, bij drie
haptotherapeuten die alledrie een eigen opleiding hebben opgezet. Ik
ben er dag en nacht mee bezig geweest, werd steeds eenzamer en ben 8
jaar alleen geweest met de kerst. Ik vond niemand die iets herkende
van waar ik mee bezig was, mijn gevoel toelaten en ervaren
wat therapie, aanraking, seksualiteit nou werkelijk is en
wat nu echt belangrijk is en wat niet in mijn leven. Ik was heel
eenzaam, maar daardoor heb ik ook op eigen kracht een authentieke
mening kunnen vormen! Kinderen hebben aangebeld en contact gezocht,
heel bijzonder en ongelooflijk, ze lieten voelen dat ze blij waren
dat ik als volwassene voor hen open stond.
Ik
heb en ben veel aangeraakt, ik heb het diep ervaren, ook seksueel.
Maar vooral omdat het zo afgesloten is van andere mensen, kun je er
bijna niet over praten, niet delen met anderen, wat heb je er dan
aan, zo voel ik dat heel diep in mij. Ik had graag kinderen
gewild, maar kon geen serieuze man vinden, kwam alleen maar
vrijblijvendheid tegen. Mijn pad bleek anders te gaan. Kinderen
vioolles geven en later met mijn drie huisgenoten erbij op scholen,
kinderdagverblijven en ook thuis hebben me/ons veel mooie ervaringen
gegeven, daar ben ik heel dankbaar voor.
Omdat
we op de grond zitten (net als thuis) en ik met geduld, aandacht en
liefde bezig ben is er bijna als vanzelf een natuurlijke
en ongedwongen sfeer. Het verschil (ook in lengte) tussen
volwassenen en kinderen wordt kleiner, er komt ruimte voor contact en
spontaniteit. Ik breng kinderen in contact met rust en
verantwoordelijkheid, kinderen voelen zich uitgenodigd om contact te
zoeken, op schoot te komen zitten. Ik heb aandacht en belangstelling
voor wie ze zijn en wat ze te vertellen hebben. Als ik een kind
tegen kom ben ik altijd blij en het kind ook.
Ook
in verzorgingshuizen raakte ik mensen aan, mensen die niet praatten
gingen praten, mensen die beefden werden rustig en konden zelf soms
mooie tonen maken op mijn instrument. Ik kreeg contact met vlinders
die ook op mijn hand kwamen zitten, bijzondere ervaringen. Heel
bijzonder om nadat ik vlinders rust te geven. Op onze
website www.contactmuziek.nl kun
je filmpjes van het contact met vlinders zien
en ook van kinderen op muziekles, een methode met gekleurde noten,
die ik heb ontwikkeld en muzikale ontmoetingen met ouderen
in verzorgingshuizen, zie de onderwerpen kinderen en ouderen
Aanraking
kan heel veel doen en betekenen, maar niet als lust, dat maakt
afhankelijk, is verslavend en ook ziekmakend. Om dat te zien en los
van te komen kan alleen door voelen wat het werkelijk met je doet.
Erover praten geeft inzicht, openheid, brengt het op een ander
niveau, haalt het uit het taboe en een sfeer van geheimzinnigheid.
Geven
is het antwoord op alles, liefde is geven, les geven is ook geven,
aanraken is ook geven. Als iedereen geeft, wordt iedereen rijk. Dat
is het pad dat ik ingegaan ben, waarin ik veel uitleg, praat over
gevoel, stimuleer om met elkaar te praten, te zoeken naar nieuwe
ervaringen en grenzen tegenkomen. Ontvangen gaat vanzelf net als
inademen. Geven is als uitademen, actief maar ook natuurlijk.
Mediteren is ontspannen, rust, stilte, maar ook iets kunnen
zeggen als je dat wil, concentratie, aandacht voor langzaam
uitademen. Als je pijn, spanning, of stijfheid voelt en er met
je aandacht naar toe gaat, wacht, kan de spanning zich gaan oplossen.
samenwerken
Ik
heb een praktijk gehad met haptonomie en muziek, daar heb ik ook
Marthe en Erik drie jaar begeleid. Ik kwam al heel snel de beperking
van de tijd tegen. Ik nam eerst 2 uur de tijd, het werd al snel 3, 4
uur en uiteindelijk werkte ik een hele dag met iemand. Ik was
er helemaal aan toe om doodlopende wegen te veranderen in
openheid en te ervaren dat er veel meer mogelijk is dan wij allemaal
denken en ervaren hadden. De tijd vloog om. De diepte
ingaan, over het leven en levenservaringen na te denken,
verwerken, ik was en ben er nu helemaal van overtuigd dat het heel
belangrijk is om daaraan toe te komen, inmiddels nu ook al 10 jaar
samen met mijn huisgenoten.
Jeannette,
Leonoor,
Marthe, Erik
Samenwerken, samenwonen,
sociaal leren zijn, samen muziek maken, samen wel en niet eten, samen
kleuren uitzoeken om ons huis laten verven, contact met elkaar, met
ouders met familie, met mensen om ons heen, het is en gaat
allemaal anders en blijkt anders te liggen dan we allevier ooit
hadden gedacht, maar ergens toch ook weer niet. Als je los komt van
je oude patronen, gedachtes, gewoontes geeft dat ook ruimte voor je
geest, voor natuurlijkheid. Dat is ook heel oud en ergens diep in ons
bekend. Als je ervaringen en kennis gaat delen, echt met elkaar gaat
praten, stopt met roken, drinken, vlees, koffie, suiker,
vrijblijvende seksualiteit, plantaardige voeding, rauwe voeding gaat
eten, verandert je leven al ingrijpend.
geen
voeding nodig
Als
je erachter komt dat voeding eigenlijk helemaal niet nodig is, gaat
er nog meer veranderen en wordt alles anders, maar ook steeds
vertrouwder. We voelen veel meer contact met ons lichaam, van eten
wordt je moe is onze ervaring, voedsel verteren is hard werken.
Eigenlijk best wel raar dat we (in onze onwetendheid) ons lichaam
steeds weer zo zwaar belasten en dat ons hele leven normaal vinden.
Angst om niet te eten en dood te gaan is een enorme barrière om
voeding los te laten. We hebben mensen nodig die laten zien dat het
kan, fijn is. Wereldwijd zijn er al meer mensen mee
bezig, lichtvoeding,
living from light, breatharian people.
Eten
blijkt veel meer te doen uit angst en een verslaving en lust te zijn
dan we ooit hadden gedacht. Als we spanningen hebben meegemaakt
is (ook) onze neiging om meer en ongezonder te eten groter. Om
dat niet te doen vraagt een beheersing, nadenken, echt voelen of
je trek hebt. Het gelijke trekt het gelijke aan. Voor mij als musicus
zijn ook trillingen, resonantie, resoneren daarin ook mooie termen.
Gezondere voeding is minder belastend en natuurlijk altijd
beter. Dat voelen we ook steeds duidelijker. Als je zwaarder van
gewicht bent, merk je daar veel minder van, dan als je weinig
weegt. Alles wat we nu eten voelen we veel bewuster, heel fijn,
onvergelijkbaar met toen we nog 'gewoon' aten.
Eten
blijk je niet nodig te hebben. Baby's en kinderen overlijden door
vaccinaties, ouders worden zelfs beschuldigd van mishandeling,
blijven in totale verwarring achter en krijgen geen ruimte om
verdriet, kwaadheid, verbijstering toe te laten.
De farmaceutische industrie blijkt niet gericht op genezing,
maar op geld verdienen en nog erger te zijn dan de wapenindustrie,
omdat het de schijn wordt opgewekt dat medicijnen bedoeld zijn om
mensen beter te maken. Alles wat natuurlijk is, wordt tegengewerkt.
Onafhankelijk worden van medicijnen, blijkt niet de bedoeling te zijn van
de farmaceutische industrie, hoe meer medicijnen hoe beter.
Mensen liefst levenslang medicijnen voorschrijven en als enige
motief geld verdienen. Het is leeg, geld heeft geen enkel waarde als
het bedoeld is om mensen ziek en afhankelijk en onmondig te maken.
de
natuur kan ons helpen
Medicijnen
bestaan voor 80% uit aardolie, dan nog zeggen dat dat goed kan zijn,
is verschrikkelijk. Maar overtuig maar eens mensen die daar helemaal
in vastzitten. Om echt overtuigd te zijn en overtuigd over te komen,
tegen de druk van alle onnatuurlijkheid in, is een levensproces om
opgelegde ideeën te herkennen, op waarheid te onderzoeken, te
luisteren naar je gevoel, proberen te begrijpen at wel en niet klopt
of waar is en wat niet waar is los te laten. De zuivere weg zoeken en
vinden, is een doorgaand proces van steeds meer loslaten wat we nog
geaccepteerd hebben als waarheid, maar (toch) niet waar blijkt te
zijn.
Eigen
ontdekkingen doen met medicinale hennepolie wordt tegengehouden.
Gelukkig zijn er steeds meer landen die het zelf telen van de
hennepplant voor medicinaal gebruik wettelijk toestaan.
Ondertussen slikken miljoenen mensen jaren cholesterolverlagers ,
die cholesterolvernietigers blijken te zijn, eiwitten afbreken,
met desastreuze gevolgen: hersenen en geheugen aantasten,
spieren verslappen, met als gevolg: algehele verzwakking. De farmaceutische industrie draait nog volop door. We draaien met ons
allen door en wie dat wil onderzoeken, wordt al tegengewerkt. Als je
waarschuwt voor de afschuwelijke gevolgen van medicijnen en
holistische artsen het verband aantonen tussen vaccinaties en
autisme, of de gevaren van giftige stoffen in voeding benoemen worden
zelfs vermoord.
We
willen met onnatuurlijke, chemische, middelen,
lichaamsvreemde stoffen ons lichaam onder controle krijgen, maar
zien niet dat we door de chemische stoffen in ons lichaam, onze
voeding, het milieu juist de controle aan het verliezen zijn. Mensen
gaan dood aan de chemo. We zijn verbaasd dat het zelfs
wetenschappelijk al bewezen is, dat mensen die niets doen aan kanker
4x zo lang leven als mensen die verzwakken door bestralingen
chemo en medicijnen, operaties, te erg voor woorden. Maar
diep in ons hart kunnen we niet verbaasd zijn.
Hoe
kunnen chemische middelen in ons lichaam ons genezen. Het is gif,
onnatuurlijk, lichaamsvreemde stoffen, die ons lichaam niet kan
verwerken en opslaat in de weke delen, vetten, in de hersenen. We
hebben allemaal de schokkende beelden gezien van de gevolgen
van chemische wapens op mensen. Maar dat was aan de buitenkant,
nu gebeurt de verwoesting van binnen. We kunnen er niet meer omheen
en moeten dat ook niet willen dat de natuur, samenwerken met de
natuur en natuurlijke middelen, de enige weg is die ons kan
helpen om onszelf en de aarde gezond te maken en te houden.
We
hebben zo weinig afstand dat we helemaal niet meer zien wat we
aan het doen zijn, operaties, snijden in
lichamen, borsten amputeren, bestralingen, enorme
hoeveelheden medicijnen. Mijn neusamandelen zijn wegsneden, terwijl
ik op schoot zat bij mijn moeder. Waarom doen we dit moeders en
kinderen aan? Wat zijn de gevolgen na 1, 10 of 50 jaar? Ik was als
kind altijd verkouden en praatte door mijn neus, kreeg ik te horen, ik
vond het verschrikkelijk. Als
iets helemaal niet goed voelt waarom
zou het dan wel heel goed zijn.
gevoel
toelaten
Laten
we ons gevoel toe, dan gaat alles schuiven. Daar ben ik aan
begonnen. Het is niet makkelijk geweest en nog steeds niet. Het roept
veel weerstand en kritiek op. Door ons het laatste half jaar te
verdiepen in vaccinaties, begint er een besef te komen, waarom
ik altijd al, van kinds af aan, een diepe hekel heb aan naalden en
snijden in en door mensen. Ik heb nooit gedacht dat dat gevoel van
afschuw zo rechtstreeks verband hield met mijn eigen ervaringen
als kind.
De
pijn, de kwaadheid die dat oproept als dat met je gebeurt gaat ergens
heen, in je lichaam, in je geest, in je emoties. We zeggen heel
makkelijk: Dat gebeurt met ieder kind, om het te kunnen bagataliseren
en zelfs normaal te moeten vinden. Ik zeg dan: Des te
erger! Negativiteit is erg, maar als het overal is, is het om
bijna gek of wanhopig van te worden. Blijf dan maar vol
vertrouwen, positief en ervan doordrongen dat het anders moet
kunnen en hoort te zijn.
Waar
haal je de kracht vandaan, als iedereen je wil doen geloven dat
je normaal moet vinden, wat je helemaal niet normaal vindt en als
normaal ervaart of voelt? Ik ben gaan voelen, nadenken, praten,
schrijven, ervaringen delen, luisteren naar verhalen van anderen.
Mensen vertellen hun ervaringen en vinden het heel fijn als ik hen begrijp en laat merken dat ik het erg vind wat we meemaken
aan operaties, jaren slikken van medicijnen, die niemand wil en
nergens over kunnen praten.
Het
antwoord op onnatuurlijkheid, medicijnen, afhankelijk voelen, is
samenwerken,antwoorden vinden op vragen, zoeken naar natuurlijke
wegen en logica en alle kleinste positieve veranderingen
omarmen, heel dankbaar en blij mee zijn.
Hoe
lang kunnen de mensen die zelf snijden hun gevoel nog uitschakelen,
wat voor mensen worden zij. Hoe lang kun je de gedachte nog
volhouden dat de verdoving er wel voor zorgt dat we niets merken,
voelen, geen fysieke, emotionele en geestelijke schade hebben. Hoe
lang blijft het nog een taboe om echt over alles te mogen praten.
Door
te gaan luisteren naar je gevoel, naar jezelf, naar elkaar, naar
ervaringen, zoeken naar andere manieren van genezen, ontdekken we
bijvoorbeeld dat de wortel van de paardenbloem en de hennepplant
zelfs kunnen helpen om kanker te genezen. Van de hennepplant
kunnen we ook kleding maken en huizen bouwen. We weten nog maar
heel weinig waardoor we ziek worden en staan aan het begin van
het begrijpen dat ziekte eigenlijk genezing is. Je lichaam wil
genezen, wegwerken, ontgiften, uitscheiden wat niet goed is, de
disbalans in balans brengen. Dat verdient respect.
De
natuur onderzoeken, kennis opdoen, een andere kijk op medicijnen
toelaten.
Mijn
moeder haar belangstelling en geloven in natuurlijkheid weer
teruggeven, het bijzondere contact en het gesprek over
natuurlijke genezing met mijn moeder blijkt kwaadheid
en jaloezie op te roepen bij mijn vader. Mijn moeder vindt het fijn
en wij ook, om elkaar te zien, maar ik ga vaak alleen, omdat
mijn vader dat zo wil. We laten we ons tegen houden door
mijn vader terwijl hij er niet eens bij is, omdat hij een middag naar
jeu de boules is. Mijn moeder is zegt uiteindelijk dat dat toch veel
te ver gaat dat mijn vader bepaalt wat er gebeurt, terwijl hij zelf
er niet bij is. Terwijl zij het zwaar heeft, helpt ze ons ook nog om
ruimte maken voor contact, vrijheid, iets spontaan kunnen
zeggen.
vertrouwen
opbouwen
Maar
om op dat punt te kunnen komen dat het vertrouwen tussen mij en
moeder zo is geworden dat zij normale en wijze uitspraken kan
doen, heb ik 30 jaar gewerkt aan mezelf aan de verhouding
met mijn zus, mijn vader, mijn moeder, onderzocht wat relaties zijn,
wat hulp vragen en hulp bieden is, wat les krijgen en lesgeven
is, wat de invloed is van mannen, broers, je vader, je moeder,
school, werk, maatschappij, ideeën over seksualiteit,
voeding, ontspanning vakantie, consumeren,
duurzaamheid, muziek, zingen, samenwonen, samen werken,
samenleven, kritiek krijgen, kritiek geven.
mijn moeder (84
jaar) en ik
Mijn
moeder was allang op het punt dat ze geen medicijnen wilde
slikken, maar is net als bijna iedereen toch zichzelf (bijna)
kwijtgeraakt. Maar voor mijn moeder is de stap naar de natuur nog wel
dichtbij, dat is wel een verschil met veel andere mensen. Mijn moeder
is elke avond blij om mijn stem te horen, maar ook doodmoe. Ik
bedank haar ook altijd voor het luisteren naar mijn verhaal over de
(haar) medicijnen. Ze zegt altijd dat ze ons snel weer hoopt te
zien.
Haar
verhalen over vroeger worden minder. We praten steeds meer over hoe
het vandaag is, de medicijnen, het contact met mijn vader.
Ik vertel ook dat mijn vader heel vervelende mails stuurt en wil
dat ik of zwijg over medicijnen, of met hem naar een psycholoog ga om
te praten over het contact tussen hem en mij, of maar (een tijdje)
niet meer kom. Ik schrijf hem terug dat ik alleen wil praten met mijn
moeder erbij. Dan schrijft hij dat mijn moeder er niet bij hoeft te
zijn, omdat ze niet begrijpt wat er aan de hand is en niets meer
begrijpt. Hij schrijft minachtend: Jij bent de laatste en je
drie huisgenoten, die nog waarde hecht aan uitspraken van
je moeder.
Mijn
moeder vindt het heel erg om te horen dat er zo over haar gesproken
en gedacht word. En dat is het ook. Dat je moeder als
dementerend wordt gezien, kan heel makkelijk, ze is 84 jaar. Iedereen
gelooft het als mijn vader zegt dat zijn vrouw dementerend is en
krijgt ook nog alle begrip voor de moeilijke situatie. Mijn
moeder houdt het ook bijna niet meer vol en dat zegt ze ook, ze
heeft veel pijn.
Ik
ben heel blij dat ik dit nog met mijn moeder kan en heb kunnen
bespreken en ook mijn vader heb gewaarschuwd en ruzie heb gemaakt
over de medicijnen, terwijl mijn moeder nog leeft.
Mijn vader lacht me uit en doet minachtend over alles wat ik vertel over de natuur, over medicinale hennepolie of inbreng. Hij wil alles beter weten en voelt het als een enorme nederlaag als medicijnen en zijn huisarts niet meer onaantastbaar zijn. Het gaat er niet eens om wat beter is voor mijn moeder, terwijl zij zegt dat ze het juist fijn vindt als er nog mensen zijn die meedenken. Het is één groot drama, mijn moeder heeft geen stem. Heel veel mensen maken dit mee en kunnen nooit meer terug als ze eenmaal als dement, autistisch, schizofreen, worden gezien.
zelfgenezend vermogen, ziek zijn toelaten is genezing
Mijn vader lacht me uit en doet minachtend over alles wat ik vertel over de natuur, over medicinale hennepolie of inbreng. Hij wil alles beter weten en voelt het als een enorme nederlaag als medicijnen en zijn huisarts niet meer onaantastbaar zijn. Het gaat er niet eens om wat beter is voor mijn moeder, terwijl zij zegt dat ze het juist fijn vindt als er nog mensen zijn die meedenken. Het is één groot drama, mijn moeder heeft geen stem. Heel veel mensen maken dit mee en kunnen nooit meer terug als ze eenmaal als dement, autistisch, schizofreen, worden gezien.
zelfgenezend vermogen, ziek zijn toelaten is genezing
Uiteindelijk
blijkt ziek worden niets anders dan verkeerde ziekmakende intenties.
De medicijnen blijken mensen zo afhankelijk en bang te maken dat
ze niet meer durven te stoppen. Hoe ver zijn we afgedwaald dat we
verwoestende en geestdodende medicijnen blijven slikken, uit angst
om dood te gaan?
Dat
doodgaan heel verschrikkelijk is, is ook nog een aanname, waar mensen
die terugkeren uit de dood ons iets heel anders over vertellen. Zo
gaat er van alles schuiven, waar we 'zeker' over dachten te zijn.
Genezing is loskomen en je vrij maken van angsten, onnatuurlijkheid,
toekomen aan mediteren, ademen, ontspannen, praten over alles waar je
over wil praten, spontaniteit en creativiteit in je leven, in jezelf,
in de ander toelaten.
Echt
nee tegen medicijnen kunnen zeggen, vraagt heel veel diepte in
het ervaren en weten dat je het echt niet wil. Wanneer voel je
je sterk genoeg dat je echt weet dat gif je niet kan redden? We
komen door alle medicijngebruik, artsenbezoeken, naar ziekenhuizen
gaan, de medische manier van kijken en denken er niet eens meer aan
toe om ons te verdiepen in wat medicijnen werkelijk zijn en doen in
ons lichaam. Gelukkig gaan steeds meer mensen zich verdiepen in
planten en ontdekken we (weer) dat de natuur ons kan helpen om het
zelfgenezend vermogen van ons lichaam te activeren. Wij zijn met ons
vieren al zo anders bezig dat ik al in geen 15 jaar een arts en in
jaren een tandarts heb gezien. Sinds wij met elkaar wonen lossen we
alles zelf op en verdiepen we ons in een natuurlijke manier van
leven, voeding en genezing. Kruidenthee, honing op wonden,
colloïdaal zilver bij ontstekingen, zuiveringszout om te ontgiften,
medicinale hennepolie bij pijn en heel veel gezondheidsproblemen,
zijn een paar voorbeelden hoe je zelf al heel veel kan genezen.
Kinderen
worden ziek en overlijden dóór de vaccinaties! Maar we
zijn ziende blind, omdat dat niet waar zou kunnen en mogen zijn.
Gif spuiten in baby's, kinderen, ouderen zou geen enkele reden
tot ongerustheid mogen zijn. Wat een hypocriete wereld, wat erg dat
we zo misleid worden en ons laten misleiden. Zo komen we er nooit
achter dat ons lichaam tot veel meer in staat is dan we weten. We
leven in een welvarend land, maar hebben de hoogste ziektekosten
en er zijn meer mensen zijn ziek dan ooit. Geld verdienen aan
medicijnen, waar zijn we mee bezig!
Eigenlijk
wel heel erg dat ik me nooit echt heb verdiept in wat zoveel
medicijnen slikken voor mijn moeder betekent. Ze is het laatste jaar
drie tanden kwijtgeraakt en haar tanden beginnen bruin te worden,
dikke voeten, doodmoe van de bloedverdunners en andere medicijnen,
heel veel pijn in haar hele lichaam. Echt vreselijk en dan nog
geloven en zeggen dat medicijnen goed zijn is onmenselijk.
Hoe
maak ik bespreekbaar, visueel en concreet dat mijn
moeder geen stem heeft, dat de medicijnen haar, zoals ze zelf zegt,
naar beneden halen.
Mijn
moeder heeft absurd dikke voeten. Haar lichaam kan de afvalstoffen,
de lichaamsvreemde stoffen van de medicijnen niet kwijt, niet
afvoeren. Wordt er gezegd dat haar dikke voeten komen door het stil
zitten. Gelukkig zegt mijn moeder: Ik heb dat nooit gehad. Mijn vader
vertelt dat de verpleging zegt dat er mensen zijn in het appartement
die nog wel dikkere voeten hebben, dus ik moet niet zeuren. Ik zeg
dan, ja er worden heel veel medicijnen geslikt door ouderen! De
medicijnen voor mijn moeder worden aan de deur bezorgd.
Natuurlijke
middelen zijn niet lichaamsvreemd en geven geen absurde,
onmenselijke 'bij'werkingen. De huisarts zegt: 'gewoon' je
voeten omhoog doen, dan is er niets meer aan de hand,
symptoombestrijding. De medicijnen als oorzaak mag niet eens
benoemd worden of een mogelijkheid zijn, want als dat waar is, kom je
aan het alleenrecht van artsen om 'alles' te weten over medicijnen.
Dat je lichaam er geen raad mee weet, wordt geen arts verteld, hoe je
moet ontgiften al helemaal niet.
Mijn
vader hoort voor het eerst het woord ontgiften, een nieuw begrip,
maar het komt wel aan. Mijn moeder wil er eerst niet aan, het
is tenslotte haar lichaam, haar afschuwelijke lijden
en drama, maar zij gelooft het steeds meer.
Mijn
vader geeft mijn moeder nu op mijn aanraden elke dag een voetenbad
met zuiveringszout en azijn. Heel langzaam beginnen haar voeten iets
normaler te worden! Haar voeten zijn nu een onderwerp geworden, ook
voor de verzorging in het appartementen die haar elke avond
helpen met naar bed gaan en haar 's morgens wassen en aankleden. Ze
zien ook dat er iets verandert.
Ik
praat met mijn moeder over wat zij doormaakt, met de medicijnen, met
mijn vader, met de huisarts. Hoe zij in een afhankelijke positie zit.
Foto van mijn moeder (48 jaar) in 1980 in vrouwenblad Margriet over milieu en wasmiddelen.
Mijn
moeder heeft al in 1979 actie gevoerd en er met een aantal vrouwen
voor gezorgd dat minister Ginjaar van Volksgezondheid en
Milieuhygiëne, hij was chemicus, het belang ervan zag om fosfaten
uit de wasmiddelen te halen, de vissen stierven in de vervuilde
sloten. Minister Ginjaar heeft er ook voor gezorgd dat er op de
pakjes sigaretten kwam te staan: roken is dodelijk. Mijn moeder
is zich al heel lang bewust van de gevaren voor het milieu, maar
je eigen lichaam en voor jezelf opkomen blijkt nog weer heel anders.
1979
geeft mijn moeder de minister Ginjaar haar actiekaart anti
witter dan wit met milieuvriendelijke wasmiddelen.
milieuvriendelijke wasmiddelen
Mijn
moeder belde de gemeente als er onkruid weg werd gespoten met
chemische bestrijdingsmiddelen in de straat en maakte foto's van de
planten voor en na het spuiten. Eind jaren 60 belde ze al ze
regelmatig vanuit ons huis in Schiedam naar de gemeente Pernis als de
vitrage van de voordeur weer zwart waren door de vervuiling door de
petrochemische industrie. Pernis is de producent van aardolie,
benzine, brandstoffen, plastic, cosmetica en ook medicijnen die
mijn moeder nu vergiftigen. Aardolie kan pas oplossen bij 1200
graden! Dat gaat nooit gebeuren. Het lichaam moet het dus
op de een of andere manier afvoeren. Mijn moeder zei van de week
terecht: Ik leef nog. Ja zei ik dat is ook een wonder, je lichaam is
tot heel veel in staat. Ik ben al jaren bezig om haar ook
geestelijk alles te geven wat ik maar kan.
Ik gun mijn moeder niet zo'n afschuwelijk lijden door de medicijnvergiftiging, maar mijn vader wil van niets weten. Toch is mijn vader na ruzies over de medicijnen gaan praten met de huisarts. Ik had haar een half jaar geleden 'per toeval' informatie meegegeven over medicinale hennepolie. Ik was een half jaar geleden bij mijn ouders toen de huisarts kwam vertellen dat mijn moeder zo verzwakt was (door de medicijnen) dat ze accuut een bloedtransfusie moest krijgen. Marthe had mij die informatie toevallig net die dag meegegeven. Ik zei tegen de huisarts lees maar dan weet je in ieder geval dat er meer is.
Ik gun mijn moeder niet zo'n afschuwelijk lijden door de medicijnvergiftiging, maar mijn vader wil van niets weten. Toch is mijn vader na ruzies over de medicijnen gaan praten met de huisarts. Ik had haar een half jaar geleden 'per toeval' informatie meegegeven over medicinale hennepolie. Ik was een half jaar geleden bij mijn ouders toen de huisarts kwam vertellen dat mijn moeder zo verzwakt was (door de medicijnen) dat ze accuut een bloedtransfusie moest krijgen. Marthe had mij die informatie toevallig net die dag meegegeven. Ik zei tegen de huisarts lees maar dan weet je in ieder geval dat er meer is.
Mijn
vader vertelt de huisarts dat ik vooral moeite heb met
tramadol (morfine-achtig medicijnen). Mijn moeder wordt er suf
van en kan dan bijna niet meer articuleren,
echt verschrikkelijk. De huisarts stelt voor om
medicinale hennepolie te proberen. Ze blijkt de apotheker in Den
Haag, die als enige in Nederland met de medicinale hennepolie
bezig is, goed te kennen en zou met hem overleggen. Mijn vader krijgt
een flesje hennepolie. Er gebeurt niet veel, eerst één druppel, dan
twee druppels per keer. Maar de derde dag bij drie druppels raakt
mijn moeder in de war. Mijn vader zal mij dan zeker niet bellen,
dan had ik kunnen zeggen, geen paniek, het gaat weer over.
Hij
laat de volgende ochtend de huisarts laat komen. Ze zegt na zijn
verhaal gehoord te hebben: onmiddellijk stoppen. Ik zeg als zij
het voorschrijven van de hennepolie in overleg met de apotheker doet,
ze nu ook met hem moet overleggen, in de hoop dat mijn moeder nog een
kans te geven dat twee druppels hennepolie wel een positieve werking
kunnen hebben op haar fysiek en geestelijk welzijn.
Mijn
vader is heel kwaad op mij, hij wil de reactie van mijn moeder
gebruiken om te laten zien hoe ver heen ze is om haar dement
te laten verklaren en ze naar een verpleeghuis kan. Als ik vraag
of het teveel is en ik nog een dag extra moet komen, is het antwoord
altijd: Nee! Ik krijg nog net te horen dat de huisarts heeft overlegd
met de apotheker en hij twee druppels adviseert als ze pijn heeft,
gewoon dezelfde reactie die ik had.
holistische
en natuurlijke manier van genezing
De
huisarts had toen ze de hennepolie voorschreef voor het eerst tegen
mijn vader gezegd dat zij eigenlijk ook interesse had voor een
antroposofische benadering, maar er niet aan toe was gekomen om
verder te studeren, maar wel holistisch wil kijken.
Mijn
vader wil niets weten van wat maar in de richting komt van het
natuurlijke en de mens. Hij schrijft in een mail dat hij geen contact
meer wil, of ik moet met hem en een derde persoon gaan praten, of
nooit meer iets zeggen over medicijnen. Ik zeg dat het jaren zal
duren voordat iemand dit begrijpt ik en ik niet zonder
mijn moeder wil praten en ook niet meer wil mailen achter mijn
moeders rug om.
Mijn
vader laat per mail weten dat hij niet meer wil dat ik en wij nog komen
en contact hebben met mijn moeder. De huisarts heeft mijn vader
geadviseerd contact op te nemen met de wijkagent die twee mensen
stuurt om mij eruit te zetten vanwege huisvredebreuk als ik toch
besluit mijn moeder op te zoeken. Eerst mij eruit laten zetten en dan
mijn moeder weg laten brengen naar een verpleeghuis.
Toen
ik een keelontsteking had, 9 jaar geleden, kreeg ik alle steun
van Erik en Marthe om niet naar de huisarts te gaan. Maar mijn
zus bleek nog helemaal vast te zitten aan mijn vader en wilde wel dat
ik naar een huisarts zou gaan. Het werd een enorm gevecht. Ik zei als
je naar de huisarts gaat weet ik dat ik penicilline krijgt, meer is er
niet. Dus als je dat niet wil, hoef je niet naar de huisarts te gaan,
zo eenvoudig is dat. Ik was heel blij dat Marthe en Erik mij helemaal
steunden.
Erik had
tijdens het ziek zijn en overlijden van zijn vader aan keelkanker 19
jaar geleden het heel erg gevonden dat zijn vader doorging met
roken en ook geen alternatieve wegen had gezocht. Het is
een afschuwelijke lijdensweg en dood geworden. Het heeft hem ook
doen beseffen dat hij het in zijn leven zelf anders wilde gaan doen. Hij is
gestopt met roken en drinken en hulp gaan zoeken om contact te
krijgen met zijn gevoel en is mij daarin tegengekomen op een
workshop haptonomie en muziek. Hij was zo onder de indruk dat ik
gevoelens bij mensen zo duidelijk kon benoemen en ook logisch
overkwam wat ik vertelde, dat hij met mij is gaan praten.
Hij was er helemaal aan toe om met het reguliere pad te stoppen.
Marthe was als kind blijkt nu ook als gevolg van vaccinaties heel veel ziek geweest. Haar ouders hebben geen idee gehad hoe om te gaan met ziek zijn en zijn van de ene naar de andere arts gegaan. Marthe heeft toen ze 6 jaar was in het ziekenhuis gelegen, heel veel onderzoeken gehad en medicijnen geslikt en is haar leven bijna nooit zonder artsen geweest. Ze was alle artsen ook helemaal zat.
Marthe was als kind blijkt nu ook als gevolg van vaccinaties heel veel ziek geweest. Haar ouders hebben geen idee gehad hoe om te gaan met ziek zijn en zijn van de ene naar de andere arts gegaan. Marthe heeft toen ze 6 jaar was in het ziekenhuis gelegen, heel veel onderzoeken gehad en medicijnen geslikt en is haar leven bijna nooit zonder artsen geweest. Ze was alle artsen ook helemaal zat.
Toen
ik genezen was van mijn keelontsteking kon ik beter zingen, liefs Leonoor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter: