video met een opname van mijn eindexamen viool 1983

video met foto's van mij als kind met een opname van mijn eindexamen viool aan het Sweelinck conservatorium in Amsterdam uit 1983 

 ik speel vedel, 

viool 

leer mezelf piano spelen 

De muziek die Ik speel is het 1e deel van de vioolsonate van Robert Schumann. Ik speel op een viool van de Nederlandse vioolbouwer Hendrick Jacobs uit 1691!

muziek, eenzaamheid                                            

Ik heb deze video gemaakt omdat ik iets wilde doen met de opname die ik na 33 jaar weer eens hoorde en indruk op me maakte. Ik was in die tijd niet gelukkig, maar speelde mooi viool. Ik vond dat zelf niet en ben daarom na het examen nog heel hard gaan studeren om wel tevreden en vooral blij te kunnen zijn/worden met hoe ik viool speelde.

Het dilemma over me ongelukkig voelen en mooi spelen, leidt me naar een nieuw pad. Ik begon te beseffen dat muziek maken en samenspelen met mensen niet zomaar als contact voelde. Ik voelde me alleen als mensen zeiden dat ze vonden dat ik mooi viool speelde. Ik miste contact en praten over wat je voelt en hoe je je voelt.

Na me jaren heel eenzaam gevoeld te hebben begon de zon in mijn leven door te breken. 

Ik maakte een verandering door van viooldocent naar mensen helpen en begeleiden met een bewustwordingsproces. Ik ben steeds meer gaan delen en praten met mensen over je gevoel en je afvragen wie je wilt zijn en wat je werkelijk nodig hebt en wil doen in/met je leven. Muziek werd in plaats van laten zien wat je kan en bewondering oogsten, steeds meer dienstbaar aan contact.

Ik heb na 7 jaar een heel moeilijke relatie te hebben met een vrouw, samen met haar een (mijn) huis gekocht. Binnen een half jaar kreeg ze een relatie met een man uit Syrië en is bij hem gaan wonen. Ze heeft twee kinderen gekregen en is na een operatie aan een hersentumor op 36-jarige leeftijd overleden.

Ik ben toen het uit was tussen ons in een diep gat gevallen. Ik werkte als viooldocente aan de muziekschool in Tiel. Ik ben door meer moeilijke ervaringen en de beperkingen in lestijd op de muziekschool uiteindelijk vastgelopen. Net als in het middelbaar onderwijs was 26 uur een volledige baan. Ik had 20-30 minuten per week om een kind viool te leren spelen, op een manier die fijn was om naar te luisteren, wat onmogelijk is. Ik gaf kinderen meer tijd en werkte in plaats van 20 uur, 40 uur in de week. Daarnaast had ik thuis nog privé leerlingen die ik anderhalf uur lesgaf.

Ik heb 10 jaar een WAO uitkering gehad en ben daar, zeker achteraf, heel dankbaar voor. Ik ben door een diep eenzaam dal gegaan. Ik had nooit gedacht dat ik het aan zou kunnen om alleen te wonen en vond het dan ook elke dag verschrikkelijk. Ik heb veel gehuild en me afschuwelijk eenzaam gevoeld. Dat gun ik niemand! Toen ik mij ging uiten en praten over wat ik voelde, bleek ik geen vrienden (meer) te hebben. Ik heb 17 jaar alleen gewoond, 8 jaar was ik alleen met kerst en oud en nieuw.

contact met kinderen, begin van mijn bewustwordingsproces

Ik had zelf geen kinderen, heb als kind op kinderen opgepast en vanaf dat ik 18 jaar was aan kinderen vioolles gegeven. Mijn buurkinderen en kinderen uit de buurt zochten mij op, belden aan en vroegen of ze bij mij in huis mochten spelen en ik met hen buiten wilde spelen. Hoe eenzaam ik me ook voelde met volwassenen, zo blij en dankbaar was ik voor het contact met kinderen.

Wat ik toen niet besefte was dat ik een nieuw pad aan het voorbereiden was ook door het omgaan met kinderen, om andere mensen te kunnen gaan helpen om (ook) een bewustwordingsproces door te maken van een onbewust naar een bewust leven, maar dan niet alleen. Samen een zinvol leven creëren.

                                                    contact met mijn moeder

Ik maakte een bewustwordingsproces door om uit alle negatieve en me pijn doende contacten te komen. Het leren begrijpen waarom ik pijn ervoer, bleek vaak de beperking van de ander, waardoor deuren die ik opende weer dicht gingen. Ik voelde me niet thuis bij de opleidingen psychologie, psychosociale opleiding, natuurgeneeskunde en haptonomie en werd zelfs gepest. Ik wist niet wat ik meemaakte.

Mijn ideeën bleken vaak totaal anders. Ik was verbaasd dat mensen die alternatieve opleidingen deden (nog) zo star waren in bijvoorbeeld denken over de relatie therapeut patiënt, die veel meer een ego kwestie bleek dan ik had verwacht en wilde.

Ik kwam erachter dat de leraar-leerling verhouding in de muziek, het thuis lesgeven al zo anders, veel normaler was, dat het denken in hulpverlenen voor mij een stap terug was. Je maakt muziek met mede collega's, maar ook met leerlingen. Als een leerling beter is, ben je als leraar/lerares trots op je leerling. Samenwerken, bij elkaar thuis komen is in therapieland (bijna) ondenkbaar. 

Langzaam rolde ik uit alle bestaande vormen en het denken in normen en waarden en werden mijn ideeën en visie over hoe ik wilde leven en samenwerken steeds duidelijker.

diepgang, zingeving

Ik zag nergens diepgang of een positieve manier van leven en ook nooit gezien. Vanaf dat ik 6 jaar was had ik de zin in mijn hoofd: "Dit kan toch niet de bedoeling zijn?" Ik zag dat mensen niet aardig voor elkaar waren en was verbaasd, boos en verdrietig. Ik huilde veel in mijn leven, jaren en jaren. Ik verloor het vertrouwen in mensen, leven en mijzelf.

Kinderen worden niet serieus genomen, ouderen niet, mensen met problemen tellen niet mee. De meeste diepgang zag ik nog bij mensen die het moeilijk hadden of door moeilijkheden, oorlog of ziekte heen waren gekomen.

Dit allemaal bewust doormaken en de pijn van contactloosheid bewust ervaren, bleek dé voorbereiding dat drie mensen bij mij in huis zouden komen wonen. Ik kon helpen om de 'kleinste' irritaties serieus te nemen, wat een goede bodem bleek om goed met elkaar om te leren gaan en (steeds) blij(er) te worden met elkaar.

gevoel en openheid

Toen ik in 2003 zelf een praktijk begon met haptonomie en muziek werd ik me bewust dat ik heel anders met mensen omging en hen veel beter begreep dan ik zelf ooit geholpen of begrepen was in het gezin, met vrienden, op school, in mijn werk en relatie. Toen ik de combinatie van helpen en samenwerken ging ontwikkelen voelde dat als een enorme verademing. Ik kon eindelijk mezelf zijn. Het voelde ook nieuw en kwetsbaar, alle oude vormen voldeden niet meer. Ik moest leren niet te snel inzichten te delen, maar me ook niet bescheiden op te stellen.

Mensen beseffen vaak niet dat ze veel opener zijn door mijn openheid en dat het hard werken is om gevoelens en wat onzichtbaar is in contacten bespreekbaar te maken. Het lijkt soms zo makkelijk en natuurlijk en vanzelfsprekend wat ik doe, dat mensen kunnen denken dat ze dat ook wel even doen. Je kunt het vergelijken met iemand die heel mooi en makkelijk de moeilijkste noten op een instrument speelt. Maar dat is wel na jaren en jaren oefenen. Oefening baart kunst geeft aan dat je dat niet zomaar even (na)doet. 

Zo is het ook met gevoelens bespreekbaar maken in contact en over je gevoel en ervaringen praten. Maar dat is nog veel meer onzichtbaar dan muziek maken, er zijn geen concerten, optredens, examens, ego, eer en roem.

samenwonen en samenwerken

Ik ben in 2003 in een praktijk voor haptonomie en muziek mensen gaan helpen om je eigen problemen te begrijpen en (weer) grip op je leven te krijgen. Ik ben de 10 mensen die ik 3 jaar intensief heb begeleid (opgeleid) bij elkaar gaan brengen. Eerst in kleine groepjes (3-4 personen) en na drie jaar zijn we in 2006 in mijn huiskamer allemaal bij elkaar gekomen en met elkaar gaan praten, ook over emoties en gevoel, muziek gaan maken en samen gaan eten. Eerst 5 dagen en later 7 dagen in de week.

Na een paar weken stelde ik de vraag (durfde ik de vraag te stellen): Wat wil je nu echt in/met je leven? Ik doorbrak vrijblijvendheid, 7 mensen liepen weg, kwamen weer terug en gingen weer weg. Na een paar maanden bleven we met ons vieren over, Marthe, Erik, en mijn oudere zus Jeannette en ik en zijn we op vakantie gegaan. Toen we terugkwamen, zei ik: ik vind het eigenlijk zonde om weer naar vier huizen te gaan, jullie kunnen wel bij mij komen wonen. Zo ging ik steeds een stap verder, wat (zeker achteraf) voelde als begeleiding vanuit een andere dimensie.

De vraag durven stellen aan 10 mensen: Wat wil je nu echt met je leven bleek het einde te zijn van mijn praktijk en het begin van onze woongroep Contact & muziek in 2006. Ik was 47 jaar, mijn zus Jeannette 51 jaar, Marthe en Erik 31 jaar. Mijn wens om een zinvol leven te hebben werd realiteit! We zijn elke dag heel dankbaar dat we op deze bijzondere manier bij elkaar zijn gekomen (gebracht zijn) en heel blij met onze manier van samenleven, met alle problemen en prachtige ervaringen.

We zijn door heel veel moeilijkheden heen gegaan. Iedereen had haar/zijn ervaringen in het leven. Als je samen gaat wonen kun je niet meer om elkaar heen. Ik had alles over voor een positief leven en alle moeilijkheden die je tegenkomt erbij te nemen. Nadat we een jaar met elkaar woonden wist ik (bijna) zeker dat niemand weg wilde. Hoe moeilijk het vaak ook was, alleen wonen wilde niemand meer. Iedereen wilde diep in zijn/haar hart heel graag ervaren hoe het is om echt je eigen leven te (mogen) creëren en zingeven.

We hebben een erg moeilijk en erg mooi leven. We praten en werken samen, maken ruzie, gaan door heel veel moeilijkheden heen, helen onszelf, fysiek, emotioneel, geestelijk, ontwikkelen nieuwe ideeën en manieren van leven en samenwerken.

  

muziek maken vanuit dienstbaarheid en bescheidenheid

Ik ben begonnen om mezelf en mijn drie huisgenoten viola da gamba en luit te leren spelen. Ik speel geen viool meer, teveel ego voor mij. Ik heb mijn viool uit 1691 verkocht aan iemand die de viool in oorspronkelijke staat heeft terug laten brengen. Ze hield meteen van de viool en speelt er dagelijks (professioneel) erg mooi op! Het heeft me jaren gekost om los te komen van de snelle noten, professioneel technisch spelen van toonladders, virtuoze vioolmuziek en vioolconcerten.

Marthe, Erik en Jeannette wisten bijna niets van muziek. Wat de deur opende om nieuwe manieren van muziek maken en denken over muziek te ontwikkelen, dienstbaar en dankbaar, zonder ego. Erg moeilijk, maar het muziek maken gaf ons waardevolle mogelijkheden om ons op een nieuwe en vaak betere manier bij elkaar te brengen. Je moet heel goed samenwerken en goed naar jezelf en naar elkaar (leren) luisteren om zuiver te zingen en op de juiste hoogte te blijven.

Je kunt het vergelijken met bellen blazen. Bellen bij elkaar brengen zonder dat ze kapot springen vraagt geduld, voorzichtigheid en concentratie, om de bellen tegen elkaar te laten komen en groter te laten worden en in de lucht te houden. Als je te plotseling tegen elkaar aankomt gaat de luchtbel stuk. 

We zingen nu 9 jaar samen en beginnen steeds zuiverder te zingen en beter op toonhoogte te blijven. Boventonen worden hoorbaar. Dat zijn de vele som- en verschiltonen die gevormd worden door zuivere samenklanken, waardoor resonantie ontstaat. Terwijl je zacht zingt draagt de klank ver en worden mensen diep in hun ziel geraakt.

Liefde, waarheid, vreugde en zuiverheid zijn hetzelfde voor mij. 4-stemmig zuiver zingen is erg moeilijk, maar heel erg de moeite waard om dagelijks naast het mediteren te doen.

melodie, natuurlijke muziek, delen is helen

Ik heb het gevoel dat een melodie, zoals een moeder zingt voor haar kind, in deze tijd zeldzaam is, zelfs een beetje ouderwets. Ritme voelt meer mannelijk, opzwepend, niet rustgevend. Ik ben mijn liefde voor een eenvoudige melodie gaan delen met mijn huisgenoten.

Tot mijn vreugde heb ik inmiddels voor onszelf 4-stemmige muziek gecomponeerd die we samen a capella zingen. We spelen op onze instrumenten, de viola da gamba's en de luiten muziek uit de renaissance. We spelen en zingen klassieke muziek altijd zonder versterking of microfoon.

We hebben geen regulier werk en leven met nog wat spaargeld en een jaarlijkse gift van mijn ouders van één uitkering € 1250 per maand. Wat steeds makkelijker gaat. De meeste mensen leven (nog) in de 'normale', oude manier van gezin, school, werk. Ik wil niet dat een kind of volwassen mens, of een dier ooit nog een naald in zich krijgt. Ik wil geen medicijnen, vaccinaties, operaties, bestralingen of dat er gesneden wordt in mensen. Er zijn zoveel intelligentere, nieuwe en heel oude manieren om met genezing fysiek (ook kanker en botgenezing), emotioneel en psychisch bezig te zijn. 

Door meditatie, aanraken, contact maken met je gevoel, je lichaam en (akoestische) muziek. Ik geloof niet meer in school, werk, huwelijk, maar in andere vormen van met elkaar wonen, samenwerken en leren van elkaar. Ik geloof niet in seksualiteit als lust, maar zie het als een speciale gift om kinderen te krijgen, een wonder waar we heel dankbaar voor kunnen zijn. Ik had graag een relatie gewild en houd erg van kinderen, maar ontmoette nooit een man die echt serieus was. Voordat mijn visie en mening over leven, kinderen, moeder zijn, gezondheid, sterk genoeg was, ik me staande kon houden, was ik inmiddels te oud om nog kinderen te krijgen. Het bleek dat ik andere dingen te doen had in mijn leven.

Hoe ik wil leven en hoe wij leven is nieuw: Praten met elkaar, delen van ervaringen en kennis (ook geld), mediteren, muziek maken, leven zonder vlees, alcohol, koffie en medicijnen, in harmonie met de natuur, is eigenlijk zo eenvoudig en natuurlijk, dat iedereen dat diep in haar/zijn hart wel zou willen.

meditatie, minder en niet eten, ecodorp

We willen een kleinschalig ecodorp ontwikkelen, in of dichtbij Utrecht, met zingeving, aandacht voor elkaar, meditatie, muziek en weinig naar niet meer eten. Mensen die ons willen bezoeken zijn welkom om iets mee te maken van onze manier van leven en kunnen ook een paar dagen of langer verblijven.

We hebben een unieke manier van leven met ons '24uurmetelkaarzijnleven'. Het is belangrijk om zo min mogelijk concessies te doen, zodat we kunnen laten zien wat er mogelijk is als je 10 jaar met 4 mensen 24 uur samenwoont en samenwerkt.

Het zoeken naar genezing, fysiek, emotioneel, psychisch en spiritueel bracht vlinders op ons pad, die om onze hoofden vlogen en ook op mijn hand kwamen. We hebben 5 jaar muzikale ontmoetingen gehad met oudere mensen in verzorgingshuizen, kinderen op scholen en baby's en peuters in kinderdagverblijven.

In 2014 zijn we gestopt met alle muzikale activiteiten en subsidies aanvragen om meer aan onszelf toe te komen. We zijn gaan mediteren en meer gaan zingen. We doen een 8 dagen proces om voeding los te gaan laten, de eerste stap van een lange weg naar minder eten en drinken. We nemen de tijd, geen haast hebben is heel belangrijk in het ontwikkelen van nieuwe wegen. We begrijpen en ervaren steeds meer dat eten een verslaving is. Ik help, breng ons elke dag weer bij elkaar en we helpen elkaar, wat we ervaren als een bijzonder geschenk in ons leven. 

Een video op YouTube van een opname thuis in de woonkamer van ons 4-stemmig zingen van 'I AM Light' op 29 september 2016 met foto's van een prachtig geel avondlicht op 25 september. 

     I AM Light 29 september 2016

Het dagelijks telefonisch contact met mijn moeder ervaar ik en ervaren wij als een dierbaar geschenk. Ik heb de luidspreker van de telefoon aan zodat we samen kunnen luisteren en meeleven. 














Ik maak me zorgen en gun niemand haar pijn en eenzaam en onbegrepen zijn, maar ontdek en ervaar ook de kracht van het (overstijgende) geestelijke contact.

Ik heb mijn moeder de afgelopen drie maanden niet mogen zien vanwege mijn vader, die niet wil dat ik over de 9 medicijnen praat die mijn moeder al 25 jaar slikt! Gelukkig is na een jaar ruzie het ergste medicijn, de statines, gestopt, een cholesterolverlager die eiwitten vernietigt.

Dat is één van de redenen dat ze nog leeft. Ook het contact met mij is daarin heel belangrijk, omdat ik alles met haar bespreek. Ik vertel haar hoe er met haar wordt omgegaan, hoe ze dement wordt verklaard, hoe mijn vader met mij omgaat. Ze vindt het allemaal erg om te horen, maar moedigt me steeds aan om op een zachte manier vol te blijven houden en door te gaan met positiviteit inbrengen. Ze vindt dat mijn vader moet bijdraaien en vindt het onbegrijpelijk dat hij zo onaardig doet en mijn huisgenoten wil uitsluiten. 

Heel bijzonder dat we er samen nog over kunnen praten. Ze vraagt altijd hoe het met ons gaat en vindt het heel fijn om met ons mee te kunnen leven. Ze laat ook weten dat ze dankbaar is dat ze nog leeft en ook dankbaar is voor het contact met ons. Ze wil graag dat wij met ons vieren langskomen, maar dat wil mijn vader (nog) niet. 

In die tijd overlijdt ook plotseling een broer van mij. Ik 'mocht' een uur langs komen, maar daarna weer welen niet. Na drie maanden ruzie en volhouden en blijven praten met mijn moeder is het is al een wonder dat ik na drie maanden weer een keer langs ben geweest om mijn moeder een fotoboek te geven dat ik voor haar heb gemaakt.

Ik ben ook voor mijn moeder door een diep dal gegaan en heb veel minachting en kwaadheid van mijn vader over me heen gekregen. Maar ik ben heel blij dat ik wel bespreekbaar heb durven maken dat medicijnen slecht zijn. Wat ze ook doen, ze weten nu dat er ook iets anders mogelijk is. Als mijn moeder steun zou krijgen, zou ze vandaag nog willen stoppen met de medicijnen. Maar tegen mijn vader en de huisarts ingaan is bijna onmogelijk. Ze is helemaal afhankelijk van de zorg van mijn vader, omdat ze (mede) door de medicijnen bijna niet meer kan lopen. Eiwit afbraak betekent spierafbraak en celafbraak in de hersenen, dus ook geheugenverlies en dementie, heel verschrikkelijk.

Het is een fabel dat cholesterol omlaag zou moeten. Juist voor oudere vrouwen is een hoge(re) cholesterol een teken van levenskracht.

de foto's van het fotoboek voor mijn moeder staan in dit artikel en heb ik op 20 september ook op mijn facebook pagina gedeeld: facebook pagina Leonoor

natuurlijkheid, seksualiteit, praten, mijn moeder, samenwerken, genezing,

Iemand die bij een arts komt met hartklachten krijgt een hele lijst aan pillen om te slikken. Wees dan maar sterk om te zeggen dat je het zelf op wil lossen.

seksualiteit, anti-conceptie pil en natuurlijkheid

Ja, dat is het antwoord dat je krijgt als je naar een arts of het ziekenhuis gaat met een klacht: medicijnen. Dat geldt ook voor de anti-conceptiepil, een medicijn, dat de huisarts heel makkelijk voorschrijft, omdat je zo graag seks wil en zeggen dat medicijnen soms nodig zijn, is voor mij onbegrijpelijk. We houden van de natuur, maar als het ons even niet goed uitkomt gaan we net zo makkelijk weer mee met de farmaceutische industrie. We slikken als (jonge) vrouwen een pil die onze hele natuurlijke cyclus vastlegt. Zo verliezen we het natuurlijke contact met ons lichaam en onszelf en ontneem je jezelf de kans, jezelf en je lichaam te leren kennen en met seksualiteit om te leren gaan. Als je seksualiteit belangrijk vindt, dan is de pil het laatste wat je wil, lijkt me.

Onnatuurlijk bezig zijn heeft gevolgen. Dan is het belangrijk om te waarschuwen voor het verband tussen de anti-conceptie-pil en baarmoederhalskanker. Dan kunnen jonge vrouwen minder misleid worden en een keuze, die je eventueel, heel misschien zou kunnen overzien. Nu wordt er vrijheid voorgespiegeld die vrijblijvendheid is, zonder consequenties of verantwoordelijkheid en de schadelijke en ook desastreuze gevolgen voor je lichaam, emoties, geest en ziel. Zwanger kunnen worden is een enorme verantwoordelijkheid nemen in je leven. Dat loskoppelen van seksualiteit is onnatuurlijk en maakt het eigenlijk bijna niet meer mogelijk om nog een gezonde verhouding met elkaar aan te gaan. Na te denken of je samen een kind wil en de mogelijkheid dat je een kind kan krijgen, doet je op een heel ander niveau seksualiteit ervaren.

Daarom is het zo belangrijk om te (gaan) praten over seksualiteit, zwanger kunnen worden, kinderen krijgen en te zorgen dat er alles aan te doen om geen ongewenste seksualiteit te hebben. Meisjes en jonge vrouwen moeten zichzelf leren beschermen en leren praten over gevoel, emoties, wat je wil in/met je leven. (Jonge) mannen moeten leren luisteren en zich in te leven in (jonge) vrouwen, die een maandelijkse cyclus hebben. Kinderen kunnen krijgen vraagt een voorbereiding, nadenken, praten over levenservaringen met vriendinnen, vrienden, ouders, volwassenen, ouderen. Kinderen zijn de toekomst. Het is heel belangrijk dat vrouwen en (toekomstige) moeders geholpen worden om zichzelf te worden en zichzelf te blijven in contact met mannen. Dat is helemaal niet makkelijk. 

Door de pil worden we belast met een verantwoordelijkheid om seks te hebben zonder enige verband met zwangerschap, kinderen krijgen. De intentie om niet zwanger te raken, voedt negatieve energie. Praten met iemand die je nog nauwelijks kent over een relatie, kinderen, doen we niet, maar seks hebben wel, omdat er een anti-conceptie pil bestaat. Zo raak je jezelf wel kwijt. Om seks te hebben en ook zwanger te kunnen worden is veel vertrouwen nodig, verantwoordelijkheid, menselijkheid. Dat doe je niet zomaar en dat is door de pil helemaal verlaagd naar het niveau van vrijblijvend seks met elkaar hebben als lust, zonder liefde. Vervreemdend voor je lichaam, je emoties, denken en voelen, daar leer je elkaar niet door kennen. Dan is de kans dat seks bijna niet anders meer wordt dan lust, oppervlakkig, zonder waarde en vervreemdend, heel groot.

Ik vond dat ongevoelige heel verschrikkelijk. Ik ben heel dankbaar dat ik nog muziek maakte en violist was, waardoor ik nog het gevoel had met iets van diepgang bezig te kunnen zijn. Het vioolles geven aan kinderen voelde als echt en waardevol, daar gebeurde eindelijk iets belangrijks, kinderen reageerden spontaan, hadden vragen, ik stond open voor hen en kon in contact met kinderen mezelf zijn en mezelf in hen herkennen en terug te vinden. Wat raken we ver van onszelf vandaan, door school, prestaties, werk, consumeren, niet praten, gevoel uitsluiten, ideeën die ons worden aangepraat over vrouwen, mannen, seksualiteit, relaties, gezondheid.

Seksualiteit is nog een taboe en bijna onbespreekbaar. Jonge mensen raken de weg kwijt, omdat er nergens serieus gepraat wordt wat contact, wat aanraken doet, wat lust is, wat liefde is, wat vrijblijvendheid, wat verantwoordelijkheid is. Daar heb je mee te maken als je zomaar seks hebt.

Ik ben naar aanraking en seksualiteit gaan zoeken, wat het betekent en waarom ik er zo door in de war was geraakt en beschadigd. Seksualiteit zonder praten, zonder openheid, als lust, heeft niets met liefde te maken. Niet kunnen, of durven praten roept een verschrikkelijke afhankelijkheid op, ontkracht, haalt je vitaliteit, creativiteit en spontaniteit weg. Ik heb een lange weg afgelegd, met veel afschuwelijke ervaringen, ook in de haptonomie. Ik vond nergens openheid, kwetsbaarheid, verantwoordelijkheid en ben zelf het pad gaan creëren naar samenwerken, met elkaar praten, geven, je verantwoordlijk voelen voor het welzijn van elkaar, liefde geven en ontvangen.

natuurlijke, gevende aanraking

Ik ben heel gelukkig, dat ik dit allemaal heb mogen onderzoeken. Ik ben heel diep in de haptonomie geweest, ik denk niet dat er iemand is in Nederland die 12 jaar lang elke week, waarvan drie jaar twee keer per week drie uur haptotherapie heeft gevolgd, bij drie haptotherapeuten die alledrie een eigen opleiding hebben opgezet. Ik ben er dag en nacht mee bezig geweest, werd steeds eenzamer en ben 8 jaar alleen geweest met de kerst. Ik vond niemand die iets herkende van waar ik mee bezig was, mijn gevoel toelaten en ervaren wat therapie, aanraking, seksualiteit nou werkelijk is en wat nu echt belangrijk is en wat niet in mijn leven. Ik was heel eenzaam, maar daardoor heb ik ook op eigen kracht een authentieke mening kunnen vormen! Kinderen hebben aangebeld en contact gezocht, heel bijzonder en ongelooflijk, ze lieten voelen dat ze blij waren dat ik als volwassene voor hen open stond. 

Ik heb en ben veel aangeraakt, ik heb het diep ervaren, ook seksueel. Maar vooral omdat het zo afgesloten is van andere mensen, kun je er bijna niet over praten, niet delen met anderen, wat heb je er dan aan, zo voel ik dat heel diep in mij. Ik had graag kinderen gewild, maar kon geen serieuze man vinden, kwam alleen maar vrijblijvendheid tegen. Mijn pad bleek anders te gaan. Kinderen vioolles geven en later met mijn drie huisgenoten erbij op scholen, kinderdagverblijven en ook thuis hebben me/ons veel mooie ervaringen gegeven, daar ben ik heel dankbaar voor.

Omdat we op de grond zitten (net als thuis) en ik met geduld, aandacht en liefde bezig ben is er bijna als vanzelf een natuurlijke en ongedwongen sfeer. Het verschil (ook in lengte) tussen volwassenen en kinderen wordt kleiner, er komt ruimte voor contact en spontaniteit. Ik breng kinderen in contact met rust en verantwoordelijkheid, kinderen voelen zich uitgenodigd om contact te zoeken, op schoot te komen zitten. Ik heb aandacht en belangstelling voor wie ze zijn en wat ze te vertellen hebben. Als ik een kind tegen kom ben ik altijd blij en het kind ook. 

Ook in verzorgingshuizen raakte ik mensen aan, mensen die niet praatten gingen praten, mensen die beefden werden rustig en konden zelf soms mooie tonen maken op mijn instrument. Ik kreeg contact met vlinders die ook op mijn hand kwamen zitten, bijzondere ervaringen. Heel bijzonder om nadat ik vlinders rust te geven. Op onze website www.contactmuziek.nl kun je filmpjes van het contact met vlinders zien en ook van kinderen op muziekles, een methode met gekleurde noten, die ik heb ontwikkeld en muzikale ontmoetingen met ouderen in verzorgingshuizen, zie de onderwerpen kinderen en ouderen

Aanraking kan heel veel doen en betekenen, maar niet als lust, dat maakt afhankelijk, is verslavend en ook ziekmakend. Om dat te zien en los van te komen kan alleen door voelen wat het werkelijk met je doet. Erover praten geeft inzicht, openheid, brengt het op een ander niveau, haalt het uit het taboe en een sfeer van geheimzinnigheid. 

Geven is het antwoord op alles, liefde is geven, les geven is ook geven, aanraken is ook geven. Als iedereen geeft, wordt iedereen rijk. Dat is het pad dat ik ingegaan ben, waarin ik veel uitleg, praat over gevoel, stimuleer om met elkaar te praten, te zoeken naar nieuwe ervaringen en grenzen tegenkomen. Ontvangen gaat vanzelf net als inademen. Geven is als uitademen, actief maar ook natuurlijk. Mediteren is ontspannen, rust, stilte, maar ook iets kunnen zeggen als je dat wil, concentratie, aandacht voor langzaam uitademen. Als je pijn, spanning, of stijfheid voelt en er met je aandacht naar toe gaat, wacht, kan de spanning zich gaan oplossen.

samenwerken

Ik heb een praktijk gehad met haptonomie en muziek, daar heb ik ook Marthe en Erik drie jaar begeleid. Ik kwam al heel snel de beperking van de tijd tegen. Ik nam eerst 2 uur de tijd, het werd al snel 3, 4 uur en uiteindelijk werkte ik een hele dag met iemand. Ik was er helemaal aan toe om doodlopende wegen te veranderen in openheid en te ervaren dat er veel meer mogelijk is dan wij allemaal denken en ervaren hadden. De tijd vloog om. De diepte ingaan, over het leven en levenservaringen na te denken, verwerken, ik was en ben er nu helemaal van overtuigd dat het heel belangrijk is om daaraan toe te komen, inmiddels nu ook al 10 jaar samen met mijn huisgenoten.

Jeannette, Leonoor, Marthe, Erik

Samenwerken, samenwonen, sociaal leren zijn, samen muziek maken, samen wel en niet eten, samen kleuren uitzoeken om ons huis laten verven, contact met elkaar, met ouders met familie, met mensen om ons heen, het is en gaat allemaal anders en blijkt anders te liggen dan we allevier ooit hadden gedacht, maar ergens toch ook weer niet. Als je los komt van je oude patronen, gedachtes, gewoontes geeft dat ook ruimte voor je geest, voor natuurlijkheid. Dat is ook heel oud en ergens diep in ons bekend. Als je ervaringen en kennis gaat delen, echt met elkaar gaat praten, stopt met roken, drinken, vlees, koffie, suiker, vrijblijvende seksualiteit, plantaardige voeding, rauwe voeding gaat eten, verandert je leven al ingrijpend. 

geen voeding nodig

Als je erachter komt dat voeding eigenlijk helemaal niet nodig is, gaat er nog meer veranderen en wordt alles anders, maar ook steeds vertrouwder. We voelen veel meer contact met ons lichaam, van eten wordt je moe is onze ervaring, voedsel verteren is hard werken. Eigenlijk best wel raar dat we (in onze onwetendheid) ons lichaam steeds weer zo zwaar belasten en dat ons hele leven normaal vinden. Angst om niet te eten en dood te gaan is een enorme barrière om voeding los te laten. We hebben mensen nodig die laten zien dat het kan, fijn is. Wereldwijd zijn er al meer mensen mee bezig, lichtvoeding, living from light, breatharian people. 

Eten blijkt veel meer te doen uit angst en een verslaving en lust te zijn dan we ooit hadden gedacht. Als we spanningen hebben meegemaakt is (ook) onze neiging om meer en ongezonder te eten groter. Om dat niet te doen vraagt een beheersing, nadenken, echt voelen of je trek hebt. Het gelijke trekt het gelijke aan. Voor mij als musicus zijn ook trillingen, resonantie, resoneren daarin ook mooie termen. Gezondere voeding is minder belastend en natuurlijk altijd beter. Dat voelen we ook steeds duidelijker. Als je zwaarder van gewicht bent, merk je daar veel minder van, dan als je weinig weegt. Alles wat we nu eten voelen we veel bewuster, heel fijn, onvergelijkbaar met toen we nog 'gewoon' aten.

Eten blijk je niet nodig te hebben. Baby's en kinderen overlijden door vaccinaties, ouders worden zelfs beschuldigd van mishandeling, blijven in totale verwarring achter en krijgen geen ruimte om verdriet, kwaadheid, verbijstering toe te laten. De farmaceutische industrie blijkt niet gericht op genezing, maar op geld verdienen en nog erger te zijn dan de wapenindustrie, omdat het de schijn wordt opgewekt dat medicijnen bedoeld zijn om mensen beter te maken. Alles wat natuurlijk is, wordt tegengewerkt. Onafhankelijk worden van medicijnen, blijkt niet de bedoeling te zijn van de farmaceutische industrie, hoe meer medicijnen hoe beter. Mensen liefst levenslang medicijnen voorschrijven en als enige motief geld verdienen. Het is leeg, geld heeft geen enkel waarde als het bedoeld is om mensen ziek en afhankelijk en onmondig te maken. 

de natuur kan ons helpen

Medicijnen bestaan voor 80% uit aardolie, dan nog zeggen dat dat goed kan zijn, is verschrikkelijk. Maar overtuig maar eens mensen die daar helemaal in vastzitten. Om echt overtuigd te zijn en overtuigd over te komen, tegen de druk van alle onnatuurlijkheid in, is een levensproces om opgelegde ideeën te herkennen, op waarheid te onderzoeken, te luisteren naar je gevoel, proberen te begrijpen at wel en niet klopt of waar is en wat niet waar is los te laten. De zuivere weg zoeken en vinden, is een doorgaand proces van steeds meer loslaten wat we nog geaccepteerd hebben als waarheid, maar (toch) niet waar blijkt te zijn. 

Eigen ontdekkingen doen met medicinale hennepolie wordt tegengehouden. Gelukkig zijn er steeds meer landen die het zelf telen van de hennepplant voor medicinaal gebruik wettelijk toestaan. Ondertussen slikken miljoenen mensen jaren cholesterolverlagers , die cholesterolvernietigers blijken te zijn, eiwitten afbreken, met desastreuze gevolgen: hersenen en geheugen aantasten, spieren verslappen, met als gevolg: algehele verzwakking. De farmaceutische industrie draait nog volop door. We draaien met ons allen door en wie dat wil onderzoeken, wordt al tegengewerkt. Als je waarschuwt voor de afschuwelijke gevolgen van medicijnen en holistische artsen het verband aantonen tussen vaccinaties en autisme, of de gevaren van giftige stoffen in voeding benoemen worden zelfs vermoord. 

We willen met onnatuurlijke, chemische, middelen, lichaamsvreemde stoffen ons lichaam onder controle krijgen, maar zien niet dat we door de chemische stoffen in ons lichaam, onze voeding, het milieu juist de controle aan het verliezen zijn. Mensen gaan dood aan de chemo. We zijn verbaasd dat het zelfs wetenschappelijk al bewezen is, dat mensen die niets doen aan kanker 4x zo lang leven als mensen die verzwakken door bestralingen  chemo en medicijnen, operaties, te erg voor woorden. Maar diep in ons hart kunnen we niet verbaasd zijn.

Hoe kunnen chemische middelen in ons lichaam ons genezen. Het is gif, onnatuurlijk, lichaamsvreemde stoffen, die ons lichaam niet kan verwerken en opslaat in de weke delen, vetten, in de hersenen. We hebben allemaal de schokkende beelden gezien van de gevolgen van chemische wapens op mensen. Maar dat was aan de buitenkant, nu gebeurt de verwoesting van binnen. We kunnen er niet meer omheen en moeten dat ook niet willen dat de natuur, samenwerken met de natuur en natuurlijke middelen, de enige weg is die ons kan helpen om onszelf en de aarde gezond te maken en te houden.

We hebben zo weinig afstand dat we helemaal niet meer zien wat we aan het doen zijn, operaties, snijden in lichamen, borsten amputeren, bestralingen, enorme hoeveelheden medicijnen. Mijn neusamandelen zijn wegsneden, terwijl ik op schoot zat bij mijn moeder. Waarom doen we dit moeders en kinderen aan? Wat zijn de gevolgen na 1, 10 of 50 jaar? Ik was als kind altijd verkouden en praatte door mijn neus, kreeg ik te horen, ik vond het verschrikkelijk. Als iets helemaal niet goed voelt waarom zou het dan wel heel goed zijn. 

gevoel toelaten

Laten we ons gevoel toe, dan gaat alles schuiven. Daar ben ik aan begonnen. Het is niet makkelijk geweest en nog steeds niet. Het roept veel weerstand en kritiek op. Door ons het laatste half jaar te verdiepen in vaccinaties, begint er een besef te komen, waarom ik altijd al, van kinds af aan, een diepe hekel heb aan naalden en snijden in en door mensen. Ik heb nooit gedacht dat dat gevoel van afschuw zo rechtstreeks verband hield met mijn eigen ervaringen als kind.

De pijn, de kwaadheid die dat oproept als dat met je gebeurt gaat ergens heen, in je lichaam, in je geest, in je emoties. We zeggen heel makkelijk: Dat gebeurt met ieder kind, om het te kunnen bagataliseren en zelfs normaal te moeten vinden. Ik zeg dan: Des te erger! Negativiteit is erg, maar als het overal is, is het om bijna gek of wanhopig van te worden. Blijf dan maar vol vertrouwen, positief en ervan doordrongen dat het anders moet kunnen en hoort te zijn.

Waar haal je de kracht vandaan, als iedereen je wil doen geloven dat je normaal moet vinden, wat je helemaal niet normaal vindt en als normaal ervaart of voelt? Ik ben gaan voelen, nadenken, praten, schrijven, ervaringen delen, luisteren naar verhalen van anderen. Mensen vertellen hun ervaringen en vinden het heel fijn als ik hen begrijp en laat merken dat ik het erg vind wat we meemaken aan operaties, jaren slikken van medicijnen, die niemand wil en nergens over kunnen praten.

Het antwoord op onnatuurlijkheid, medicijnen, afhankelijk voelen, is samenwerken,antwoorden vinden op vragen, zoeken naar natuurlijke wegen en logica en alle kleinste positieve veranderingen omarmen, heel dankbaar en blij mee zijn. 

Hoe lang kunnen de mensen die zelf snijden hun gevoel nog uitschakelen, wat voor mensen worden zij. Hoe lang kun je de gedachte nog volhouden dat de verdoving er wel voor zorgt dat we niets merken, voelen, geen fysieke, emotionele en geestelijke schade hebben. Hoe lang blijft het nog een taboe om echt over alles te mogen praten. 

Door te gaan luisteren naar je gevoel, naar jezelf, naar elkaar, naar ervaringen, zoeken naar andere manieren van genezen, ontdekken we bijvoorbeeld dat de wortel van de paardenbloem en de hennepplant zelfs kunnen helpen om kanker te genezen. Van de hennepplant kunnen we ook kleding maken en huizen bouwen. We weten nog maar heel weinig waardoor we ziek worden en staan aan het begin van het begrijpen dat ziekte eigenlijk genezing is. Je lichaam wil genezen, wegwerken, ontgiften, uitscheiden wat niet goed is, de disbalans in balans brengen. Dat verdient respect. 

De natuur onderzoeken, kennis opdoen, een andere kijk op medicijnen toelaten.

Mijn moeder haar belangstelling en geloven in natuurlijkheid weer teruggeven, het bijzondere contact en het gesprek over natuurlijke genezing met mijn moeder blijkt kwaadheid en jaloezie op te roepen bij mijn vader. Mijn moeder vindt het fijn en wij ook, om elkaar te zien, maar ik ga vaak alleen, omdat mijn vader dat zo wil. We laten we ons tegen houden door mijn vader terwijl hij er niet eens bij is, omdat hij een middag naar jeu de boules is. Mijn moeder is zegt uiteindelijk dat dat toch veel te ver gaat dat mijn vader bepaalt wat er gebeurt, terwijl hij zelf er niet bij is. Terwijl zij het zwaar heeft, helpt ze ons ook nog om ruimte maken voor contact, vrijheid, iets spontaan kunnen zeggen.

vertrouwen opbouwen

Maar om op dat punt te kunnen komen dat het vertrouwen tussen mij en moeder zo is geworden dat zij normale en wijze uitspraken kan doen, heb ik 30 jaar gewerkt aan mezelf aan de verhouding met mijn zus, mijn vader, mijn moeder, onderzocht wat relaties zijn, wat hulp vragen en hulp bieden is, wat les krijgen en lesgeven is, wat de invloed is van mannen, broers, je vader, je moeder, school, werk, maatschappij, ideeën over seksualiteit, voeding, ontspanning vakantie, consumeren, duurzaamheid, muziek, zingen, samenwonen, samen werken, samenleven, kritiek krijgen, kritiek geven.

mijn moeder (84 jaar) en ik

Mijn moeder was allang op het punt dat ze geen medicijnen wilde slikken, maar is net als bijna iedereen toch zichzelf (bijna) kwijtgeraakt. Maar voor mijn moeder is de stap naar de natuur nog wel dichtbij, dat is wel een verschil met veel andere mensen. Mijn moeder is elke avond blij om mijn stem te horen, maar ook doodmoe. Ik bedank haar ook altijd voor het luisteren naar mijn verhaal over de (haar) medicijnen. Ze zegt altijd dat ze ons snel weer hoopt te zien. 

Haar verhalen over vroeger worden minder. We praten steeds meer over hoe het vandaag is, de medicijnen, het contact met mijn vader. Ik vertel ook dat mijn vader heel vervelende mails stuurt en wil dat ik of zwijg over medicijnen, of met hem naar een psycholoog ga om te praten over het contact tussen hem en mij, of maar (een tijdje) niet meer kom. Ik schrijf hem terug dat ik alleen wil praten met mijn moeder erbij. Dan schrijft hij dat mijn moeder er niet bij hoeft te zijn, omdat ze niet begrijpt wat er aan de hand is en niets meer begrijpt. Hij schrijft minachtend: Jij bent de laatste en je drie huisgenoten, die nog waarde hecht aan uitspraken van je moeder. 

Mijn moeder vindt het heel erg om te horen dat er zo over haar gesproken en gedacht word. En dat is het ook. Dat je moeder als dementerend wordt gezien, kan heel makkelijk, ze is 84 jaar. Iedereen gelooft het als mijn vader zegt dat zijn vrouw dementerend is en krijgt ook nog alle begrip voor de moeilijke situatie. Mijn moeder houdt het ook bijna niet meer vol en dat zegt ze ook, ze heeft veel pijn.

Ik ben heel blij dat ik dit nog met mijn moeder kan en heb kunnen bespreken en ook mijn vader heb gewaarschuwd en ruzie heb gemaakt over de medicijnen, terwijl mijn moeder nog leeft.

Mijn vader lacht me uit en doet minachtend over alles wat ik vertel over de natuur, over medicinale hennepolie of inbreng. Hij wil alles beter weten en voelt het als een enorme nederlaag als medicijnen en zijn huisarts niet meer onaantastbaar zijn. Het gaat er niet eens om wat beter is voor mijn moeder, terwijl zij zegt dat ze het juist fijn vindt als er nog mensen zijn die meedenken. Het is één groot drama, mijn moeder heeft geen stem. Heel veel mensen maken dit mee en kunnen nooit meer terug als ze eenmaal als dement, autistisch, schizofreen, worden gezien. 

zelfgenezend vermogen, ziek zijn toelaten is genezing

Uiteindelijk blijkt ziek worden niets anders dan verkeerde ziekmakende intenties. De medicijnen blijken mensen zo afhankelijk en bang te maken dat ze niet meer durven te stoppen. Hoe ver zijn we afgedwaald dat we verwoestende en geestdodende medicijnen blijven slikken, uit angst om dood te gaan?

Dat doodgaan heel verschrikkelijk is, is ook nog een aanname, waar mensen die terugkeren uit de dood ons iets heel anders over vertellen. Zo gaat er van alles schuiven, waar we 'zeker' over dachten te zijn. Genezing is loskomen en je vrij maken van angsten, onnatuurlijkheid, toekomen aan mediteren, ademen, ontspannen, praten over alles waar je over wil praten, spontaniteit en creativiteit in je leven, in jezelf, in de ander toelaten.

Echt nee tegen medicijnen kunnen zeggen, vraagt heel veel diepte in het ervaren en weten dat je het echt niet wil. Wanneer voel je je sterk genoeg dat je echt weet dat gif je niet kan redden?  We komen door alle medicijngebruik, artsenbezoeken, naar ziekenhuizen gaan, de medische manier van kijken en denken er niet eens meer aan toe om ons te verdiepen in wat medicijnen werkelijk zijn en doen in ons lichaam. Gelukkig gaan steeds meer mensen zich verdiepen in planten en ontdekken we (weer) dat de natuur ons kan helpen om het zelfgenezend vermogen van ons lichaam te activeren. Wij zijn met ons vieren al zo anders bezig dat ik al in geen 15 jaar een arts en in jaren een tandarts heb gezien. Sinds wij met elkaar wonen lossen we alles zelf op en verdiepen we ons in een natuurlijke manier van leven, voeding en genezing. Kruidenthee, honing op wonden, colloïdaal zilver bij ontstekingen, zuiveringszout om te ontgiften, medicinale hennepolie bij pijn en heel veel gezondheidsproblemen, zijn een paar voorbeelden hoe je zelf al heel veel kan genezen. 

Kinderen worden ziek en overlijden dóór de vaccinaties! Maar we zijn ziende blind, omdat dat niet waar zou kunnen en mogen zijn. Gif spuiten in baby's, kinderen, ouderen zou geen enkele reden tot ongerustheid mogen zijn. Wat een hypocriete wereld, wat erg dat we zo misleid worden en ons laten misleiden. Zo komen we er nooit achter dat ons lichaam tot veel meer in staat is dan we weten. We leven in een welvarend land, maar hebben de hoogste ziektekosten en er zijn meer mensen zijn ziek dan ooit. Geld verdienen aan medicijnen, waar zijn we mee bezig!

Eigenlijk wel heel erg dat ik me nooit echt heb verdiept in wat zoveel medicijnen slikken voor mijn moeder betekent. Ze is het laatste jaar drie tanden kwijtgeraakt en haar tanden beginnen bruin te worden, dikke voeten, doodmoe van de bloedverdunners en andere medicijnen, heel veel pijn in haar hele lichaam. Echt vreselijk en dan nog geloven en zeggen dat medicijnen goed zijn is onmenselijk. 

Hoe maak ik bespreekbaar, visueel en concreet dat mijn moeder geen stem heeft, dat de medicijnen haar, zoals ze zelf zegt, naar beneden halen.

Mijn moeder heeft absurd dikke voeten. Haar lichaam kan de afvalstoffen, de lichaamsvreemde stoffen van de medicijnen niet kwijt, niet afvoeren. Wordt er gezegd dat haar dikke voeten komen door het stil zitten. Gelukkig zegt mijn moeder: Ik heb dat nooit gehad. Mijn vader vertelt dat de verpleging zegt dat er mensen zijn in het appartement die nog wel dikkere voeten hebben, dus ik moet niet zeuren. Ik zeg dan, ja er worden heel veel medicijnen geslikt door ouderen! De medicijnen voor mijn moeder worden aan de deur bezorgd.

Natuurlijke middelen zijn niet lichaamsvreemd en geven geen absurde, onmenselijke 'bij'werkingen. De huisarts zegt: 'gewoon' je voeten omhoog doen, dan is er niets meer aan de hand, symptoombestrijding. De medicijnen als oorzaak mag niet eens benoemd worden of een mogelijkheid zijn, want als dat waar is, kom je aan het alleenrecht van artsen om 'alles' te weten over medicijnen. Dat je lichaam er geen raad mee weet, wordt geen arts verteld, hoe je moet ontgiften al helemaal niet.

Mijn vader hoort voor het eerst het woord ontgiften, een nieuw begrip, maar het komt wel aan. Mijn moeder wil er eerst niet aan, het is tenslotte haar lichaam, haar afschuwelijke lijden en drama, maar zij gelooft het steeds meer. 

Mijn vader geeft mijn moeder nu op mijn aanraden elke dag een voetenbad met zuiveringszout en azijn. Heel langzaam beginnen haar voeten iets normaler te worden! Haar voeten zijn nu een onderwerp geworden, ook voor de verzorging in het appartementen die haar elke avond helpen met naar bed gaan en haar 's morgens wassen en aankleden. Ze zien ook dat er iets verandert.

Ik praat met mijn moeder over wat zij doormaakt, met de medicijnen, met mijn vader, met de huisarts. Hoe zij in een afhankelijke positie zit.

Foto van mijn moeder (48 jaar) in 1980 in vrouwenblad Margriet over milieu en wasmiddelen.

Mijn moeder heeft al in 1979 actie gevoerd en er met een aantal vrouwen voor gezorgd dat minister Ginjaar van Volksgezondheid en Milieuhygiëne, hij was chemicus, het belang ervan zag om fosfaten uit de wasmiddelen te halen, de vissen stierven in de vervuilde sloten. Minister Ginjaar heeft er ook voor gezorgd dat er op de pakjes sigaretten kwam te staan: roken is dodelijk. Mijn moeder is zich al heel lang bewust van de gevaren voor het milieu, maar je eigen lichaam en voor jezelf opkomen blijkt nog weer heel anders. 

1979 geeft mijn moeder de minister Ginjaar haar actiekaart anti witter dan wit met milieuvriendelijke wasmiddelen. 

milieuvriendelijke wasmiddelen 

chemische middelen schade voor mens en milieu

Mijn moeder belde de gemeente als er onkruid weg werd gespoten met chemische bestrijdingsmiddelen in de straat en maakte foto's van de planten voor en na het spuiten. Eind jaren 60 belde ze al ze regelmatig vanuit ons huis in Schiedam naar de gemeente Pernis als de vitrage van de voordeur weer zwart waren door de vervuiling door de petrochemische industrie. Pernis is de producent van aardolie, benzine, brandstoffen, plastic, cosmetica en ook medicijnen die mijn moeder nu vergiftigen. Aardolie kan pas oplossen bij 1200 graden! Dat gaat nooit gebeuren. Het lichaam moet het dus op de een of andere manier afvoeren. Mijn moeder zei van de week terecht: Ik leef nog. Ja zei ik dat is ook een wonder, je lichaam is tot heel veel in staat. Ik ben al jaren bezig om haar ook geestelijk alles te geven wat ik maar kan. 

Ik gun mijn moeder niet zo'n afschuwelijk lijden door de medicijnvergiftiging, maar mijn vader wil van niets weten. Toch is mijn vader na ruzies over de medicijnen gaan praten met de huisarts. Ik had haar een half jaar geleden 'per toeval' informatie meegegeven over medicinale hennepolie. Ik was een half jaar geleden bij mijn ouders toen de huisarts kwam vertellen dat mijn moeder zo verzwakt was (door de medicijnen) dat ze accuut een bloedtransfusie moest krijgen. Marthe had mij die informatie toevallig net die dag meegegeven. Ik zei tegen de huisarts lees maar dan weet je in ieder geval dat er meer is. 

Mijn vader vertelt de huisarts dat ik vooral moeite heb met tramadol (morfine-achtig medicijnen). Mijn moeder wordt er suf van en kan dan bijna niet meer articuleren, echt verschrikkelijk. De huisarts stelt voor om medicinale hennepolie te proberen. Ze blijkt de apotheker in Den Haag, die als enige in Nederland met de medicinale hennepolie bezig is, goed te kennen en zou met hem overleggen. Mijn vader krijgt een flesje hennepolie. Er gebeurt niet veel, eerst één druppel, dan twee druppels per keer. Maar de derde dag bij drie druppels raakt mijn moeder in de war. Mijn vader zal mij dan zeker niet bellen, dan had ik kunnen zeggen, geen paniek, het gaat weer over.

Hij laat de volgende ochtend de huisarts laat komen. Ze zegt na zijn verhaal gehoord te hebben: onmiddellijk stoppen. Ik zeg als zij het voorschrijven van de hennepolie in overleg met de apotheker doet, ze nu ook met hem moet overleggen, in de hoop dat mijn moeder nog een kans te geven dat twee druppels hennepolie wel een positieve werking kunnen hebben op haar fysiek en geestelijk welzijn.

Mijn vader is heel kwaad op mij, hij wil de reactie van mijn moeder gebruiken om te laten zien hoe ver heen ze is om haar dement te laten verklaren en ze naar een verpleeghuis kan. Als ik vraag of het teveel is en ik nog een dag extra moet komen, is het antwoord altijd: Nee! Ik krijg nog net te horen dat de huisarts heeft overlegd met de apotheker en hij twee druppels adviseert als ze pijn heeft, gewoon dezelfde reactie die ik had. 

holistische en natuurlijke manier van genezing

De huisarts had toen ze de hennepolie voorschreef voor het eerst tegen mijn vader gezegd dat zij eigenlijk ook interesse had voor een antroposofische benadering, maar er niet aan toe was gekomen om verder te studeren, maar wel holistisch wil kijken.

Mijn vader wil niets weten van wat maar in de richting komt van het natuurlijke en de mens. Hij schrijft in een mail dat hij geen contact meer wil, of ik moet met hem en een derde persoon gaan praten, of nooit meer iets zeggen over medicijnen. Ik zeg dat het jaren zal duren voordat iemand dit begrijpt ik en ik niet zonder mijn moeder wil praten en ook niet meer wil mailen achter mijn moeders rug om.

Mijn vader laat per mail weten dat hij niet meer wil dat ik en wij nog komen en contact hebben met mijn moeder. De huisarts heeft mijn vader geadviseerd contact op te nemen met de wijkagent die twee mensen stuurt om mij eruit te zetten vanwege huisvredebreuk als ik toch besluit mijn moeder op te zoeken. Eerst mij eruit laten zetten en dan mijn moeder weg laten brengen naar een verpleeghuis. 

Toen ik een keelontsteking had, 9 jaar geleden, kreeg ik alle steun van Erik en Marthe om niet naar de huisarts te gaan. Maar mijn zus bleek nog helemaal vast te zitten aan mijn vader en wilde wel dat ik naar een huisarts zou gaan. Het werd een enorm gevecht. Ik zei als je naar de huisarts gaat weet ik dat ik penicilline krijgt, meer is er niet. Dus als je dat niet wil, hoef je niet naar de huisarts te gaan, zo eenvoudig is dat. Ik was heel blij dat Marthe en Erik mij helemaal steunden.

Erik had tijdens het ziek zijn en overlijden van zijn vader aan keelkanker 19 jaar geleden het heel erg gevonden dat zijn vader doorging met roken en ook geen alternatieve wegen had gezocht. Het is een afschuwelijke lijdensweg en dood geworden. Het heeft hem ook doen beseffen dat hij het in zijn leven zelf anders wilde gaan doen. Hij is gestopt met roken en drinken en hulp gaan zoeken om contact te krijgen met zijn gevoel en is mij daarin tegengekomen op een workshop haptonomie en muziek. Hij was zo onder de indruk dat ik gevoelens bij mensen zo duidelijk kon benoemen en ook logisch overkwam wat ik vertelde, dat hij met mij is gaan praten. Hij was er helemaal aan toe om met het reguliere pad te stoppen.

Marthe was als kind blijkt nu ook als gevolg van vaccinaties heel veel ziek geweest. Haar ouders hebben geen idee gehad hoe om te gaan met ziek zijn en zijn van de ene naar de andere arts gegaan. Marthe heeft toen ze 6 jaar was in het ziekenhuis gelegen, heel veel onderzoeken gehad en medicijnen geslikt en is haar leven bijna nooit zonder artsen geweest. Ze was alle artsen ook helemaal zat.

Toen ik genezen was van mijn keelontsteking kon ik beter zingen, liefs Leonoor