mijn moeder in een verzorgingshuis

Mijn moeder, 11 april 2017

Ik ben bij mijn moeder geweest samen met mijn zus. Alles krijgt een bijzondere wending. Meer dan ik ooit had kunnen hopen is mijn moeder aan het open gaan. Mijn moeder is nog nooit zo intens blij geweest. 

Toen we aankwamen en ik vroeg hoe het ging, zei de verzorging dat ze onrustig was. Mooi dan komen we precies op het goede moment, dacht ik.

Ik ben aan het 'werk' gegaan. Het werd heel bijzonder. De engelen zijn ons aan het helpen. Het drama blijkt ook een wonder in zich te hebben. Ik ben al 4 dagen achter elkaar bij mijn moeder geweest. Gisteren heeft ze bijna alleen geslapen, tot niets meer in staat. Vandaag was ik samen met mijn zus. 

Ongelooflijk hoe mijn moeder opbloeit nu ze een paar dagen echt aandacht krijgt, omdat ik haar niet als dement zie. Ze wilde naar buiten en dat wat er met haar gebeurt ook naar buiten komt. Ik zei tegen haar dat wij al voor veel mensen een inspiratie zijn. 

Mijn moeder (85 jaar) ging spontaan 
het lied van de wielewaal zingen: 

Kom mee naar buiten allemaal, 

dan zoeken wij de wielewaal.
En horen wij die muzikant,
dan is zomer weer in 't land. 

Dudeljo klinkt zijn lied,
Dudeljo klinkt zijn lied,
Dudeljo en anders niet.

Hij woont in ’t dichte eikenbos,

gekleed in gouden vederdos, Daar jodelt hij op zijn schalmei. Tovert onze harten blij

Dudeljo klinkt zijn lied,

Dudeljo klinkt zijn lied,
Dudeljo en anders niet.

Op het filmpje zingen we het tweede couplet.

https://vimeo.com/213244390

Hoe zorg je voor elkaar en blijf je voor elkaar zorgen? Daar is deze maatschappij nog niet goed in. Twee dochters om haar heen, het doet haar en ons ook heel erg goed. Ze werd helemaal blij toen ze ook Marthe en Erik door de telefoon hoorde. Ze wil heel graag dat ze hen zo snel mogelijk ziet. Ook Jeannette heeft meer kunnen vertellen. Er zijn alleen maar engelen om haar en ons heen. Toen wij weggingen zei ze dat ze wel kon huilen van vreugde.
Sinds ik voor mijn moeder ben gaan kiezen en voor haar opkom, is alles gaan veranderen. Ik zei tegen mijn vader een aantal jaren geleden: Ik ben niet tegen jou, maar vóór mijn moeder, dat is alles, maar daarmee bleek ik een enorme revolutie in gang te zetten in ons gezin en eigenlijk in de maatschappij. Het is een groter maatschappelijk probleem: 

Moeders en vrouwen worden nog veel te weinig gewaardeerd en gezien. 

Wie voor haar/zijn moeder kiest, kiest voor zichzelf en ik heb de uitspraak gedaan 'Moeders liefde geven is therapie voor de hele wereld'. En een Joods gezegde zegt: Wie één mens redt, redt de hele wereld.

Wat heb ik hier naar verlangd. Elke keer denk ik wat heb ik al veel mooie ervaringen met mijn moeder, als ze overlijdt is het al goed, maar dan gaat er weer een nieuwe deur open met heel bijzondere ervaringen. Ik heb veel geleden, heel veel, maar dat dit er allemaal uit zou komen als je dat toelaat, had ik zelfs niet durven hopen of dromen.

Ik kan iedereen aanraden: hou vol, blijf in jezelf geloven en volg echt je hart, ook al lijkt het soms onmogelijk, zegt iedereen dat je niet goed bezig bent, of maar moet accepteren dat het zo is, als je het niet zo wilt of voelt, durf dan te vertrouwen dat dat waar is en dat je mag vertrouwen dat je geholpen wordt om je wensen en diepe verlangens in vervulling te laten gaan. liefs Leonoor

de glimlach 8 mei 2016

Anja, de vrouw van een neef van mij, vond dat onze woongroep en mijn ouders te weinig lachten op de foto’s van mijn verjaardag 8 mei 2016. Het inspireerde me om haar een brief te schrijven en haar uitleg te geven over waar ik en waar we mee bezig zijn.

Lieve Anja.

Als je goed kijkt op de foto van mijn moeder, zie je een heel open en blije moeder!! Een paar maanden geleden viel ze overdag vaak nog in slaap, uitgeput door de medicijnen! Ik heb een enorm gevecht geleverd om de statines, de cholesterolverlagers eruit te krijgen. In 2013 slikten 1,9 miljoen!!! Nederlander de cholesterolverlagers. Waardoor mijn vader weer kon zeggen: Zie je wel alle artsen schrijven het voor, iedereen doet het, mensen worden steeds ouder, dus waar doe je moeilijk over. Ik vertrouw op de arts en daar houd ik het bij.

Toen ik drie nachten bijna niet had geslapen en niet meer wist wat ik nu nog kon doen om die medicijnen eruit te krijgen, schrok mijn vader zo, toen hij zag hoe moe ik was, dat hij is gestopt met de statines. Hij zei: Ik doe het alleen voor jou, niet omdat ik erachter sta. Een wonder na alle strijd en mijn vader mij al heel vaak had gezegd dat ik niet meer mocht praten over de medicijnen. Mijn moeder vond de ruzie tussen mijn vader en mij zo verschrikkelijk dat ze ook wilde dat ik mijn mond hield. Toch zorgt ze ook voor de verbinding tussen ons drieën of neemt ze het ook weer voor mij op. Bijzonder hoe we alle drie steeds iets doen om verder te komen.

We worden geholpen, hoe meer vertrouwen we daarin hebben, hoe sneller het zal gaan, voor iedereen een leerproces.

Ik wil mijn moeder en mezelf, maar ook mijn vader een kans geven in hun leven nog iets moois mee te maken en praat daar ook met mijn moeder over. Zij wil nog wel iets anders dan alle pijn en zwakte. Ze is altijd blij als ik er ben en als ze me aan de telefoon heeft, zegt ze aan het einde van het gesprek vaak: Ik hoop jullie snel weer te zien.

Mijn vader vindt niet dat het beter gaat met mijn moeder. Ze is nog lang niet zoals ze kan zijn, ze slikt nog 9 medicijnen!! Toch begint ze wel iets sterker te worden, ook door de extra vitamine C en vitamine B3. Maar helaas slikt ze ook tramadol, een pijnstiller die te vergelijken is met 25-50% morfine!

Mijn moeder (zie foto) kon een paar maanden geleden bijna niets meer en zei ook dagelijks: Ik kan niet meer! Een hel om mee te maken, zodat ik soms ook bijna dacht dan liever dood. Maar als ik met haar praat over doodgaan, zegt ze altijd dat ze nog wel een tijdje wil blijven leven en dat ze eigenlijk niet denkt aan doodgaan. Haar reacties zijn altijd mooi en verrassend.

Nu het iets beter gaat komt er ook ruimte om te praten over moeilijkheden die zij heeft ervaren in haar leven. Over haar zussen vertelt ze wie er aardig waren en wie minder. Het wordt allemaal wat losser en openlijker. Mijn moeder heeft 6 zussen en 1 broer, iedereen is inmiddels overleden. Mijn moeder is nu 84 jaar. Ze praat vaak over hoe de oorlog in haar geboortedorp Langerak geweest is. Haar broer heeft in de oorlog in het verzet gezeten en is na de oorlog in Indonesië geweest met zeer traumatische ervaringen. Mijn moeder is altijd positief geweest over haar broer, ook toen hij niet goed bleek om te gaan met zijn vrouw en kinderen. Het lijkt dat ze onbewust voelde dat hij verhard is door de oorlog en ze daar begrip voor wilde hebben.

Marthe (op de foto links), een huisgenote van mij ‘hoort’ vanuit een andere dimensie de laatste tijd veel over de afschuwelijke ervaringen van mijn oom in Indonesië. Daardoor komt er meer besef waarom hij zo moeilijk was voor iedereen in zijn omgeving en dat dat door is gegaan, omdat niemand ermee om wist te gaan. Marthe ‘zag’ mijn overleden oom in onze kamer staan en zelfs een beetje huilen, omdat wij over hem praatten en hij zich begrepen voelde. 

De broer en twee schoonbroers van mijn moeder zijn in Indonesië geweest. De oorlog in Indonesië heeft veel meer gedaan dan iedereen kon bedenken. Niemand heeft kunnen praten. Een nicht die overleden is toen zij 48 jaar was, heeft een keer bij ons gehuild omdat ze het contact met haar vader gemist had. Ze vertelde toen ook dat haar vader, omdat hij bij de medische dienst zat in Indonesië, al jong heel veel leed had gezien.

Het kost veel energie om tegen alles en iedereen in, te vertellen dat mijn moeder door de medicijnen verzwakt wordt en er zich één groot drama aan het voltrekken is. Laatst stond er iemand aan onze deur die vertelde dat hij, als vrijwilliger wel eens mensen opzocht in het ziekenhuis die chemische en radioactieve bestraling hebben gehad. Hij zei dat mensen een wrak werden en het verschrikkelijk was om te zien wat die behandelingen bij mensen aanricht. Ik vind naalden, messen, stralingen en medicijnen, een middeleeuwse, barbaarse manier van met mensen omgaan. Ik kan het niet aanzien en niet verdragen.

Ik weet al van kinds af, dat dat niet de bedoeling kan zijn. Ik geloof dat er veel intelligentere manieren van genezen zijn. Het is zelfs al bekend dat mensen die niets doen aan kanker, 4x zo lang leven, als mensen die zich wel laten behandelen!  

Inmiddels had ik over mijn moeder contact gehad met een orthomoleculaire arts die vertelde dat de cholesterolverlagers zo slecht zijn dat mijn moeder  een fatale hersenbloeding zou kunnen krijgen. Hij raadde aan om er onmiddellijk mee te stoppen en extra vitamine C en B3 te gaan slikken Er zou dan heel veel kunnen gaan veranderen. Eén zus van mijn moeder heeft een hersenbloeding gehad, een andere zus is overleden aan de medicijnen en uiteindelijk de morfine. Haar jongste zus is overleden aan kanker, bestralingen en chemotherapie. Medicijnen is al de 3^e doodsoorzaak na kanker en hart- en vaatziekten. 

Terecht beginnen er geluiden te komen wie daar verantwoordelijk voor zijn. Artsen moeten er niet aan mee willen werken dat de farmaceutische industrie alleen maar geld wil verdienen door zoveel mogelijk medicijnen op de markt te brengen, ook al overlijden er daardoor miljoenen mensen eerder, op een verschrikkelijke manier.

Blijkbaar willen we nog steeds liever medicijnen dan zelf onze eigen gezondheid in de hand te nemen. We kunnen als we samenwerken veel meer dan we vaak denken: praten over jezelf, wat je voelt en denkt, ervaringen delen, kennis opdoen over voeding, planten en kruiden, is echt genezen. Daar word je echt blij van! We zijn door het internet verbonden met miljoenen mensen over de hele wereld, waardoor we ervaring en kennis over alles in het leven met elkaar kunnen delen.

We hebben de oudste zus (zie foto links) van mijn moeder drie jaar lang, elke maand, opgezocht. Ze vond het heel fijn, maar dat bleek de jaloezie van haar kinderen op te wekken. We mochten niet op haar begrafenis komen. 

Ook bij de jongste zus van mijn moeder mochten we niet op de begrafenis zijn. Zij is overleden aan kanker en chemotherapie. Ik heb nog een mail gestuurd dat het misschien anders zou kunnen. Ze had ons nog een mooie kerstkaart gestuurd en bedankt voor het boek met iconen dat we haar hadden opgestuurd.

Een schoonzus van mijn moeder slikte jarenlang morfine, kreeg uiteindelijk na een longontsteking antibioticum en is heel snel daarna overleden. Mijn moeder kreeg een maand later antibioticum en raakte zo van slag, dat ze mijn hand wegsloeg. Omdat mijn moeder altijd blij is als ik haar hand vasthoudt, wist ik dat het niet aan mij lag, maar het antibioticum haar wantrouwend en bijna gek had gemaakt. Toen ik heel voorzichtig haar hand weer vastpakte zei ze dat ze het eng vond.
 

Wat verschrikkelijk, dat dat het gevolg is van antibioticum. Wat gebruiken we het vaak, veel en makkelijk! Elke arts wil het zo voorschrijven, geen enkel probleem, anders ga je dood, is het idee. Dus moet je het toch geven als arts, je bent dan levensreddend bezig, wie wil dat nou niet? 

mijn ervaringen en bewustwording

Ik heb ook antibioticum geslikt, toen ik terugkwam met een zware keelontsteking van een vakantie met mijn zus Jeannette in Rome, doodongelukkig van het geen contact hebben, maar ook gezwommen in waarschijnlijk zeer vervuild water. Mijn zus was niet ziek geworden, ik wel. De huisarts schrok en schreef antibioticum voor.

Ik had toen mijn vriendin Gerda overleed een oorontsteking. Omdat ik bij haar begrafenis wilde zijn, heb ik antibioticum geslikt. 24 jaar later heb ik nog steeds pijn aan mijn oor. Ik heb 8 jaar geleden een ernstige keelontsteking gehad, drie nachten bijna niet kunnen ademen. Mijn huisgenoten hebben me geholpen en zo hebben we het met elkaar doorgemaakt. Ik kon daarna beter zingen!! Ziekte is een genezing, een ontgifting, dat proces verstoren is de genezing tegenhouden.

We hebben het daarna met ons vieren over gehad dat ik me minder verantwoordelijk wilde voelen voor de communicatie naar buiten toe. We kregen heel veel kritiek op onze manier van wonen. De lading kwam vooral bij mij terecht, omdat ik me verantwoordelijk voelde en ik de meest aanspreekbare was. Ik had een idee en visie over waar we mee bezig waren en waar het naar toe zou (kunnen) gaan: open met elkaar omgaan en moeilijkheden benoemen. We wonen en werken met (slechts) 4 mensen samen. Door de enorme kritiek leek het soms wel alsof we met 100 mensen woonden, zoveel riep ons samenwonen bij mensen op en zo vaste denkbeelden bleken mensen te hebben over het leven.

In deze tijd met medicijnen, operaties, chemische bestraling, milieuvervuiling, stralingen, ontbossing, wapens, oorlog, mishandeling zullen we een keer moeten begrijpen dat genezen een proces is van loslaten en zoeken naar menselijkheid en natuurlijkheid in alle lagen van het leven, van thuis geboren mogen worden zonder pijn, naar zonder medicijnen, rustig en tevreden doodgaan.

Alles in het leven kan anders, een enorme belofte!

Er zijn gelukkig al artsen die zonder medicijnen werken. In China is al het grootste medicijnloze ziekenhuis in de wereld. Henk Fransen, een Nederlandse arts,  die wij ontmoet hebben toen hij een lezing gaf, heeft contact met een Chinese arts die daar gewerkt heeft en wil ook in Nederland een medicijnloos ziekenhuis oprichten.

Het veranderen van onverschilligheid, ongevoeligheid, onmenselijkheid is een proces van jaren. Ik ben daar 27 jaar geleden mee begonnen, toen ik alleen bleef wonen in het huis waar ik nu al 10 jaar met Marthe, Erik en mijn zus Jeannette woon. Ik had het huis samen met Gerda, een vriendin gekocht Zij is na een half jaar weggegaan, om samen te gaan wonen met een Syrische man, kreeg 2 kinderen en is na een mislukte operatie aan een hersentumor overleden, toen ze 36 jaar was, haar kinderen waren 1 en 2 jaar.

Gerda had bij mij willen blijven wonen en met Mike een relatie hebben. Toen heb ik onze relatie na 7 jaar ellende gestopt. Ik bleef met veel pijn achter, ik was 30 jaar en wist me geen raad met alles wat ik van haar had gevoeld. Ik begreep pas veel later dat ze mij veel had laten voelen van haar pijn in contacten met mannen en daar nooit over had kunnen en durven praten. Ik viel in een diep gat, een heel diep en eenzaam dal.

Ik heb hulp gezocht bij haptonomie, met afschuwelijke ervaringen, trauma's erbij. Mijn 13 jaar eenzaamheid was nodig om angst, macht, afschuiven en afreageren van pijn, niet (echt) praten, niet kwetsbaar durven en willen zijn op een diep niveau en vanuit meerdere posities te doorleven en begrijpen. Toen ik kritiek uitte, kwam ik therapeuten pas tegen. Therapeut zijn werd gebruikt om niets kwetsbaars van jezelf te hoeven laten zien. Ik ging beseffen dat mijn aardig gevonden willen worden, angst om contact(en) te verliezen heel veel kan tegenhouden om eerlijk te durven en willen zijn. Ik stelde mezelf vragen als: Wat is eerlijkheid, openheid, delen, liefde, is muziek belangrijk, is contact belangrijk, of allebei?

Door mijn ervaringen, gevoelens van verdriet, kwaadheid, eenzaamheid toe te laten en te verwerken over het gezin, school, werk, vrienden, relatie, ouders, broers, familie, muziek, angst, liefde, pijn doen, begon ik te begrijpen dat individueel en maatschappelijk (samen) met elkaar verbonden is en we allemaal individueel kunnen kiezen voor liefde. Daardoor is mijn leven veranderd van onbewust naar bewust.

Ik ben het contact met mijn moeder gaan herstellen, veranderen en verdiepen en mijn visie op het gezin, op school, werk, relaties, gezondheid, leven en dood gaan ontwikkelen, wat we echt willen en wensen in ons leven.

Nu ik wist wat ik wilde en hoe ik wilde omgaan met mensen, ben ik in 2003 een praktijk begonnen met haptonomie en muziek. Ik heb 3 jaar lang 10 mensen individueel heel intensief begeleid met een bewustwordingsproces. Door mensen bij elkaar te brengen, eerst in kleine groepjes en later iedereen in mijn huiskamer, heb ik de vraag die ik al jaren had durven stellen: Wat willen we nu echt met ons leven? In een weekend tijd liepen 7 van de 10 mensen weg. Tot mijn verbazing werd ik er vrolijk van, er bleek een last van me af te vallen en ruimte te komen voor iets nieuws.

We bleven met ons vieren over en zijn in de zomer gaan kamperen in Drenthe. Mijn ouders zijn ook naar de camping gekomen en hebben we ook samen gegeten in het bed & breakfast waar mijn ouders logeerden. Thuis gekomen vond ik het zo jammer om weer naar vier huizen te gaan, dat ik spontaan zei: jullie mogen wel bij mij komen wonen.

Na een verbouwing, een kamer erbij, zijn Marthe en Erik en een maand later mijn zus Jeannette in mijn huis komen wonen en is in 2006 onze woongroep begonnen.

We zijn door diepe dalen gegaan. Ik was violiste en heb mezelf en mijn drie huisgenoten een privé opleiding muziek gegeven en mezelf en hen viola da gamba en luit leren spelen en zijn we 4-stemmig a capella gaan zingen.

Leonoor, Jeannette, Marthe, Erik 

 

Nu 10 jaar later zijn we steeds blijer met alles wat we samen hebben doorgemaakt, hebben verwerkt aan pijnlijke levenservaringen en de mooie ontmoetingen met mensen.

We zijn mijn ouders en vooral mijn moeder aan het helpen om hen uit een dal te halen en te laten beseffen dat medicijnen echt vreselijk en ziekmakend zijn. Ik kan gelukkig iets beter praten met mijn vader, er komt meer samenwerking en overleg. 

van angst en niet praten, naar liefde en samenwerken

Ik heb in de week voor mijn verjaardag 8 mei 2016 een lange brief geschreven over de medicijnen, dat mijn moeder niet geholpen wordt en bijna niet serieus wordt genomen.

Ik heb veel uitgelegd, over mezelf, ons samenwonen, mijn ouders, mijn moeder. Eindelijk kon ik samen met mijn huisgenoten mijn ouders laten voelen en ervaren wat openheid, liefde is en hoe fijn dat is. Dat is een heel belangrijk keerpunt geworden van angst en niet met elkaar praten, naar liefde, wel met elkaar praten.

We hebben tot onze grote vreugde een mooi intensief gesprek en samenzijn gehad met ons vieren bij en met mijn ouders, het was ook nog moederdag.

Mijn vader is, mede op advies van mijn oudste broer, die geen contact met mij wil, met de huisarts gaan praten over hoe ik tegen medicijnen aankijk. Misschien zou ze nog een idee hebben. De huisarts had gezegd dat ze het heel goed vond dat mijn vader was gestopt met de cholesterolverlagers.

Toen mijn vader zei dat ik me vooral zorgen maak over de tramadol (morfine) bood ze aan te overleggen met de apotheker in Den Haag, om te kijken of de CBD olie de tramadol kan vervangen. Deze apotheker is veel in het nieuws, omdat hij als eerste in Nederland is begonnen met medicinale CBD hennepolie. Na mijn verjaardag, weer een onverwacht mooie wending.

Ik hoop echt dat het voor mijn moeder beter gaat worden. Ik ben ook heel benieuwd hoe het nu verder gaat. Er is meer openheid, samenwerking, ruimte voor uitwisseling, overleg, gevoel, blijheid, een glimlach, liefs Leonoor

Mijn moeder inmiddels 84 jaar, veranderingen en haar medicijnen

6 maart 2016 is mijn moeder 84 jaar geworden. Ze is heel ziek en vooral doodmoe van de medicijnen die ze al jaren slikt. Ik heb heel hard gewerkt en tegelijkertijd het gevoel dat ik veel te weinig doe voor wat er echt nodig is. De ergste medicijnen statines, cholesterolverlagers, zijn gestopt. Ze krijgt nu op advies van een orthomoleculair arts (82 jaar!) een hoge dosis vitamine C en B3. Dat is een stukje in de goede richting en al een klein wonder dat dat is gelukt. Ik heb mijn vader verteld dat kokosolie, die mijn moeder dagelijks krijgt, heel goed is en medicinale cbd hennepolie haar zou kunnen helpen voor de pijn.

Ik bel mijn moeder voor haar verjaardag. We, de woongroep Contact & muziek (mijn zus, twee huisgenoten en ik) hebben met mijn moeder gegeten in het restaurant in het appartementencomplex waar mijn ouders wonen, erg gezellig. De kok maakt speciaal voor ons een rauwe salade.

Ik feliciteer mijn vader ook en vraag hoe het gaat. Hij zegt meteen dat hij niets meer over medicijnen wil horen. Hij is heel kwaad dat ik met een ander verhaal kom (blijf komen). Maar mijn moeder luistert met open oren naar alles wat ik vertel. Zij wil wel stoppen met de medicijnen. Maar net als de wapenindustrie, zie ik steeds meer dat de farmaceutische industrie eigenlijk de 3e wereld oorlog op een individueel niveau in gang heeft gezet. Verborgen, bijna onzichtbaar en soms heel moeilijk te doorzien en te doorgronden blijkt het een heel proces om te zien waar je zelf en mensen in je omgeving staan. Wie staat (nog) achter het systeem, het medisch denken, operaties, bestralingen, chemokuren, medicijnen en wie wil menselijk kijken, zich open stellen, de problemen zien, onder ogen komen en erover praten.

Het is belangrijk dat je jezelf ontwikkelt en je steeds sterk(er) en duidelijk(er) uitspreekt in gesprekken met mensen over ziekte, medicijnen, artsen, de farmaceutische industrie. Gelukkig zijn er mensen die zich verdiepen in wat medicijnen werkelijk doen en wat de macht en invloed hierin is van de farmaceutische industrie voor de wereld en op individueel niveau.

We zijn allemaal hier op aarde om elkaar te helpen bewust te worden. Ik denk dat je zoveel aankan en kan begrijpen als je bewust bent. Hoewel mijn moeder al jaren medicijnen slikt, weet ik pas sinds een paar maanden dat ze 10 medicijnen slikt voor suiker, hart, bloed, en ze vanwege de (bij)werkingen, maag, bloeddruk, vocht vasthouden weer nieuwe medicijnen krijgt.

Mijn vader regelt de medicijnen met de huisarts, mijn moeder heeft daar terwijl het om haar gaat, eigenlijk niets over te zeggen, terwijl het om haar gaat. Mijn vader zal me zeker niet uit zichzelf vertellen welke medicijnen mijn moeder slikt. Ik neme de medicijnen wel eens in 'ontvangst' als ik ze op donderdag worden bezorgd, de dag dat ik bij mijn ouders ben. Ik heb de inmiddels 10 medicijnen in een document gezet, uitgeprint en aan mijn moeder late zien. Dat mag al eigenlijk niet, is al taboe doorbrekend. Mijn moeder wil het graag weten. Toen ik het opstuurde aan een orthomoleculair arts belde hij me de volgende ochtend geschrokken op om me advies te geve. Als je wilt dat je moeder nog langer blijft leven moet je de cholesterolverlagers meteen stoppen, de bloedverdunners afbouwen en zorgen dat ze een hoge dosis vitamine C en ook vitamine B3 krijgt.

Dat is gebeurd, na heel veel strijd. Een lichtpunt in alle ellende! Maar mijn vader is er niet blij mee en zit niet te wachten om mijn bemoeienissen, zoals hij het noemt. Mijn moeder heeft het over meedenken en is er wel blij mee en zegt dat ook steeds meer. Verandering in gang zetten is heel moeilijk en lijkt soms bijna onmogelijk. Ik heb 30 jaar gewerkt om zelf bewust te worden en vertrouwen op te bouwen met allebei mijn ouders. 

Er zijn al tentallen artsen vermoord die holistisch kijken, verband leggen tussen autisme en vaccinaties, de gevaren van toegevoegde onnatuurlijke stoffen en E-nummers in voeding en erover publiceren.

Dr. Jeff Bradstreet helped families whose children were believed to have been damaged by immunizations. He became an autism researcher after his child became autistic after vaccination: 
https://www.youtube.com/watch?v=fVt02KaUU38

13 artsen dood https://www.youtube.com/watch?v=pc9_TNAIczc

Zorg dat je niet alleen komt te staan

Ik heb 16 jaar in een isolement gezeten, het overleefd, niet wetende dat er iets heel moois met mijn leven zou gaan gebeuren. Nadat ik zelf uit een diep dal was komen ben ik mensen gaan helpen. Door mensen die ik hielp bij elkaar te brengen is in 2006 onze woongroep Contact & muziek ontstaan, www.contactmuziek.nl. We hebben een heel bijzonder leven, we wonen en werken samen aan een sociaal bewustwordingsproces. Ik was violiste en heb mijn drie huisgenoten muziek geleerd. We spelen viola da gambakwartet, luitkwartet, zingen 4-stemmig a capella en mediteren. We praten heel veel en over alles met elkaar. Voor ons is duurzaamheid 1% (biologische voeding, zonnepanelen, groen dak, vloerverwarming), muziek 9% en is 90% communicatie! 

Leonoor

Met mijn moeder kan ik steeds beter praten, ook over de medicijnen, met mijn vader is dat veel moeilijker. Hij verdedigt de medicijnen en zegt, is ervan overtuigd en wil dat ook geloven, dat mijn moeder nog leeft dóór de medicijnen. Ga dat maar weerleggen. Ik heb al gezegd dat ik eigenlijk zelf een maande de medicijnen zou moeten slikken die mijn moeder slikt, maar me afvraag of ík dan nog wel zou leven en dat ik dat eerlijk gezegd niet eens durf.

mijn moeder

Mijn moeder heeft ervoor gezorgd dat planten in haar buurt, die onkruid worden genoemd, niet met gif werden bespoten. Ze heeft ook met succes actie gevoerd en ervoor gezorgd dat de fosfaten uit de wasmiddelen zijn. Ze heeft in haar boekenkast het boek 'Levend voedsel' staan, waarin de Deense arts Kirstine Nolfi al in 1941 zichzelf van borstkanker genas met rauwe voeding met groente- en fruitsappen en salades. Ze weigerde op advies van een bevriend arts een punctie te laten doen, waardoor de kanker zich via de bloedbaan in het hele lichaam zou kunnen verspreiden. Ze heeft daarna duizenden mensen geholpen en in Denemarken een herstellingsoord opgericht. Ze is door haar collega's uit haar ambt gezet. Ook toen was de tegenwerking van de reguliere artsen al groot.

Mijn moeder is ondanks haar betrokkenheid bij het milieu, vrouwen voor vrede nu zelf slachtoffer van de medicijnen, chemische middelen die haar lichaam verwoesten. Ze wordt al bijna dement verklaard. Als je elke dag en 25 jaar lang 10 medicijnen slikt, dan kan het toch niet anders dat dat schade doet. Erg dat dat zo moeilijk blijkt om toe te geven. Lichaamsvreemde, giftige stoffen die dikmakend zijn, gaan naar de weke delen in je lichaam, het vet en in de hersenen, waardoor je denken, praten en ook je geheugen wordt aangetast. Bijwerkingen wordt er dan gezegd, het zijn de werkingen van de medicijnen. Dan krijgt iemand de diagnose dementie en is niet meer in staat voor zichzelf op te komen en eruit te komen, een angstaanjagende situatie. Ga dat maar omdraaien, helder maken en beter maken. Het is niet meer te doen als we dat niet met ons allen doen.

bewustwording, inzichten, kennis en ervaringen delen

Er is heel veel nodig aan bewustwording, inzichten, kennis en ervaringen en handelen om het echt te veranderen. Ondertussen ook zorgen dat we als woongroep verder gaan met elkaar, mediteren, muziek maken en zingen en voeding afbouwen. Mijn moeder heeft heel iets anders nodig en verdient dat ook. Ik ben de enige die voor haar opkomt, gelukkig wel met alle steun van mijn huisgenoten. Ongelooflijk dat wij nooit meer alleen zijn met wat we ook doen en/of meemaken. Daar zijn we heel dankbaar voor.

mooie reacties op facebook:

Gefeliciteerd met de verjaardag van jouw moeder, mooi dat je zo voor haar opkomt Leonoor. Er zullen nog veel mensen wakker moeten worden. Soms kun je dat bereiken door alleen al te laten zien hoe je leeft, zoals bv in jullie Contact &Muziek.

ons huis

Op het delen van een foto van ons huis dat in de kleuren geel, oranje, rood en heldergroen is geschilderd, kwam ook een mooie reactie:

Heb je bewust de onderste chakra kleuren in het huis verwerkt Leonoor? Dat zal een stabiel, liefdevol, vrolijk, creatief, hoopvol, licht, gelukkig en evenwichtig huis zijn.




Ik krijg gelukkig erg mooie bemoedigende reacties en ook mensen die zeggen je doet al veel.

Sterkte! Doen wat in je vermogen ligt. Meer kun je niet doen. Dat is nu eenmaal zo. Soms is de overmacht te groot.

Het is moeilijk om je niet te laten overschaduwen door die overmacht. Mijn gevoel zegt dat mijn moeder niet op deze manier dood hoeft te gaan. Er zijn mogelijkheden om met supplementen, groente- en fruitsappen die ik kan maken mijn moeder nog iets anders te geven.

Van harte nog met je moeder. Verdrietig dat je de enige bent die voor haar opkomt, maar blijf dat zeker doen, ieder mens is het waard dat er iemand is die zich zo om je bekommert!

Het bijzondere is dat ik ook deze mooie reacties met mijn moeder kan delen. Ze heeft vaak erg mooie en wijze reacties. Ze is het eens met hoe ik denk over gezondheid en goede voeding. Wat zij ons heeft geleerd aan gezonde voeding, rauwkost, brandnetels, krijgt zij niet van mijn vader. Mijn vader zorgt nu voor mijn moeder, omdat ze bijna niet meer kan lopen. Hij is al blij als hij de boodschappen, koken, ontbijt, thee en koffie zetten voor elkaar krijgt, met alle problemen van de (bij)werkingen van de medicijnen die alles tot een bijna (onnodig!) ondraaglijke last maken. 

Iedereen lijdt onder de medicijnen. Mijn moeder verrast me soms enorm met haar blijheid, die ze laat zien, ondanks dat ze zoveel pijn heeft. Dat geeft me ook kracht om door te blijven gaan met zoeken nar verbetering, veranderingen, verbinding en samenwerking.

We hebben als woongroep heel veel meegemaakt en doorgemaakt. Ik heb vanaf het begin de wens gehad om alle (schijnbaar) kleine irritaties serieus te nemen en veel met elkaar te praten. De bereidheid om iets te doen was groot. Ik heb me vooral gericht op zingeving, openheid, eerlijkheid, muziek. Ik kreeg van mijn drie huisgenoten steeds meer erkenning en stimulans om hen niet alleen in het muziek maken maar ook in een bewustwordingsproces mee te nemen. Vooral dat er nu bijna 10 jaar steeds meer vreugde komt in ons leven geeft een heel rijk gevoel. Alle inspanningen overtreffen voor ieder van ons vele malen al onze verwachtingen. Dat proces is nog volop gaande, ook bezig zijn met lichtvoeding en contacten met mensen, dieren, vlinders om ons heen. 

stofje in de hersenen

Ik zeg altijd als mensen beginnen over dat er een stofje ontbreekt in je hersenen, heb je het zelf wel eens gezien? Dat kan zomaar oncontroleerbaar beweerd worden met enorme gevolgen, levenslang aan de pillen! Ik moet de eerste 'psychiatrische patiënt' nog tegenkomen waar dat onderzocht is en gebleken en vooral dat het daarna opgelost zou zijn en dus de medicijnen weer weg kunnen, omdat het stofje is aangevuld en ook dat de 'patiënt' zich nu veel blijer voelt door het aangemaakte stofje. 

Het is eigenlijk te triest voor woorden dat we dat met ons allen willen geloven en ons nooit afvragen wat er nu werkelijk nodig is om je als mens beter ons te kunnen voelen en toe te komen aan echte (levens)vragen, met elkaar praten, met elkaar, met je emoties om (leren) gaan, echt luisteren, ervaringen delen en verwerken. Je niet meer eenzaam voelen, aandacht en liefde geven en ontvangen. Daar zijn geen pillen voor en zijn hulpverleners (bijna) niet mee bezig, heel triest. 

Gelukkig komen er steeds meer verhalen van mensen die zich niet gehoord en begrepen voelen en iets heel anders willen, nodig hebben en zoeken dan medicijnen: menselijkheid, aandacht en serieus met elkaar gaan praten.

onze woongroep

Ik woon en werk samen met Marthe, Erik en mijn zus Jeannette. We zijn na twee jaar rauwe voeding aan het stoppen met eten, een heel boeiend proces. 

Ik heb een nieuwsbrief geschreven http://www.contactmuziek.nl/nieuwsbrief-25-december-2015.pdf 45 pagina's over 50 jaar levenservaringen en onze woongroep, erg mooi geworden. 

En een prachtig filmpje van ons: http://youtu.be/TmsuPLkqHZI

We gaan 10 april 2016 naar Joure naar een lezing van Aart-Jan Breed over zijn boek Dodelijke leugens, artsen en patiënten misleid en Ard Pisa vertelt over andere manieren van kanker genezen. We gaan ook zingen, liefs Leonoor