spontane meditatie met drie jongetjes aan het kanaal

Vandaag, 19 december 2016 hadden we, de woongroep Contact & muziek, een bijzondere ervaring met meditatie en kinderen. Als je mij zou vragen om op school met kinderen een meditatieles te geven zou ik impulsief misschien wel ja zeggen, maar als ik nadenk zeg ik nee dat is niets voor mij, ik pas niet meer in een schoolsysteem.

Marthe, Erik, Jeannette en ik zitten aan het water te mediteren, vlakbij de Munt in Utrecht, 3 minuten lopen van ons huis. We hebben een warm vest aan en een deken om onze benen, de zon staat voor ons. Drie jongetjes (7 of 8 jaar) komen naar ons toe en ik hoor hen nog net zeggen: 'Misschien zitten ze er wel al de hele nacht'. Eén van hen vraagt wat wij doen. Ik zeg: 'Ik weet niet of je weet wat dat is, maar we mediteren'. Ja dat kent hij wel. Even later komen ze samen naar ons toe gelopen. We praten wat en ze komen erbij zitten op het koude gras. Ik zeg dat het wel koud is, dat we daarom op matjes zitten. Ze vinden het niet koud, gaan even liggen, omdat hun jassen warmer zijn, maar dat is toch ook niet wat ze willen.

Ze gaan zitten op een klein vlondertje met hout, is wel iets warmer. Maar steeds als ze stil proberen te zijn, begint één van hen te lachen. Ik zeg dat het moeilijk is om stil te zijn. Ja zegt één van hen, als mijn vriendje begint te lachen, lach ik ook en de derde wil steeds nog even iets zeggen voordat hij stil zou zijn. Ze tellen een paar keer 3...2...1... maar ook dat werkt niet. 

'Ja, alledrie tegelijk stil zijn is echt heel moeilijk zoals jullie merken'. ‘Hebben jullie wel eens gemediteerd?’ 'Ja' zegt één van hen. Ik vraag: 'Op school?' Nee thuis, 'leuk' zeg ik.

Ze bedenken een oplossing: Als ze op afstand van elkaar gaan zitten, kunnen ze elkaar niet afleiden. Eén van hen rent meteen weg. Zijn vriendje roept: ‘Niet te ver hoor’, dus komt hij weer iets dichterbij. Daar zitten ze dan, alle drie apart. Maar als ze naar elkaar kijken beginnen ze toch weer te lachen.

Ik ben benieuwd of ze nog verder gaan of iets komen vragen. En ja hoor, ze komen naar ons toe. Ik zeg: ’Zal ik helpen?’ Ze knikken. Ik zeg wij zitten op twee matjes dus als jullie ook een matje willen, kan dat. Ze komen alledrie een matje halen en één van hen doet meteen zijn schoenen uit en gaat met zijn ogen dicht zitten. Als één van de anderen ook zijn schoenen uit wil doen, zeg ik dat we wachten met stil zijn tot iedereen klaar is. Ik vertel dat we op deze plek zitten omdat de zon voor ons is en we ook naar de zon kijken die aan het zakken is.

Ze vertellen nog dat als het stil is, er dan soms net een brommer langs komt. Ik vraag: ‘Wat kun je dan doen?’ ‘Negeren’ zegt één van hen. Ik zeg: ‘Ja, je hoort het wel, maar je hoeft je niet te laten afleiden’. Ik zeg dat ik wel zal zeggen wanneer we stoppen met het stil zitten. Dat vinden ze goed. Ze zitten in kleermakerszit en doen hun ogen dicht. Wij doen ook onze ogen dicht. Ik wil het niet te lang doen, maar het gaat goed, dus laat ik het een tijdje gaan.

Wat bijzonder om zo met vier volwassenen en drie kinderen aan het Merwedekanaal te mogen mediteren in Utrecht. Hoezo zouden we in het groen gaan wonen :) Nou ja, we zien wel....

Na een tijdje zeg ik dat ze het heel goed hebben gedaan en vraag ik hoe het is gegaan. Eén van hen zegt: 'Mensen waren aan het schreeuwen’. ‘Ik heb niets gehoord’, zegt de ander. Ik zeg: 'Ja mensen kwamen langs en er werd ook gepraat en er kwam een brommer en een auto langs. Ze zijn echt heel blij en komen de matjes terugbrengen.

Ik wilde nog even terugkomen op het woord negeren, dat voor mij een woord is met een negatieve lading en te makkelijk gebruikt wordt. Ik vertel dat als er iets positiefs gebeurt je wel kan reageren. Ik zeg: ‘Anders had ik jullie ook genegeerd, dat heb ik niet gedaan en daardoor hebben we nu een bijzondere ervaring. Ik vraag nog even naar hun namen.

Marthe zegt als ze weglopen dat ze toen ze de naam Ike hoorde, dacht dat we dat jongetje al hadden gezien 5 jaar geleden, toen we muziek maakten op het Muntplein. Marthe denkt dat zijn moeder in een verzorgingshuis heeft gewerkt. 'Klopt dat?' vraag ik, ‘Ja, lang geleden’ zegt hij. Hij was toen 2 of 3 jaar. Hij herinnert zich niet dat wij muziek gemaakt hadden.

We hebben altijd visitekaartjes bij ons. Ze mogen alledrie een gekleurd kaartje kiezen met achterop een door mij bedachte spreuk:

- In de vraag ligt vaak het antwoord al besloten (ja, hoe leg je dat uit aan een jongen van 8 jaar!) Maar hij denkt het wel te begrijpen en als ik zeg: 'Als je bijvoorbeeld vraagt: Is een poes aardig', zegt hij zonder aarzelen: 'Ja hij is zacht en je kunt hem aaien', een erg leuk antwoord.

- Wie geduld heeft maakt mooie dingen mee. ‘Dat hebben wij net gedaan', zegt het jongetje dat dat visitekaartje heeft getrokken.

- Het uiten en delen van je gevoel is essentiële voeding voor je ziel, geest en lichaam. Nog moeilijker om uit te leggen. Ik zeg iets over dat je iets kan zeggen over wat je voelt, ja dat begrijpen ze wel. Essentieel is belangrijk. Voeding kennen ze natuurlijk ook. Ja en dan heb je de ziel, je geest en je lichaam. Je lichaam weet je wel. Je geest is wat je denkt. Ik vraag: Hoe kom je aan woorden. Je hebt geluidsbanden, zegt één van hen, stembanden zegt (verbetert) een ander jongetje. 'Ja', zeg ik, 'maar hoe kom je aan woorden en waar komen je gedachtes vandaan, je kunt ze niet vastpakken'. Dat vinden ze erg leuk om te horen, dat niet kunnen vastpakken, dat is wel iets om over na te denken. 'En als je dood gaat', zeg ik, 'heb je geen lichaam meer, maar wel je geest en je ziel'. Ze kunnen het goed begrijpen. Als ze weglopen roepen ze: 'Bedankt en bedankt voor de meditatie!'

Thuis ga ik kijken op onze foto's en ja daar zit in het midden het jongetje van vanmiddag als 2-3 jarige met een geel t-shirt aan.

We hebben op een zonnige middag 27 september 2011, met ons viola da gambakwartet gespeeld, als dank voor de mensen en buurtbewoners die op ons project 'Je bent nooit te oud om te leren', muzikale ontmoetingen in verzorgingshuizen, gestemd hadden. 

We speelden op de steiger aan het water. Mensen zaten te luisteren op de trappen naar het Muntplein, bij het gebouw de Munt, vlakbij waar we vandaag 19 december 2016 zaten te mediteren. In het gebouw de Rijksmunt werd vroeger het geld geslagen. Het gebouw is inmiddels verkocht. Het gebouw de Munt met water en bruggetjes is misschien wel het mooiste stukje Utrecht.

Ik heb ook op de kleine luit gespeeld, Marthe heeft er een filmpje van gemaakt, heel bijzonder dat we dat nog hebben.

We zouden de 2e prijs krijgen, € 7.500 subsidie van het Rabo DichtbijFonds. Door mensen aan te spreken op straat spraken we ook een vrouw die werkte bij het Fonds voor Cultuurparticipatie. Zij heeft ons geholpen om nog € 9.250 te krijgen en ook het K.F. Hein Fonds heeft € 3.000 subsidie gegeven voor ons project. Met die € 19.750 hebben we 71 muzikale ontmoetingen gehad in verzorgingshuizen, in het buurthuis muziekles gegeven en hebben ouderen uit de buurt zelfs bij ons thuis muziekles gehad.

Dit project vond plaats van 19 december 2011 tot en met 1 november 2013. Het was vandaag 19 december 2016, precies 5 jaar later dus.

Ik had net deze week besloten, gevoeld dat we gaan stoppen met viola da gamba spelen en eigenlijk al gestopt zijn, het voltrekt zich, zo zie ik veranderingen. We hebben er veel van geleerd en veel aan gehad, het heeft ons ook samengebracht, maar het zitten op een stoel, de muziek, de klank voelt niet goed meer. We zitten altijd op de grond ook achter de computer, zelfs achter de naaimachine, aan door Erik gemaakte tafeltjes.

We zijn heel blij met het mediteren, zingen en misschien gaan we weer luit spelen, al een tijd niet meer gedaan. Het fijne van luit spelen is dat je op de grond kunt zitten. De bamboefluiten van één toon hebben we zelf gemaakt, dat voelt daarom ook meer eigen. 

Mirko heeft 1,5 jaar bij ons thuis muziekles gehad samen met zijn zus Melianna en zijn broer Matteo. De oma van Mirko zit rechts achter hem.  

Yma was drie jaar en strijkt samen met mij Vader Jacob. Na die middag is Yma een tijdje bij ons thuis op muziekles geweest. Ik zag haar moeder laatst fietsen met een viool op haar rug. Ze vertelt een week later dat ze samen met Yma op vioolles zit. 

Kinderen mogen ook strijken op mijn viola da gamba. Ike strijkt ook mee.

Ike speelt mee met de door ons zelfgemaakte bamboefluiten van één toon. Twee filmpjes van gemaakt, één met een kort zelfgemaakt liedje Ik wil met de nacht op reis, op muziekles gemaakt door Melianna de zus van Mirko. Het lukte de kinderen om samen het liedje van Melianna te spelen.

Daarna hebben we Vader Jacob gespeeld, met volwassenen en kinderen samen. 

Ike blaast ook een paar keer mee op een bamboefluit en na een tijdje geeft hij de fluit aan mij en loopt dan weg.

En dan 5 jaar later, 19 december 2016, komt Ike met twee vriendjes naar ons toe en krijgt hij (weer) een spontane les, nu over mediteren en praten we over denken en woorden die je niet kunt vastpakken.

Er komen die dag nog mooie getallen langs: bij de Albert Heijn is het bedrag € 16,88 (16=8+8). Wat een mooi getal 4x4 en nog een keer 4+4 en 4+4!! Het getal 4 zie ik als de bevestiging van ons vieren. 

Bij de Ekoplaza is het bedrag 33,27, 3³ = 27! drie jongetjes die naar ons toekomen. Nu blijkt ook nog dat 3x3 = 9 en 27, we 27 september 2011 (9e maand) één van de jongens al hadden ontmoet.

Een dag later gaan we nog even een sok ruilen bij de Aldi en ziet Marthe ineens Tobias, één van de drie jongetjes bij de school staan met zijn moeder. We blijven even staan en praten met de moeder. Zij vertelt dat haar zoontje haar verteld heeft van het mediteren en het visitekaartje heeft laten zien. Ze vindt het ook bijzonder wat er gebeurd is omdat dit net de drie drukste kinderen waren van de klas. Wat leuk dat zijn moeder na deze ervaring ons ook een keer ziet. Tobias komt bij zijn moeder staan en straalt, hij heeft het heel leuk gevonden. 

Op 23 december hebben we bij een andere Aldi het bedag € 4,88 en bij de volgende supermarkt € 8,80. Heel bijzonder, die bevestiging vanuit een andere dimensie.