3 april 2017 verjaardag van mijn zus Jeannette

Ik heb deze brief aan mijn vader geschreven op de verjaardag van mijn zus Jeannette, die ook bij ons in de woongroep woont.

Hallo pap en mam,                                                                                                3 april 2017

Pap, ik hoop dat je dit leest, ik heb een nacht doorgewerkt. Ik hoop dat je echt probeert tot je door te laten dringen wat ik schrijf. Want anders komen we nooit verder. Wat ik schrijf is geen onzin. 'Koos, er zit meer in dan je denkt', de woorden die oma ( de moeder van mijn moeder) meer dan 50 jaar geleden heeft gezegd en mama elke dag herhaalt, hebben jóu nog niet bereikt. 

Ik vind het een erg onaardige mail voor de verjaardag van Jeannette. (Mijn vader zegt dat hij vindt dat we maar (weer) eens een maand niet moeten komen, en nadenken wat er de laatste jaren gaande is en hij tot rust kan komen).

Erg dat je mama pijn doet en haar het contact met haar dochters niet gunt. We komen in de eerste plaats voor mama. Ze kan bijna niet meer en nog blijf je haar pijn doen. Heel erg waar je mee bezig bent. Je kunt beter stoppen met pijn doen en stoppen met die rot medicijn carbasalaatcalcium, de bloedverdunner die mama doodmoe maakt. 

Aart heeft al 40 jaar geen enkel contact gemaakt met zijn zussen, dat is voor jou allemaal oké. Ik heb gehuild en heb moeten accepteren dat ik niets in te brengen heb als vrouw, als zus. Het elkaar mogen uitsluiten komt van jou. Het heeft me alleen nog meer gemotiveerd om te kiezen voor openheid, delen, elkaar helpen, liefde, eerlijk zijn, elkaar vertellen wat je niet fijn vindt, zonder elkaar pijn te doen of uit te sluiten. Vrijblijvend alles kunnen zeggen heeft echt wel consequenties, ook jouw pijn doen.

Mama wil dat helemaal niet en leeft dat ook niet voor. 

Zij wil niets liever dan haar kinderen zien

Dwaas en onbegrijpelijk vindt mama dat jij zo met je dochters omgaat. Ze vindt het heel erg dat je niet bijdraait. Heel erg dat je mama het contact met ons, haar dochters niet gunt. Mama vindt het fijn om iets anders te horen, de één ontdekt dit in haar of zijn leven, de ander dat. Je kunt elkaar aanvullen, zo kijkt zij er tegenaan. Zij vindt het fijn dat wij meeleven en meedenken, met duurzaamheid bezig zijn, liefde hebben voor de natuur en met elkaar werken aan sociaal met elkaar omgaan.

Maar jij wilt helemaal niet dat wij bijzonder zijn en een aanvulling zijn in jullie leven. Aanpassen, gehoorzamen, verschrikkelijk en belachelijk dat je dat eist. En dan zeggen dat je wil dat je een eigen mening hebt en beweren dat je me niet minacht om die eigen mening.  

Ik vind het meest oneerlijke dat je Erik gebruikt om mama pijn te doen. Het heeft niets met Erik te maken. Zij vindt het verschrikkelijk dat jij zo met je dochters omgaat. Erik en Marthe eruit zetten is liefdeloos, egocentrisch. Ook al maakt iemand fouten of doet iemand pijn, je kunt elkaar helpen, dat is liefde, wijsheid en passend bij jouw leeftijd zoals mama dat zegt. 

Als Erik excuses moet aanbieden, moet je ze ook in ontvangst kunnen nemen. Dat vraagt een open houding en de echte bedoelingen willen begrijpen, het in een groter geheel zien. Er is veel negativiteit, elkaar uitsluiten mag van jou in ons gezin. Jij wil je negatieve houding niet zomaar opgeven. Ik kan je zeggen negativiteit kent geen grenzen, het kan altijd erger. Jullie hebben de oorlog al meegemaakt. Positiviteit is essentieel om vrede en harmonie te krijgen in je leven. 

Je weet dat wij echt wel alles (willen) doen om problemen op te lossen en mama een beter leven te geven. Als jij het goede in de ander ziet, dan is de ander goed, als jij het kwade in de ander wil zien, dan is de ander een slecht iemand. Het is aan jou om het goede in de ander te zien en te kiezen voor positiviteit. Dan kunnen alle problemen in een dag opgelost zijn en heb je een ander leven. Maar jij bent te trots om voor positiviteit te kiezen. Wat was je kwaad dat ik het woord negativiteit heb ingebracht. Sindsdien laat je alleen maar nog meer zien hoeveel je daarmee bezig bent.

  

Geen van je dochters en kleindochters hebben kinderen gekregen, dat is ook niet natuurlijk en niet normaal. Aart en Jan hebben nog nooit één keer in hun leven contact gezocht en bepalen al 40 jaar dat er geen enkel contact mag zijn. Dat ligt echt niet bij mij. Eén telefoontje van Jan zou ons allemaal een ander leven hebben gegeven. Maar hij was te trots, Aart is te trots en jij bent te trots. Als niemand hoeft toe te geven, een beweging naar de ander hoeft te maken of initiatief hoeft te nemen, komt niemand verder.

Ondertussen is mama aan het lijden en kijkt iedereen de andere kant op. Wat erg dat je haar zo laat lijden terwijl je weet dat het door de spanningen en de medicijnen komt. 

Erik is voor mij opgekomen en heeft gezegd en willen zeggen dat hij vindt dat jij niet moet accepteren dat Aart en Jan zo met mij om mogen gaan, dat je niet moet drinken en dat mama geen medicijnen moet slikken. Het zijn allemaal zinvolle woorden. Jij loopt weg, wil niet praten, jij roept die afschuwelijk apathie op. Ik heb ook jaren bij jullie gezeten en niets kunnen of durven zeggen. Je hebt geen idee hoe zwaar het is en hoeveel energie het kost om die negativiteit, het niet mogen praten, het als vrouw belachelijk gevonden worden, niet serieus genomen worden, te doorbreken.

Ik heb bijna zelfmoord gepleegd en ben blij dat ik het niet gedaan heb en het heb overleefd. Ik heb niet voor niets drie mensen nodig die me dag en nacht steunen om me staande te houden in jouw negatieve sfeer.  

Ik voel me heel onvrij en diep geminacht door jou en mijn broers. Echt niet normaal hoe ik me moet aanpassen, in bochten wringen, aardig moet doen, belangstelling moet hebben en nooit het gevoel hebben of krijgen dat je blij bent. Het is gewoon nooit goed, een rot gevoel. 

Ik ben acht mei jarig. Acht mei, klinkt als acht mij, dat betekent dus niet min-acht mij.

Heel naar om erachter te komen dat je eigen vader niet met verbinden en positiviteit bezig is. Jij probeert mij in de schoenen te schuiven dat ik met verdeel en heers bezig ben. Maar dat is alleen maar als je met negativiteit bezig bent. In een positieve sfeer kan iedereen er zijn en zichzelf zijn. Daar ben ik mee bezig. Jij bent met uitsluiten, negativiteit en verdeel en heers bezig. Ik ben dat niet en wil dat ook niet. Ik ben blij als iedereen bij elkaar is en laat merken dat je blij bent met elkaar.

  

Jeannette heeft meer van jou en Jan overgenomen dan ze wil (weten). Daarom is het ongelooflijk moeilijk om met haar om te gaan. Ze is helemaal niet wie ze eigenlijk is, is nog steeds bijna helemaal bezet door elke man die ze tegenkomt. Heel triest, maar als je alleen maar negativiteit hebt ervaren, en je gevoel hebt uitgeschakeld herken je positiviteit bijna niet meer. Dat kan alleen als je weer gaat voelen, je gevoel durft toe te laten. Voelen is voelen, dat gaat niet met je verstand. Daar schiet je verstand tekort. Als jij weigert je gevoel toe te laten komen wij ook niet dichter bij elkaar. Je weet dat mama iets anders wil en ik ook, maar je wilt je daar niet voor open stellen. Jij wilt alles bepalen en in de hand houden. 

Met mama kan ik overleggen, samenwerken, elkaar laten weten dat we blij zijn met elkaar, blij dat zij nog leeft, dat jullie nog samen zijn en ik met haar contact mag hebben op een diep niveau, met wijsheid, openheid en liefde. Mama is blij met alles, dankbaar als ik haar voeten vasthoudt. Dan wil je ook graag iets doen, maar voor jou is alles wat ik doe bij voorbaat te weinig. Ik kan geen goed doen. 

Erik had graag gewild dat zijn eigen vader niet geaccepteerd had dat hij slecht met zijn zussen is omgegaan. Ik ook, maar jij wil niets horen en maakt alles wat ik en wij doen negatief. Je maakt er iets van wat niets te maken heeft zoals het bedoeld is.

Met mij kan je altijd praten. Mama is altijd blij met elk woord dat ik zeg, jij wordt kwaad van elk woord dat ik zeg. Als we over jou praten, voelt ze spanning en krijgt ze het benauwd en laat ze zien en merken dat ze de spanningen met jou bijna niet meer aankan. Jij bent te trots om aardig te doen en bij te draaien en wat je geleerd hebt in de kerk, in de bijbel leest, toe te passen in je eigen leven.

Jij kijkt niet naar jezelf dat is je echte probleem. Het ligt nooit aan jou, het ligt altijd aan de ander. Als jij vriendelijk bent en niemand uitsluit heeft iedereen in je omgeving een beter leven. Wie haat zaait, zal haat oogsten. Niemand, ook jij ontkomt niet aan de gevolgen van liefdeloosheid en liefdeloos handelen. 

Jan is overleden, door zijn eigen en jouw hardheid. Jan wilde mij samen met Solveig kleineren en kregen daarvoor steun van jou. Eindelijk 'gerechtigheid', eindelijk mocht ik negatief gemaakt worden, niet alleen als ik alleen met hen was, maar nu ook met jou en mama erbij. Maar het ging anders. In overleg met mama ben ik niet gegaan en Jan valt twee weken later dood neer. Ik weet niet wat er gebeurd is, ik weet niet dat hij mij op zat te wachten. Vervolgens mag ik niet eens weten dat hij in coma ligt, al overleden is, maar in het ziekenhuis nog even de schijn opgehouden wordt dat hij nog zou leven. Mama vraagt aan mij wat er gebeurd is. Ik zeg een goede vraag en zeg dat het met de ruzie tussen papa en mij te maken heeft, niet wetende dat het zoveel meer waar is dan ik maar enigszins had kunnen vermoeden.

Dat is de laatste keer geweest dat jullie Jan hebben gezien. Mij de les lezen, kleineren, met jouw toestemming. Maar jullie hadden geen rekening gehouden dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik ben niet gegaan, omdat ik niet wilde dat ik door de politie opgewacht zou worden, of dat het zou escaleren. Hoe het ook zat, ik vertrouwde het niet en ben niet gegaan. Mijn gevoel heeft me gewaarschuwd. Het zou helemaal geëscaleerd zijn. 

Ik heb al heel veel overleefd, maar mama is nu aan het lijden zoals je niemand gunt. Heel erg dat je haar medicijnen geeft, bloedverdunners, de carbasalaat calcium is echt rot spul, maakt haar dóódmoe, een diepe moeheid zegt ze. Marthe heeft als kind 7 jaar ascal geslikt, gemeen spul zegt ze.

Je weet dat het niet goed is, je wilt niet eens een maand proberen om te stoppen en kijken hoe mama zich dan voelt. Haar voet is verstuikt, helemaal dik. Je gunt mama niet eens een maand te mogen voelen en ervaren dat zonder medicijnen er een last van haar af zal vallen. Liever klagen dat je het zwaar vindt om te moeten zorgen voor mama, dan luisteren naar een advies over hoe je medicijnen, chemische rotzooi, eindelijk kan stoppen na 25 jaar. Dan zou het echt veel beter kunnen worden. Als je het echt zo moeilijk hebt wil je echt wel eens iets proberen waardoor het beter kan worden. Maar dan moet je ook niet klagen: Wie niet horen wil, moet maar voelen.

Ik heb me 5 jaar verdiept in medicijnen en de gevolgen ervan. Ik heb artsen advies gevraagd, ben naar lezingen geweest, heel veel gelezen en ervaringen van mensen gehoord die wij tegenkomen. Iedereen had wel iets te vertellen of meegemaakt over de gevolgen van medicijnen, operaties. Mama slikt alleen maar medicijnen voor jou, door jou, niet omdat ze dat zelf wil. Net als de operatie aan haar rug, die ze ook zelf niet wilde. Heel erg, maar zo moeten we allemaal soms door heel pijnlijke processen in de realiteit komen. Mama komt er achter dat jij niet de man en vader bent die ze hoopte dat je zou zijn. 

Ik heb nog nooit een (fijn) gesprek gehad met mijn broers. Zij hebben ook geen contact met elkaar gehad. Jij vindt dat allemaal maar normaal. Mama zegt nog zoals een moeder dat kan zeggen: 'Ik houd van iedereen, het maakt niet uit wie er komt, ik vind het altijd fijn als jullie komen'.

Wat je allemaal maar wilt verbergen, het komt echt wel een keer aan het licht. Dood is geen dood, zoals wij dat denken. Jan is nu ergens anders, maar echt niet opgelost in het niets. Dat zou wel heel raar zijn. Maar als je denkt dat dood dood is, kan je natuurlijk alles vrijblijvend doen, zonder gevolgen. Dan mag je iedereen pijn doen, kleineren, minachten. 

Voor het eerst kon Jeannette op mama’s verjaardag erbij zijn, na 17 jaar gewerkt te hebben om enigszins zichzelf en weer normaal te worden. Mijn broers hebben mij alleen maar geminacht, 40 jaar niet gebeld, allebei niet en ook geen contact met elkaar. Ze zijn geen broers voor mij geweest en ook niet voor elkaar. 

Maar waar is het goede voorbeeld? Als jij vindt dat ik van jou zou moeten leren en jij niets van mij kan leren, zou jij toch in ieder geval een voorbeeld moeten zijn. Dat ben je niet.

Mama is de wanhoop nabij en ik weet inmiddels als ze zo moe is door de telefoon dat ze dan onder een enorme druk staat. Als jij maar even aardig doet, klinkt zij kilo’s lichter. 

Toen ik zei dat de politie mij op zat te wachten, zei je minachtend: 'Hoe kom je daar nu bij!'. Jij schrijft in de mail twee weken voordat Jan is overleden dat je een goed gesprek had met de wijkagent, en dat je je laat vergezellen door twee mensen en niet schroomt om de politie in te schakelen als ik zou komen. Heel naar dat je mij dan uitlacht, omdat ik niet kan weten dat Jan en Solveig daar zitten, omdat jij het niet verteld hebt en ik het dus ook niet kán weten. Erg dat je zo met mij de spot drijft en mij uitlacht. Jan is overleden, maar dat doet je nog niet terugschrikken. 

Als je vindt dat je Erik en Marthe eruit mag zetten, scherm je met de woorden van Jan die heeft gezegd dat je hen eruit moet zetten en Jeannette en ik welkom moeten zijn. Maar nu blijkt dat je daar ook helemaal niets van meende. Wat voor mij ook geen verrassing is. Het is niet vanuit je hart, zonder gevoel heeft contact en leven geen zin of waarde. Nogmaals het ligt niet aan Erik of Marthe. Elkaar uitsluiten is niet de weg naar vrede en harmonie, kan dat ook niet zijn. Maar als vrede of oorlog niet uitmaakt dan kan alles. 

Leonoor

Voorkomen is beter, hoe worden we echt beter.

Voorkomen is beter.                                                                                                        14 maart 2017

Hoe worden we echt beter.

Voorkomen vraagt meer. Je afvragen hoe het komt en wat we kunnen doen om geen operaties, messen nodig te hebben om te genezen. Ik kan helemaal niet tegen naalden en snijden mensen, ik gruwel er echt van, vind het verschrikkelijk. Als we de beelden zouden zien en wat er gebeurt in ziekenhuizen op facebook zouden plaatsen, zouden we allemaal geschokt zijn. Ik vraag me af wat we echt willen. Er zijn al heel veel meer intelligente manieren van leven, met elkaar en met je gezondheid omgaan. Als het te laat is gaan we opereren, maar voorkomen is beter. En vooral het woord 'beter' vind ik een erg mooi woord, net als het woord verbeteren, zorgen dat het beter wordt, dat we beter worden. En ook het woord ‘zorgen’ vind ik erg mooi, je zorgen maken, voor elkaar zorgen is heel belangrijk in het leven. 

Ik heb een trauma doordat mijn amandelen zijn weggehaald, een 'normale ingreep' wordt dat genoemd. Voor mij een bijna doodervaring, mijn stem, mijn zingen, mijn praten, sneller verkouden zijn, me daardoor minderwaardig voelen, alles lijdt eronder. Ingrijpen in je lichaam geeft altijd verstoring van de balans. Mijn moeder heeft mij op schoot genomen. Hoe is dat voor een moeder. Hoe kunnen we dat van een moeder vragen, hoe kunnen we dit kinderen aandoen. Sinds ik dat tot me door laat dringen ben ik gaan begrijpen waarom ik zo diep het gevoel heb dat dit niet de bedoeling kan zijn. Het krassen in mijn arm voor tbc, amandelen weghalen, vaccinaties, prikken voor verdoving ik kan er helemaal niet tegen, ik gun dat niemand. 

Maar ook onderdrukken van ziekte door antibiotica is een verstoring van het zelfherstellend en zelfgenezend vermogen van je lichaam. Ik heb nu nog last van mijn oor doordat ik een oorontsteking meteen met antibiotica heb onderdrukt om op een begrafenis van een vriendin te kunnen zijn. Door zelf een zware keelontsteking door te worstelen met hulp van mijn huisgenoten, kon ik daarna beter (is het mooie woord weer) zingen en ben ik me gaan realiseren dat ik met praten ook veel verantwoordelijkheid had die soms te zwaar werd. We hebben daar met elkaar over gepraat en dat heeft meegeholpen om meer balans in onze woongroep te krijgen. We zijn daar nog dagelijks mee bezig, de één doet veel meer aan communicatie dan de ander. Maar we willen dat wel meer in balans brengen, dat is voor iedereen beter (daar is het woord weer!). Ziekte is eigenlijk beter (willen) worden van je lichaam, je emoties en je geest. Dat niet verstoren maar ondersteunen is de weg naar genezing. Dat geldt voor heel veel, zelfs voor gedachtes. Het woord uitdenken is een mooie uiting daarvan.

Als we kunnen voorkomen dat we in mensen gaan snijden, krijgen we andere niet getraumatiseerde mensen. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat een operatie, snijden in volwassenen, kinderen, baby’s gebeurt zonder psychische en emotionele beschadiging voor zowel degene die het ondergaat als degene die het doet. Wat voor mensen zijn wij dat we zo met elkaar omgaan. Ik begrijp wel wat jij zegt en waarom je blij bent dat je geopereerd bent. Maar ik heb het echt over eerdere stappen, die daarvóór komen, het voorkómen dat dit gebeurt.

Ik zie het als oorlog en verdedigen. Ziekte bestrijden, daar zit het woord strijd in. Ik geloof echt dat het op een andere manier moet gaan. Zonder enig geweld, zonder verdoving, zonder chemische stoffen in je lichaam. De natuur heeft voor alles een oplossing en de menselijke geest is tot veel meer in staat. Er is al veel gaande op dat gebied. Daar ben ik ook mee bezig, hoe breng je je geest tot rust en gebruik je die om nieuwe ideeën te ontvangen, wegen te zoeken en te vinden die verder gaan dan we nu nog kennen. 

We praten niet met een arts over hoe het is voor haar of hem om te snijden in jou en degene die het ondergaat kan ook niet zeggen dat zij of hij dat niet zou willen. Het is doodgaan of opereren, ziek blijven of opereren, zo wordt er gedacht, gesproken en gehandeld. Artsen verpleegkundigen praten niet met elkaar hoe ze zich voelen en of we niet kunnen voorkomen, dat ze dagelijks in mens moeten snijden. 

Voor de machinist die een trauma heeft omdat iemand voor de trein is gesprongen, de soldaten uit de oorlog, mensen die een ongeluk hebben gehad, hebben we meer begrip dat ze getraumatiseerd zijn, dan ooit voor een arts of een patiënt die een operatie heeft gedaan of ondergaan. Het klopt niet, het is allemaal geweld en niet om beter te worden, nee, om door te kunnen gaan met geweld. Geweld roept geweld op. Net als suiker eten de behoefte aan suiker (is ook gif) oproept. Daarmee stoppen vraagt nadenken, een bewuste keuze, een 'nee' zeggen tegen alles wat ons maar uit balans brengt.

Dat begint bij de zwangerschap, geboorte en gaat verder doordat we ons gevoel niet meer toelaten en medisch kijken, vaccineren, naalden, opereren normaal zijn gaan vinden. We denken door alle hectiek en drukte niet meer: 'Is deze sneltrein echt wel wat we willen?' Mensen gaan het ziekenhuis in en zo snel mogelijk er weer uit, omdat de volgende alweer staat te wachten. Hartoperaties zouden voorkomen kunnen worden met cayennepeper. Dat doet de bloedvaten in een paar seconden weer opengaan. Een operatie op één plek is geen oplossing voor de disbalans in je lichaam, je emoties, je denken, je geest, je niet vrij voelen om jezelf te zijn. We zijn volgzaam en denken vaak niet meer zelf na, komen zelfs niet toe aan de gedachte dat we eigenlijk iets anders willen met ons leven. Ziek zijn is nu vaak de enige oplossing om radicaal iets anders te doen of ervaren in je leven. Dat is letterlijk een zieke oplossing, geen gezonde oplossing. We willen iets anders dat zou genoeg moeten zijn om veranderingen in gang te zetten.

Als iemand zegt ik moet roken, drinken, harde muziek, eten of seks hebben anders kan ik mijn spanning niet kwijt, zeggen we ook, dat moet anders kunnen. Spanningen, disbalans vragen om balans, rust. Meditatie, naar jezelf gaan, je lichaam voelen, je gedachtes mogen volgen, open staan voor nieuwe gedachtes, kan veel betekenen merken wij als woongroep in het vinden van oplossingen voor onrust, disbalans, frustratie en onvrede. Een erg leuke vraag is dan: 'Waar komen mijn gedachtes vandaan, hoe krijgen wij nieuwe gedachtes, ideeën en vinden we creatieve oplossingen?’ Het kan dan toch haast niet anders dan dat wij wereldwijd verbonden zijn met elkaar en een hogere intelligentie ons weer met elkaar verbindt? Jezelf ruimte en mogelijkheden geven om open te staan en ideeën en gedachtes te ontvangen, voor ’spontane invallen', is heel belangrijk. 

Als we echt geen geweld meer willen, ook niet meer willen snijden in mensen, de verdoving weghalen en echt voelen wat er gebeurt, pijn toelaten, komen we in een andere dimensie. Wat gebeurt er dan? Natuurlijk ben je dan kwaad op degene die pijn doet, in een vrouw snijdt, een borst weghaalt, omdat ze anders dood zou gaan aan borstkanker. Wie durft ’nee’ te zeggen? Hoe kunnen we zo diep gedaald zijn dat we dat doen en laten gebeuren. Natuurlijk wil degene die in een ander snijdt dat niet. Maar we zijn zo geprogrammeerd dat we elkaar vertellen dat dat de (enige) juiste weg is. Ik geloof daar helemaal niet in en meer mensen. Ook klagen we dat we zoveel geld uitgeven aan de zorg. Ik denk dan doe het dan niet, je zult zien er komen prachtige oplossingen, ontroerende creatieve oplossingen, waarvan we zeggen wat mooi dat dat mogelijk is, hadden we dat maar eerder gedaan en laten we daarmee doorgaan.

Er blijken gelukkig al veel mensen te zijn die niet (meer) mee willen doen en andere wegen vinden. We lezen en horen heel graag de wonderen, de nieuwe manieren van genezen, door het zelfgenezend vermogen, kruiden, persoonlijke aandacht, met elkaar praten, je gevoel toelaten, mediteren, bidden, vasten. 

Waar zijn de kinderen met hun spontaniteit gebleven? Wat doen we met alle creativiteit, ons gevoel, denken en intelligentie en voelen? Waarom vragen we hen niet om mee te denken, zij hebben niet de belasting van alle kennis en zo goed weten hoe alles moet. Wij kunnen hen helpen om ons te helpen weer vrij te kijken, buiten de gebaande en vaste paden te komen, los te komen van alles wat we 'horen te doen', 'weten' dat het 'zo moet en niet anders'. Zo komen er geen nieuwe ideeën. Die komen door eens iets te doen wat niemand verwacht, anders dan jezelf verwacht. Er zijn andere lagen, dimensies waar we ons voor open kunnen stellen. 

Dan willen we het oude, het elkaar pijn doen, fysiek, emotioneel en geestelijk, ook in contact elkaar pijn doen, elkaar uitsluiten niet meer. Dan komen er vanzelf andere wegen in zicht. Als er alternatieven zijn, wil iedereen die maar al te graag. Zonder verdoving, zonder elkaar pijn te doen, in volle bewustzijn alles oplossen. Daar wil ik alles voor doen om dat mogelijk te maken, Dat vraagt praten, communiceren, met elkaar ervaringen en kennis delen, wereldwijd. Er zijn al zoveel mooie ervaringen. Ik hoop dat we elkaar nog meer gaan helpen om door te gaan en te blijven zoeken naar betere en mooie manieren van met elkaar omgaan, genezen, met gezondheid, fysiek, emotioneel en geestelijk bezig zijn. 

Dat lukt ons als woongroep het best door te mediteren en met elkaar te praten over hoe we met elkaar om willen gaan, de intentie uit te spreken dat we elkaar geen pijn willen doen, wat natuurlijk wel dagelijks gebeurt. Maar daar willen we aan werken en dat is de eerste stap naar vrede en liefde. Wij voelen ons gezegend dat we de mogelijkheid hebben om hier elke dag, elke minuut mee bezig te mogen zijn. Ook al staan we voor ons gevoel aan het begin, gaan we nog niet met elkaar om zoals we dat zouden willen, we kunnen erover praten en dat is al heel veel. 

  

Praten over liefde, vrede is anders dan er echt mee bezig zijn. Door dat wel te doen, ga je ook anders praten, reëler, echter, meer vanuit jezelf, vanuit wat je nu echt doet, hoe je dagelijks met jezelf en de ander omgaat en wil omgaan. Wij vinden dat heel erg de moeite waard en is de reden dat we al 10 jaar met elkaar wonen en werken en ook verder willen. Deze manier van omgaan met elkaar en alle moeilijkheden, ook de kleine irritaties, misverstanden meenemen is behoefte aan in deze vaak oppervlakkige schijnwereld. 

Door de consumptie- en prestatiemaatschappij, de haast en drukte komen we niet meer toe aan onszelf en weet bijna niemand meer wie die werkelijk is. Heel belangrijk dus om weer tijd voor ons zelf en elkaar te nemen met rust en natuur om ons heen, om jezelf te leren kennen, jezelf te zijn of worden. Ik heb vooral geleerd in ons samenwonen en samenwerken dat het heel  belangrijk is en ook fijn is om te (mogen) beseffen dat je niet verder bent en hoeft te zijn dan je bent. 

Ik heb steeds meer contact met mijn moeder en mijn oma en ben ervan overtuigd dat we geholpen worden vanuit andere dimensies om niet op te geven en te geloven dat wat je zoekt er allang is, maar wij het nog niet zien, zolang we er niet naar zoeken of aan toe zijn. 

Ik ben iemand die altijd heel erg afstemt op wat de ander wil en 'aan zou kunnen'. Mijn (te) vriendelijk zijn, houdt me soms tegen te doen wat ik wil doen. Hoe meer ik gewoon mezelf ben, hoe meer ik doe waar ik hiervoor op aarde ben gekomen: echt andere wegen vinden. Liefde, zonder geweld, zonder naald of speld en dat rijmt.

liefs 

Leonoor

Ziel terug in de zorg

Ik ben als initiatiefneemster van de woongroep Contact & muziek gevraagd door Hans Bogers op 25 februari 2017 in het Wajid Osho meditatiecentrum in Den Haag tijdens een dag over de Ziel terug in de zorg iets vertellen over mijn visie op gezondheid. Gezondheid is voor mij  samenwerken, samenleven, zonder labeling, medische kaders en medicijnen.

Iemand ziek noemen is voor mij ook al een labeling. Labeling werkt niet positief en helend, maar maakt afhankelijk, willoos, verstarrend, hospitaliseert, werkt verslavend, geestdodend, geen ruimte meer voor spontaniteit en creativiteit. 

De ziel terug in de zorg: Ziekte eruit, ziel erin. In onze maatschappij heeft ziekte de ziel overgenomen. In mijn ogen bestaat ziekte helemaal niet, maar wel emoties, onverwerkte ervaringen, spanningen. Die kan je genezen of helen met andere lagen en vormen van bewustzijn: stilte, stil zijn, aandacht en mediteren. Je hebt slapen en waken, mediteren overlapt allebei en kun je door ervaring uitbreiden. Dat mensen behoefte hebben aan bewustzijnsverruimende middelen, zie ik als de behoefte om contact te maken met diepere lagen in onszelf, ons lichaam, onze geest en onze ziel, maar dan van buiten af. Met mediteren gebeurt dat van binnenuit. Meditatie is zelfvoorzienend, heb je niets van buiten nodig. Als je een meditatie cd opzet die al ingesproken is en vaststaat kom je ook niet toe aan voelen, ervaren, bewustwording in je eigen tempo. Ik geloof ook niet in oefeningen, ze nemen je creativiteit, eigenheid en zelfredzaamheid over.

Er bestaat in mijn ogen geen ziekte, alleen maar een ziel. Heling en genezing is geen aandacht hebben voor ziekte, maar aandacht voor de ziel. Ik denk dat we daar helemaal aan toe zijn en dat we dat echt nodig hebben. Positiviteit is genezend en helend, een kind laat het ons heel vaak zien, kinderen hebben nog contact met spontaniteit en creativiteit. Spontane genezing is misschien ook wel niets anders dan geloven en zijn als een kind.

Met gezondheid bezig zijn is voor mij hetzelfde als met bewustwording bezig zijn, duidelijk maken aan jezelf en anderen wat je wel en wat je niet wil. Daardoor komt er richting en genezing. Bijvoorbeeld de keuze om geen vlees (meer) te willen eten, betekent voor mij niet alleen geen dieren willen doden, geen hormonen willen, maar ook geen aandacht en energie willen geven aan de vleesindustrie, die ook weer invloed heeft op de geest van mensen die de dieren slachten, de hormonen inspuiten, het vlees verkopen, vrouw en kinderen hebben, die allemaal lijden aan een verharding van de menselijke ziel. Vlees is heel moeilijk te verteren en de agressie, de pijn van dieren komt door vlees eten natuurlijk ook in ons. 

Als we allemaal geen dieren meer zouden eten, zouden er waarschijnlijk ook ziektes verdwijnen die daar verband mee houden. Doden van dieren is ook iets doden in jezelf, een verbinding verbreken met wezens die ook op aarde zijn, die ons kunnen helpen, waar we mee kunnen samenwerken, voor kunnen zorgen, van kunnen leren om goed mee om te gaan. Het verzorgen van dieren helpt ons om meer contact te maken met de verzorgende invoelende kant van onszelf. Door dieren te doden in plaats van voor ze te zorgen doen we niet alleen dieren maar ook onszelf geweld aan en kiezen we voor de harde, gevoelloze weg en niet voor de zachte, meelevende weg. 

Je zou in plaats van de ziel terug in de zorg ook kunnen zeggen gevoel terug in de zorg, dan komt het nog dichterbij en wordt het concreter en eenvoudiger. Alhoewel gevoel blijkt ook niet zo makkelijk te verwoorden, te delen, serieus te nemen. maar toch altijd makkelijker dan ziel. Ziel is ook moeilijk te verwoorden. Maar iedereen begrijpt wel dat als je geopereerd wordt en alle apparaten je lichaamsfuncties overnemen, dat dan je gevoel uitgeschakeld wordt, maar de ziel niet. Je bent niet dood, maar toch ook weer wel, geen gevoel, maar wel een ziel die doorgaat. Ik gun niemand zo’n traumatische ervaring, die alleen maar kan door je gevoel uit te schakelen, door als mens uitgeschakeld te worden. We praten er niet over wat dat doet met mensen die het (moeten) ondergaan en mensen die het (moeten) doen. Als we de verdovingen en narcoses niet zouden doen, wat zou er dan weer veel gaan veranderen!

Ik geloof niet in ziekte maar wel in verkeerde keuzes. 

Biologisch en bewust willen eten en leven, betekent voor mij geen wapens, geen chemische middelen, hormonen, medicijnen, vaccinaties en ook geen operaties willen voor mensen, dieren en planten. Dat is oor mij vanzelfsprekend. Maar om dat echt te doen, erover te praten op een rustige manier, je niet hoeven verdedigen, wel duidelijk zijn, is een levenslang proces. Echt zelfvoorzienend zijn, jezelf genezen, het wonder van het zelfgenezend vermogen bewust mogen ervaren, zodat we alleen bezig kunnen zijn met gezondheid, gaat voorbij aan ziek zijn. Ziek zijn is bezet zijn door wat je niet wil: negativiteit, gezondheid is toekomen aan positiviteit en wat je wel wil. Als je dat weet, kun je als antwoord op ziekte bewuster kiezen om met positiviteit bezig te zijn. 

Net als bij zuiver te zingen waar wij als woongroep mee bezig zijn, is de positieve intentie bepalend. Echt zuiver is het maar heel soms, maar ermee bezig zijn is echt de moeite waard. 

Ik was violiste, gaf vioolles en liep tegen grenzen aan, dat ik meer contact en minder muziek wilde. Ik ben in 2003 mensen gaan helpen en bij elkaar gaan brengen in een praktijk met haptonomie en muziek. Daar is in 2006 onze woongroep uit ontstaan. We wonen en werken met 4 volwassenen samen aan een heel intensief, sociaal, emotioneel, muzikaal, meditatief bewustwordingsproces. We komen elkaar tegen, hebben het moeilijk, gaan alles met elkaar aan, gaan door heel veel lagen heen en maken erg mooie dingen mee. Heel belangrijk dat je niet verder, maar ook niet minder ver bent en hoeft te zijn dan je bent. Jezelf de vraag stellen wie ben ik, is ook de vraag mogen stellen wie wil ik zijn. Vind ik alles best, heb ik op alles kritiek, wat doe ik zelf, wat accepteer ik van mezelf en van de ander, wat willen we samen. Kortom een heel levendig interactief leven.

Vragen als wie ben je werkelijk, wie wil je zijn, is bij ons dagelijks aan de orde. Als woongroep proberen we antwoorden te vinden en te geven op wat is nu echt sociaal, zelfvoorzienend, duurzaam, milieubewust leven. Daarbij is voor mij milieubewust leven niet alleen goed omgaan met de natuur, met de aarde, maar gaat dat ook over je sociale en innerlijke milieu, je familie, vrienden en de mensen om je heen en je lichaam en je gedachten schoon houden en schoon maken. 

een mooi gesprek met mijn moeder

Het milieu is ook de wereld om ons heen. Als we kinderen leren dat ze zich moeten leren aanpassen, moeten we niet verbaasd zijn dat ze geen eigenheid hebben ontwikkeld. 

Wat doen we eraan, wat accepteren we, hoe kritisch zijn we eigenlijk. Hoe vaak accepteren we dat mensen pijn hebben, misleid worden met medicijnen, vaccinaties, operaties, in mensen gesneden wordt, naalden in zich krijgen en we geen oorzaken wegnemen. Ik zou willen dat er een nieuwe politieke partij komt: De Partij zonder naalden. Ik ben benieuwd als we die weg ingaan wat we dan gaan doen om onszelf en elkaar te helpen met helen en genezen.

Het voelt hetzelfde we zelf geen suiker meer eten en kinderen geen suiker meer geven, niet meer roken, drinken, vlees eten, de pil gebruiken en echt met duurzaamheid bezig zijn, dus ook met ons lichaam duurzaam omgaan. Dan krijgen we echt een ander levens een andere wereld. Meditatie kan daar veel in betekenen. Als woongroep mediteren we steeds meer en voelen we dat ons lichaam, onze geest (gedachtes) en onze ziel daar behoefte aan heeft. 'Gewoon’ stil zitten, geen ademoefening doen, luisteren en voelen wat er in je lichaam gebeurt en wat er met je gedachtes en je bewustzijn gebeurt. Ik ervaar dat er veel te ontdekken is, mezelf, mijn lichaam, mijn geest leren kennen. Meditatie en communicatie zijn voor mij twee kanten van dezelfde medaille:

Geen meditatie zonder communicatie en geen communicatie zonder meditatie. 

Als mensen eenmaal gaan mediteren, praten ze niet meer met elkaar, zeker niet over het mediteren. Voor mij is de afwisseling belangrijk, zodat we aan allebei toekomen. Kijken, luisteren, voelen wat natuurlijk voelt, de ene keer, het ene moment kan dat praten zijn, de andere keer, het andere moment mediteren. Ik gebruik liever woorden als stilzitten of stil zijn, stilte, maar meditatie komt beter over. Mensen begrijpen dan wat je bedoelt. 

Zo is het ook als we zeggen dat iemand Parkinson heeft, dan zeggen mensen: Oh, is het dat, dan begrijp ik het en dan is het geaccepteerd en klaar. Maar het is niet het echte verhaal over wat iemand heeft meegemaakt, hoe hij of zij geleefd heeft. Voor mijn gevoel is deze dag er ook om te vertellen dat we niet ziek willen worden of zijn, maar onze ziel terug willen en voor elkaar willen zorgen.

Steeds als ik verder kom in bewustzijn, valt er weer een 'duur' woord af. Ik speelde als kind viool, had vioolles, ik ging naar het conservatorium, werd violiste en viooldocente. Daarna raakte ik overspannen toen ik 35 jaar was.  Nadat ik ging improviseren noemde ik mezelf op een gegeven moment amateur (liefhebber) en vond dat een vooruitgang, maar maatschappelijk gezien is van professional naar amateur een stap terug. Maar ik kwam daardoor juist toe aan vragen als: Wat is muziek en waarom maak ik muziek. Is het ego, geliefd willen zijn, of wil ik dienstbaar zijn en muziek gebruiken om liefde te delen, te spelen uit liefde? Inmiddels zing ik bijna 'alleen nog maar' op een meditatieve manier met mijn huisgenoten. Deze levensloop of boog geeft aan dat we zelf kunnen bepalen wie we zijn, wat we willen en de labeling en duiding ervan door de normen van de maatschappij of door ons eigen gevoel kunnen laten bepalen. 

mijn moeder en ik

Ik wil nu vooral bezig zijn met mediteren, rust, naar elkaar luisteren, samenwerken, elkaar tegenkomen, communiceren, levenservaringen en kennis delen, mooie dingen en teleurstellingen meemaken, blij zijn met moeilijkheden, bezig zijn met bewustwording van mezelf en anderen. 

We hebben niet geleerd om te praten en zijn gewend om ons beter voor te doen dan we zijn en niet over twijfels en onzekerheden te praten of met elkaar te overleggen. Openheid, samenwerken geeft ruimte voor nieuwe ideeën en uitbreiding van je eigen visie op het leven. Luisteren naar anderen en je eigen pad volgen vind ik een erg mooie manier van leven, die ik iedereen gun, of je 'gezond' bent of 'ziek'. Ik geloof zelf niet in die tweedeling. We zijn allemaal gezond of allemaal ziek, zo zie ik het. We zijn één, iedereen is een deel van het geheel. Als ik meeleef met iemand die 'ziek’ is, voel ik ook ziekte in mij, wie is er dan ziek, kun je je afvragen. Misschien is genezen ’slechts'  een kwestie van je 'weer’ verbinden, verbonden voelen.  

Als kind wordt je geboren en kom je er langzaam of snel achter dat je gezin, school, de kerk, de mensen en de wereld om je heen niet zo vriendelijk zijn als je hoopt(e). Het goed met elkaar omgaan blijkt geen onderwerp van gesprek en zelfs bijna niet te verwoorden. Als ik vindt dat de ene mens niet in de andere mag snijden en er echt andere manieren zijn om met elkaar om te gaan, is bijna iedereen verbaasd, zo gewoon en acceptabel vinden wij het dat er dagelijks mensen door operaties verminkt worden voor hun hele leven. Dat kan alleen gebeuren door je gevoel uit te schakelen, mensen te verdoven en niets openlijk te doen. Als we op Facebook filmpjes zouden zien wat mensen doen en meemaken in ziekenhuizen zouden we geschokt zijn. Hoe dat voelt, hoe dat is voor de ziel om je gevoel uit te schakelen is nog nauwelijks over nagedacht.

Toen ik dat begon te begrijpen kwam het besef dat ik niet achter maar voorliep. Er kwam langzaam een diepgaande verandering in mijn leven, van onbewust, eenzaam en aanpassen, naar bewust, een eigen visie mogen hebben, me kunnen ontwikkelen, over mijn gevoel praten, ervaringen delen en anderen helpen om je eigen visie te ontwikkelen, ruimte te maken voor gevoel en anders met elkaar om te gaan. 

Ik zag een video van een drie artsen in China, die in 5 minuten een vrouw van haar kanker genazen. Het commentaar achteraf was: 'Wij zien geen zieke vrouw, maar een gezonde vrouw' en weg was haar kanker. Haar niet als ziek zien bleek (in dit geval) genoeg. Er gebeurt wat je gelooft. Bij mij zijn mensen ook minder ziek, dat is altijd al zo geweest, ik kijk ook anders dan de meeste mensen, ben ik achter gekomen. Wat voor mij vanzelfsprekend is, blijkt voor veel mensen nieuw te zijn: ik denk buiten kaders, hokjes, labeling en opleidingen.

Ik ben geboren om bewust te worden en mensen te helpen met bewustwording en communicatie. Dat heeft zich inmiddels uitgebreid tot zelfvoorzienend, duurzaam leven met vier mensen en niets van buitenaf nodig hebben, maar wel elkaar nodig hebben, samenwerken!  

Mijn moeder (84 jaar) zegt altijd: 
Mensen die mensen nodig hebben, 
zijn gelukkige mensen.

lieve groeten
Leonoor