mijn moeder in een verzorgingshuis april 2017

mijn moeder zit sinds 7 april 2017 van de één op de andere dag in een verzorgingshuis, omdat mijn vader de zorg niet meer aankan. 

Mijn moeder wordt gezien als dementerend maar is helemaal niet dement. Ik zie wel dat ze door de medicijnen, afschuwelijke chemische middelen, maar ook door de spanningen met mijn vader en ons gezin het heel zwaar heeft.

Maar we maken niet voor niets mee in het leven. Ik denk dan aan bewustwording. Alles wat je bewust doormaakt aan pijn en verdriet is helend. Hoe vorm je een mening over medicijnen, hoe ga je om met moeilijkheden.

Dementie is niet anders dan overweldigd zijn en je ogen sluiten voor negativiteit. Dat kan zijn door medicijnen, hardheid (van mannen, van je omgeving), moeilijkheden niet bewust doormaken. Alles wat je onder ogen kan komen, voelen, beseffen, woorden aan geven, delen, verwerken is bewustwording. Zo blijf je helder en word je steeds bewuster en wijzer. 

Ik help mijn moeder in een bijna uitzichtloze situatie en onmenselijk behandeld worden, door haar en elkaar niet los te laten. We gaan nu met ons vieren elke dag naar haar toe. We hebben voor een maand voor € 1350 een elektrische auto gehuurd, bij mywheels, die 200 km kan rijden als die volgeladen is. We leven met ons vieren van één uitkering, dus veel geld, mar gelukkig hebben we spaargeld en kunne we van hele weinig geld leven. 

We kregen een mooi 
aanbod met dezelfde prijs als de goedkopere auto die ze liever niet een maand wilden verhuren. Heel fijn om je eigen tijd te kunnen bepalen en vanuit je huis zo te kunnen reizen.

Ik laat mijn moeder niet alleen. We vinden het allevier heel bijzonder om dit mee te mogen maken. We doen het vanuit liefde en mijn moeder zegt dat ze dat ook voelt. Hoe moeilijk ze het ook heeft, ze blijft open staan en blij met de aandacht. Het besef van dat dit je kan overkomen, alleen achtergelaten worden in een totaal onbekende omgeving, is zwaar om doorheen te gaan.

Het is een lijdensweg, maar in het lijden gebeuren er ook wonderen, hebben we prachtige ervaringen, gesprekken met elkaar, met de verzorging, spontane ontmoetingen als we met mijn moeder gaan wandelen. Ik zeg wel dat ik het onmenselijk vind en helemaal niet wil dat ze dit meemaakt maar dat dit ook de gevolgen zijn van 25 jaar medicijngebruik. Ik heb gewaarschuwd, maar mijn ouders wilden niet luisteren. Mijn moeder eigenlijk wel, maar kon niet tegen mijn vader op, die weer zei dat hij alleen naar de huisarts luisterde.

Ondertussen gaf de huisarts mijn vader een duim toen mijn moeder van hem mocht stoppen met de statines, cholesterolverlager, zeg maar gerust de cholesterol en eiwitvernietiger, waardoor spieren en hersenen werden afgebroken. Ik heb er jaren voor gevochten, gepraat, lezingen gevolgd, artsen geraadpleegd, om echt zeker te weten dat de statines de ergste medicijn was die mijn moeder aan het vernietigen was. Ik heb er jaren over gedaan om sterk genoeg te zijn, argumenten en woorden te hebben om mijn ouders te kunnen overtuigen dat het echt gevaarlijk is om die chemische middelen 25 jaar te slikken. Toen durfde ik er met mijn ouders over te praten en net zolang door te gaan tot mijn vader uiteindelijk zei: oké dan doe ik het voor jou. Ik was heel opgelucht, maar daarna mocht ik nooit meer praten over medicijnen. De bloedverdunners die mijn moeder al 25 jaar slikt maken haar moe en zwak, waardoor ook de kracht en moed om ertegen in te gaan moeilijker wordt.

Mijn moeder had verschrikkelijke pijn aan haar knieën als ze uit de stoel overeind kwam. Die pijn is nu een jaar na het stoppen met de statines, de cholesterolverlagers, helemaal weg!! En een hoog cholesterolgehalte blijkt juist belangrijk, vooral bij oudere vrouwen een teken te zijn van levendigheid. Ik weet nu dat het door de medicijnen kwam, maar mijn vader merkt het niet eens en zal nooit zeggen laten we doorgaan met deze verbeteringen. Maar gelukkig krijg ik nu in het verzorgingshuis meer begrip dan ik ooit heb gehad in mijn familie.

Het afhankelijk zijn en voelen van mijn vader wordt ook doorbroken door het (gedwongen) alleen zijn. Maar gelukkig zijn wij na 10 jaar samen leven en werken nu er ook aan toe om echt te helpen en de positieve energie die is ontstaan en de liefde die ik voor mijn moeder voel in te zetten om een verandering in gang te zetten om anders naar mijn moeder niet als dement(erend) te zien, maar als mens met haar gevoel, gedachtes en (goed) te luisteren naar wat ze te zeggen heeft.

Mijn moeder bloeit helemaal op. Ze kan haar moeheid, haar pijn laten zien, ik kan haar helpen er zo goed mogelijk me om te gaan, door het serieus te nemen, maar ook te helpen om de pijn te transformeren naar een wil om voor jezelf op te komen en je niet naar beneden te laten duwen.

Mijn moeder woonde aan de Lek en kreeg als kind de waarschuwing mee dat je niet buiten de krib moest gaan zwemmen. Je kon dan makkelijk in een draaikolk komen en naar benden gezogen worden. Ze had geleerd als kind dat als dat je zou overkomen, je mee moest gaan naar de diepte en er een moment zou zijn dat je uit de draaikolk omhoog kon komen. Ik vertel haar dat dat verhaal mij heeft geholpen om in mijn eenzame tijd 12 jaar lang steeds mee te gaan in de dieptes en steeds meer te vertrouwen dat elke diepte die je doormaakt tot meer positiviteit leidt, en een reiniging en heling is van je ziel.

Ik ben heel blij dat de ervaring van het 12 jaar alleen zijn en dat elke dag verschrikkelijk gevonden te hebben, eerst heb kunnen inzetten om mensen in een praktijk voor haptonomie en muziek te helpen en bij elkaar te brengen. Daar is 10 jaar geleden onze woongroep uit ontstaan. Marthe, Erik mijn zus Jeannette en ik wonen en werken samen aan een sociaal bewustwordingsproces, communicatie, meditatie, lichtvoeding en muziek. De 10 jaar dat wij samenwonen en samenwerken, hebben we veel tegenwerking gehad van onze familie(s). Mijn moeder is de enige geweest die altijd positief en blij was met onze manier van samenleven.

Al onze ervaringen met elkaar wonen, ontmoetingen in verzorgingshuizen, op scholen, kinderdagverblijven, contacten met familie, vrienden, spontane ontmoetingen, hebben ons gevormd, bewuster en sterker gemaakt en kunnen we nu om mijn moeder te helpen en ons hart te volgen. We zoeken haar elke dag op met ons vieren op en het 5 tot 8 uur bij elkaar zijn ervaren we allemaal als heel fijn.

We ervaren het samenzijn met mijn moeder als een cadeau. Het met elkaar om mogen gaan, met elkaar praten, soms ook botsen, een weg te zoeken om met de verpleging om te gaan en de onzekerheid van hoe het verder zal gaan.

Dat mijn vader heeft aangegeven dat de zorg voor mijn moeder hem teveel is en hij niet in staat was om onze hulp daarin toe te laten, heeft nu al tot nieuwe en bijzondere ervaringen geleid. We krijgen door het uit huis plaatsen van mijn moeder een kans om haar elke dag op te zoeken, die we nooit zouden gekregen hebben als ze thuis was gebleven. Mijn moeder geniet van onze aandacht en is blij met elk gesprek, een wandeling, aandacht voor bloemen, de natuur, praten over hoe je met elkaar om wil gaan, over hoe je negativiteit kan ombuigen naar positiviteit op een zachte, maar ook duidelijk en bewuste manier. Dat dit gebeurt heeft een reden die wij nog niet kunnen overzien. In ieder geval krijgt mijn moeder de kans om sterker te worden en weer meer op haar eigen benen (ook letterlijk) te gaan staan.

Marthe heeft contact met een andere dimensie en hoort heel veel aanwijzingen, richtingen en hulp die wij krijgen vanuit een andere dimensie en ook van overleden familie. De familie van mijn moeder komt veel meer naar voren. Dat is voor mij een groot geschenk, om te mogen voelen hoe ik als kind me open had gevoeld en dat helemaal kwijt was geraakt, bezet door mijn vader en het minder vinden van mijn moeder en haar familie heeft me naar een grote omweg geleid door een diep dal naar mezelf.

Er komen de laatste tijd bij mij herinneringen naar boven over voelen, beleven van alles wat ik meemaakte als kind en gedachtes die ik had. Heel fijn om mezelf terug te vinden en de last die ik heb gehad om te presteren en beter moeten zijn dan een ander, in te kunnen ruilen voor elkaar helpen en laten merken dat je blij bent met elkaar.  

We worden geholpen, daar ben ik van overtuigd om iets bijzonders mee te maken en door heel veel lagen heen te gaan en elkaar echt te bereiken, door met elkaar te praten.

We gaan door diepe processen heen. Ik ben heel blij dat ik mag en kan helpen. Ik heb en we hebben inmiddels ook samen al veel ervaringen  die ik ook zie als voorbereiding op het helpen van mijn moeder. Muzikale ontmoetingen in verzorgingshuizen, bezoeken van twee zussen van mijn moeder die inmiddels overleden zijn. Erik heeft in het ziekenhuis gelegen, ik kreg zijn familie tegen me en heb hem erdoorheen gesleept en was uiteindelijk niet bang meer voor het ziekenhuis.  Liefde blijkt altijd sterker en daar mogen we op vertrouwen. Ik leer van alle ervaringen. Je kan steeds kiezen hoe je ermee om wil gaan en wat je echt met/in je leven wil.

We zijn elke middag en avond bij mijn moeder. We nemen voor mijn moeder een vers geperste groente- en fruitsap mee uit de slowjuicer. 

Ze krijgt kokosolie op een stukje brood of koek, of in de yoghurt. We drinken een kopje kruidenthee en eten samen nog iets wat gezond is en we lekker vinden.

We praten over alles in het leven, ook over de moeilijkheden in ons gezin, kinderen geen contact met elkaar hebben en de moeilijkheden met mijn vader, we praten over (de gevolgen van) medicijnen, over hoe het voor mijn moeder is om uit huis te zijn en (tijdelijk) zonder mijn vader te zijn. Ondanks het drama om in een verzorgingshuis te zijn, gebeuren er ook bijzondere dingen. Mijn moeder, inmiddels afhankelijk gemaakt van artsen, medicijnen en ook van mijn vader, blijkt meer kracht in zich te hebben om zichzelf te zijn en te blijven. Ze stelt vragen, laat zich niet zomaar van alles vertellen. Ze heeft in twee avonden overgegeven. Marthe 'hoorde' dat het het gif was van 3 jaar. Ze knapt echt op. Inmiddels zijn de 6 (!) paracetamol per dag ook gestopt. Er wordt meer geluisterd dan ik ooit in mijn familie heb meegemaakt. We gaan nu elke dag met ons vieren. Dat zou bij mijn ouders thuis nooit meer gekund hebben. Mijn vader wilde eigenlijk ons nooit meer toelaten in zijn huis. Maar het lot, de voorzienigheid wild anders en zo gebeurt er een wonder. We maken contact en zijn echt blij met het contact met mijn moeder. Wat heb ik dat gemist in mijn leven, elkaar aardig mogen vinden, laten merken dat je blij bent met elkaar en elkaar echt nodig hebt.
 

Mijn moeder heeft nooit kunnen praten en wordt niet met respect behandeld. Dat is ook een maatschappelijk probleem. Ouderen zien als dementerend of ziek en niet meer als volwaardig en wijze mensen, van elkaar kunnen leren.

We voelen ons vrij om met elkaar te praten en soms ook ruzie te maken en dan heel blij zijn dat we elkaar niet afwijzen en steeds een weg te zoeken naar harmonie. Heel fijn om dit nog met mijn moeder te mogen meemaken. We praten over de moeilijkheden met mijn vader, dat er geen contact is tussen de kinderen, hoe dat zo heeft kunnen gebeuren. Ik vertel dat we wel heel veel aan werk en opleiding en school hebben gedaan, maar vergeten zijn om tegen elkaar te zeggen dat we blij zijn met elkaar. De essentie in het leven is elkaar waarderen en met liefde met elkaar om (leren) gaan.

Niemand heeft gezegd hoe wij ook met elkaar omgaan en wat we ook vinden, we zien elkaar elk jaar minstns één keer. Maar dat is niet gebeurd. Mijn twee broers hebben mijn in 40 jaar nooit zelf gebeld. En als ik belde werd dat niet op prijs gesteld. Ik mocht geen contact zoeken. Zij hadden geen zin in een zus die met openheid  bezig is.

We hebben gewandeld, mijn moeder begon bijna te huilen toen ze fluitekruid (haar vrienden) zag en ging plukken. Ze heeft daar dit mooie gedicht over geschreven.

We hebben tijden een wandeling onderweg een vrouw en haar zoontje met twee honden tegen. Het kleine hondje heeft op schoot gezeten bij mijn moeder. We hebben met meisjes die op de middelbare school zaten gepraat over de natuur en nog een mooi contact met een moeder en haar twee dochtertjes, die op de vrije school zitten. Marthe heeft er foto’s van gemaakt.

Ik deel veel op Facebook en krijg erg mooie reacties, ook vrouwen die hun moeder hebben verzorgd, heel bemoedigend om door te gaan met voor mijn moeder opkomen en contact met haar te blijven houden. Ik mediteer als de andere drie al weggaan en mijn moeder in bed ligt en het fijn vindt dat ik niet meteen wegga. Het liefst zou ze willen dat ik blijf slapen. Ja wat zou ik graag willen dat ze (gewoon) bij ons in huis woont. 

Altijd twee dochters en twee huisgenoten om haar heen die haar verzorgen en zij met haar aanwezig zijn, vragen stellen, meedenken. ook ons leven waardevol maakt. 

Ik geloof dat je met aandacht voor jezelf, mediteren hoe je het maar noemt eigenlijk alles in je lichaam kunt helen. 

Het zelfgenezend vermogen is te vergelijken met de natuur. Je lichaam is ook een stukje natuur. Je kunt het genezend vermogen wel helpen, met rust, aandacht, kruiden, zalf, maar de genezing gebeurt van binnenuit. Daar weten we nog maar heel weinig van. 

Mijn moeder slikt veel medicijnen en helaas ook bloedverdunners. Ze heeft een blauwe plek opgelopen, die ook door de bloedverdunners heel groot is. Ik ben nu met zalf bezig van hennep, bijenwas en sheabutter en je ziet, omdat we nu dagelijks er zijn, hoe het aan het genezen is, de plek wordt kleiner, ook mooi om mee te maken.

De natuur is gevoeliger dan wij weten. Eigenlijk weten we nog bijna niets van hoe het contact met de natuur ons helpt, hoe planten naar ons toekomen om te helpen, bomen met hun rust en genezende werking, hoe gif (ook van medicijnen, van milieuvervuiling) wordt geabsorbeerd, geneutraliseerd, getransformeerd en zorgt voor heling en positieve energie.

Wat medicijnen betreft gaat het al beter mijn moeder krijgt geen 6 paracetamol meer per dag!! De medicijnen voor (zeg maar gerust tegen) suiker, ijzer, het is één groot drama. Mijn moeder heeft geen pijn en vertelt dat ze ook veel minder pijn heeft aan haar knieën. 

Ik vertel haar dat dat komt omdat ze geen statines meer hoeft te slikken. Statines zijn cholesterolverlagers, zeg maar eiwitvernietigers, Door de eiwitafbraak worden spieren verzwakt. Mijn moeder zit weer rechterop!

Gelukkig zijn we met ons vieren, maar mijn moeder zegt ook dat ze het bijna niet meer volhoudt, het uit huis geplaatst zijn, ’s nachts alleen zijn, de medicijnen. Ondertussen gaan we door met haar geestelijk, emotioneel en fysiek te helpen. Mijn moeder wil het liefst dat ik op haar kamer blijven slapen.

Alle 5 kinderen hebben geen contact onderling. Mijn twee broers hebben mij in 40 jaar nooit gebeld. Eén broer is vorig jaar plotseling overleden. 17 jaar geleden ben ik mijn oudste zus gaan aanspreken, nadat ik door zelf door heel diep en eenzaam dal ben gegaan. We hadden samen in een woongroep gewoond. Maar toen ik het moeilijk kreeg wilde ze me 12 jaar lang niet zien. Toen ik door mijn moeilijkheden en eenzaamheid heen was gekomen en mensen ben gaan helpen in een praktijk voor haptonomie & muziek, ben ik ook mijn zus gaan helpen uit een heel negatief patroon te komen: Mijn vader en mannen volgen en bewonderen en jezelf heel hoog inschatten, geen onzekerheid en gevoel toelaten.

Ik ben mij zus 17 jaar geleden gaan helpen, nadat ik mijn eigen problemen na 12 jaar eenzaamheid min of meer had opgelost en anderen ook met mijn levenservaringen en inzichten wilde gaan helpen om sociaal bewust met elkaar om te (leren) gaan. Samenwerken, praten, mediteren en zingen, is belangrijk en zie ik als essentieel in het leven.

Ik heb tegen mijn vader gezegd dat ik niet tegen hem ben, maar voor mijn moeder. Vooral dat laatste heeft alles doen verschuiven. 

Er komen steeds roodborstjes op ons pad, een ekster die staat voor verandering van zwart naar wit, transformatie van negativiteit naar positiviteit, kwam op de rand van de dakgoot en een kauw die houdt van gezelligheid, liep over de balustrade van haar balkon. Een heel grote boom met prachtig witte bloesem stond voor het verzorgingshuis, waar mijn moeder op uit kijkt. 

Dit roodborstje zat op 5 minuten fietsen van mijn moeder vandaan
langs de van Alkemadelaan, een drukke weg.  

en ook een ekster (die staat voor verandering van zwart naar wit). En een kauw die houdt van gezelligheid, kwam op de balustrade van haar balkon. 

Een prachtige boom stond in bloei voor het verzorgingshuis.

We hoorden een kort gesprekje van twee bewoonsters/ De één zei: ‘Ik vind het hier vreselijk’, de ander zei, ‘ja’ en even later: ‘Ik kan geen kant op’. Wat een leed en wat verschrikkelijk om je zo eenzaam en buiten de maatschappij geplaatst te voelen. 

Wij hebben het gevoel dat ons dagelijks bij mijn moeder zijn ook op de afdeling heel veel doet. Zachte krachten zullen winnen is een gedicht van Henriëtte Roland Holst dat ik met mijn moeder deel. Mijn moeder gebruikt de woorden zachte krachten heel vaak. Bewust en positief handelen is heel belangrijk om door negativiteit te komen.

Henriëtte Roland Holst (1869-1952)

De zachte krachten zullen zeker winnen
in ’t eind -- dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.

De machten die de liefde nog omkluistren
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
dan kan de groote zaligheid beginnen
die w’als onze harten aandachtig luistren

in alle teederheden ruischen hooren
als in kleine schelpen de groote zee. 

Liefde is de zin van 't leven der planeten en mensche' en diere'. 

Er is niets wat kan storen ’t stijgen tot haar. 

Dit is het zeekre weten: 

naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.

Ongelooflijk hoe ik als kind mijn spontaniteit ben kwijt geraakt en nu steeds meer terug vind. We zitten in een harde maatschappij, waar het vooral voor meisjes heel zwaar is om in je zachtheid en kracht te blijven. Ik zing het lied Als goede kind’ren slapen zacht, dan houden d’eng’len trouw de wacht, wat mijn ouders voor ons zongen voor het slapen gaan. We zingen het ook samen, ongelooflijk fijn dat ik nu samen met mijn moeder mag zingen,

Engelenwacht

Als goede kind'ren slapen zacht,                           

dan houden Eng'len trouw de wacht.              

Staan aan hun bedje, hoeden hen teer.                  

Zien op de kind'ren met liefde neer.

Maar zijn de kind'ren opgestaan,                           

dan mogen d'Eng'len slapen gaan.                            

Nu reikt niet langer Eng'len, uw macht.               

God, onze Vader, houdt zelf de wacht.

Catharina van Rennes    (1858-1940)

Leonoor zingt met haar moeder

Mijn moeder ben ik nu samen met mijn drie huisgenoten (mijn zus woont ook bij ons) ook aan het helpen om losser te komen van mijn vader en van de medicijnen die hij haar steeds maar meer ging geven. Ze is helemaal op, maar wil heel graag contact, net als ik dat 23 jaar geleden ook wilde. Omdat ik weet wat er allemaal speelt en nu open kan staan voor mijn moeder komt er ruimte voor nieuwe mogelijkheden, gesprekken, zoeken naar wegen om met dit lijden om te gaan. Het wordt echt tijd dat we anders met ouderen omgaan en hen weer betrekken in ons leven. Wonen in kleine gemeenschappen met volwassen, kinderen en ouderen, meer generatie woongemeenschappen.

Wij hebben het gevoel dat ons dagelijkse 5 - 6 uur bij mijn moeder zijn ook op een heel onzichtbare manier op de afdeling veel doet. We hebben gesprekken met de verzorging over dementie medicijnen. Zachte krachten zullen winnen is een gedicht dat ik met mijn moeder deel. Zij gebruikt die woorden heel vaak. Ik ben daar aan gaan toevoegen: bewust en positief handelen is heel belangrijk om door negativiteit te komen. Ongelooflijk hoe ik als kind mijn spontaan zijn ben kwijt geraakt en nu langzaam weer terug vind. We zitten in een harde maatschappij, waar het vooral voor meisjes heel zwaar is om in je zachtheid en kracht te blijven.

Mijn moeder (85 jaar) heeft vandaag voor het eerst, na 25 jaar 10 medicijnen per dag te hebben geslikt, tegen de verpleging die medicijnen kwamen geven, gezegd dat ze geen medicijnen meer wil slikken en rust wil, ook van de medicijnen. We waren er met ons vieren bij en Marthe heeft het gefilmd. Inmiddels hebben we heel veel prachtig beeldmateriaal van het bij en met mijn moeder zijn met ons vieren.

Kan je nagaan mijn moeder die ons de natuur heeft meegegeven, actie heeft gevoerd tot aan de minister toe om de fosfaten uit de wasmiddelen te halen omdat de vissen in de sloot dood gingen, durft nu pas voor zichzelf op te komen. Dus kan je bedenken dat maar weinig mensen die geen support hebben dit lukt, zekere oude mensen niet. Maar ook jonge mensen, ouders van kleine kinderen durven niet tegen de macht van de pharmaceutische industrie in te gaan. Mijn vader (86 jaar) wil daarom niet dat ik contact heb met mijn moeder. Ik ben nu 57 jaar en zou me (bijna) schuldig moeten voelen dat ik voor mijn moeder opkom en haar wil opzoeken. Wat leven wij toch in een rare wereld. 

Ik heb heel veel pijn en verdriet gehad en heel veel gehuild over mijn gezinssituatie als kind heb geleden en heel eenzaam geweest omdat er nergens over gepraat werd, en alleen maar discussiëren en de eerst de beste willen zijn, de manier van doen was. Er kon verder helemaal niets. Nooit gezegd dat we blij waren met elkaar. Mijn vader had geen enkele waardering voor de creativiteit, eigenheid en de liefde voor de natuur van mijn moeder. Ze werd door mijn vader en 5 kinderen uitgelachen om haar brandnetels, een hekel hebben aan plastic verpakkingen, praten over eerlijk hout, gezond willen eten en eenvoudig willen zijn, geen behoefte hebben aam luxe, vakanties of uit eten gaan. 

Nu zit mijn moeder met een luier om in een gevangenispakje, zodat ze de luiere niet uit kan doen, verschrikkelijk vindt ze dat en terecht. Maar als ze mij vraagt om het uit te doen, doe ik het niet, wat een gevecht. Ze is dan kwaad op mij, op de verzorging kan ze niet kwaad worden, doet ze ook wel, maar die begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen, want dan gaat er meer verschuiven. Ook daar heb ik om gehuild vandaag en gisteren. Maar dan komt er een vriend langs, spontaan zeggen dat hij het ongelooflijk vind wat ik en wij doen voor mijn moeder. Hij moest huilen toen hij nog wat filmpjes zag, hoe ik met mijn moeder aan het zingen ben. 

Mijn moeder wilde dat ik bleef slapen en ze niet alleen hoeft te zijn in de nacht. We hebben er twee uur over gepraat en de vraag ook neergelegd bij de verzorging. Het antwoord was nee, maar het bespreken en doorheen gaan doet ons allemaal erg goed. De hele week was ze om half zes al doodmoe, maar nu hebben we tot half tien met elkaar gepraat en heel gezellig gehad, heel bijzonder. 

Ik ben 28 jaar begonnen om het patroon van angst te doorbreken en openheid, met elkaar praten in te brengen.

Doordat mijn moeder nu alleen is, kunnen we ook praten en oude pijn delen en helen. Ongelooflijk hoe eenzaam mijn moeder is geweest en hoe positief ze is gebleven. Niets is haar vreemd, contact met andere dimensies, begrip voor hardheid en leren om voor haarzelf op te komen. Ze staat helemaal open om alles mee te beleven en mee te denken en te helpen om in haar en ons leven eindelijk met zingeving bezig te kunnen zijn. 

Marthe (één van mijn drie huisgenoten) krijgt heel veel door vanuit een andere dimensie informatie over familie, mijn moeder, mijn vader. Daardoor kom ik bij diepe gevoelens die ik als kind heb gevoeld, maar niets mee kon, waardoor ik toen ik 30 jaar was, tot mijn schrik geen enkele herinnering had van 0-18 jaar in mijn ouderlijk huis, wel in de tuin op school, buiten, maar niets in huis. Zo bedreigend is het geweest, geen ruimte om iets te voelen of toe te laten. 

Nu begint die stroom op gang te komen en begrijp ik steeds beter waarom ik zo gevoeligheid heb ontwikkeld, omdat ik niet kon praten, was voelen de mogelijkheid voor contact. Maar dat is heel waardevol en ik ben steeds blijer en dankbaarder dat ik dit leven mag meemaken samen met mijn drie huisgenoten en nu ook met mijn moeder. Ik weet niet hoe lang het duurt maar deze tijd kan ons niet meer ontnomen worden. Maar het voelt wel als een soort gevangenis, waar wij mijn moeder opzoeken. 

Gisteren zag ik mijn vader zitten bij mijn moeder, hij komt ook elke dag, 's morgens en tussen de middag. Hij was nog niet weg. Gelukkig heb ik me al zo voorbereid dat ik eerst even kijk of er iemand in de huiskamer bij mijn moeder zit en kon ik nog omkeren, zodat mijn vader mij niet heeft gezien. Hij wil niet dat ik kom. Het is echt een soort gevangenis, oorlog. 

Hoe eerder wij er zijn, hoe meer mijn moeder zich gesteund voelt en open gaat. Ze kan steeds meer haar pijn en eenzaamheid laten zien. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik mijn moeder kan helpen. Ik help haar ook naar bed en kan afstemmen, begrip tonen en soms ook even boos worden, maar we zoeken net zolang tot ze op een rustige manier in slaap kan vallen. 

Omdat ze s' nachts alleen is en zelf niet naar de wc kan, kan ze niet aangeven dat ze naar de wc moet. Ze vindt het onmenselijk om een luier te hebben, ik vind het ook mensonwaardig. Ik krijg steeds meer de behoefte haar 's nachts te helpen en te blijven slapen en te zoeken naar een mogelijkheid om haar te gaan verzorgen. Wij zijn er klaar voor en gunnen haar en ons nog een mooi leven. We hopen dat de sappen die wij haar nu geven en de cbd medicinale hennepolie haar genoeg aansterken om weer rechter op te kunnen lopen en niet alleen emotioneel en geestelijk, maar ook fysiek weer een volwaardig mens te worden. Ik ben heel trots op mijn moeder hoe ze laat zien dat ze veel meer op mij lijkt en ik op haar dan ik ooit had kunnen denken.

We hebben fluitekruid en koolzaad geplukt voor mijn moeder. Koolzaad heeft een zuiverende werking, neutraliseert ook de werking van medicijnen. De gele kleur geeft en energieveld, licht en een ondersteundende en positieve werking. We hebben vandaag een heel bijzonder contact gehad met elkaar bij mijn moeder, ze is echt heel blij met de aandacht die ze nu dagelijks krijgt. We kunnen  goed afstemmen wat ze aankan en waar ze blij van wordt. We hebben erg mooie gesprekken. Ik help haar naar bed, Ze wilde het liefst dat ik bleef slapen, maar dat vond de verpleging niet goed. Maar het er (twee uur) over praten doet al heel erg goed. Het is ook niet voor te stellen, van de één op de ander dag na 62 jaar alleen slapen, alleen zijn 's nachts. Ik bel wel even elke avond hoe het gaat en of ze slaapt. We zijn heel benieuwd hoe dit verder gaat en of het lukt om mijn moeder nog een menselijk leven te kunnen geven. 

Voorkomen is beter, hoe worden we echt beter.

Voorkomen is beter.                                                                                                        14 maart 2017

Hoe worden we echt beter.

Voorkomen vraagt meer. Je afvragen hoe het komt en wat we kunnen doen om geen operaties, messen nodig te hebben om te genezen. Ik kan helemaal niet tegen naalden en snijden mensen, ik gruwel er echt van, vind het verschrikkelijk. Als we de beelden zouden zien en wat er gebeurt in ziekenhuizen op facebook zouden plaatsen, zouden we allemaal geschokt zijn. Ik vraag me af wat we echt willen. Er zijn al heel veel meer intelligente manieren van leven, met elkaar en met je gezondheid omgaan. Als het te laat is gaan we opereren, maar voorkomen is beter. En vooral het woord 'beter' vind ik een erg mooi woord, net als het woord verbeteren, zorgen dat het beter wordt, dat we beter worden. En ook het woord ‘zorgen’ vind ik erg mooi, je zorgen maken, voor elkaar zorgen is heel belangrijk in het leven. 

Ik heb een trauma doordat mijn amandelen zijn weggehaald, een 'normale ingreep' wordt dat genoemd. Voor mij een bijna doodervaring, mijn stem, mijn zingen, mijn praten, sneller verkouden zijn, me daardoor minderwaardig voelen, alles lijdt eronder. Ingrijpen in je lichaam geeft altijd verstoring van de balans. Mijn moeder heeft mij op schoot genomen. Hoe is dat voor een moeder. Hoe kunnen we dat van een moeder vragen, hoe kunnen we dit kinderen aandoen. Sinds ik dat tot me door laat dringen ben ik gaan begrijpen waarom ik zo diep het gevoel heb dat dit niet de bedoeling kan zijn. Het krassen in mijn arm voor tbc, amandelen weghalen, vaccinaties, prikken voor verdoving ik kan er helemaal niet tegen, ik gun dat niemand. 

Maar ook onderdrukken van ziekte door antibiotica is een verstoring van het zelfherstellend en zelfgenezend vermogen van je lichaam. Ik heb nu nog last van mijn oor doordat ik een oorontsteking meteen met antibiotica heb onderdrukt om op een begrafenis van een vriendin te kunnen zijn. Door zelf een zware keelontsteking door te worstelen met hulp van mijn huisgenoten, kon ik daarna beter (is het mooie woord weer) zingen en ben ik me gaan realiseren dat ik met praten ook veel verantwoordelijkheid had die soms te zwaar werd. We hebben daar met elkaar over gepraat en dat heeft meegeholpen om meer balans in onze woongroep te krijgen. We zijn daar nog dagelijks mee bezig, de één doet veel meer aan communicatie dan de ander. Maar we willen dat wel meer in balans brengen, dat is voor iedereen beter (daar is het woord weer!). Ziekte is eigenlijk beter (willen) worden van je lichaam, je emoties en je geest. Dat niet verstoren maar ondersteunen is de weg naar genezing. Dat geldt voor heel veel, zelfs voor gedachtes. Het woord uitdenken is een mooie uiting daarvan.

Als we kunnen voorkomen dat we in mensen gaan snijden, krijgen we andere niet getraumatiseerde mensen. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat een operatie, snijden in volwassenen, kinderen, baby’s gebeurt zonder psychische en emotionele beschadiging voor zowel degene die het ondergaat als degene die het doet. Wat voor mensen zijn wij dat we zo met elkaar omgaan. Ik begrijp wel wat jij zegt en waarom je blij bent dat je geopereerd bent. Maar ik heb het echt over eerdere stappen, die daarvóór komen, het voorkómen dat dit gebeurt.

Ik zie het als oorlog en verdedigen. Ziekte bestrijden, daar zit het woord strijd in. Ik geloof echt dat het op een andere manier moet gaan. Zonder enig geweld, zonder verdoving, zonder chemische stoffen in je lichaam. De natuur heeft voor alles een oplossing en de menselijke geest is tot veel meer in staat. Er is al veel gaande op dat gebied. Daar ben ik ook mee bezig, hoe breng je je geest tot rust en gebruik je die om nieuwe ideeën te ontvangen, wegen te zoeken en te vinden die verder gaan dan we nu nog kennen. 

We praten niet met een arts over hoe het is voor haar of hem om te snijden in jou en degene die het ondergaat kan ook niet zeggen dat zij of hij dat niet zou willen. Het is doodgaan of opereren, ziek blijven of opereren, zo wordt er gedacht, gesproken en gehandeld. Artsen verpleegkundigen praten niet met elkaar hoe ze zich voelen en of we niet kunnen voorkomen, dat ze dagelijks in mens moeten snijden. 

Voor de machinist die een trauma heeft omdat iemand voor de trein is gesprongen, de soldaten uit de oorlog, mensen die een ongeluk hebben gehad, hebben we meer begrip dat ze getraumatiseerd zijn, dan ooit voor een arts of een patiënt die een operatie heeft gedaan of ondergaan. Het klopt niet, het is allemaal geweld en niet om beter te worden, nee, om door te kunnen gaan met geweld. Geweld roept geweld op. Net als suiker eten de behoefte aan suiker (is ook gif) oproept. Daarmee stoppen vraagt nadenken, een bewuste keuze, een 'nee' zeggen tegen alles wat ons maar uit balans brengt.

Dat begint bij de zwangerschap, geboorte en gaat verder doordat we ons gevoel niet meer toelaten en medisch kijken, vaccineren, naalden, opereren normaal zijn gaan vinden. We denken door alle hectiek en drukte niet meer: 'Is deze sneltrein echt wel wat we willen?' Mensen gaan het ziekenhuis in en zo snel mogelijk er weer uit, omdat de volgende alweer staat te wachten. Hartoperaties zouden voorkomen kunnen worden met cayennepeper. Dat doet de bloedvaten in een paar seconden weer opengaan. Een operatie op één plek is geen oplossing voor de disbalans in je lichaam, je emoties, je denken, je geest, je niet vrij voelen om jezelf te zijn. We zijn volgzaam en denken vaak niet meer zelf na, komen zelfs niet toe aan de gedachte dat we eigenlijk iets anders willen met ons leven. Ziek zijn is nu vaak de enige oplossing om radicaal iets anders te doen of ervaren in je leven. Dat is letterlijk een zieke oplossing, geen gezonde oplossing. We willen iets anders dat zou genoeg moeten zijn om veranderingen in gang te zetten.

Als iemand zegt ik moet roken, drinken, harde muziek, eten of seks hebben anders kan ik mijn spanning niet kwijt, zeggen we ook, dat moet anders kunnen. Spanningen, disbalans vragen om balans, rust. Meditatie, naar jezelf gaan, je lichaam voelen, je gedachtes mogen volgen, open staan voor nieuwe gedachtes, kan veel betekenen merken wij als woongroep in het vinden van oplossingen voor onrust, disbalans, frustratie en onvrede. Een erg leuke vraag is dan: 'Waar komen mijn gedachtes vandaan, hoe krijgen wij nieuwe gedachtes, ideeën en vinden we creatieve oplossingen?’ Het kan dan toch haast niet anders dan dat wij wereldwijd verbonden zijn met elkaar en een hogere intelligentie ons weer met elkaar verbindt? Jezelf ruimte en mogelijkheden geven om open te staan en ideeën en gedachtes te ontvangen, voor ’spontane invallen', is heel belangrijk. 

Als we echt geen geweld meer willen, ook niet meer willen snijden in mensen, de verdoving weghalen en echt voelen wat er gebeurt, pijn toelaten, komen we in een andere dimensie. Wat gebeurt er dan? Natuurlijk ben je dan kwaad op degene die pijn doet, in een vrouw snijdt, een borst weghaalt, omdat ze anders dood zou gaan aan borstkanker. Wie durft ’nee’ te zeggen? Hoe kunnen we zo diep gedaald zijn dat we dat doen en laten gebeuren. Natuurlijk wil degene die in een ander snijdt dat niet. Maar we zijn zo geprogrammeerd dat we elkaar vertellen dat dat de (enige) juiste weg is. Ik geloof daar helemaal niet in en meer mensen. Ook klagen we dat we zoveel geld uitgeven aan de zorg. Ik denk dan doe het dan niet, je zult zien er komen prachtige oplossingen, ontroerende creatieve oplossingen, waarvan we zeggen wat mooi dat dat mogelijk is, hadden we dat maar eerder gedaan en laten we daarmee doorgaan.

Er blijken gelukkig al veel mensen te zijn die niet (meer) mee willen doen en andere wegen vinden. We lezen en horen heel graag de wonderen, de nieuwe manieren van genezen, door het zelfgenezend vermogen, kruiden, persoonlijke aandacht, met elkaar praten, je gevoel toelaten, mediteren, bidden, vasten. 

Waar zijn de kinderen met hun spontaniteit gebleven? Wat doen we met alle creativiteit, ons gevoel, denken en intelligentie en voelen? Waarom vragen we hen niet om mee te denken, zij hebben niet de belasting van alle kennis en zo goed weten hoe alles moet. Wij kunnen hen helpen om ons te helpen weer vrij te kijken, buiten de gebaande en vaste paden te komen, los te komen van alles wat we 'horen te doen', 'weten' dat het 'zo moet en niet anders'. Zo komen er geen nieuwe ideeën. Die komen door eens iets te doen wat niemand verwacht, anders dan jezelf verwacht. Er zijn andere lagen, dimensies waar we ons voor open kunnen stellen. 

Dan willen we het oude, het elkaar pijn doen, fysiek, emotioneel en geestelijk, ook in contact elkaar pijn doen, elkaar uitsluiten niet meer. Dan komen er vanzelf andere wegen in zicht. Als er alternatieven zijn, wil iedereen die maar al te graag. Zonder verdoving, zonder elkaar pijn te doen, in volle bewustzijn alles oplossen. Daar wil ik alles voor doen om dat mogelijk te maken, Dat vraagt praten, communiceren, met elkaar ervaringen en kennis delen, wereldwijd. Er zijn al zoveel mooie ervaringen. Ik hoop dat we elkaar nog meer gaan helpen om door te gaan en te blijven zoeken naar betere en mooie manieren van met elkaar omgaan, genezen, met gezondheid, fysiek, emotioneel en geestelijk bezig zijn. 

Dat lukt ons als woongroep het best door te mediteren en met elkaar te praten over hoe we met elkaar om willen gaan, de intentie uit te spreken dat we elkaar geen pijn willen doen, wat natuurlijk wel dagelijks gebeurt. Maar daar willen we aan werken en dat is de eerste stap naar vrede en liefde. Wij voelen ons gezegend dat we de mogelijkheid hebben om hier elke dag, elke minuut mee bezig te mogen zijn. Ook al staan we voor ons gevoel aan het begin, gaan we nog niet met elkaar om zoals we dat zouden willen, we kunnen erover praten en dat is al heel veel. 

  

Praten over liefde, vrede is anders dan er echt mee bezig zijn. Door dat wel te doen, ga je ook anders praten, reëler, echter, meer vanuit jezelf, vanuit wat je nu echt doet, hoe je dagelijks met jezelf en de ander omgaat en wil omgaan. Wij vinden dat heel erg de moeite waard en is de reden dat we al 10 jaar met elkaar wonen en werken en ook verder willen. Deze manier van omgaan met elkaar en alle moeilijkheden, ook de kleine irritaties, misverstanden meenemen is behoefte aan in deze vaak oppervlakkige schijnwereld. 

Door de consumptie- en prestatiemaatschappij, de haast en drukte komen we niet meer toe aan onszelf en weet bijna niemand meer wie die werkelijk is. Heel belangrijk dus om weer tijd voor ons zelf en elkaar te nemen met rust en natuur om ons heen, om jezelf te leren kennen, jezelf te zijn of worden. Ik heb vooral geleerd in ons samenwonen en samenwerken dat het heel  belangrijk is en ook fijn is om te (mogen) beseffen dat je niet verder bent en hoeft te zijn dan je bent. 

Ik heb steeds meer contact met mijn moeder en mijn oma en ben ervan overtuigd dat we geholpen worden vanuit andere dimensies om niet op te geven en te geloven dat wat je zoekt er allang is, maar wij het nog niet zien, zolang we er niet naar zoeken of aan toe zijn. 

Ik ben iemand die altijd heel erg afstemt op wat de ander wil en 'aan zou kunnen'. Mijn (te) vriendelijk zijn, houdt me soms tegen te doen wat ik wil doen. Hoe meer ik gewoon mezelf ben, hoe meer ik doe waar ik hiervoor op aarde ben gekomen: echt andere wegen vinden. Liefde, zonder geweld, zonder naald of speld en dat rijmt.

liefs 

Leonoor