mijn moeder zit sinds 7 april 2017 van de één op de andere dag in een verzorgingshuis, omdat mijn vader de zorg niet meer aankan.
Mijn moeder wordt gezien als dementerend maar is helemaal niet dement. Ik zie wel dat ze door de medicijnen, afschuwelijke chemische middelen, maar ook
door de spanningen met mijn vader en ons gezin het heel zwaar heeft.
Maar we maken niet voor niets mee
in het leven. Ik denk dan aan bewustwording. Alles wat je bewust doormaakt aan
pijn en verdriet is helend. Hoe vorm je een mening over medicijnen, hoe ga je
om met moeilijkheden.
Dementie is niet anders dan
overweldigd zijn en je ogen sluiten voor negativiteit. Dat kan zijn door
medicijnen, hardheid (van mannen, van je omgeving), moeilijkheden niet bewust
doormaken. Alles wat je onder ogen kan komen, voelen, beseffen, woorden aan
geven, delen, verwerken is bewustwording. Zo blijf je helder en word je
steeds bewuster en wijzer.
Ik help mijn moeder in een bijna
uitzichtloze situatie en onmenselijk behandeld worden, door haar en elkaar niet
los te laten. We gaan nu met ons vieren elke dag naar haar toe. We hebben voor
een maand voor € 1350 een elektrische auto gehuurd, bij mywheels, die 200 km kan rijden als die volgeladen is. We leven met ons vieren van één uitkering, dus veel geld, mar gelukkig hebben we spaargeld en kunne we van hele weinig geld leven.
We kregen een mooi aanbod met dezelfde prijs als de goedkopere auto die ze liever niet een maand wilden verhuren. Heel fijn om je eigen tijd te kunnen bepalen en vanuit je huis zo te kunnen reizen.
Ik laat mijn moeder niet alleen.
We vinden het allevier heel bijzonder om dit mee te mogen maken. We doen het
vanuit liefde en mijn moeder zegt dat ze dat ook voelt. Hoe moeilijk ze het ook
heeft, ze blijft open staan en blij met de aandacht. Het besef van dat dit je
kan overkomen, alleen achtergelaten worden in een totaal onbekende omgeving, is
zwaar om doorheen te gaan.
Het is een lijdensweg, maar in
het lijden gebeuren er ook wonderen, hebben we prachtige ervaringen, gesprekken
met elkaar, met de verzorging, spontane ontmoetingen als we met mijn moeder
gaan wandelen. Ik zeg wel dat ik het onmenselijk vind en helemaal niet wil dat
ze dit meemaakt maar dat dit ook de gevolgen zijn van 25 jaar
medicijngebruik. Ik heb gewaarschuwd, maar mijn ouders wilden niet luisteren. Mijn
moeder eigenlijk wel, maar kon niet tegen mijn vader op, die weer zei dat
hij alleen naar de huisarts luisterde.
Ondertussen gaf de huisarts mijn
vader een duim toen mijn moeder van hem mocht stoppen met de statines,
cholesterolverlager, zeg maar gerust de cholesterol en eiwitvernietiger,
waardoor spieren en hersenen werden afgebroken. Ik heb er jaren voor gevochten,
gepraat, lezingen gevolgd, artsen
geraadpleegd, om echt zeker te weten dat de statines de ergste medicijn was die
mijn moeder aan het vernietigen was. Ik heb er jaren over gedaan om sterk genoeg te zijn, argumenten en woorden te hebben om mijn ouders te kunnen overtuigen dat het echt gevaarlijk is om die chemische middelen 25 jaar te slikken. Toen durfde ik er met mijn ouders over te
praten en net zolang door te gaan tot mijn vader uiteindelijk zei: oké dan doe
ik het voor jou. Ik was heel opgelucht, maar daarna mocht ik nooit meer praten over medicijnen. De
bloedverdunners die mijn moeder al 25 jaar slikt maken haar moe en zwak,
waardoor ook de kracht en moed om ertegen in te gaan moeilijker wordt.
Mijn moeder had verschrikkelijke
pijn aan haar knieën als ze uit de stoel overeind kwam. Die pijn is nu een jaar
na het stoppen met de statines, de cholesterolverlagers, helemaal weg!! En een
hoog cholesterolgehalte blijkt juist belangrijk, vooral bij oudere vrouwen een
teken te zijn van levendigheid. Ik weet nu dat het door de medicijnen kwam,
maar mijn vader merkt het niet eens en zal nooit zeggen laten we doorgaan met
deze verbeteringen. Maar gelukkig krijg ik nu in het verzorgingshuis meer
begrip dan ik ooit heb gehad in mijn familie.
Mijn moeder bloeit helemaal op.
Ze kan haar moeheid, haar pijn laten zien, ik kan haar helpen er zo goed
mogelijk me om te gaan, door het serieus te nemen, maar ook te helpen om de
pijn te transformeren naar een wil om voor jezelf op te komen en je niet naar
beneden te laten duwen.
Mijn moeder woonde aan de Lek en
kreeg als kind de waarschuwing mee dat je niet buiten de krib moest gaan
zwemmen. Je kon dan makkelijk in een draaikolk komen en naar benden gezogen
worden. Ze had geleerd als kind dat als dat je zou overkomen, je mee moest gaan
naar de diepte en er een moment zou zijn dat je uit de draaikolk omhoog kon
komen. Ik vertel haar dat dat verhaal mij heeft geholpen om in mijn eenzame
tijd 12 jaar lang steeds mee te gaan in de dieptes en steeds meer te vertrouwen
dat elke diepte die je doormaakt tot meer positiviteit leidt, en een reiniging
en heling is van je ziel.
Ik ben heel blij dat de ervaring
van het 12 jaar alleen zijn en dat elke dag verschrikkelijk gevonden te hebben,
eerst heb kunnen inzetten om mensen in een praktijk voor haptonomie en muziek
te helpen en bij elkaar te brengen. Daar is 10 jaar geleden onze woongroep uit
ontstaan. Marthe, Erik mijn zus Jeannette en ik wonen en werken samen aan een
sociaal bewustwordingsproces, communicatie, meditatie, lichtvoeding en muziek. De 10 jaar dat wij samenwonen en
samenwerken, hebben we veel tegenwerking gehad van onze familie(s). Mijn moeder
is de enige geweest die altijd positief en blij was met onze manier van samenleven.
Al onze ervaringen met elkaar
wonen, ontmoetingen in verzorgingshuizen, op scholen, kinderdagverblijven,
contacten met familie, vrienden, spontane ontmoetingen, hebben ons gevormd, bewuster
en sterker gemaakt en kunnen we nu om mijn moeder te helpen en ons hart te
volgen. We zoeken haar elke dag op met ons vieren op en het 5 tot 8 uur bij
elkaar zijn ervaren we allemaal als heel fijn.
We ervaren het samenzijn met mijn moeder
als een cadeau. Het met elkaar om mogen gaan, met elkaar praten, soms ook
botsen, een weg te zoeken om met de verpleging om te gaan en de onzekerheid van
hoe het verder zal gaan.
Dat mijn vader heeft aangegeven dat de zorg voor mijn moeder hem teveel is
en hij niet in staat was om onze hulp daarin toe te laten, heeft nu al tot nieuwe
en bijzondere ervaringen geleid. We krijgen door het uit huis plaatsen van mijn
moeder een kans om haar elke dag op te zoeken, die we nooit zouden gekregen
hebben als ze thuis was gebleven. Mijn moeder geniet van onze aandacht en is
blij met elk gesprek, een wandeling, aandacht voor bloemen, de natuur, praten
over hoe je met elkaar om wil gaan, over hoe je negativiteit kan ombuigen naar
positiviteit op een zachte, maar ook duidelijk en bewuste manier. Dat dit
gebeurt heeft een reden die wij nog niet kunnen overzien. In ieder geval krijgt
mijn moeder de kans om sterker te worden en weer meer op haar eigen benen (ook
letterlijk) te gaan staan.
Marthe heeft contact met een andere dimensie en hoort heel veel
aanwijzingen, richtingen en hulp die wij krijgen vanuit een andere dimensie en
ook van overleden familie. De familie van mijn moeder komt veel meer naar
voren. Dat is voor mij een groot geschenk, om te mogen voelen hoe ik als kind me
open had gevoeld en dat helemaal kwijt was geraakt, bezet door mijn vader en
het minder vinden van mijn moeder en haar familie heeft me naar een grote omweg
geleid door een diep dal naar mezelf.
Er komen de laatste tijd bij mij herinneringen naar boven over voelen,
beleven van alles wat ik meemaakte als kind en gedachtes die ik had. Heel fijn om
mezelf terug te vinden en de last die ik heb gehad om te presteren en beter
moeten zijn dan een ander, in te kunnen ruilen voor elkaar helpen en laten merken dat
je blij bent met elkaar.
We worden geholpen, daar ben ik
van overtuigd om iets bijzonders mee te maken en door heel veel lagen heen te
gaan en elkaar echt te bereiken, door met elkaar te praten.
We gaan door diepe processen
heen. Ik ben heel blij dat ik mag en kan helpen. Ik heb en we hebben inmiddels
ook samen al veel ervaringen die ik ook zie als voorbereiding op het
helpen van mijn moeder. Muzikale ontmoetingen in verzorgingshuizen, bezoeken van twee zussen van mijn moeder die inmiddels overleden zijn. Erik heeft in het ziekenhuis gelegen, ik kreg zijn familie tegen me en heb hem
erdoorheen gesleept en was uiteindelijk niet bang meer voor het
ziekenhuis. Liefde blijkt altijd sterker en daar mogen we
op vertrouwen. Ik leer van alle ervaringen. Je kan steeds kiezen hoe
je ermee om wil gaan en wat je echt met/in je leven wil.
We zijn elke middag en avond bij
mijn moeder. We nemen voor mijn moeder een vers geperste groente- en fruitsap
mee uit de slowjuicer.
Ze krijgt kokosolie op een stukje brood of koek, of in de yoghurt. We drinken
een kopje kruidenthee en eten samen nog iets wat gezond is en we lekker vinden.
Mijn moeder heeft nooit kunnen praten en wordt niet met respect behandeld. Dat
is ook een maatschappelijk probleem. Ouderen zien als dementerend of ziek en niet
meer als volwaardig en wijze mensen, van elkaar kunnen leren.
We voelen ons vrij om met elkaar
te praten en soms ook ruzie te maken en dan heel blij zijn dat we elkaar niet afwijzen en steeds een weg te zoeken naar harmonie. Heel
fijn om dit nog met mijn moeder te mogen meemaken. We praten over de moeilijkheden
met mijn vader, dat er geen contact is tussen de kinderen, hoe dat zo heeft
kunnen gebeuren. Ik vertel dat we wel heel veel aan werk en opleiding en school
hebben gedaan, maar vergeten zijn om tegen elkaar te zeggen dat we blij zijn met
elkaar. De essentie in het leven is elkaar waarderen en met liefde met elkaar
om (leren) gaan.
Niemand heeft gezegd hoe wij ook met elkaar omgaan en wat we ook vinden, we zien elkaar elk jaar minstns één keer. Maar dat is niet gebeurd. Mijn twee broers hebben mijn in 40 jaar nooit zelf gebeld. En als ik belde werd dat niet op prijs gesteld. Ik mocht geen contact zoeken. Zij hadden geen zin in een zus die met openheid bezig is.
We hebben gewandeld, mijn moeder begon bijna te huilen toen ze fluitekruid (haar vrienden) zag en ging plukken. Ze heeft daar dit mooie gedicht over geschreven.
We hebben tijden een wandeling onderweg een vrouw en haar zoontje met twee honden tegen. Het kleine hondje heeft op schoot gezeten bij mijn moeder. We hebben met meisjes die op de middelbare school zaten gepraat over de natuur en nog een mooi contact met een moeder en haar twee dochtertjes, die op de vrije school zitten. Marthe heeft er foto’s van gemaakt.
Ik deel veel op Facebook en krijg
erg mooie reacties, ook vrouwen die hun moeder hebben verzorgd, heel
bemoedigend om door te gaan met voor mijn moeder opkomen en contact met
haar te blijven houden. Ik mediteer als de andere drie al weggaan en mijn
moeder in bed ligt en het fijn vindt dat ik niet meteen wegga. Het liefst zou
ze willen dat ik blijf slapen. Ja wat zou ik graag willen dat ze (gewoon) bij
ons in huis woont.
Altijd
twee dochters en twee huisgenoten om haar heen die haar verzorgen en zij met
haar aanwezig zijn, vragen stellen, meedenken. ook ons leven waardevol
maakt.
Ik geloof dat je met aandacht
voor jezelf, mediteren hoe je het maar noemt eigenlijk alles in je lichaam kunt
helen.
Het zelfgenezend vermogen is te vergelijken met de natuur. Je lichaam
is ook een stukje natuur. Je kunt het genezend vermogen wel helpen, met
rust, aandacht, kruiden, zalf, maar de genezing gebeurt van binnenuit. Daar
weten we nog maar heel weinig van.
Mijn moeder slikt veel medicijnen
en helaas ook bloedverdunners. Ze heeft een blauwe plek opgelopen, die ook door de bloedverdunners heel
groot is. Ik ben nu met zalf bezig van hennep, bijenwas en sheabutter en je
ziet, omdat we nu dagelijks er zijn, hoe het aan het genezen is, de plek
wordt kleiner, ook mooi om mee te maken.
De natuur is gevoeliger dan wij
weten. Eigenlijk weten we nog bijna niets van hoe het contact met de natuur ons
helpt, hoe planten naar ons toekomen om te helpen, bomen met hun rust
en genezende werking, hoe gif (ook van medicijnen, van milieuvervuiling)
wordt geabsorbeerd, geneutraliseerd, getransformeerd en zorgt voor heling en positieve
energie.
Wat medicijnen betreft gaat het al beter mijn moeder krijgt geen 6 paracetamol meer per dag!! De medicijnen voor (zeg
maar gerust tegen) suiker, ijzer, het is één groot drama. Mijn moeder
heeft geen pijn en vertelt dat ze ook veel minder pijn heeft aan haar knieën.
Gelukkig zijn we met ons vieren,
maar mijn moeder zegt ook dat ze het bijna niet meer volhoudt, het uit
huis geplaatst zijn, ’s nachts alleen zijn, de medicijnen. Ondertussen gaan we door met haar geestelijk, emotioneel en fysiek te helpen. Mijn moeder wil het liefst dat ik op haar kamer blijven slapen.
Alle 5 kinderen hebben geen contact
onderling. Mijn twee broers hebben mij in 40 jaar nooit gebeld. Eén broer is
vorig jaar plotseling overleden. 17 jaar geleden ben ik mijn oudste zus
gaan aanspreken, nadat ik door zelf door heel diep en eenzaam dal ben gegaan. We hadden samen in een woongroep gewoond. Maar toen ik het moeilijk kreeg wilde ze me 12 jaar lang niet zien. Toen ik door mijn moeilijkheden en eenzaamheid heen was gekomen en mensen ben gaan helpen in een praktijk voor haptonomie & muziek, ben ik ook mijn zus gaan helpen uit een heel negatief
patroon te komen: Mijn vader en mannen volgen en bewonderen en jezelf heel hoog inschatten, geen onzekerheid en gevoel toelaten.
Ik ben mij zus 17 jaar geleden gaan helpen, nadat ik mijn eigen problemen na 12 jaar eenzaamheid min of meer had opgelost en anderen ook met mijn levenservaringen en inzichten wilde gaan helpen om sociaal bewust met elkaar om te (leren) gaan. Samenwerken, praten, mediteren en zingen, is belangrijk en zie ik als essentieel in het leven.
Ik heb tegen mijn vader gezegd dat ik niet tegen hem ben, maar voor mijn moeder. Vooral dat laatste heeft alles doen verschuiven.
Ik ben mij zus 17 jaar geleden gaan helpen, nadat ik mijn eigen problemen na 12 jaar eenzaamheid min of meer had opgelost en anderen ook met mijn levenservaringen en inzichten wilde gaan helpen om sociaal bewust met elkaar om te (leren) gaan. Samenwerken, praten, mediteren en zingen, is belangrijk en zie ik als essentieel in het leven.
Ik heb tegen mijn vader gezegd dat ik niet tegen hem ben, maar voor mijn moeder. Vooral dat laatste heeft alles doen verschuiven.
Er komen steeds
roodborstjes op ons pad, een ekster die staat voor verandering van zwart naar
wit, transformatie van negativiteit naar positiviteit, kwam op de rand van de
dakgoot en een kauw die houdt van gezelligheid, liep over de balustrade van
haar balkon. Een heel grote boom met prachtig witte bloesem stond voor het verzorgingshuis,
waar mijn moeder op uit kijkt.
Dit roodborstje zat op 5 minuten fietsen van mijn moeder vandaan
langs de van Alkemadelaan, een drukke weg.
en ook een ekster (die staat voor verandering van zwart naar wit). En een kauw die houdt van gezelligheid, kwam op de balustrade van haar balkon.
Een prachtige boom stond in bloei voor het verzorgingshuis.
Dit roodborstje zat op 5 minuten fietsen van mijn moeder vandaanlangs de van Alkemadelaan, een drukke weg.
en ook een ekster (die staat voor verandering van zwart naar wit). En een kauw die houdt van gezelligheid, kwam op de balustrade van haar balkon. 
Een prachtige boom stond in bloei voor het verzorgingshuis.
We hoorden een kort gesprekje van twee bewoonsters/ De één zei: ‘Ik vind het hier vreselijk’, de ander zei, ‘ja’ en even later: ‘Ik kan geen kant op’. Wat een leed en wat verschrikkelijk om je zo eenzaam en buiten de maatschappij geplaatst te voelen.
Wij hebben het gevoel dat ons dagelijks bij mijn moeder zijn ook op de afdeling heel veel doet. Zachte krachten
zullen winnen is een gedicht van Henriëtte Roland Holst dat ik met mijn moeder deel. Mijn moeder gebruikt de
woorden zachte krachten heel vaak. Bewust en positief handelen is heel belangrijk om door
negativiteit te komen.
Henriëtte Roland Holst (1869-1952)
De zachte krachten zullen zeker winnen
in ’t eind -- dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.
in ’t eind -- dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.
De machten die de liefde nog omkluistren
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
dan kan de groote zaligheid beginnen
die w’als onze harten aandachtig luistren
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
dan kan de groote zaligheid beginnen
die w’als onze harten aandachtig luistren
in alle teederheden ruischen hooren
als in kleine schelpen de groote zee.
als in kleine schelpen de groote zee.
Liefde is de zin van 't leven der planeten en mensche' en diere'.
Er is niets wat kan storen ’t stijgen tot haar.
Dit is het zeekre weten:
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.
Ongelooflijk hoe ik als kind mijn
spontaniteit ben kwijt geraakt en nu steeds meer terug vind. We zitten in een
harde maatschappij, waar het vooral voor meisjes heel zwaar is om in je
zachtheid en kracht te blijven. Ik zing het lied Als goede kind’ren slapen zacht, dan houden d’eng’len trouw de
wacht, wat mijn ouders voor ons zongen
voor het slapen gaan. We zingen het ook samen, ongelooflijk fijn dat ik nu
samen met mijn moeder mag zingen,
Engelenwacht
Als
goede kind'ren slapen zacht,
dan
houden Eng'len trouw de wacht.
Staan
aan hun bedje, hoeden hen teer.
Zien op
de kind'ren met liefde neer.
Maar zijn
de kind'ren opgestaan,
dan mogen
d'Eng'len slapen gaan.
Nu reikt
niet langer Eng'len, uw macht.
God, onze
Vader, houdt zelf de wacht.
Mijn moeder ben ik nu samen met
mijn drie huisgenoten (mijn zus woont ook bij ons) ook aan
het helpen om losser te komen van mijn vader en van de medicijnen die hij haar
steeds maar meer ging geven. Ze is helemaal op, maar wil heel graag contact,
net als ik dat 23 jaar geleden ook wilde. Omdat ik weet wat er allemaal speelt
en nu open kan staan voor mijn moeder komt er ruimte voor nieuwe mogelijkheden,
gesprekken, zoeken naar wegen om met dit lijden om te gaan. Het wordt
echt tijd dat we anders met ouderen omgaan en hen weer betrekken in ons leven.
Wonen in kleine gemeenschappen met volwassen, kinderen en ouderen, meer
generatie woongemeenschappen.
Wij hebben het gevoel dat ons
dagelijkse 5 - 6 uur bij mijn moeder zijn ook op een heel onzichtbare manier op
de afdeling veel doet. We hebben gesprekken met de verzorging over dementie
medicijnen. Zachte krachten zullen winnen is een gedicht dat ik met mijn moeder
deel. Zij gebruikt die woorden heel vaak. Ik ben daar aan gaan toevoegen: bewust
en positief handelen is heel belangrijk om door negativiteit te komen.
Ongelooflijk hoe ik als kind mijn spontaan zijn ben kwijt geraakt en nu
langzaam weer terug vind. We zitten in een harde maatschappij, waar het vooral
voor meisjes heel zwaar is om in je zachtheid en kracht te blijven.
Mijn moeder (85 jaar) heeft
vandaag voor het eerst, na 25 jaar 10 medicijnen per dag te hebben geslikt, tegen de verpleging die medicijnen kwamen geven, gezegd dat
ze geen medicijnen meer wil slikken en rust wil, ook van de medicijnen. We
waren er met ons vieren bij en Marthe heeft het gefilmd. Inmiddels hebben we heel veel prachtig beeldmateriaal van het bij en met mijn moeder zijn met ons vieren.
Kan je nagaan mijn moeder die ons
de natuur heeft meegegeven, actie heeft gevoerd tot aan de minister toe om de
fosfaten uit de wasmiddelen te halen omdat de vissen in de sloot dood gingen,
durft nu pas voor zichzelf op te komen. Dus kan je bedenken dat maar weinig mensen die geen
support hebben dit lukt, zekere oude mensen niet. Maar ook jonge mensen, ouders
van kleine kinderen durven niet tegen de macht van de pharmaceutische industrie
in te gaan. Mijn vader (86 jaar) wil daarom niet dat ik contact heb met mijn
moeder. Ik ben nu 57 jaar en zou me (bijna) schuldig moeten voelen dat ik voor mijn
moeder opkom en haar wil opzoeken. Wat leven wij toch in een rare wereld.
Ik heb heel
veel pijn en verdriet gehad en heel veel gehuild over mijn gezinssituatie als
kind heb geleden en heel eenzaam geweest omdat er nergens over gepraat
werd, en alleen maar discussiëren en de eerst de beste willen zijn, de
manier van doen was. Er kon verder helemaal niets. Nooit gezegd dat we blij waren met elkaar. Mijn vader had geen enkele
waardering voor de creativiteit, eigenheid en de liefde voor de natuur van mijn moeder. Ze werd
door mijn vader en 5 kinderen uitgelachen om haar brandnetels, een hekel hebben
aan plastic verpakkingen, praten over eerlijk hout, gezond willen eten en eenvoudig
willen zijn, geen behoefte hebben aam luxe, vakanties of uit eten gaan.
Nu zit mijn moeder met een luier
om in een gevangenispakje, zodat ze de luiere niet uit kan doen,
verschrikkelijk vindt ze dat en terecht. Maar als ze mij vraagt om het uit te
doen, doe ik het niet, wat een gevecht. Ze is dan kwaad op mij, op de
verzorging kan ze niet kwaad worden, doet ze ook wel, maar die begrijpen het
niet, of willen het niet begrijpen, want dan gaat er meer verschuiven. Ook daar
heb ik om gehuild vandaag en gisteren. Maar dan komt er een vriend langs,
spontaan zeggen dat hij het ongelooflijk vind wat ik en wij doen voor mijn
moeder. Hij moest huilen toen hij nog wat filmpjes zag, hoe ik met mijn moeder
aan het zingen ben.
Mijn moeder wilde dat ik bleef
slapen en ze niet alleen hoeft te zijn in de nacht. We hebben er twee uur over
gepraat en de vraag ook neergelegd bij de verzorging. Het antwoord was nee,
maar het bespreken en doorheen gaan doet ons allemaal erg goed. De hele week
was ze om half zes al doodmoe, maar nu hebben we tot half tien met elkaar
gepraat en heel gezellig gehad, heel bijzonder.
Ik ben 28 jaar begonnen om het patroon van angst te
doorbreken en openheid, met elkaar praten in te brengen.
Doordat mijn moeder nu alleen is, kunnen we ook praten en oude pijn delen en helen. Ongelooflijk
hoe eenzaam mijn moeder is geweest en hoe positief ze is gebleven. Niets is haar
vreemd, contact met andere dimensies, begrip voor hardheid en leren om voor
haarzelf op te komen. Ze staat helemaal open om alles mee te beleven en mee te
denken en te helpen om in haar en ons leven eindelijk met zingeving bezig te
kunnen zijn.
Marthe (één van mijn drie
huisgenoten) krijgt heel veel door vanuit een andere dimensie informatie over
familie, mijn moeder, mijn vader. Daardoor kom ik bij diepe gevoelens die ik
als kind heb gevoeld, maar niets mee kon, waardoor ik toen ik 30 jaar was, tot
mijn schrik geen enkele herinnering had van 0-18 jaar in mijn ouderlijk huis,
wel in de tuin op school, buiten, maar niets in huis. Zo bedreigend is het
geweest, geen ruimte om iets te voelen of toe te laten.
Nu begint die stroom op gang te
komen en begrijp ik steeds beter waarom ik zo gevoeligheid heb ontwikkeld,
omdat ik niet kon praten, was voelen de mogelijkheid voor contact. Maar
dat is heel waardevol en ik ben steeds blijer en dankbaarder dat ik dit leven
mag meemaken samen met mijn drie huisgenoten en nu ook met mijn moeder. Ik weet niet hoe
lang het duurt maar deze tijd kan ons niet meer ontnomen worden. Maar het voelt
wel als een soort gevangenis, waar wij mijn moeder opzoeken.
Gisteren zag ik mijn vader zitten
bij mijn moeder, hij komt ook elke dag, 's morgens en tussen de middag. Hij was
nog niet weg. Gelukkig heb ik me al zo voorbereid dat ik eerst even kijk of er
iemand in de huiskamer bij mijn moeder zit en kon ik nog omkeren, zodat mijn
vader mij niet heeft gezien. Hij wil niet dat ik kom. Het is echt een soort gevangenis, oorlog.
Hoe eerder wij er zijn, hoe meer mijn moeder zich gesteund voelt en open gaat. Ze kan steeds meer haar pijn en eenzaamheid laten zien. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik mijn moeder kan helpen. Ik help haar ook naar bed en kan afstemmen, begrip tonen en soms ook even boos worden, maar we zoeken net zolang tot ze op een rustige manier in slaap kan vallen.
Hoe eerder wij er zijn, hoe meer mijn moeder zich gesteund voelt en open gaat. Ze kan steeds meer haar pijn en eenzaamheid laten zien. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik mijn moeder kan helpen. Ik help haar ook naar bed en kan afstemmen, begrip tonen en soms ook even boos worden, maar we zoeken net zolang tot ze op een rustige manier in slaap kan vallen.
Omdat ze s' nachts alleen is en zelf niet
naar de wc kan, kan ze niet aangeven dat ze naar de wc moet. Ze vindt het
onmenselijk om een luier te hebben, ik vind het ook mensonwaardig. Ik krijg steeds meer de behoefte haar 's nachts te helpen en te blijven slapen en te zoeken naar een mogelijkheid om haar te gaan verzorgen. Wij zijn er klaar voor en gunnen haar en ons nog een mooi leven. We hopen dat de sappen die wij haar nu geven en de cbd medicinale hennepolie
haar genoeg aansterken om weer rechter op te kunnen lopen en niet alleen
emotioneel en geestelijk, maar ook fysiek weer een volwaardig mens te worden.
Ik ben heel trots op mijn moeder hoe ze laat zien dat ze veel meer op mij lijkt
en ik op haar dan ik ooit had kunnen denken.
We hebben
fluitekruid en koolzaad geplukt voor mijn moeder. Koolzaad heeft een zuiverende
werking, neutraliseert ook de werking van medicijnen. De gele kleur geeft en energieveld,
licht en een ondersteundende en positieve werking. We hebben vandaag een heel
bijzonder contact gehad met elkaar bij mijn moeder, ze is echt heel blij met de
aandacht die ze nu dagelijks krijgt. We kunnen goed afstemmen wat ze
aankan en waar ze blij van wordt. We hebben erg mooie gesprekken. Ik help haar
naar bed, Ze wilde het liefst dat ik bleef slapen, maar dat vond de verpleging
niet goed. Maar het er (twee uur) over praten doet al heel erg goed. Het is ook
niet voor te stellen, van de één op de ander dag na 62 jaar alleen slapen,
alleen zijn 's nachts. Ik bel wel even elke avond hoe het gaat en of ze slaapt. We zijn heel benieuwd hoe dit verder gaat en of het lukt om mijn moeder nog een menselijk leven te kunnen geven.
