medicijnen, mijn moeder, mijn verhaal over Gerda, 12 jaar haptotherapie, onze woongroep

Contact met mijn moeder en de alarmerende gevolgen van 25 jaar medicijngebruik.

Ik hoop dat we echt gaan begrijpen helaas vaak door afschuwelijke en pijnlijke ervaringen, dat medicijnen, vaccinaties, chemo, bestralingen en operaties echt afschuwelijk zijn. Het boek van C.F. van der Horst Dodelijke leugens, artsen en patiënten misleid over medicijnen en farmaceutische en voedsel industrie is daarin een eye-opener. Er zijn andere wegen en nieuwe inzichten nodig die de doodlopende wegen zichtbaar maken van het wereldwijde medicijngebruik en de macht van de farmaceutische industrie. Het tot je door laten dringen, beseffen en geloven dat medicijnen ziekmakend in plaats van genezend zijn, is al zo'n heftig proces, dat de meeste mensen, ook artsen hier met een grote boog omheen lopen. 

Maar mensen, ouderen, kinderen, volwassenen in de psychiatrie die dagelijks en jarenlang, vaak levenslang medicijnen slikken, maar dat niet willen, schreeuwen om hulp, om gezien en gehoord te worden. Artsen hebben ook steun nodig van mondige ‘patiënten', verlangen ook naar andere wegen dan steeds maar medicijnen voorschrijven. Iedereen moet elkaar gaan helpen, mensen die hulp vragen, familie en vrienden in hun omgeving, hulpverleners, artsen, verpleging, mensen die in de farmaceutische industrie werken. 

We zijn zo bezig en bezet door bezoeken aan artsen en ziekenhuizen dat we niet eens meer toekomen om je af te vragen, of je wel iets moet doen, waarom je (lichaam) uit balans bent (is) en hoe je het zelfgenezend vermogen kan stimuleren met rust, aandacht, concentratie, voeding, aandacht voor jezelf. Emoties, verdriet, isolement, je eenzaam voelen, gaat ook ergens heen. 

Relatie met Gerda beëindigd, een diep dal, afschuwelijke ervaringen met haptotherapie, begin van een bewustwordingsproces.

Ik ben door een diep dal gegaan 22 jaar geleden, nadat ik 7 jaar een afschuwelijke relatie had gehad met Gerda. Na 6 jaar hadden we een huis gekocht. Een half jaar later ging de relatie uit, omdat Gerda verliefd werd op Mike, een Syrische man, die veel spanningen meebracht door zijn oorlogservaringen. Gerda wilde bij mij blijven wonen en een relatie met hem hebben. Toen heb ik gezegd dat ik dat natuurlijk niet wilde. Ze is in Amsterdam bij Mike gaan wonen en heeft twee kinderen gekregen. Gerda is in 1993 overleden na een operatie aan een hersentumor. Ze was 36 jaar en haar kinderen Nora en Omar 1 en 2 jaar. 

Gerda praatte nooit en wilde ook niet praten, bouwde daarmee kwaadheid op. Ik had daar 7 jaar geen antwoord op. Ik was 30 jaar toen zij wegging en bleef met veel vragen achter. Ik woonde voor het eerst in mijn leven helemaal alleen en dacht niet dat ik dat zou kunnen. Ik was 34 jaar toen ze overleed. Ik heb het 16 jaar elke dag verschrikkelijk gevonden om alleen te wonen. 

Ik ben 8 jaar alleen geweest met kerst en oud en nieuw, ik heb me heel eenzaam gevoeld. Maar er kwamen altijd kinderen aan de deur om te vragen of ze binnen mochten komen of vroegen of ik naar buiten kwam. Dat kinderen het fijn vinden om contact te hebben met mij, heeft mij heel erg goed gedaan en geholpen om in mezelf te blijven geloven.

Ik was violiste en heb 4 jaar geen viool meer gespeeld. Ik ben toen Gerda weg was gegaan hulp gaan zoeken en heb een diep proces doorgemaakt in de haptonomie bij 3 haptotherapeuten. 

12 jaar elke week therapie bij drie haptotherapeuten, afschuwelijk eenzaam, bleek de weg naar zelfgenezend bewustzijn.

Eerst 2 jaar bij Peter Zwiers, met afschuwelijke ervaringen, waar ik weer hulp voor heb gezocht bij een collega haptotherapeut Anne-Jan van Minnen, die liet merken geschokt te zijn, maar mij na 2 jaar niet verder had geholpen. Daarna bij Cock van den Berg heeft het nog 8 jaar geduurd voordat ik zeker wist dat ook hij mij niet aan het helpen was. 

De eerste twee therapeuten hebben een eigen opleiding opgericht, Cock was hoofddocent op de academie in Driebergen. Alle drie kennen elkaar en hebben ook ruzie met elkaar gekregen. Ik heb door hulp te vragen veel nagedacht wat hulp vragen eigenlijk is, wat het doet met mij en oproept bij hulpverleners en hoe gevaarlijk afgeslotenheid is. 

Ik werd 'wakker' toen Cock mij in alles tegen bleek te houden. Ik heb op zijn aanraden 4 jaar geen contact gehad met mijn moeder, met de bedoeling om door afstand te nemen uiteindelijk een beter contact te krijgen. Ondertussen had ik wel contact met mijn vader. Toen ik het contact met mijn moeder wilde herstellen, ging Cock mij tegenhouden en tegenwerken. Volgens hem zou ik het contact met mijn moeder niet aan kunnen. Ik was geschokt dat het niet zijn bedoeling bleek te zijn dat ik weer contact met mijn moeder zou gaan krijgen. 

Ik kwam erachter dat hij al 2 jaar verzwegen had dat mijn moeder hem had gebeld. Mijn twijfels die ik al die 8 jaar had of hij te vertrouwen was, bleken steeds meer terecht te zijn. Ik had me ook al twee jaar laten tegen houden om de opleiding haptonomie te gaan doen. Hij vond dat ik beter natuurgeneeskunde kon gaan doen. Ik heb uiteindelijk een jaar psychologie, een jaar een psychosociale opleiding, de basis opleiding haptonomie en nog 2 jaar natuurgeneeskunde gedaan. Ik werd gepest bij natuurgeneeskunde en bij haptonomie, omdat ik vragen durfde te stellen en over mezelf vertelde. 

Ik begreep pas later toen ik zelf mensen ging begeleiden dat mijn vragen kwaadheid, angst en geslotenheid zichtbaar maakten en deuren openden, waarvan ik niet wist dat ze zo gesloten waren. 

  

mijn ouders

Mijn moeder is onderwijzeres geweest op een lagere school en gestopt met lesgeven toen ze trouwde. Ze is later handwerklessen gaan geven, heel actief geweest in de kerk, vrouwen voor vrede, en had veel liefde voor de natuur en het milieu. Ze heeft actie gevoerd met een paar vrouwen, waardoor de fosfaten uit de wasmiddelen zijn gehaald. Ze werd door mijn vader, alle kinderen deden mee, uitgelachen als ze over brandnetels of over eerlijk hout praatte, nu 40 jaar geleden. 

Mijn moeder bleek haar tijd ver vooruit te zijn met haar liefde voor de natuur. Ik huilde soms als mijn moeder huilde, wat ik zwak van mezelf vond. Het was een harde, onmenselijke sfeer. Mijn moeder bleef positief, maar ik kon als kind niet zien of ze blij was. Ze leerde ons plantennamen, ze hield van de natuur en belde de gemeente als ze zag dat onkruid met chemische middelen werd weggespoten, maakte foto's van voor en na het spuiten.

Mijn vader maakte een enorme carrière bij de gemeente, mijn moeder stond altijd klaar, ook als hij 's nachts laat thuis kwam van een vergadering, had ze een luisterend oor, ze steunde hem, zorgde voor 5 kinderen, voor het eten, deed de was, de huishouding, zorgde ervoor dat we naar school konden gaan, activiteiten hadden, stimuleerde creativiteit, muziek, lezen. Ze ging als laatste slapen en stond als eerste op.

Het contact met mijn vader is heel moeizaam en zwaar. Hij ervaart de zorg voor mijn moeder als een last en ziet niet dat haar verzwakking door de medicijnen komt, die haar van een sterke vrouw in een bijna helemaal afhankelijke vrouw hebben veranderd. Ze kan bijna niet meer lopen, maar is in het contact met mij veel sterker, omdat ik haar serieus blijf nemen en haar ook teruggeef hoe blij ik met haar ben. Ik wil haar ook laten voelen dat ze ons/mij als moeder heel veel heeft gegeven. En wil ook de natuur weer terug brengen in haar leven.

Ze slikt al 25 jaar heel veel medicijnen. Sinds een paar maanden krijgt ze op advies van een door mij geraadpleegde orthomoleculair arts gelukkig vitamine C en B3, kokosolie en door ons vers geperste groente- en fruitsappen. Mijn vader heeft ook medicinale hennepolie geprobeerd, maar omdat het te hard ging en mijn moeder in paniek raakte, is hij geschrokken en gestopt. Ik heb gezegd dat hij gewoon het aantal druppels kan verlagen van 3 naar 2 of 1, maar is heel kwaad over elk advies wat ik geef. Hij wil het liefst dat ik niet meer praat over medicijnen. 

gevolgen van 25 jaar medicijnen

Ondertussen gaat de verwoesting van de medicijnen door. Mijn moeder heeft veel te dikke voeten, omdat haar lichaam de gifstoffen niet meer kan afvoeren via de lever en de nieren. Maar dat wordt haar niet verteld. Als ik haar vertel wat er gaande is in haar lichaam, is dat natuurlijk verschrikkelijk om te horen. Daar wordt niemand blij van. Maar toch praat ik er over en probeer ik haar bewust te maken dat ze zelf kan kiezen om nee te zeggen tegen de medicijnen. Ze verliest tanden, ze worden bruin, echt afschuwelijk en onmenselijk.

Medicijnen bestaan voor 80% uit aardolie, die niet afbreekbaar is, 10% dierlijk en 10% plantaardig. Het is onbegrijpelijk dat we dat niet weten en nog steeds willen geloven dat medicijnen goed zijn. Afbouwen is zelfs nooit de bedoeling, één keer voorschrijven doet levenslang slikken. Heel veel ouderen hebben hierdoor een verschrikkelijk leven. Ouderen die heel veel hebben gedaan voor deze maatschappij en onze toekomst worden op een verschrikkelijke manier zwaar belast met enorme hoeveelheden medicijnen. Bijna elke arts schrijft heel makkelijk medicijnen voor. 

Mijn moeder krijgt op mijn aanraden bijna elke avond van mijn vader voor haar dikke voeten een voetenbad met zuiveringszout en azijn. Gelukkig worden haar voeten dan normaler. Maar mijn vader zal nooit toegeven dat iets werkt of beter is. Als het slecht gaat wordt het gewoon afgedaan als ouderdom. Heel afschuwelijk om mensen zo ziek, afhankelijk en machteloos te maken en dat daarover geen gesprek mogelijk is en alles wat maar enigszins een vraagteken is bij deze afschuwelijke lijdensweg, wordt als belachelijk afgedaan.

Mijn vader zal nooit zeggen dat hij twijfelt of die medicijnen wel goed zijn. Want dan zal hij moeten toegeven dat er iets helemaal niet klopt, al jaren. Als medicijnen zo goed zouden zijn, zou het met mijn moeder beter moeten gaan. Iedereen weet: Hoe minder medicijnen hoe beter.

ruzie, strijd met mijn vader

Hoe meer ruzie ik met mijn vader heb, hoe beter het contact met mijn moeder lijkt te worden. Ik vertel mijn moeder alles over de ruzie die ik met mijn vader heb, ook dat hij niets met ons als woongroep te maken wil hebben en eigenlijk niet meer wil dat wij nog komen. Zij vindt het vreselijk om te horen en zegt dat ze het niet begrijpt dat mijn vader zo doet, gelukkig is ze nog helder genoeg om haar mening te kunnen geven. Ook daar had mijn vader niet (meer) op gerekend. 

broers en zussen onderling geen contact 

Twee broers en mijn jongere zus willen al 20 - 40 jaar geen contact. Steeds meer begin ik te beseffen dat mijn vader totaal niet begrijpt wie ik ben en wie mijn moeder is. Mijn broers en mijn jongste zus voelen zich gesteund door mijn vader om te kiezen voor hardheid en mij mogen uitsluiten. 

Mijn vader zegt dat ik zulke rare opvattingen heb, dat hij mijn broers wel kan begrijpen dat zij geen contact met mij willen. Het ligt al jaren bij mij dat ik de oorzaak zou zijn van alle problemen. Ik heb heel veel pogingen gedaan om contact te maken en iets positiefs te doen, maar als ik iets doe word ik altijd genegeerd of belachelijk gemaakt en uitgeschakeld. Ik mag niets doen. Zo kan je mensen wel gek maken. Maar onderling hebben ze ook geen contact met elkaar. 

Mijn moeder vindt het allemaal vreselijk en vindt net als ik dat wat iemand ook doet of in jouw ogen fout heeft gedaan, dat dat nooit een reden mag zijn om iemand uit te sluiten.

bijzonder contact met mijn moeder

Het bijzondere contact dat ik inmiddels met mijn moeder heb opgebouwd, kan ik gelukkig wel delen met Marthe, Erik en ook mijn zus Jeannette is, ook al is ze zelf nog vaak bezet door haar eigen proces om de weg naar zichzelf (terug) te vinden.

Mijn vader wil liefst niet meer dat ik mijn moeder nog op zoek. Hij probeert mijn moeder in de mond te leggen dat zij ook niet wil dat ik kom. Zover durft hij al te gaan. Gelukkig kan ik hem nog aan zijn eigen woorden houden, dat mijn moeder toch echt zelf mag bepalen wat ze wil. Toch komt er door de ruzies met mijn vader heel langzaam een nieuwe weg. 

Toen wij een keer met ons vieren een fijne middag hadden gehad met mijn moeder, zei zij dat ze het niet leuk vond dat wij weg moesten gaan omdat mijn vader thuis kwam. Dat vond ze veel te ver gaan. We zijn gebleven, maar dat werd een drama.

Mijn vader was zo kwaad dat hij wegliep en ons totaal negeerde. De spanning was te snijden. Mijn vader wil de controle houden en is eigenlijk jaloers en kwaad dat mijn moeder blij is met het contact met ons. 

Hij zei nog niet zo lang geleden dat hij blij was als mijn moeder lachte, maar dat is allang niet meer zo. Het zijn uitspraken vanuit zijn verstand, niet vanuit zijn gevoel of hart. 

Ondanks dat mijn moeder bijna niet meer kan lopen, gaat het contact toch door. Ze heeft het ongelooflijk zwaar en heeft veel pijn, maar blijft vriendelijk.

Ik houd de voeten van mijn moeder elke week vast. 

Door het voetenbad met zuiveringszout en de sappen beginnen haar voeten weer normaal te worden!

natuurlijke middelen

Ik heb mijn moeder honing gegeven voor haar pijnlijke keel en colloïdaal zilver, het beste natuurlijke antibioticum van dit moment. We zijn bij een lezing geweest van Loek Stroeken die een zeer hoge kwaliteit colloïdaal zilver naar Nederland heeft gebracht. Haar blauwe plekken die heel erg waren nadat ze gevallen was had ik een week eerder in gesmeerd met door Marthe gemaakte hennepzalf van een door Erik opgekweekte plant in onze eigen tuin. Ongelooflijk hoe de plekken na een week bijna waren verdwenen. De helende werking van hennepplant is echt bijzonder. 

En wat erg dat dat allemaal zo ongelooflijk veel weerstand en kwaadheid oproept bij mijn vader. Mijn moeder vindt dat steeds ook heel erg om te horen. Ze zegt over de afschuwelijke werkingen van de medicijnen en over de bijzondere geneeskrachtige werking van de natuur, zoals de medicinale hennepolie, dat dat wereldkundig gemaakt zou moeten worden. Zo blijft ze ondanks dat ze het heel zwaar heeft ons verbazen en inspireren. Ze zei toen het meer doordrong wat ik vertelde: Dan is het ook bijzonder dat ik nog leef en zegt dat ze ook graag nog wil leven. 

Er is een geestelijke kracht die door alles heengaat, ongelooflijk hoe die haar steeds weer helpt. Ik bel haar elke avond. soms kan ik haar bijnan niet verstaan, is te moe en denk ik dat ik maar moet accepteren dat ze dood gaat. Dan hoor ik haar de volgende dag ineens weer heel vriendelijk praten door de telefoon. Ik wil nog leven zegt ze dan. 

Wat wel weer grappig is om te bedenken dat mijn vader schreef dat ik wel drie mensen heb, maar hij niet zou weten waar hij zomaar drie mensen vandaan zou moeten halen om hem te steunen. Dan denk ik, ik heb drie mensen die mij steunen, mijn moeder heeft vier mensen. Hij zou vijf mensen kunnen hebben die hem steunen. Dat is (de kracht van) delen. 

  

We zijn allevier ook heel dankbaar dat we deze moeilijkheden mee mogen maken, heel leerzaam om een weg te vinden om daar goed mee om te gaan. 

lieve groeten Leonoor

mijn ouders 14 oktober 2016

Ik had een tijdje geleden een bijzondere ontmoeting op straat in onze wijk met een meisje van 5 jaar die mij nog herkende van toen ze twee jaar was en ik muzieklessen gaf op een kinderdagverblijf. Ik liep met een huisgenoot Erik en ging een paar straten verder dan normaal, een beetje de bloemen achterna die we zagen, ineens zag ik een meisje met haar oma. Zij herkende mij. Toen ik vroeg of ze nog wist van de muziek, begon ze te stralen. Wat een diepe indruk had dat gemaakt. Haar oma die erbij was, was helemaal verbaasd over de diepte van ons contact op dat moment. We waren eigenlijk allemaal aan het stralen. Wat is een contact met een kind toch eigenlijk bijzonder. Ik vroeg hoe oud ze nu was, en of ze het naar haar zin had op school. We keken elkaar zo intens in de ogen dat ik haar vertelde dat ogen heel belangrijk zijn en een verhaal vertellen. Ik kon haar op zielsniveau echt even raken en iets meegeven en laten voelen wat zielscontact is en daar op haar niveau woorden aan geven, heel bijzonder. Ik voelde me echt even een lichtwerker. 

Dit is Mia een ander kind op hetzelfde kinderdagverblijf, die op de kleine luit met darmsnaren prachtige tonen maakt. Kleine kinderen maken mooiere tonen dan volwassenen, omdat ze nog zulke zachte en fijngevoelige vingers hebben.

Ik had een bijzonder, niet makkelijk, maar wel heel belangrijk gesprek met mijn ouders, op 14 oktober 2016, de dag dat ze 62 jaar getrouwd waren. Ik kreeg een heel diep besef dat de plotselinge dood van een broer drie maanden helemaal geen toeval was, maar helemaal gepland. Hij heeft in zijn leven helaas gekozen om met haat bezig te zijn en niet toe te geven dat liefde een andere en de betere weg is. Toen ik hem een keer belde 10 jaar geleden op zijn verjaardag schold hij me uit voor telefoonterrorist en mijn jongere zus die ik een keer belde om haar uit te nodigen voor mijn verjaardag zei ze: kamikaze actie, mijn horloge stond even stil, 17 jaar geleden. Iedereen heeft in ons gezin alles bij mij kunnen leggen dat ik verschrikkelijk ben om mee om te gaan, enz, enz. Niemand wil(de) contact met mij, ook mijn zus Jeannette niet. Ik heb bijna zelfmoord gepleegd door de hardheid van mijn zus toen ik het moeilijk had 20 jaar geleden. 

Toen ik door het dal heen was ben ik Jeannette 16 jaar geleden gaan aanspreken om dat om te draaien, niet makkelijk, ik heb heel veel kwaadheid over me heen gekregen en nog dagelijks, het zit heel diep, maar altijd beter dan doorgaan. Mijn vader heeft hier het voorbeeld in gegeven door mijn moeder uit te lachen met haar liefde voor de natuur, brandnetels, eerlijk hout en pijn te doen. Mijn moeder heeft actie gevoerd voor het milieu en samen met een paar vrouwen ervoor gezorgd dat er geen fosfaten meer zijn in de wasmiddelen. Ze plantte overal bloemen en was actief voor vrouwen voor vrede. 

Mijn vader vertelde dat hij zijn best heeft gedaan om te vragen aan mijn schoonzus of de drie zussen op de crematie van mijn broer konden zijn, maar hij kwam alleen maar een diepe haat tegen bij mijn schoonzus, overgenomen van mijn broer. Hij is geschrokken, terwijl ik dit al 50 jaar meemaak. Maar altijd als ik daarover praatte en soms huilde was het de standaardreactie wat ik dan deed of gedaan had en dat ik iets moest doen. Ik legde uit dat ze dat nooit zouden zeggen tegen mijn broers of jongere zus en schoonbroer, maar nu lijkt er toch wel een beetje besef te komen dat het niet allemaal aan mij ligt. 

Mijn moeder heeft fantastisch geholpen, vooral toen mijn vader zei dat zij toch niets meer weet, werd ze echt kwaad: Zeg je dat over mij!! Ja zei mijn vader je bent dement, wat erg zei mijn moeder dat je zo over mij denkt en praat. Ze vroeg later aan mij wie dat doen en hoe dat kan gebeuren. Ik zeg de huisarts en mijn vader. Ze vindt het echt erg. Ik help haar door heel veel lagen heen. Mijn vader heeft in een mail geschreven dat mijn moeder dement is en geen volwaardig gesprekspartner, heel erg. 

Ik heb de laatste maanden gebruikt om de ontdekkingen die ik met mijn moeder doe helder te maken. Ik kan met haar over alles praten en met mijn vader niet. Dat heb ik hem ook geschreven. Alles heeft eraan bijgedragen dat het vandaag anders liep en tot mijn verbazing mijn vader toch wilde praten. 

Verklaar me dan maar voor gek en reduceer me maar tot een nul, zei mijn moeder  Nee hoor zegt mijn vader je bent niet gek maar wel dement. Mijn moeder zei toen: Misschien ben jij zelf wel dement. Echt grappig hoe we aan het spelen zijn met het afschuwelijke woord dementie, mijn moeder zegt dat woord moet onmiddellijk weg. Ik gebruik het woord bijna dagelijks door de telefoon met mijn moeder om haar weerbaar te maken en er niet geestelijk onderdoor te gaan. Ik zeg bijna elke dag wel een keer dat ze dement wordt verklaard en dan kan zij weer zeggen dat ze dat afschuwelijk vindt en vandaag heeft ze het voor het eerst ook zo duidelijk tegen mijn vader gezegd dat ze dat heel erg vindt. Super!

Alles help zo om de lading eraf te krijgen en duidelijk te maken dat het vernederend is om zo te denken en te kijken  Mijn vader zei dat hij het belachelijk vond dat ik niet in dementie geloof en alleen maar zeg het is niet de ment, maar de mens. Maar dat uit zijn mond te horen is wel erg mooi, langzamerhand komt er toch steeds iets meer over!!

Ik had mijn moeder nog even aan de telefoon zoals elke avond (vaak een half uur!) Ik legde uit dat ik mijn broer door een draaideur heb zien gaan en hij beseft dat hij niet meer terug kan en nu ergens anders is met mensen om hem heen die hem helpen om voor liefde te kiezen. Ze vond het mooi gezegd. Ze zei ik voel energie, licht en inzichten. Nog nooit heeft ze zulke spirituele woorden tegen mij gezegd. Ze zei ook dat ze het belangrijk en heel fijn vindt dat we zo met elkaar kunnen praten.