Praten en schrijven helpt echt!

Psychiaters schrijven alleen maar medicijnen voor, echt heel erg. Als je zelf niets hebt meegemaakt en doorgemaakt, kun je niemand helpen, omdat je geen idee hebt wat iemand voelt, denkt of (echt) nodig heeft. Dat is in therapieland helemaal nog geen onderwerp. Het is alleen maar regels, mensen klein houden, medicijnen voorschrijven en levenslang laten slikken, waar ze dik en depressief van worden. Zo kan er bewezen worden dat mensen ziek zijn (worden). Dat medicijnen en het je niet gehoord voelen mensen gek van verdriet en eenzaamheid maken, blijft onzichtbaar en onbespreekbaar.

4 jaar

Van jongs af aan was ik me al bewust van veel eenzaamheid bij mezelf en anderen. Ik voelde me er heel alleen mee en had geen idee hoe ik daar iets aan kon doen, wat me nog eenzamer maakte. De zin: Dit kan toch niet de bedoeling zijn, weet ik, herinner ik me al van heel jongs af aan, vanaf dat ik 5 of 6 jaar ben en kan denken over de mensen, de wereld om me heen. 30 jaar later herinnerde ik me die zin ineens weer. Door contact met mijn gevoel te maken is de basis gelegd voor een diep transformatie- en bewustwordingsproces.

Mijn moeder heeft al 25 jaar statines, cholesterolverlagende medicijnen geslikt. Door ons te verdiepen komen we er langzamerhand achter dat statines eiwitten vernietigen en je spieren die opgebouwd zijn uit eiwitten verzwakken. Maar ook je hersenen en je geheugen worden aangetast. Mijn moeder loopt helemaal krom en kan bijna niet meer lopen. Door het geheugenverlies wordt ze (bijna) dement genoemd. Gelukkig kan ik dat tegen haar zeggen en vindt mijn moeder het ook heel erg dat er zo over haar wordt gedacht. Door openheid en met mijn moeder te blijven praten, hoop ik dat haar de labeling van dementie bespaard zal blijven. Ik geloof helemaal niet in labeling en dementie en medisch willen kijken naar mensen. niet dement, maar de mens

Door het wonderbaarlijke, zelfgenezende, herstellende en vernieuwende vermogen. Ik heb het gevoel dat het contact met mijn moeder heel veel nieuwe verbindingen in haar (en mijn) hersenen aanmaakt en oude, minder belangrijke verbindingen, minder worden. Het voelt als een nieuw gebied dat we samen opbouwen. Ik heb elke dag door de telefoon en elke donderdag contact. Met heel veel aandacht en concentratie ben ik haar aan het helpen om door alle ellende van de medicijnen, geen contact en niet begrepen worden, heen te komen. Maar het is steeds wel op de grens van wat nog menselijk is. 

Ik heb besloten om niet meer alleen te gaan en gaan we met ons vieren op donderdag naar mijn ouders. Mijn vader is niet blij, maar mij moeder vindt het heel fijn ons bijzondere contact. Mijn vader is een middag weg, naar jeu de boules. Mijn moeder zegt terecht tegen mijn vader dat zij dan toch ook een fijne middag mag hebben. 

Mijn vader is heel kwaad dat ik blijf waarschuwen dat medicijnen heel gevaarlijk zijn en mijn moeder aan het ondermijnen zijn. Medicijnen zijn na kanker en hart-en vaat ziektes al de derde doodsoorzaak!

Ik heb me jaren verdiept in wat medicijnen zijn en doen. We hebben veel gelezen op het internet en zijn ook naar lezingen geweest over alternatieve manieren van genezen en met gezondheid bezig zijn. We hebben vaak ook gezongen voor de mensen, bijzondere ervaringen. 

We praten met iedereen die we ontmoeten over ervaringen in onze levens, over medicijnen, vaccinaties en de macht en rol van de farmaceutische industrie. Inmiddels begrijpen we hoe vergaand artsen en mensen misleid, onder druk gezet en zelfs gedwongen worden, medicijnen te slikken. Er blijkt maar weinig nodig te zijn om mensen, ouderen, mensen in de psychiatrie, levenslang medicijnen te laten slikken. Helemaal afhankelijk zijn van medicijnen en het idee dat je als je ziek bent medicijnen nodig zou hebben wordt wereldwijd al als vanzelfsprekend voor waar aangenomen.

Medicijnen bestaan voor 80% uit aardolie(!), 10% genetisch gemanipuleerde cellen van dieren en 10% plantaardig. Dus als je vegetarisch bent kan je sowieso medicijnen weigeren. Ik heb een orthomoleculair arts gevonden, die advies heeft gegeven. Daardoor en na hevige ruzies met mijn vader, is mijn moeder na 25 jaar gestopt met de statines, (cholesterolverlager). Ze begint weer iets meer mens te worden!

Probeer zoveel mogelijk buiten de hulpverlening te blijven. Praten over wat je voelt en denkt en mensen vinden die daar positief op reageren is niet makkelijk, maar wel de enige weg naar verandering en verbetering.

Robert schrijft mooie gedichten. Ik heb hem, net als mijn huisgenoten, vanaf 2003, drie jaar begeleid, hij was toen ook een tijd zonder medicijnen. Maar de angst om in te gaan tegen de psychiater en de psychiatrie brachten hem weer terug naar de medicijnen. 

Robert is nu 10 jaar later bezig om op eigen kracht los te komen van de medicijnen. Hij heeft veel geleden, met afschuwelijke ervaringen in de psychiatrie, is eenzaam en wordt daar alleen mee gelaten. Voor je eenzaam voelen en zijn, is geen medicijn. Hij kijkt nu wel anders aan tegen de psychiatrie. Hij voelt zich niet geholpen en opgescheept met dik makende medicijnen, met afschuwelijke gevolgen voor je lichaam, waar je bijna niet meer los van komt, We hebben soms jaren geen contact met Robert, maar dan ineens is er weer een tijdje contact, zoals de laatste maanden.

Twee gedichten van Robert:

De wereld redden

We zijn allemaal verschillend, iedereen heeft een ander geloof.

Ondanks dat heeft iedereen een andere taak op zich te nemen.

Iedereen moet zijn ding doen en niet laten verslonzen.

Dan valt de wereld misschien nog wel te redden.

                                                                                                           Robert

Robert leest zijn gedicht voor bij ons thuis

Waar kun je heen?

Waar kun je heen als je je alleen 

en verlaten voelt, 

met het gevoel dat je teleurgesteld bent in anderen en soms in jezelf.

God wilt U me helpen 

om mezelf lief te hebben 

en U te zien in mijn medemens.

                                                                                                    Robert

Robert vertelde dat hij mij vaak niet had begrepen en veel mensen mij niet herkennen, omdat ik een wijsheid heb die maar weinig mensen hebben. Ik doorleef alles zo diep en intens dat mijn ervaringen een bijna vanzelfsprekende, natuurlijke wijsheid is geworden. Maar weinig mensen begrijpen dat mijn inzichten ontstaan zijn uit diep doorleefde ervaringen. 

Leonoor en Iris spelen op onze zelfgemaakte bamboefluiten van één toon.

De hulpverlening is niet bezig mensen te helpen. Dan zouden mensen héél blij zijn met de hulp die ze hebben gekregen en eruit gekomen stralend zeggen: 'Wat ben ik blij dat ik de moed heb gehad om hulp te durven vragen. Wat een fijn leven heb ik nu. Ik kan met mensen praten, me uiten, dingen doen, die ik altijd al had willen doen. Mijn leven is nu helemaal geworden zoals ik het graag wil!'

Ik moet de eerste persoon nog tegenkomen die dat kan zeggen over de reguliere hulpverlening. Ik hoor alleen maar verschrikkelijke verhalen en maak ze ook mee, medicijnen slikken, als het niet vrijwillig is dan onder druk of zelfs dwang en ooit meer afbouwen. Alleen met een enorm gevecht en overtuiging kun je nog van de medicijnen afkomen. Er wordt door de farmaceutische industrie enorm veel geld verdient aan medicijnen, die mensen helemaal verzwakken, onmondig en willoos maken.

Toen ik begon te begrijpen dat ik niet achter maar voorliep en ik met openheid bezig wilde zijn, ben ik mensen gaan helpen en bij elkaar gaan brengen. Daar is in 2006 onze woongroep Contact & muziek uit ontstaan. We wonen en werken nu met vier mensen samen, zie onze website www.contactmuziek.nl. Mijn/ons bijzondere verhaal en leven heb ik beschreven in de nieuwsbrief http://www.contactmuziek.nl/nieuwsbrief-25-december-2015.pdf. 

liefs Leonoor